สภาพบรรยากาศสลัวรางของเช้าตรู่วันเสาร์ สายฝนที่โปรยปรายไม่ขาด สายลมโชยปลิวไหวตลอดเส้นทาง เราทำได้เพียงขับรถอย่างแผ่วเบาและระมัดระวัง จุดหมายปลายทางไม่ได้ห่างไกลจากเมืองหลวงเท่าไหร่นัก แต่เราก็ต้องละทิ้งที่นอนนิ่มๆในเวลาพระอาทิตย์พึ่งเริ่มแตะขอบฟ้า เพราะนัดกับพี่สาวอีกคนไว้ที่ปลายทาง

สถานที่สุดท้ายของชีวิตที่ผิดพลาดของใครหลายๆคน สถานที่ที่เห็นปลายทางของชีวิตอยู่รำไร สถานที่ที่ใครๆหลายคนไม่ได้อยากกล้ำกลาย “วัดพระบาทน้ำพุ” ที่พึ่งพิงสุดท้ายของใครๆที่สังคมเกลียดชัง พวกเราเป็นเพียงส่วนหนึ่งเล็กๆในการช่วยเยื้อชีวิตของหลายสิบที่ติดเชื้อเอสไอวีและอีกหลายร้อยชีวิตของประชาชนชาติที่กำลังเจริญเติบโต

บรรยากาศในเอื้ออารีสถานไม่ได้รื่นรมย์หรือฉ่ำเย็นเหมือนกับวัดทั่วๆไป ทั่วทั้งบริเวณถูกปกคลุมด้วยด้วยสภาพแห่งความตายและเศร้าหมอง ผู้มาเยือนทั้งหลายไม่ได้ยิ้มแย้มเท่าไหร่นักกับการทำบุญ เหมือนกับสถานที่ทำให้หวนนึกถึงชีวิตตัวเอง ในวันหนึ่งความตายก็ต้องมาเยือนเช่นกัน เถ้ากระดูกในห่อผ้าขาวเฝ้าย้ำเตือนจิตใจให้คิดว่า สุดท้ายชีวิตเราก็เท่านี้จริงๆ อาจารย์ใหญ่ในตู้กระจกใส ให้รู้ว่าร่างที่ไร้วิญญาณควบคุมก็ไม่ได้ต่างจากตอไม้ที่ตายไร้การเจริญเติบโต

หากสิ่งเหล่านี้อยู่ในห้วงลึกของจิตใจ วันใดที่หลงเข้าไปในรักโลภโกรธหลงชิงชัง หวนระลึกถึงเมื่อใดอาจทำให้จิตใจสงบลงได้เหมือนกัน

เราขับรถลาจากบรรยากาศที่เศร้าหมองของสถานที่ปลายทางของการทำบุญครั้งนี้ นึกถึงค่ำคืนวันเมื่อวานที่ผ่านมา ใครข้างๆคนนี้โชคดีพบเจอกระเป๋าใส่ธนบัตรของใครคนหนึ่ง ในกระเป๋าใบนั้นมีธนบัตรไทยมูลค่าหมื่นกว่าบาทยั่วสายตาและกิเลสในจิตใจ การไม่รีรอโทรตามหาเจ้าของตามนามบัตร ทำให้กิเลสในใจไม่ได้โผล่หัวขึ้นมาแสยะยิ้ม

แล้วสิ่งที่ได้รับคือความโปร่งโล่งสงบสุขในจิตใจ รอยยิ้ม คำขอบคุณเจือคราบน้ำตาของหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของ แม้ไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนจากการกระทำ แต่คำหนึ่งที่ได้รับกลับมา “ป้าให้ไปกินก๋วยเตี๋ยวฟรีที่ร้านตลอดชีวิตเลยนะลูกนะ” นั้นก็คงมีค่ามากกว่าธนบัตรในกระเป๋านั้นไม่ใช่หรือหากเทียบเป็นตัวเงิน คำขอบคุณกับมือที่ยกไหว้ของป้าผู้เป็นแม่และหญิงสาวเจ้าของกระเป๋า ไม่มีค่าเลยทางวัตถุ แต่ความอิ่มพองในจิตใจตะหากที่มีค่ามากกว่า

ถนนคดเคี้ยวเป็นหลุมบ่อน้ำเจิ่งนองท่วมขัง ท้องฟ้ายังมืดครึ้มสายฝนยังโปรยปรายเช่มเดิม รถบัสคันใหญ่หลายคันต่อแถววิ่งสวนทางเข้าไปยังสถานที่แห่งชีวิตนั้น

“แม้ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าเหมือนเมื่อวาน แต่ข้างในก็อิ่มพองเช่นกัน”