ข้างหลังภาพ...เดอะมิวสิคัล ตีความตามใจคนทำมากไปหรือเปล่า?

ข้างหลังภาพ..เดอะมิวสิคัล
สุธาสินี พุทธินันทน์.............กีรติ
สุกฤษฏิ์ วิเศษแก้ว..............นพพร
โกวิทย์ วัฒนกุล..................เจ้าคุณอธิการบดี
รัดเกล้า อามระดิษ...............นวล

เคยอ่านนิยายเรื่องนี้มาตั้งแต่สมัยมัธยม จำรายละเอียดไม่ค่อยจะได้..รู้แต่เพียงว่าเรื่องมันนิ่งและบรรยายความในใจเหมือนไดอารี่มากกว่าจะเป็นนิยาย กลับไปชอบเรื่องแรงๆ อย่าง แสนรักแสนแค้น หรือ ปราบพยศ ของศรีบูรพา (เช่นกัน) มากกว่า แต่ยังจำได้เลาๆ ว่าภาพคุณหญิงกีรติในใจของเรานั้น ช่างนิ่ง ลึก..และมีเสน่ห์ชวนพิศวง หาได้เปรี้ยวจ๋าเช่น ม.ร.ว.กีรติฉบับมิวสิคัล ที่เพลิดเพลินกับลีลาอ่อยนพพรในที แถมกล้าหาญชาญชัยประชันแทงโก้กับนพพรกลางลำธารที่มิตาเกะจนน้ำกระจัดกระจาย...ว้าวว

ถึงจะเดินออกมาด้วยความมึนอยู่บ้างกับ “ข้างหลังภาพ” ฉบับรัชดาลัย แต่อย่างน้อยก็มีอาการส่ายหัวในโรงอยู่ไม่มากเท่า “ฟ้าจรดทราย” ความดีงามของเรื่องนี้เห็นทีจะต้องชมโปรดักชั่นดีไซน์ที่ทำได้เริดหรูเข้าท่า เห็นถึงพัฒนาการด้านฉากของละครเวทีบ้านเรา

โดยเฉพาะฉากไฮไลท์ของเรื่องคือ “มิตาเกะ” สถานที่แห่งความทรงจำระหว่างนพพรกับคุณหญิงกีรติ ซึ่งตื่นตา(แบบกราฟฟิกไปนิดดส) ด้วยน้ำตกของจริงเปียกจริง เรียกเสียงฮือฮาจากคนดูที่ได้เห็นน้ำเริ่มไหลลงมาจากโขดหินบ่ามาเป็นสายธารจนตกมาหน้าเวที เปิดโอกาสให้คุณหญิงและนพพรลงไปกระโดดโลดเต้นเริงระบำในลีลาแทงโก้กลางลำธารอย่างเกร๋.. แหม..ถ้าเปลี่ยนเป็นจังหวะวอลซ์น่าจะงามสง่ากว่านี้ได้อีกนะ

ยังมีอีกหลายฉากที่ทำได้เข้าท่าอยู่ทั้งฉากสถานีรถไฟ ฉากล่องเรือน้อย หรือที่ท่าเรือเดินสมุทร รวมทั้งเทคนิคการใช้มัลติมีเดียเชื่อมต่อฉาก โดยเฉพาะภาพวาดของมิตาเกะ ทำให้ดูมีสไตล์กว่าบัลลังค์เมฆหรือฟ้าจรดทราย

แต่สำหรับฉากที่เกี่ยวข้องกับความเป็นญี่ปุ่นทั้งผู้คนและบรรยากาศระบำรำฟ้อนมันดูโหรงเหรงพิกล คงเป็นเพราะคอรัสมีน้อยคนและดูเป็นญี่ปุ่นเก๊ๆ รำพิลึกพิลั่นอยู่ โดยเฉพาะตอนที่ทำเหมือนละครโนะผสมคาบูกิในฝันของนพพร ดูแปร่งๆ ไม่ขลังเหมือนของต้นฉบับเขา

ฉากเปลี่ยนกันเป็นระวิงถี่ยิบเช่นเคยตามสไตล์ซีเนริโอ บางครั้งกระชับเกินจนไม่ได้ทอดอารมณ์ตามสไตล์ของเรื่อง ความสำคัญของการวาดภาพของคุณหญิงดูมีน้อยเกินจะให้ความรู้สึกความเป็น “ข้างหลังภาพ”

รวมไปถึงการแสดงที่ดูแข็งๆ ทั้งลีลาและน้ำเสียง โดยเฉพาะแพท สุธาสินี ในบทของคุณหญิงกีรติ ดูเน้นและแสดงออกเกินแคแรคเตอร์ในหนังสือ ซึ่งควรจะเป็นคนที่ยากจะคาดเดาความรู้สึก ลีลาของเธอต่อนพพรมันดูให้ท่าในทีจนรู้แต่วินาทีแรกว่าคุณหญิงมีจิตปฏิพัทธ์กับเด็กหน่ม และยังรวมไปถึงบทนวล ต้นห้องของเธอซึ่งแสดงโดยรัดเกล้านั้น ดูดุราวกับแม่ของคุณหญิงก็ไม่ปาน

บุคลิกผู้ดีที่ควรจะนิ่งและขรึม..ซ่อนอารมณ์แต่ฉลาดเฉลียวของคุณหญิงกีรตินั้น..หายไปไหนก็ไม่ทราบ แถมเนื้อเพลงก็บรรยายซะโล่งโจ้งถึงความรู้สึกขณะโต้ตอบกับนพพรที่มิตาเกะเกี่ยวกับความรันทดของการมีสามีที่ไม่ได้รัก ทำให้หมดเสน่ห์ไปถนัดใจ

เข้าใจอยู่ว่าเพลงของคุณหญิงเขียนได้ยาก เพราะควรจะบรรยายอารมณ์ด้วยภาษาที่ไพเราะและซับซ้อนเปรียบเปรยได้เก๋ไก๋ ไม่ใช่เล่าเรื่องเป็นเรียงความกันโต้งๆ แบบนี้...

เสื้อผ้าของคุณหญิงกีรติดูจะตั้งใจให้สวยโดดเด่นกระเด้งกระดอนเป็นอันมากในทุกฉาก จนบางครั้งเหมือนดูจะล้นๆ โดยเฉพาะฉากสำคัญ มิตาเกะ ชุดระบายเป็นชั้นๆ เหมือนนางระบำนั้นดูไม่เหมาะกับกาละเทศะพิกล ทำเอาคุณหญิงของข้าพเจ้ากลายเป็นแต่งตัวไม่เป็นไปซะงั้น แต่ก็ชอบชุดเปิดตัวลายจุดอะนะ มีความพยายามเก็บรายละเอียดจากนิยายได้น่าชื่นชมอยู่




ตัวอย่างจาก ข้างหลังภาพ เดอะมิวสิคัล จะบอกให้ว่าเสียงเพลงที่ฟังในนี้สบายหูกว่าของจริงอยู่มาก


บทของนพพรนั้นจริงๆ เป็นตัวดำเนินเรื่อง ซึ่งบี้สุกฤษฏ์ก็ทำได้ไม่เลวเลย ไม่ได้ทำให้เกิดความรู้สึกแอนตี้เหมือนที่ใครๆ หลายคนเอ่ยถึง รวมไปถึงการร้องเพลงที่ทำได้ไม่ล้นและไม่ขาดเกินไป ถึงจะไม่โดดเด่นมากก็ตาม บทของสามหนุ่มเพื่อนของนพพรก็พอเอาตัวรอดอยู่ ถึงคีย์เพลงจะต่ำไปจนฟังสำเนียงโต้ตอบไม่ค่อยรู้เรื่องอยู่บ้าง

กลับไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไรกับลีลาการร้องของแพท หรือแม้แต่รัดเกล้า ในบทของนวล ต้นห้องคุณหญิง อาจจะเพราะปัญหาทางเทคนิคของการมิกซ์เสียง เพราะเวลาเธอทั้งสองต้องร้องพ่นไฟประชันกัน หรือต้องร้องเน้นยาวช่วงจบ มักจะกระด้างไม่น่าฟังอยู่เป็นนิจ

ทำให้นึกไปถึงละครเพลงสู่ฝันอันยิ่งใหญ่ ซึ่งระบบการมิกซ์เสียงทำได้ดีกว่ามาก ยิ่งพวกที่เป็นนักร้องโดยพื้นฐานอย่างรพีพร ประทุมอานนท์ หรือนภาดา สุขกฤตจะร้องได้เสียงใสไพเราะน่าฟังจริงๆ

เกือบลืมพูดถึงบทสำคัญอีกบทหนึ่ง นั่นคือท่านเจ้าคุณอธิการบดี(มหาลัยอะไรก็ไม่ทราบจ้ะ) ซึ่งเป็นสามีของ ม.ร.ว.กีรติ ในบทเขียนเอาไว้ให้ทำตัวไม่ว่างท่าเดียว เอะอะโยนคุณหญิงให้นพพรพาเที่ยวตะบี้ตะบัน แล้วมันจะเหลืออะไรกันจ๊ะ

กำลังนึกอยู่ในใจว่าท่านเจ้าคุณจะได้ร้องเพลงไหมหนอ ในที่สุด..โผล่มาตอนท้ายใกล้ตาย มานั่งรถเข็นมาร้องเพลงแบบน่าสงสารซะยาวยืดเกินเหตุ ด้วยความสามารถในการร้องที่..เอ่อ...เล่นเอาข้าพเจ้าถอนใจซะหลายตลบว่าเมื่อไรจะจบเพลงซะที พาลอยากเดดซะมอเร่ตามไปด้วยจริงๆ

ถึงจะนั่งดูไปอย่างเอาใจช่วย หากแต่เพลงนั้นเรื่อยเจื้อยผ่านหูไม่มีเพลงไหนที่โดดเด่นเป็นสง่าให้ฮัมตามได้เลย หลังจากชมฉากนพพรพาคุณหญิงไปล่องเรือน้อยลอยวน จำได้เลาๆ ว่านพพรอุทิศผ้าพันคอมาพันเท้าให้คุณหญิงด้วยเหตุเกรงจะหนาวตะคริวรับประทาน..จากนั้นความรู้สึก(ข้าพเจ้า)ก็เริ่มเบลอๆ..มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็ตอนได้ยินคนดูทำเสียงอื้ออึงเล็กน้อย อุ๊ย..คุณหญิงกำลังคืนผ้าพันคอให้นพพร โดยจัดการเอาไปพันคอให้หนุ่มน้อยเองกับมือ เอ..ข้าพเจ้าพลาดอะไรไปมั่งเนี่ย..หุๆๆ

ลองเดาซิว่าฉากใดเรียกเสียงปรบมือได้เกรียวกราวกว่าเพื่อน...เปล่าๆ ไม่ใช่มิตาเกะดอกน่า กลับกลายเป็นฉากที่สามหนุ่มเพื่อนนพพรออกมาคั่นรายการคุยเรื่องบรรยากาศการเมืองของสยามยุคนั้น อ้อ..ลืมเล่าไปว่าเขาพยายามบวกเหตุการณ์ความขัดแย้งทางการเมืองช่วงเปลี่ยนจากสมบูรณายาสิทธิราชมาเป็นประชาธิปไตย ซึ่งฉากเหล่านี้เปิดโอกาสให้ใส่ลีลาเสียดสีกระทบกระเทียบบรรยากาศการเมืองร่วมสมัยได้จังๆ จึงเรียกเสียงหัวเราะและเสียงปรบมือได้เกรียวกราว




เบื้องหลังการโปรโมทบางส่วนของ ข้างหลังภาพ เดอะมิวสิคัล


เหมือนกับว่า..ตั้งใจจะพยายามเล่าเรื่องให้มัน Sensational กว่าในหนังสือ เปิดโอกาสให้คุณหญิงกีรติแสดงอารมณ์มาก..จนถึงมากที่ซู้ด..มีฉากร้องไห้คร่ำครวญมากมาย แถมมาเน้นๆ ตอนนพพรแต่งงาน ความคลาสสิคในการนำเสนอแบบ “ข้างหลังภาพ” มันเลยอันตรธานไปไหนไม่ทราบ

เข้าใจว่าคงอยากทำให้มันหวือหวาขึ้น..จะได้ตรึงคนดูได้ถึงพระเดชพระคุณให้ติดตามจนจบได้ตลอดรอดฝั่ง ไม่นิ่งสนิทเหมือนอ่านในหนังสือ แต่สำหรับข้าพเจ้าแล้วให้รู้สึกกระอักกระอ่วนหลุดสไตล์คลาสสิคของเรื่องยังไงบอกไม่ถูก

เหมือนกับในสูจิบัตรกระมัง..ที่ผู้กำกับพยายามพูดถึงการตีความในมุมมองที่แตกต่างของแต่ละคน เขาคงตีความในแบบของเขา..อย่าได้ริอ่านมาวิจารณ์นะยะ...อารายทำนองน้าน...

รอบที่ไปชมนี้เป็นรอบบ่ายของวันพฤหัสซึ่งเป็นรอบที่มีซับไตเติ้ลภาษาญี่ปุ่น เหอะๆๆ กล้าเนอะ กลัวไอ้ยุ่นมันเม้าท์ฉากญี่ปุ่นพวกนั้นจัง หลังจากละครจบยังมีรายการของแถม..เป็นการเสวนาพิเศษของทีมงาน เปิดโอกาสให้ผู้ชมได้เข้าร่วมอีกด้วย

ชมภาพของจริง "มิตาเกะ" ได้ที่บล็อคคุณธูปหอมเทียนสว่างตามลิงค์นี้//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=poupepee&month=12-2005&date=07&group=3&gblog=21

Create Date : 05 กันยายน 2551 Last Update : 7 กันยายน 2551 7:45:04 น. Counter : 3301 Pageviews.		14 comments
Share Tweet