กะลาที่ถูมิใจ
วันนี้ผมมีโอกาสเดินทางไปทำงานที่ฝรั่งเศส ออกเดินทางด้วยเที่ยวบิน TG930 ของการบินไทย เพื่อนรวมทางที่นั่งติดกับผมเป็นผู้หญิงอายุมากกว่าผม สัก 10 ปีได้ หลังจากแนะนำตัวกันเล็กน้อย ทำให้ผมทราบว่า เธอเคยเป็นพนักงานของ ปตท มาก่อนปัจจุบันทำงานส่วนตัว กำลังเดินทางไปรับลูกที่มาเรียน Summer ที่ ฝรั่งเศส จากการคุยกันในช่วงสั้นทำให้ผมทราบว่าการทำงานในระบบรัฐสาหกิจถ้ามองในแง่หนึ่ง เป็นงานที่มั่นคง และผู้ที่ทำงานในรัฐสาหกิจที่มีชื่อเสียงโดงดังจะมีความถูมิใจในตัวเองสูง ในขณะที่บริษัทให้สวัสดิการหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นรถรับส่ง ค่ารักษาพยาบาล เงินสนับสนุนในการศึกษาของบุตร ธิดา
แต่ถ้ามองในอีกแง่หนึ่งมันเป็นกรอบในโลกการทำงาน หรือมองได้ว่ามันเป็นกะลาที่ครอบคนทำงาน คนที่ทำงานในรัฐหาเป็นเวลานานมากพอจะลืมมองไปว่านอกหน่วยงาน ปัจจุบันคนรุ่นใหม่เก่ง ๆ เกิดขึ้นมากมาย ถ้าไปเดินตามงานแสดงผลงาน SME จะเห็นองค์ที่เกิดจากเด็กรุ่นใหม่ ซึ่งต้องต่อสู้ด้วยตัวคนเดี่ยวใช้ความพยายามของตนอย่างหนัก ใช้เวลาในการศึกษาเรื่องที่เค้าทำอย่างจริงจัง จนเป็นผลงานที่สามารถทำเงินให้ในระดับที่เรียกได้ว่าเป็นคนรวย เมือย้อนกับมามองตัวผมเองมันทำให้ผมนึกถึงคำ ที่ว่า เวลาหนึ่งชั่วโมงของคนทุกคนยาวเท่ากัน แค่คุณค่าไม่เท่ากัน ผมปล่อยให้เวลาหนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างไร้ค่า ....
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
พอจะเรียกกลับมา ก้ช้าไปเสียแล้ว
แต่หากปล่อยเวลาหนึ่งชั่วโมงให้ผ่านไปโดยเป็นการพักผ่อนสมองไม่คิดไม่ฟุ้งซ่านก้โอเคนะค่ะ....
มีคุณค่าไม่เท่ากันจริงๆ