ยาว - -* 10 โมงเช้ากว่าๆ เฮร้ออ - -* ทำงานมาได้จะเดือนละ เหงาดี - -* เริ่มจะชิน พอชิน ก็เริ่มเบื่อ -*- แต่ถามว่าสนุกไหม ก็สนุกนะ.. เบื่อแค่ตอนเดินทางเอง ทั้งที่รถก็ไม่ได้ติดอะไร แต่ขี้เกียจต่อ 2-3ต่อ รู้สึกว่าขี้เกียจตื่นเช้า ขึ้นมาอีกแล้ว เบื่อการเร่งๆรีบ (แต่แวงก็มาทันทุกวันนะ - -*) โปรเจคสัปดาห์นี้ก็ซาๆลงไปหน่อย แต่อาทิตย์หน้า มีโปรเจคจากดิสนีย์ แล้วก็AMBIENTE ที่เยอรมัน ที่จะต้องออกแบบงานไปโชว์ เดือน ม.ค.ปีหน้า ซึ่งจะมีเวลา2เดือนกว่าๆในการทำ... -*- (บอสคะ แล้วดีไซเนอร์กระจอกเจ้าของผลงานจะได้ไปด้วยป่ะคะ - -*) เอ่อมม เงินเดือนหมื่นต้นๆ นี่จะใช้คุ้มเลยใช่ป่ะคะ -*- แวงแอบเซ็งนิดหน่อยเหมือนกันนะ แบบเฮ้ยชีวิตมันอยู่ในระบบมากพอควร มีกฏกะเกณฑ์ แต่ก็ทนและยอมรับได้ เพราะแวงรู้สึกว่า ได้ทำงานที่แบบ จะสามารถทำให้แวงเก่งและโตขึ้น หยิบจับอะไรก็กลายเป็นผลงานจริงๆขึ้นมา ไม่รู้ว่าเรียกว่าความภูมิใจหรือเปล่า..แต่ว่า มันก็ดีวะ - -* เพราะถ้าอยู่บ้านเฉยๆ แวงก็ทำแนวๆนี้แล่ะ แต่ไม่ได้เงิน - -* ไม่ได้ผลิตขึ้นมาจริงๆ - -* ได้อย่างเสียอย่างดีเนอะ... แต่แวงว่าน่าจะได้เงินเยอะกว่านี้หน่อยนะ -*- เปลืองค่ารถเนี่ยล่ะ - -* วันละ 65-80 บาท แล้วแต่อัตราความอยากสบายของแวง ไอกินอ่ะ 20 บาทเอง นอกจากจะอยากกินป็อกกี้รสกล้วยขึ้นมา - -* (ว่าไป ในที่สุดแม่แวงก็ซื้อกล้วยมาละ แต่เมื่อวานมันเขียวอยู่ วันนี้กลับไปคงจะสุกอร่ามพอดี อิอิ) อยากใช้วันละไม่เกิน 80 บาท -*- แต่ก็100 ต้นๆทุกวัน เบื่อจัง.. วันไหนไม่มีเรียน กลับมาถึงบ้านก็ทำงานในร้าน.. ไอช่วงนี้ก็งานเยอะเกิ๊นน.... -*- รูปถ่ายทำวีซ่าเยอะมาก ในรอบสัปดาห์มีคนมาถ่ายรูปไปญี่ปุ่นเกิน 10 คนแล้ว หืยยยยย......อิจฉาจริงๆ ตาร้อน อยากไปมั่ง งานเยอะก็ทำไปเรื่อยๆ 2ทุ่ม-เที่ยงคืนตีหนึ่ง แล้วแต่วัน - -* นอน ......6โมงตื่น - -* โอ้วววพรึ.....เป็นแบบนี้ 6วัน ใน 1 สัปดาห์ วันอาทิตย์ไปสอนพิเศษ นู่นนน สยาม - -* แต่ไปสอนก็ดีได้เมาท์กะเด็กๆ ได้วาดรูป ได้ลงสี ได้แอบแวะซื้อหนังสือมือ2 ได้กรี๊ดกร๊าด จ๊อกๆแจ๊กๆกะพี่ๆน้องๆ ได้อยู่ในบรรยากาศที่มีความฝันของวัยรุ่น - -* สนุกดี ^^ แต่แวงประเภท ไม่ถูกกะพื้นที่ชุมชนแนวนี้น่ะสิ คือ มันมากมายเกินไปหน่อย รู้สึกอึดอัดกะการหายใจ มวลมนุษย์ที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง มีเยอะมากเกินไป มองไปทางไหนๆก็เหมือนกัน - -* ทำให้รู้สึกว่า นี่ประสาทการรับรู้ การรู้จัก การจำได้ของกรูจะเสื่อมป่ะวะ เด็กสมัยนี้ ส่วนมากแปลกๆนะ - -* ปากก็ว่าเฮ้ย ชั้นมั่น ชั้นเจ๋ง แต่....ไม่เห็นต่างจากคนอื่นเลย มีแค่ส่วนเดียวเอง ที่เปล่งประกายแบบนั้น หลายๆคนทำตัวให้มันยุ่งยาก ทั้งๆที่จริงๆแล้วชีวิตมันง่ายกว่านั้นมากๆ ตอนเป็นวัยรุ่น คือช่วงเวลาที่จะเริ่มลงมือสร้างจินตนาการของตัวเองให้เป็นจริงได้ขึ้นมามากที่สุด แต่ดันไปติดกับดักของสิ่งชักจูงใจและค่านิยมแปลกๆ -*- ทำตัวธรรมดาแต่มีคุณค่าในตัวเองไม่ได้เหรอนี่ เสียดายเวลาในชีวิตแทนจังเลย รึแวงแปลกเอง คิดอะไรก็ง่ายไปซะหมด - -* อยากทำอะไรก็ต้องหาทางสิ ไม่มีปัจจัยหรืออะไรก็ตาม ก็ต้องพยายามสิ ไม่ลงมือทำ แล้วมันจะได้ไหมล่ะน่ะ -*- นี่เป็นแนวคิดพื้นฐานในการดำรงชีวิตเลยนะเนี่ย แต่ทำไมบางคนถึงทำเหมือนกับไม่เข้าใจเรื่องนี้นะ - -* ทำไมไม่ใช้ความเป็นตัวของตัวเอง สร้างมันขึ้นมา ทำไมต้องพึ่งพาคนอื่น คอยแต่จะคิดให้โชคเข้าข้าง หรือรอโอกาส - -* บางทีโอกาสมันมีแค่แว้บๆแป๊บๆ เท่านั้นเองนะ น้อยคนที่จะจับมันทันและใช้มันได้ (แต่ว่าแวงจับได้หลายทีแล้วเหมือนกันนะ - -* หุๆ เรื่องอะไรจะปล่อย เกิดไม่มีมาอีกทำไง) ไม่มีโอกาสก็ต้องสร้างขึ้นมานะ บางทีแวงเสียดายหลายๆคน ที่มีโอกาส มากกว่าคนอื่นๆ แต่ก็ปล่อยมองไปอย่างนิ่งๆ ในขณะที่หลายๆคนทั้งรอ.. และหลายคนที่วิ่งหามัน... เคยคิดเข้าข้างตัวเองว่า นี่ถ้าทุกคนในโลกคิดคล้ายๆแวงเป็นพื้นฐานนิสัย โลกใบนี้มันคงจะน่าอยู่มากขึ้นมากๆ (คล้ายๆและเป็นพื้นฐานเฉยๆนะ ไม่ใช่ว่าเป็นเหมือนเลย นิสัยไม่ดีแวงมีอยู่เยอะแยะ -*-) บางทีแวงก็สงสารโลกมากมาย ที่จะต้องมารองรับความรู้สึกของสิ่งมีชีวิต และการกระทำจากสิ่งมีชีวิตทั้งหลายที่อาศัยอยู่ จริงๆแวงว่าถ้าแวงหันหน้าสู่เส้นทางธรรม อาจจะมีสิทธิ์บรรลุได้เลยนะนี่ เพราะรู้สึกว่า ทำไมกรูช่างเข้าใจวัฏฏะของมนุษย์เหลือเกิน แต่ไม่ได้หรอก แวงกิเลสเยอะ -*- ยังอยากเที่ยว อยากออกจากโลกส่วนตัวไปแวะเวียนในความคิด ในยุคสมัย ในสันดานของมนุษย์ ในธรรมชาติ ในวิถีชีวิต ในขนบธรรมเนียม ในรากเหง้า ในสิ่งมัวเมา ในการแก่งแย่ง ในความเก่า ในความใหม่ ในความจริง ในอารมณ์ และในความเป็นไปของสิ่งมีชีวิตและโลกใบนี้อยู่ แวงสามารถนั่งสงบๆได้เป็นวัน เป็นเดือน แต่ไม่สามารถที่จะทำได้ตลอดไป - -* แวงสามารถที่จะไม่พูด ไม่คุย ไม่สนใจคนอื่นได้เป็นวัน เป็นเดือน แต่ไม่สามารถที่จะทำได้ตลอดชีวิต แวงขาดการปฎิสัมพันธ์กับบางคนได้ แต่ในขณะที่อีกหลายๆคนแวงขาดไม่ได้ แวงทำตามใจตัวเองได้อิสระ อย่างที่ตัวเองอยากจะทำได้ทุกครั้ง แต่ไม่สามารถทำได้ที่สุดในทุกครั้งอย่างที่ใจอยาก บางสิ่งมีกฎและความจำเป็นเข้ามาเกี่ยวข้อง...ก็ต้องปรับลดความต้องการของตัวเองให้ได้ ทั้งๆที่แวงก็ชอบอ่านดวง ดูดวงนะ - -* แต่ทำไมแนวคิดเรื่องชะตากรรม แวงไม่ค่อยจะศรัทธาก็ไม่รู้ แวงเชื่อแค่ว่า ทำอะไรก็ได้อย่างนั้นน่ะล่ะ - -* มีคนเคยฟังแนวคิดที่แวงเป็น แล้วบอกว่าแวงมองโลกแคบ - -* แวงก็แบบ เฮ้ยจริงดิ การที่ชั้นทำทุกวันให้ดี ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือ เพราะไม่รู้ว่าจะตายเมื่อไหร่ การที่ฝันเฟื่องเยอะๆ แต่ลงมือทำจริงๆด้วยตัวเองทีละเล็กทีละน้อย นี่กรูมองโลกแคบใช่มั้ยเนี่ย -*- เค้าบอกว่าแวงโลกมองแต่ในแง่ดี ความจริงของชีวิตไม่ได้ง่ายอย่างที่แวงอยากให้เป็นหรอก - -* อ่าววว .....ไม่มองในแง่ดี แล้วจะหมองหม่นจมกับความโหดร้ายของโลกรึไง ชีวิตเกิดมาไม่ได้ดี แล้วทำให้มันดีไม่ได้รึไง -*- ทำไมต้องโทษสังคม โทษโลก โทษชะตา โทษคนอื่น คำว่าเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้เนี่ย ฟังแล้วคิดตามไหมเนี่ย -*- คำนี้มันออกจะชัดเจน.... แต่ก็อีกน่ะแหล่ะ แวงถึงบอกไง ถ้าทุกคนคิดได้แบบแวงเป็นพื้นฐานนิสัย โลกนี้คงจะน่าอยู่กว่านี้..... แวงเฉยๆนะ มุมมองเค้า แวงอาจจะมองโลกแคบไปจริงๆก็ได้ อาจจะเป็นคนที่มีความคิดแข็งแรงและดูเหมือนง่ายเกินไปที่คิดว่าอะไรก็จะดี อาจจะไม่ได้เก็บทุกสิ่งทุกอย่างมาขบเครียดขนาดนั้น อาจจะไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่แบบ โอ๊ย ไม่รู้แล้วอย่ามาปากดี อุดมคติไปหน่อยเลย แต่แวงเชื่อมั่นเรื่องแนวคิดในการกระทำของตัวเองของบุคคล ว่าสิ่งที่เลือกทำ มันก็จะได้แบบนั้นน่ะล่ะ อยู่ดี เจตนาของตัวเองที่ทำในขณะนั้นน่ะแหล่ะ รู้ตัวเองชัดเจนที่สุด ขึ้นอยู่กับว่าจะมือถือสาก ปากถือศีล ใส่หน้ากากขนาดไหน หึๆ แบบนี้ล่ะเนอะมนุษย์ - -* แวงไม่เข้าใจทุกคนบนโลกหรอก แต่แวงเข้าใจความเป็นมนุษย์ของในตัวคนได้เยอะอยู่พอสมควร แวงถึงสนุกกับการอยู่บนโลกนี้ล่ะมั้ง ต่อให้เบื่อหรือเหนื่อยยังไง พอคิดซะว่า ก็นี่มันมนุษย์ - -* มันก็ดีขึ้นนะ ไม่มีมนุษย์ ไม่มีสังคม แวงก็ไม่ได้คิดแบบนี้หรอก บอกแล้วว่ากิเลสเยอะ - -* ยังอยากผละจากความเป็นส่วนตัวออกไปแวะเวียนในทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เกิดขึ้นในจักรวาลนี้ เท่าที่แวงมีสติรับรู้ได้อยู่ อย่างน้อย ตอนก่อนจะตาย ภาพ flashback ในสมองแวง จะได้มีเยอะๆหน่อย -*- ก่อนแวงจะตายขอแเค่นี้ล่ะ จริงๆว่าจะอัพบลอกเรื่องลุงซัน ณ 99.5 The radio นะเนี่ย - -* ไปๆมาๆไหงกลายเป็นเรื่องจิตมนุษย์ไปได้ล่ะนี่ -*- - -* 
แวะมาทักทายค่ะ ^^
เราเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเด็กสมัยนี้เท่าไหร่ เหมือนกับ..พยายามเป็นอะไรสักอย่างที่ตัวเองไม่ได้เป็น ก็ตอนนี้ ต้องมาทำงานอยู่ติดกับคณะถาปัด เด็กๆ ที่นี่ก็...อืมม และพอได้แว้บเข้าไปในคณะอื่นๆ กลับรู้สึกดีว่า โอ้ ชั้นได้เห็นเด็กมหาลัยแบบปกติธรรมดาแว้ว ดีใจอย่างบอกไม่ถูก  โดย: aggressive red rabbit
 วันที่: 28 กันยายน 2550 เวลา:9:14:51 น.ยาวมาก
// นึกว่า สารคดีพม่าประท้วง อ่านไม่หมดจ่ะ  โดย: กรุณาใช้บริการช่องถัดไป
วันที่: 29 กันยายน 2550 เวลา:22:02:27 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ทำชีวิตให้แฮปปี้ดีสุดแล้ว^^