ชื่อหนังสือ : อขิทโร อุบัติมหาคุรุเทวาเขียนโดย : วรรณวรรธน์พิมพ์รวมเล่มครั้งแรก : มีนาคม ๒๕๕๔สำนักพิมพ์ : ณ บ้านวรรณกรรมจำนวน ๒๙๖ หน้า ราคา ๒๔๐ บาท กระซิบก่อนอ่าน ท่ามกลางกระแสลมที่แปรปรวนหนักขึ้น สายฟ้าฟาดครืนครานลูกปัดเม็ดใบหน้าแห่งอขิทโรบนสายสร้อยมาลินของเขาหมุนรอบตัวเอง ส่งเสียงสวดบริกรรมมนตราตบะของเหล่าดวงจิต แผ่ซ่านขิทารัง ขิทาโร...อขิทโร... กระหึ่มระงมขณะเสียงหนึ่งกรีดร้องสาปแช่งมาจากความมืดมนอนธการ !เจ้าทำเช่นนั้นไม่ได้...เจ้าต่างหากที่จะกลายเป็นผู้ทำลายโลกภพนี้ ทั้งหมด !! ช้าเสียแล้ว ! แผ่นน้ำซัดสาวดซ่า เสียงฟ้าคำรามกึกก้องแล้วสาดสายผ่าเปรี้ยงเป็นลำสว่างวาบดังเป็นการขานรับทั้งสวรรค์เบื้องบน จรดนรกนรกานต์เบื้องล่างว่ายามนี้ ศักดิ์และสิทธิ์ แห่งผู้นำอขิทโรผู้ควบคุมจักระ และเข้าถึงแห่งจิตวิญญาณอันเป็นอนันตกาลถ่ายทอดมายังผู้รับคนใหม่ โดยสมบูรณ์แล้วดวงจิตบำเพ็ญอันเป็นอมตะ อุบัติ !สูงสุดแห่งผู้ทรงบารมี ผู้อยู่เหนือกาลจักรอุบัติ ! มหาคุรุเทวา ผู้สร้างอขิทโรเม็ดหยุด !!! ขอบคุณรายละเอียดและภาพปกจาก... ณ บ้านวรรณกรรม ... นะคะ แวะเคาะประตูร้านหนังสือ เขียนความรู้สึก...บันทึกหลังอ่าน มนุษย์ปราศจากความเข้าใจเกี่ยวกับอขิทโร เล็งเห็นแต่ความสวยงามและสิ่งเหนือธรรมชาติ พอรู้เรื่องฤทธิ์เดชหรือคำเล่าลือ ได้เห็นความสวย สีสันบาดตาของอขิทโร ก็คิดแต่ลุ่มหลง ครอบครอง คนเหล่านี้จึงยอมเป็นทาสดวงจิตอขิทโร เก็บรักษามันและพยายามตามหาสะสม แต่ไม่รู้เลยว่าตัวเองไร้อำนาจ มีฤทธิ์เดชด้อยกว่าพวกมันก็จะต้องถูกดวงจิตไร้ธาตุขันธ์ดูดกลืนวิญญาณไปเป็นธาตุ ผลตอบแทนคือ พวกเขาไม่มีทางได้ใช้ชีวิตหลังความตายอย่าเป็นสุข ไม่ได้รับการนำตัวไปลงยมโลกเพื่อพิจารณาภพภูมิใหม่ของตน ตกเป็นทาสความโลภหลงของตนเองอยู่เช่นนั้น พวกคนโลภที่ยังตกอยู่กับความโลภไม่สิ้นสุดนั่นล่ะ ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่หลายพันปีมันก็ยังทะยานอยากสัมผัสความยิ่งใหญ่ไม่สิ้นสุดของอขิทโร จึงก่อเกิดหายนะภัยครั้งใหญ่นี้จนได้ และความทะยานอยากไม่สิ้นสุดของมนุษย์เป็นเหตุให้ มหาคุรุเทวา ผู้หลับใหลตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เพียงเพราะโลหิตของ กุญแจสวรรค์ นางผู้เป็นคู่จิตวิญญาณแห่ง มหาคุรุเทวา ผู้เป็นมหาคุรุแห่งเทวาทั้งปวง ตกต้องพื้นดินอีกครา โลหิตของนางใช่เพียงปลุก มหาคุรุเทวา ให้ตื่นขึ้นมาเท่านั้น หากความทรงจำทั้งหลายที่เคยถูกสะกดให้เลือนหายก็กลับคืนมาอีกครั้ง เมื่อ ยามนี้ข้าจดจำได้ทุกอย่างแล้ว ข้าคือ มหาคุรุเทวา ฌัลล์ ที่ไม่อยากจดจำความเลวร้ายที่มนุษย์หยิบยื่นให้ข้า แต่เวลานี้มันเกิดขึ้นมาแล้ว ทุกอย่างที่ข้าจำมันได้กลับมาพร้อมกับหยดโลหิตของท่าน หากท่านมีอันเป็นไป ข้าจะทำตามในสิ่งที่ข้าเคยประกาศไว้ จะผลาญทุกสิ่งในโลกนี้เพื่อเป็นการบูชายัญในสิ่งที่มันได้กระทำต่อท่านของข้า หายนะจากความทะยานอยากจึงเริ่มส่อเค้าลางให้ได้เห็น หากลมหายใจของ ท่านหวายิน สิ้นลง กาลอวสานของโลกก็คงมาตามมา มหาคุรุเทวา ฌัลล์ ตื่นจากการหลับใหลแล้วใน อขิทโร อุบัติมหาคุรุเทวา ทว่าการตื่นขึ้นมาครานี้ หาใช่ ท่านฌัลล์ ผู้ใจดีของเหล่าวิญญาณทั้งหลายไม่ ท่านมหาคุรุเทวา ฌัลล์ นั้นมากด้วยอำนาจและบารมี น่าเกรงขามยิ่งนัก โดยเฉพาะความคิดที่จะทำลายมนุษย์ทุกผู้ทุกนามที่คิดร้ายต่อ ท่านหวายิน ความร้ายกาจของมนุษย์ในเล่มนี้ยังไม่มากเท่าใน อขิทโร มหาคุรุเทวา ปรัยวสาน เลยค่ะ ถ้าได้อ่านเล่มนั้นจะยิ่งเข้าใจค่ะว่าทำไม ท่านฌัลล์ จึงได้ใจร้ายนัก แต่เล่มนี้ก็ทำให้เข้าใจวิถีแห่งอขิทโรมากขึ้นล่ะค่ะว่าเป็นเช่นไรกันแน่ โดยสัมผัสได้จากถ้อยสนทนาระหว่าง มหาคุรุเทวาคนเก่า ซึ่งเป็นบิดาของ คุรุรักขส กับ ท่านฌัลล์ ก่อนที่จะก้าวเข้าสู่ตำแหน่งมหาคุรุเทวา ความว่า... ศึกษามาถึงเพียงนี้ยังไม่รู้อีกหรือท่านฌัลล์ ว่าผู้ศึกษาอขิทโรมิใช่ผู้ทรงเมตตา มันเป็นวิชาที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อควบคุมมนุษย์ภายใต้จักรวาลแห่งนี้ มันเป็นวิชาที่เกิดจากมนุษย์ เกิดจากตัณหา เพื่อควบคุมตัณหา ตราบใดที่มนุษย์ยังมีทั้งความดีและความเลวเวียนวนในวัฏแห่งตัณหา ที่สุดแห่งวิชาอขิทโรก็จะเป็นทั้งสวรรค์และนรกของมนุษย์ในศาสตร์เดียวกัน แต่อขิทโรยิ่งใหญ่เกิน เพราะแม้สวรรค์ไม่อาจยับยั้งอานุภาพของมันได้...เพราะเหตุนี้เองที่ทำให้ข้าต้องห้ามท่านมิให้ได้เรียนรู้ จากที่เคยสงสัยว่าทำไมผู้ศึกษาอขิทโรจึงประพฤติปฏิบัติเช่นที่อ่านผ่าน ๆ มา ก็ได้เข้าใจชัดเจนสักทีค่ะว่า... เพราะอะไร และทำไม ? เช่นเคยค่ะ... ขอฝากไว้นิดหนึ่งนะคะสำหรับข้อผิดพลาดด้านการเขียนข้อมูลทางบรรณานุกรมของหอสมุดแห่งชาติ ในฉบับพิมพ์รวมเล่มครั้งแรกอ้างอิงจำนวนเลขหน้าผิดนะคะ ไม่ทราบเหมือนกันว่าฉบับตีพิมพ์ครั้งต่อไปแก้ไขแล้วหรือยังอะค่ะ ถ้ายัง... หวานเย็นขอฝากจุดนี้ไว้ด้วยนะคะ
กระซิบก่อนอ่าน
ท่ามกลางกระแสลมที่แปรปรวนหนักขึ้น สายฟ้าฟาดครืนครานลูกปัดเม็ดใบหน้าแห่งอขิทโรบนสายสร้อยมาลินของเขาหมุนรอบตัวเอง ส่งเสียงสวดบริกรรมมนตราตบะของเหล่าดวงจิต แผ่ซ่านขิทารัง ขิทาโร...อขิทโร... กระหึ่มระงมขณะเสียงหนึ่งกรีดร้องสาปแช่งมาจากความมืดมนอนธการ !เจ้าทำเช่นนั้นไม่ได้...เจ้าต่างหากที่จะกลายเป็นผู้ทำลายโลกภพนี้ ทั้งหมด !! ช้าเสียแล้ว ! แผ่นน้ำซัดสาวดซ่า เสียงฟ้าคำรามกึกก้องแล้วสาดสายผ่าเปรี้ยงเป็นลำสว่างวาบดังเป็นการขานรับทั้งสวรรค์เบื้องบน จรดนรกนรกานต์เบื้องล่างว่ายามนี้ ศักดิ์และสิทธิ์ แห่งผู้นำอขิทโรผู้ควบคุมจักระ และเข้าถึงแห่งจิตวิญญาณอันเป็นอนันตกาลถ่ายทอดมายังผู้รับคนใหม่ โดยสมบูรณ์แล้วดวงจิตบำเพ็ญอันเป็นอมตะ อุบัติ !สูงสุดแห่งผู้ทรงบารมี ผู้อยู่เหนือกาลจักรอุบัติ ! มหาคุรุเทวา ผู้สร้างอขิทโรเม็ดหยุด !!! ขอบคุณรายละเอียดและภาพปกจาก... ณ บ้านวรรณกรรม ... นะคะ
แวะเคาะประตูร้านหนังสือ
มนุษย์ปราศจากความเข้าใจเกี่ยวกับอขิทโร เล็งเห็นแต่ความสวยงามและสิ่งเหนือธรรมชาติ พอรู้เรื่องฤทธิ์เดชหรือคำเล่าลือ ได้เห็นความสวย สีสันบาดตาของอขิทโร ก็คิดแต่ลุ่มหลง ครอบครอง คนเหล่านี้จึงยอมเป็นทาสดวงจิตอขิทโร เก็บรักษามันและพยายามตามหาสะสม แต่ไม่รู้เลยว่าตัวเองไร้อำนาจ มีฤทธิ์เดชด้อยกว่าพวกมันก็จะต้องถูกดวงจิตไร้ธาตุขันธ์ดูดกลืนวิญญาณไปเป็นธาตุ ผลตอบแทนคือ พวกเขาไม่มีทางได้ใช้ชีวิตหลังความตายอย่าเป็นสุข ไม่ได้รับการนำตัวไปลงยมโลกเพื่อพิจารณาภพภูมิใหม่ของตน ตกเป็นทาสความโลภหลงของตนเองอยู่เช่นนั้น พวกคนโลภที่ยังตกอยู่กับความโลภไม่สิ้นสุดนั่นล่ะ ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่หลายพันปีมันก็ยังทะยานอยากสัมผัสความยิ่งใหญ่ไม่สิ้นสุดของอขิทโร จึงก่อเกิดหายนะภัยครั้งใหญ่นี้จนได้ และความทะยานอยากไม่สิ้นสุดของมนุษย์เป็นเหตุให้ มหาคุรุเทวา ผู้หลับใหลตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เพียงเพราะโลหิตของ กุญแจสวรรค์ นางผู้เป็นคู่จิตวิญญาณแห่ง มหาคุรุเทวา ผู้เป็นมหาคุรุแห่งเทวาทั้งปวง ตกต้องพื้นดินอีกครา โลหิตของนางใช่เพียงปลุก มหาคุรุเทวา ให้ตื่นขึ้นมาเท่านั้น หากความทรงจำทั้งหลายที่เคยถูกสะกดให้เลือนหายก็กลับคืนมาอีกครั้ง เมื่อ ยามนี้ข้าจดจำได้ทุกอย่างแล้ว ข้าคือ มหาคุรุเทวา ฌัลล์ ที่ไม่อยากจดจำความเลวร้ายที่มนุษย์หยิบยื่นให้ข้า แต่เวลานี้มันเกิดขึ้นมาแล้ว ทุกอย่างที่ข้าจำมันได้กลับมาพร้อมกับหยดโลหิตของท่าน หากท่านมีอันเป็นไป ข้าจะทำตามในสิ่งที่ข้าเคยประกาศไว้ จะผลาญทุกสิ่งในโลกนี้เพื่อเป็นการบูชายัญในสิ่งที่มันได้กระทำต่อท่านของข้า หายนะจากความทะยานอยากจึงเริ่มส่อเค้าลางให้ได้เห็น หากลมหายใจของ ท่านหวายิน สิ้นลง กาลอวสานของโลกก็คงมาตามมา มหาคุรุเทวา ฌัลล์ ตื่นจากการหลับใหลแล้วใน อขิทโร อุบัติมหาคุรุเทวา ทว่าการตื่นขึ้นมาครานี้ หาใช่ ท่านฌัลล์ ผู้ใจดีของเหล่าวิญญาณทั้งหลายไม่ ท่านมหาคุรุเทวา ฌัลล์ นั้นมากด้วยอำนาจและบารมี น่าเกรงขามยิ่งนัก โดยเฉพาะความคิดที่จะทำลายมนุษย์ทุกผู้ทุกนามที่คิดร้ายต่อ ท่านหวายิน ความร้ายกาจของมนุษย์ในเล่มนี้ยังไม่มากเท่าใน อขิทโร มหาคุรุเทวา ปรัยวสาน เลยค่ะ ถ้าได้อ่านเล่มนั้นจะยิ่งเข้าใจค่ะว่าทำไม ท่านฌัลล์ จึงได้ใจร้ายนัก แต่เล่มนี้ก็ทำให้เข้าใจวิถีแห่งอขิทโรมากขึ้นล่ะค่ะว่าเป็นเช่นไรกันแน่ โดยสัมผัสได้จากถ้อยสนทนาระหว่าง มหาคุรุเทวาคนเก่า ซึ่งเป็นบิดาของ คุรุรักขส กับ ท่านฌัลล์ ก่อนที่จะก้าวเข้าสู่ตำแหน่งมหาคุรุเทวา ความว่า... ศึกษามาถึงเพียงนี้ยังไม่รู้อีกหรือท่านฌัลล์ ว่าผู้ศึกษาอขิทโรมิใช่ผู้ทรงเมตตา มันเป็นวิชาที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อควบคุมมนุษย์ภายใต้จักรวาลแห่งนี้ มันเป็นวิชาที่เกิดจากมนุษย์ เกิดจากตัณหา เพื่อควบคุมตัณหา ตราบใดที่มนุษย์ยังมีทั้งความดีและความเลวเวียนวนในวัฏแห่งตัณหา ที่สุดแห่งวิชาอขิทโรก็จะเป็นทั้งสวรรค์และนรกของมนุษย์ในศาสตร์เดียวกัน แต่อขิทโรยิ่งใหญ่เกิน เพราะแม้สวรรค์ไม่อาจยับยั้งอานุภาพของมันได้...เพราะเหตุนี้เองที่ทำให้ข้าต้องห้ามท่านมิให้ได้เรียนรู้ จากที่เคยสงสัยว่าทำไมผู้ศึกษาอขิทโรจึงประพฤติปฏิบัติเช่นที่อ่านผ่าน ๆ มา ก็ได้เข้าใจชัดเจนสักทีค่ะว่า... เพราะอะไร และทำไม ?