เจอแรงบันดาลใจ แล้วคิดว่าสามารถลงมือเขียนใหม่ได้ค่ะ

เป็นกำลังใจนะคะ คุณแหม่ม

(เหมือนที่คุณแหม่มเคยให่กำลังใจ จุนิตา)

  

อย่าเพิ่งท้อนะคะพี่แหม่ม มาเป็นกำลังใจให้อีกคนค่ะ ตอนนี้หนูยิ่งแย่กว่า แต่งไปไม่ถึงไหนเลย และไม่มีทีท่าว่าจะแต่งจบด้วย มาสู้ๆ ไปด้วยกันดีกว่าน้าตะเอง

  

พอดีผ่านมา เห็นว่ากำลังใจในการเขียนหายไป เลยแวะทักทายครับ ขอให้มีความสุข สนุกกับชีวิต (และครอบครัว ที่กำลังน่ารักเชียว) และได้แรงบันดาลใจ กำลังใจกับการเขียน กลับมาในเวลาที่ต้องการนะครับ สู้ๆ ครับ

  

เป็นกำลังใจให้พี่แหม่มนะคร้าบ

ป.ล. เกาทัณฑ์คุงจะเข้าโรงเรียนแล้วเหรอเนี่ย?

เร็วมากกกกกก

  

ขอบคุณสำหรับหนังสือนะคะ เพิ่งอ่านจบไป 2 วัน สนุกและน่ารักกว่าเล่มแรกที่อ่าน...เป็นการบอกได้ว่ามีพัฒนาการขึ้นนะจ๊ะ

เค้าบอกว่าพักได้...ท้อได้...แต่อย่าถอย....ถ้าได้ทำในสิ่งที่ตนเองรัก....เล่นกะหมัน2ให้มันสส์ไปเลยแล้วค่อยมาจับปากกาขีดๆเขียนๆใหม่ ...เอาใจช่วยค่ะ

  

ขอบคุณทุกคนสำหรับกำลังใจค่ะ ยังไงก็คงไม่เลิกเขียนหรอกค่ะ ตอนนี้แค่พักอย่างไม่มีกำหนดเท่านั้นเอง ^^

  

สวัสดีค่ะ คุณแหม่ม

เป็นนักเขียนด้วยหรือคะ ดีใจที่ได้รู้จักค่ะ

ขอให้มีความสุขนะคะ บางทีการหยุดพักก็เป็ฯสิ่งที่ดีนะคะ
แล้วกลับมาเริ่มใหม่นะคะ

  

ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะคุณแอล และขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ^^

  

สู้ สู้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ไม่เป็นไรเรารอได้ อิ อิ อิ

  

สวัสดีค่ะ พี่tiara สองนะค่ะ เป็นกำลังให้นะค่ะ สู้สู้..
เออ..คือ..สองเพิ่งอ่านกราฟหัวใจ สนุกมากมากเลยค่ะ
อยากให้มีรุ่นลูกจังเลยค่ะ แต่ยังไงสองก็จะรอนะค่ะ..รักษาสุขภาพด้วยค่ะ

  

ขอบคุณค่า ขอบคุณมากๆ สำหรับกำลังใจ แต่ตอนนี้ยังคงไม่มีไฟอยู่ค่ะ ขอพักยาวววววววเลยนะคะ

  

ขอให้พักผ่อนให้สบาย ลืมงานเขียนไปสักระยะหนึ่ง
ดูแลลูก จนกว่าลูกจะเข้าเรียน นั่นแหละ จะสบายตัว
สบายใจที่ได้ทำหน้าที่เรียบร้อยแล้ว
การแต่งนวนิยายต้องใช้สมองมากๆ
ใจต้องไม่มีอะไรมากังวลจึงจะนึกเนื้อเรื่องดีๆออกมาได้อย่างรวดเร็วและเรื่อยๆได้

บทมันพาไปชนิดที่ใจโลดแล่นไปก่อน
เขาเรียกว่าความคิดโลดแล่น อะไรๆก็ฉุดไม่ได้
ต้องรีบเขียน รีบพิมพ์ ไม่งั้นลืม ..
พอมีพลัง ใจไม่หยุดนิ่ง คราวนี้งานเข้า..แล้ว..อิอิ..

ยามที่หมดกำลังใจ คือเวลาพักผ่อน
ก็จงไขว่คว้าช่วงเวลานี้ให้เต็มที่ เพราะต่อไป
จะไม่ค่อยได้พักเหมือนเวลานี้อีกแล้ว
เพราะต้องทบทวนการบ้านให้ลูกทุกๆวัน

เรียนไปกะลูกตลอดเวลา ลูกสอบเราก็สอบด้วย
เด็กอนุบาลก็มีคะแนนสอบด้วย
กว่าลูกจะโต พ่อแม่ได้ความรู้เก่งกว่าด๊อกเตอร์ทั่วๆไปนะคะ

ทำใจให้สบาย แรงบันดาลใจนั้นต้องอาศัยเวลา
พร้อมเมื่อไหร่ ก็จะมีพลังเมื่อนั้น

โชคดีนะคะ

  

ขอบคุณคุณสุเกียงสำหรับคำแนะนำดีๆ นะคะ

ตอนนี้กำลังใช้ความอดทนกับน้องทัณฑ์อย่างยิ่งยวด เนื่องจากเขาเลิกขวดนมแล้วยิ่งขี้หงุดหงิด อาละวาดเกือบทุกวัน บางวันสอง สามรอบก็มี เหนื่อยมากเลยค่ะ เป็นหน้าที่ที่หมดกำลังใจแต่ทิ้งไม่ได้

บางทีเหนื่อยมากก็อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ สักพัก แต่ในความเป็นจริงมันหาเวลาอย่างนั้นไม่ได้เลยค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ^^

  

ฮาๆ เด็กๆตอนเลิกดูดนิ้วมือก็จะหงุดหงิด
ใครมาเอานิ้วมือออกก็โมโห ยิ่งเราจับมือเขาแน่นๆก็จะเอาขาถีบไปมา
จนน่าสงสาร ทำแบบนี้บ่อยๆก็ลืมเรื่องดูดนิ้วมือไปได้
เด็กๆจะเปลี่ยนแปลงไปทีละขั้นตอน ไม่แตกต่างกว่ากันเท่าไหร่

เรื่องเลิกขวดนมนั้น ใหม่ๆต้องใช้ความพยายามทั้งสองฝ่าย น่าสงสารมากๆช่วงนี้
เพราะเขาชินกับการได้ดูดขวดนม จนกลายเป็นของคู่กายขาดไม่ได้
เพราะเป็นช่วงเวลาส่วนตัว มีความสุขกับเจ้าขวดนมอันแสนรักมาตั้งแต่จำความได้

อยู่ๆจะให้ตัดสิ่งที่เป็นของคู่กายไปนั้น ใครจะยอม ย่อมหงุดหงิดเป็นธรรมดา
เด็กบางคนติดตุ๊กตา ติดหมอน ติดผ้าขนหนู
ไม่ว่าจะเปลี่ยนใหม่ให้ก็ไม่เอาๆแต่ของเดิมแม้จะดำปี๋ก็ตาม

เด็กๆก็มีหัวใจ รักของๆตัว เพราะใจนั้นยึดสิ่งที่เห็นมาแต่ต้นนั้น
มันให้ความอบอุ่น ให้ความสุขเมื่อมีมันอยู่ใกล้ๆตัว ต้องใช้เวลากว่าจะลืมสิ่งคุ้นเคยไปได้

ก็ต้องหาสิ่งอื่นที่น่าสนใจ มาทำให้เขาลืมของรักตัวเก่าไป
ลองหาของเล่นถูกใจแทนขวดนม บอกแลกเปลี่ยนเอาอันนี้ดีกว่า
ของหลานเอายาเขียวป้ายที่จุกนม บางทีต้องทำใจเอาพริกป้าย เพื่อให้เผ็ด
ต้องหลอกล่อว่า มันเน่าเสียแล้ว ต้องทิ้ง ทุกขวดเป็นอย่างนี้และทุกครั้งที่ให้ลองก็จะหนี

ทดลองดูนะคะ