* ... เป็นกลอน *  .;*;*;. (^_^) >'/ \'< สวัสดีปีหมู อู๊ด อู๊ดค่ะ โอม... เพี้ยง... ขอให้เฮง ๆ รวย ๆ สุขภาพกาย - ใจแข็งแรงตลอดไปเจ้า ^_^ เมื่อวาน...คือบทเรียนอันมีค่า เป็นวิชาให้เรียนรู้สู้ฝึกฝน อดีตผ่านผิดถูกปลูกฝังคน รู้ถึงเหตุและผลการกระทำ เมื่อวาน...มีผู้สอนที่กล้าแกร่ง ให้เข้มแข็งบากบั่นผ่านความช้ำ รับรู้ถึงทุกข์ - สุขจงจดจำ เส้นทางกรรมก่อไว้จึงได้มา วันนี้...ควรทำสิ่งยิ่งดีสุด รีบเร่งรุดตามเส้นทางแสวงหา ตรวจสอบฝันอันงดงามตลอดเวลา เพื่อวันหน้าที่ดีของทุกคน วันนี้...รับการกระทำในอดีต กับชีวิตการเดินทางที่ผ่านพ้น ทุกสิ่งที่พานพบรบผจญ เกิดเป็นผลทันทีที่ถึงเวลา วันหน้า...หวังเช่นไรให้เริ่มคิด มุ่งพิชิตความฝันบั่นปัญหา ทุกเส้นทางเลือกเดินด้วยปัญญา จงมุ่งหน้าสร้างฝันให้มันจริง อนาคต...กำหนดเองอย่ารอช้า กาลเวลาผ่านไปไม่หยุดนิ่ง ใคร่ครวญแล้วลงมือทำอย่าประวิง เพราะทุกสิ่งได้มาด้วยการกระทำ สื่อศรัทธา ที่มี ต่องานเขียน จักเคารพ นบครู ผู้คอยเพียร สอนให้เรียน โคลงฉันท์ และกาพย์กลอน วรรณกรรม ถิ่นไทย แม้จะยาก เพราะมีมาก หลายหลัก จากอักษร ฉันทลักษณ์ มากมาย ทุกบทตอน ซึ่งสะท้อน ให้เห็น เด่นกว่าใคร สัญลักษณ์ ของไทย ในสิ่งนี้ บทกวี งดงาม ตามสมัย แต่โบราณ สานต่อ กรอสายใย ร้อยเรียงใจ ผู้มีรัก ถักถ้อยคำ ไม่อาจหมาย เขียนสด ทั้งหมดได้ ทุกเรื่องเล่า เรียงส่ง ออกตรงใจ ต้องการให้ ทุกท่าน ตามอ่านกัน ๒ เพิ่งจะเริ่ม หัดเขียน เป็นครั้งแรก คงไม่แปลก จริงไหม ถ้าใจฝัน ประสบการณ์ ผ่านไป ใคร่แบ่งปัน สื่อสัมพันธ์ มิ่งมิตร ไม่คิดลืม ๓ เขียนออกมา เท่าไร ไม่มีหมด ความรัดทด ความสนุก สุขสดชื่น จากเด็กน้อย ค่อยโต ทุกวันคืน คงสักหมื่น แสนเรื่องให้ พรรณนา ๔ จดอักษร บอกเล่า เท้าความหลัง เรื่องราวครั้ง ยามเยา เราหรรษา มีความสุข ทุกข์ล้น พ้นชีวา หลากปัญหา เรื่องราว เล่าสู่กัน ๕ แต่ตอนนี้ เพิ่งหัด จัดคำอยู่ ขอทุกผู้ ช่วยติเตียน เพียรสอนฉัน ชี้แนวทาง สร้างงาน สานสัมพันธ์ อักษรสรร เรียงร้อย สื่อถ้อยความ ๚ะ๛ พ่อช่วยวาด แม่ช่วยเติม เพิ่มสีสัน พี่ชายช่วย ตกแต่ง แต้มทุกวัน พี่สาวนั้น เช็ดถู ดูงามตา ทำหน้าที่ ปลูกฝัง ยังความดี กายใจพลี ทุกวัน มั่นอาสา เฝ้าดูแล สั่งสอน ป้อนจรรยา เพื่อให้กล้า แกร่งได้ ด้วยใฝ่ดี ๓ ทุกชีวิต เกิดมา มีคุณค่า ใช่ราคา ดำรงไว้ ในศักดิ์ศรี ทั้งคนจน คนรวย ทุกชีวี หวังได้มี ความสุข ทุกคืนวัน ๔ ต่างคนต่าง เขียนลง บนกระดาษ บางภาพวาด สวยสุด ประดุจฝัน บางภาพพลาด ขาดสิ่ง ยิ่งสำคัญ ต้องช่วยกัน ปัดแต่ง แต่เยาว์วัย ๕ จนกระดาษ ว่างเปล่า ขาวสะอาด เป็นภาพวาด พราวแสง สีสดใส ประดิษฐ์ส่ง ลงเพิ่ม เติมค่าไป เพียงเพื่อได้ ภาพหวัง สมดั่งจินต์ ๚ะ๛ ทุกทิศทาง คอยอยู่ ดูเสมอ อยากพบท่าน ยามใด เป็นได้เจอ ไม่ต้องเพ้อ ฝันถึง ซึ่งลวงตา ๒ ครั้งยังเล็ก พ่อเรา เฝ้าสอนสั่ง มีความหวัง ที่ลูก สุขหนักหนา เมื่อเติบใหญ่ ให้พ่อรื่น ชื่นอุรา ก่อนจากลา ลูกลับ ไม่กลับคืน ๓ รู้อย่างนี้... จะไม่ ทำเหมือนก่อน รู้อย่างนี้... จะไม่วอน ทำไขสือ จะตั้งหน้า ตั้งตา หมั่นฝึกปรือ จะไม่ดื้อ ไม่บ่น เป็นคนดี ๔ เพิ่งรู้ซึ้ง ถึงความเศร้า ที่ยิ่งใหญ่ พ่อจากไป ลาลับ นับแต่นี้ จะรำลึก ถึงพ่อ ชั่วชีวี คุณความดี พ่อสร้างไว้ ให้ทบทวน ๕ จากนี้ไป ไร้พ่อ รอว่ากล่าว สิ้นแสงดาว ชี้นำ ทำกระสวน ถึงจะร้อง ร่ำไห้ ใจคร่ำครวญ ไม่อาจหวน กลับให้ ได้พบเจอ ๖ ตอนนี้มี เพียงแม่ คอยเคียงข้าง ทุกทิศทาง แม่ดู อยู่เสมอ อยากพบแม่ กลับไป ได้พบเธอ ไม่ต้องเพ้อ ฝันถึง ซึ่งลวงตา ๗ ตั้งแต่เล็ก แม่เรา เฝ้าถนอม คอยเห่กล่อม ด้วยรัก ลูกนักหนา หาเงินส่ง ให้เรียน เพียรวิชา ท่านเหนื่อยล้า แต่ใจ ไม่เคยแคลน ๘ มองลูกด้วย ตากรุ่น อุ่นไอรัก คอยพิทักษ์ ตลอดมา ว่าห่วงแสน มีแต่ให้ ไม่หวัง สิ่งตอบแทน แม่ยากแค้น เช่นนี้ มีเนานาน ๙ สิบนิ้วมือ พนมกราบ อภิวาท ลงแทบบาท กตัญญู รู้คุณท่าน ทำตอนนี้ ก่อนพร่า ลาวิญญาณ จักไม่พาน เสียใจ ในวันวาย ๑๐ รู้ซึ้งแล้ว... แสดงให้ ท่านรับรู้ รู้ซึ้งแล้ว... ยามท่านอยู่ ไม่หนีหาย ดูแลท่าน ตราบชีวิต สิ้นมลาย ยังไม่สาย รีบแทนบุญ คุณมารดา ปล. ๑๒ เช่นหิ่งห้อย เหลือแม่ ที่แก่มาก ท่านลำบาก นานนม ตรมนักหนา เลี้ยงดูลูก เจ็ดคน พ้นครรภ์มา จนกายล้า อ่อนแรง แซงคนกรุง ๑๓ ลูกหลายคน แต่งงาน มีบ้านใหม่ เหลือแม่ไว้ ที่บ้านเก่า บนเขาสูง หิ่งห้อยเล่า บินไกล ไปประดุง หาผู้มุ่ง หวังใหม่ ได้การงาน ๑๔ วาดฝันไว้ ไม่นาน จะผ่านพ้น ขอแม่ทน ต่อไป ใจผสาน เมื่อหิ่งห้อย มีสินพอ ขอไปพาน ถึงที่บ้าน บนดอย แม่คอยดู ๑๕ แม่จ๋าแม่ คอยหน่อย คอยอีกนิด จะไม่ผิด ถ้อยคำ ทำอดสู ปลายปีนี้ คิดใน ใจพธู งบเก็บอยู่ สร้างบ้านให้ อีกไม่นาน ๑๖ หากฤดู หนาวเปลี่ยน เวียนอีกครั้ง กระท่อมหลัง น้อยคง เป็นสถาน ที่พักพิง ผองเพื่อน เถื่อนลำธาร เมื่อถึงกาล กลับดง สู่พงศ์ไพร ๑๗ หวนคิดถึง วันเก่า รวดร้าวเหลือ ยามเยาว์เมื่อ เหมันต์ พานสมัย ช่างหนาวเหน็บ เจ็บลึก ถึงทรวงใน กลางป่าใหญ่ ขาดแสงอุ่น กรุ่นตะวัน ๑๘ แม่ขะนี้ง โปรยปราย กระจายทั่ว ท้องฟ้ามัว มืดมิด ปิดแนวสัน สายลมยัง พัดซ้ำ กระหน่ำกัน บ้างหนาวสั่น จับไข้ วายชีวี ๑๙ กว่าจะพ้น ผ่านฤดู หฤโหด ธาตุพิโรธ ชนบท สลดศรี แทบมอดม้วย มรณะ ละพงพี ชีวิตนี้ ไม่ลืมวัน ซึ่งผันไป ๒๐ ญาติบนดอย คอยอยู่ หมู่ลูกหลาน วันคืนผ่าน ครุ่นคิด พิสมัย คร่ำครวญถึง คะนึงหา ด้วยอาลัย ทั้งห่วงใย อยากรู้ ว่าอยู่ดี ๒๑ จงรู้รัก แผ่นดิน ถิ่นก่อเกิด และผู้ให้ กำเนิด เพิ่มพูนศรี กลับไปบ้าง ดูแล บุพการี ท่านผู้มี พระคุณ การุณย์เรา ๒๒ คงยังจำ กันได้ ใช่ไหมเพื่อน ก่อนจะเคลื่อน กายา จากป่าเขา เป็นความหวัง ของใคร ยามวัยเยาว์ อย่ามัวเมา ลืมเลือน เถื่อนที่มา ๒๓ ถิ่นที่มี เสียงเรไร ให้ยินแว่ว สายลมแผ่ว พัดตลอด ลอดพฤกษา ดอกไม้บาน เต็มทุ่ง จรุงตา สายธารา ไหลลง ส่งไอเย็น ๒๔ ไม่ค่อยเห็น แสงสว่าง จากทางนี้ บนดอยมี แต่หมอก เมฆลอยเด่น ที่ยอดหญ้า ขะนิ้งเกาะ ให้เห็นเป็น ความเยือกเย็น ฤดูหนาว ถึงคราวมา ๒๕ คอยส่งความ อบอุ่น ละมุนฝัน ถึงดอยอัน ไกลห่าง หว่างภูผา ความคิดถึง ห่วงใย สายลมพา พัดผ่านหน้า กระท่อมน้อย ปล่อยวางไว้ ๒๖ เพียงเพื่อผู้ อยู่ใน กระท่อมนั้น ได้แบ่งปัน รอยยิ้ม อันพริ้มใส เพื่อหิ่งห้อย ได้เพิ่ม เสริมแรงใจ ทำงานไป เพื่อเขา ที่เรารัก ๒๗ ตอนนี้น้อง หิ่งห้อย ไร้ลำพู บินละหมู่ หลงมา ลาลานสัก เพื่อเสาะหา ลำพู ไว้อยู่พัก ทิ้งสำนัก ถิ่นเกิด กำเนิดมา ๒๘ หวังจะพบ ต้นหนึ่ง ซึ่งมั่นคง ได้บินลง พักผ่อน คราอ่อนล้า อาศัยเงา ยามแสง ตะวันทา ทาบขอบฟ้า หลบร้อน ได้ผ่อนคลาย ๒๙ คอยถึงคืน แรมจะ แอร่มจ้า กระพริบพร่า ส่งแสง แรงเฉิดฉาย สีใสผ่อง ดั่งดาว พราวประกาย บินเริงร่าย ระบำหมู่ อยู่กรุงไกร ๓๐ อาจยากเกิน ลำแสง แห่งหิ่งห้อย บินล่องลอย ล้าแรง แข่งแสงใส ในคืนแจ่ม ดาวเดือน เกลื่อนฟ้าไกล แสงส่งไป จึงหมอง ครองคืนเพ็ญ ๓๑ วันนี้ยัง ไม่ถึง ซึ่งที่ฝัน แต่สักวัน คงอยู่ ได้รู้เห็น แม้ลำบาก ตรากตรำ แสนลำเค็ญ จะเคี่ยวเข็ญ ตนเอง เปล่งแสงไฟ ๓๒ เพียงแค่ขอ กำลังใจ ให้กันบ้าง ในระหว่าง บินฝ่า พายุใหญ่ ผจญหมู่ แสงสี ที่อำไพ กลางกรุงไกร ค้นถึง ซึ่งลำพู ๓๓ บนเส้นทาง ใช่โรย ด้วยกุหลาบ ต้องคอยปราบ ไพรี ที่มาสู่ ต้องอดทน ต่อไป ไล่ศัตรู ต้องหยัดสู้ ลำพัง อย่างชาวดอย ๓๔ จะจดจำ ทุกสิ่ง ยิ่งบทเรียน จะพากเพียร ต่อไป ไม่ล่าถอย จะบินมุ่ง กลับหลัง ยังภูดอย หากหิ่งห้อย ถึงฝัน อันเป็นจริง ๓๕ ไม่เคยลืม ความหลัง แม้วันผ่าน จากไปนาน แสนไกล แต่ใจสิง อยู่ที่บ้าน หลังน้อย คอยแอบอิง ยามพบสิ่ง เลวร้าย ได้ฟื้นฟู ๓๖ ขอบนดอย คอยอยู่ จะสู้ต่อ เพียงเฝ้ารอ ส่งใจ ให้หยัดสู้ เติมพลัง ก่อร่าง สร้างฝันดู แค่มีอยู่ เท่านี้ ที่ต้องการ ๚ะ๛ เป็นจุดซึ่ง ทำชีวิต ต้องพลิกผัน หักเหไป สู่อาชีพ นักประกัน จากวันนั้น ถึงวันนี้ ที่ยาวนาน ๒ สามสิบ พฤษภา ปีสามแปด ยินเสียงแผด ร้องให้ ในสถาน เมื่อรับทราบ ข่าวร้าย ยามวิกาล เป็นข่าวสาร จากตำรวจ ที่ตรวจเจอ ๓ ใครคนหนึ่ง ได้รับ อุบัติเหตุ จากภัยเภท ซึ่งเกิด ได้เสมอ ขับรถยนต์ ชนกัน ยามพลั้งเผลอ เจ็บกันเกร่อ นอนกอง สองข้างทาง ๔ ในหนึ่งนั้น เป็นพี่ ชายของฉัน หนักเข้าขั้น ไม่รอด ดังหมออ้าง จนไม่รับ เข้ารักษา ให้เบาบาง ความหวังลาง เลือนลับ จวนดับสูญ ๕ จึงพูดคุย ขอร้อง โรงพยาบาล ให้บริการ รับเอา เข้าสู่ศูนย์ ไอซียู อย่างด่วนด้วย ช่วยเกื้อกูล ด้วยอาดูร กลัวหมดหวัง รั้งชีวี ๖ ต้องรับรอง ว่าน้อง มีค่ารักษา และสัญญา ชำระให้ ในวันนี้ โทรไปตาม ประกัน ในทันที เนื่องด้วยมี ประกันไว้ ให้จ่ายแทน ๗ เขาจึงรับ ด้วยจำใจ ไม่ต้องการ คงกลัวผ่าน เข้าแล้ว จะเสียแผน ชื่อเสียงของ โรงพยาบาล จะคลอนแคลน หากคนแดน พงศ์ไพร วายชีวี ๘ เข้าผ่าตัด สมอง ต้องเร่งด่วน ชีพเรรวน หมดหมอ รอถอยหนี ต้องขอร้อง ให้พยายาม ทุกวิธี เพื่อให้พี่ คงอยู่ เคียงคู่เรา ๙ ค่าใช้จ่าย เงินสด หมดไปเยอะ แต่ช่างเถอะ เพื่อให้คืน ฟื้นชีพเขา แล้วค่อยค่อย เก็บหอม รอมริบเอา จนเงินเก่า หมดสิ้น แทบดิ้นตาย ๑๐ รักษาตัว เก้าวันใน ไอซียู ยังไม่รู้ สึกตัว น้องใจหาย คอยสวดมนต์ อ้อนวอน เพื่อพี่ชาย จงกลับกลาย มาเป็น พี่คนเดิม ๑๑ จากนั้นจึง ขอรับ ย้ายกลับบ้าน เข้าสถาน พยาบาล รักษาเพิ่ม ต้องผ่าตัด อีกครั้ง ยังจุดเดิม เพื่อช่วยเสริม ยังสมอง ต้องลองดู ๑๒ แพทย์ไม่ได้ ให้ความหวัง มากมายนัก เพียงแค่ทัก ว่าอาจ หายนะหนู หรือไม่ก็ พิการ นะโฉมตรู จะยอมสู้ ต่อไป ไหวไหมเธอ ๑๓ ไม่เป็นไร หรอกหมอ ช่วยพี่ด้วย ยามเจ็บป่วย ต้องรัก- ษาเสมอ แล้วค่อยว่า อีกที ตอนนี้เบลอ จนเกือบเอ๋อ ตามไป ด้วยใจเพลีย ๑๔ ยังสถาน พยาบาล รัฐสามเดือน มีผองเพื่อน พี่รู้เข้า เขาใจเสีย เพิ่งทราบข่าว จึงมาปลอบ มอบพเยีย แถมช่วยเสีย ค่าใช้จ่าย ไปหลายตังค์ ๑๕ กราบขอบคุณ ศิษย์เก่า รุ่นสิบสอง แม่สะลอง ทุกท่านได้ ให้ความหวัง มาช่วยเติม เพิ่มแสง แห่งพลัง ยามกำลัง เริ่มลา ว่าถอดใจ ๑๖ เมื่ออาการ ของพี่ เริ่มดีขึ้น หมอบอกฟื้น แล้วนะ คนเจ็บไข้ แต่ทว่า จะพิการ ตลอดไป สมองได้ ช้ำจน พ้นความจำ ๑๗ จึงติดต่อ ขอรับ กับสินไหม ประกันไว้ ห้าแสน ยามถลำ อุบัติขึ้น แม้ไม่ ตั้งใจทำ ใจหายล้ำ เมื่อผู้รับ กลับเปลี่ยนแปลง ๑๘ จึงติดต่อ ถามถึง ซึ่งเหตุผล ว่ามีกล อันใด ได้แอบแฝง ด้วยจิตใจ ไหวหวั่น หวาดระแวง หรือใครแกล้ง เปลี่ยนชื่อ ผู้ถือเงิน ๑๙ จึงรู้ว่า นายประกัน นั้นช่วยเพื่อน มาบิดเบือน แก้ไข ไม่ขัดเขิน เปลี่ยนผู้รับ ประโยชน์ กันเพลิดเพลิน จำต้องเดิน เรื่องร้อง ฟ้องกันไป ๒๐ หัวหน้าหน่วย น่ารัก เป็นนักหนา ช่วยกันหา หลักฐาน ช่วยขานไข ว่าลายมือ ชื่อนั้น เป็นของใคร เพราะไม่ใช่ ของพี่ นี้แน่นอน ๒๑ จากวันที่ มีใน ใบเปลี่ยนแปลง จึงรู้แจ้ง เพิ่งแก้ไป ในวันก่อน หัวหน้าหน่วย ร่วมด้วย ช่วยบังอร จรดอักษร ถึงฝ่าย จ่ายประกัน ๒๒ ณ วันนั้น เกือบสาย ไปเสียแล้ว เกือบรับแห้ว มาแทน แฟนพี่ฉัน โอ้ใจคน ใยแปร เปลี่ยนเร็วพลัน ไม่ถึงวัน พี่ตาย ใจผันแปร ๒๓ เงินก้อนนั้น ส่งยื่น คืนมาหมด เขาจ่ายทด แทนให้ ด้วยพ่ายแพ้ ส่วนนี้ต้อง เก็บไว้ ให้ดูแล พี่แท้แท้ ของเรา เขาพิการ ๒๔ ในตอนนั้น ฉันเป็น น้องคนเล็ก ยังคงเด็ก ถูกกันออก นอกข่าวสาร ใส่ชื่อแม่ พี่เข้า สองคนทาน ธนาคาร ฝากไว้ ใส่ประจำ ๒๕ บัญชีนั้น ไม่ได้ ใส่ชื่อน้อง มีเพียงสอง ชื่อจึง ได้ถลำ พลาดอีกครั้ง เมื่อพี่เรา เขาไปทำ ถอนเงินนำ ออกก่อน ตอนปลายปี ๒๖ นั่นไงเล่า สมดัง คำเขาว่า เงินมีค่า มากกว่า ความน้องพี่ ถอนออกไป เกือบหมด ปิดบัญชี เหลือแสนสี่ น้องจำ เข้าจัดแจง ๒๗ บังคับให้ ไปถอน ออกมาหมด เป็นเงินสด ไม่ให้ ใครแอบแฝง มาถอนไป ใช้จ่าย ให้ระแวง จำแสดง ตัวเรา เข้าครอบครอง ๒๘ จากวันนั้น ถึงวันนี้ ปีที่สิบ เงินเพียงหยิบ มือเดียว กับสมอง หิ่งห้อยน้อย ต้องหา มาสำรอง เพราะพี่ต้อง รับยา มาทุกเดือน ๒๙ ยังโชคดี มีพี่ คนที่สาม คอยติดตาม ดูแล พร้อมผองเพื่อน แม่สะลอง ใต้หวัน หมั่นมาเยือน เปรียบเสมือน ญาติมิตร สนิทกัน ๓๐ หลายปีแล้ว แววพี่ ไม่มีหาย คงเป็นชาย เพียงร่าง เหินห่างฝัน เป็นเช่นนี้ ตลอดไป เนิ่นนานวัน ชั่วกัปกัลป์ กว่าชีพ สูญสิ้นไป ๓๑ คงมีเพียง คนอยู่ ที่รู้เห็น ต้องรับเป็น หน้าที่ เอาใจใส่ อนาคต ของหลาน หันทิศใด ด้วยห่วงใย หน่อเนื้อ จึงเกื้อกูล ๓๒ ในยามนี้ หวังเพียง เลี้ยงชีวิต ฝ่าวิกฤต ขวากหนาม รามสูรย์ ข้ามผ่านความ หม่นหมอง ครองอาดูร หวังแสงสูรย์ สุริยาส่อง ต้องประกาย ๓๓ เกิดมาเป็น คนจน ต้องทนสู้ หยัดยืนอยู่ ต่อแม้ ใจสลาย เรื่องหนหลัง ทำเอา เราปางตาย จึงต้องกลาย เป็นหิ่งห้อย ขี้น้อยใจ ๓๔ นี่เป็นเพียง เรื่องหนึ่ง ซึ่งผ่านพ้น จะอดทน เพื่อแม่ คอยแก้ไข ต้องทำงาน จึงลา ละพงศ์ไพร บินฝ่าไป ลำพัง อย่างชาวดอย ๓๕ คืนร่างเป็น หิ่งห้อย พเนจร ต้องเร่ร่อน เรื่อยไป ไม่ท้อถอย เกิดมาสู้ ดูสักตั้ง คนหลังคอย จึงล่องลอย ทั่วถิ่น แผ่นดินไทย ๓๖ จากเรื่องราว ที่พบ ประสบเจอ จำเสมอ เพื่อนำ ทำแก้ไข ปัญหามี ปัญญามา ว่ากันไป ด้วยจิตใจ สัตย์ซื่อ คือคนดอย ๚ะ๛ ขับรถมุ่ง ป่าใหญ่ ในทิศเหนือ หวังจะพบ ญาติที่ เคยจุนเจือ คงยังเหลือ ไม่สูญ สิ้นชีวิน ๒ นานแสนนาน ไม่เคย ได้หวนกลับ จากลาลับ เนิ่นนาน ให้ถวิล ได้คิดถึง คะนึงหา เป็นอาจินต์ อยู่ต่างถิ่น นานวัน มั่นจิตใจ ๓ ขอทำงาน สร้างตัว ดีกว่านี้ ดีกว่าที่ เคยเป็น แต่หนไหน ทำงานเพื่อ ลบคำหมิ่น จากใครใคร ตั้งไจไว้ คงโชคดี มีศรีสุนทร์ ๔ จะหวนกลับ ไปแทนคุณ คนเบื้องหลัง คนที่ยัง เฝ้ารอ สนับสนุน คนคอยให้ กำลังใจ คอยค้ำจุน คนที่วุ่น วายสุดสุด เพื่อตัวเรา ๕ กลับมาแล้ว พี่ป้าน้า คุณอาขา หนูกลับมา สู่เหย้า เข้าขุนเขา หวนกลับคืน อ้อมกอด ภูมิลำเนา จากยังเยาว์ คงจำได้ ไม่ทำลืม ๖ วันนี้ได้ มาเยี่ยม ทุกทุกบ้าน ต่างเบิกบาน มีสุข สุดสดชื่น คงจะตั้ง ตารอ ทุกวันคืน คอยทรามชื่น บรรลุผล ที่ตั้งใจ ๗ อีกไม่นาน เกินรอ ขอสัญญา จะกลับมา ตั้งรกราก ในป่าใหญ่ ทุนสักก้อน ทำกิน ตลอดไป คงสุขใจ ถ้วนหน้า อีกไม่นาน ๚ะ๛ โอ้ตัวเรา นั่งคิดถึง คะนึงหา บ้านหลังน้อย ในป่า ที่จากมา ผ่านเวลา จะเปลี่ยน เป็นเช่นไร ๒ บ้านน้อยน้อย หลังนั้น ช่างอบอุ่น ยามอรุณ แดดส่อง สว่างไสว มวลบุบผา ชูช่อ แตกหน่อใบ หริ่งเรไร ส่งเสียงร้อง ก้องพนา ๓ เหล่าแมลง ภู่ผึ้ง ผกโผผิน กางปีกบิน วนเวียน ว่อนเวหา ดอกหญ้าโผล่ พ้นพื้น พสุธา ไหวไปมา ยามต้อง แรงลมโชย ๔ มีสายฝน โปรยปราย จากปลายฟ้า ชุบชีวา ชีวิตให้ ไม่ระโหย มวลดอกไม้ ชูช่อ รอวันโรย แผ่นดินโดย ธรรมชาติ ตระการตา ๕ กลิ่นพืชพรรณ นานา ขจรทั่ว ทั้งดอกบัว พรรณไม้ และใบหญ้า ขึ้นผสม กลมกลืนไกล สุดสายตา ภายใต้ฟ้า ผืนใหญ่ ใบเดียวกัน ๖ ช่างห่างไกล กันนัก กับทางนี้ อยู่ที่นี่ ได้แต่ การห้ำหั่น ทั้งแก่งแย่ง แข่งขัน ประลองกัน ทุกทุกวัน ต้องวิ่ง ชิงความดี ๗ มันช่างเหงา และล้า เป็นนักหนา จะขอลา พักร้อน ตอนรุ่งนี้ กลับคืนสู่ บ้านน้อย คอยนานปี พักฤดี ให้หายเหมื่อย เหนื่อยหัวใจ ๘ จะชาร์ตแบต เพิ่มพลัง ให้เต็มที่ ความเหงามี จักลบ จักกลบไส แทนที่ด้วย ความเข้มแข็ง แกร่งกว่าใคร ยิ้มสดใส กลับคืน สู่ตัวเรา ๙ พักปัญหา ทุกอย่าง ของทางนี้ กลับไพรี ไปสู่ กลางภูเขา บ้านหลังน้อย คงอยู่ คอยดูเรา ภูมิลำเนา ปฐพี ที่จากมา ๑๐ แล้วจะกลับ มาทำงาน สร้างฐานะ ด้วยสัจจะ ของคน บนภูผา จักทำงาน ให้ดีขึ้น ขอสัญญา ด้วยหน้าตา สดใส ไร้กังวล ๑๑ เพื่อจะทน ทานได้ ในทุกสิ่ง ชีวิตจริง เริ่มใหม่ ได้อีกหน จักต่อสู้ มารที่มา พร่าผจญ จะอดทน สานฝัน เพื่อบั้นปลาย ๚ะ๛ คอยเวลา คล้อยเคลื่อน เลือนลับหาย ยามราตรี เวียนมา ดาราพราย ทอประกาย แสงสู่ พสุธา ๒ เมื่อทิวา ผ่านพ้น บนภูเขา คงเหลือเงา ร่มไม้ ไพรพฤกษา มีเสียงสัตว์ น้อยใหญ่ ในพนา ส่งภาษา กู่ร้อง ก้องแดนดง ๓ สายลมพัด ผ่านไป กายใจชื่น หอมระรื่น กลิ่นผกา น่าลุ่มหลง ธรรมชาติ ตระการตา คราอัสดง จะยืนยง เช่นนั้น ไม่ผันไป ๔ ฤดูกาล หมุนเวียน เปลี่ยนสลับ วันคืนลับ ล่วงคล้าย ใครเสือกใส ธรรมชาติ ป่าเขา ลำเนาไพร รักษาไว้ แม้ผ่าน กาลเวลา ๕ นั่งรำลึก ถึงถิ่น แผ่นดินเกิด แหล่งล้ำเลิศ ในใจ ที่ใฝ่หา ความผูกพัน มั่นอยู่ ในอุรา ตลอดมา คิดถึง อย่างซึ้งใจ ๖ เฝ้ารอวัน ที่ได้ กลับไปบ้าน คงชื่นบาน รื่นรม สมสมัย ให้คุ้มกับ เวลา ที่ลาไกล สะสมไว้ ความสุข ทุกข์ลบเลือน ๗ ใยท้องฟ้า ทางนี้ สีหม่นหมอง แสงดาวส่อง ดูไป ไม่แม้นเหมือน อยู่บนเขา เห็นเด่น ทั้งดาวเดือน มาเยี่ยมเกลื่อน ท้องฟ้า จนพร่าพราย ๘ อยากจะเห็น ทุกที่ ได้มีป่า ปวงประชา คงสม อารมณ์หมาย บรรเทาความ รุ่มร้อน ใจผ่อนคลาย หลอมละลาย ความรั้น ดันทุรัง ๙ เป็นความฝัน เล็กเล็ก เด็กคนหนึ่ง เพียงรำพึง ออกไป ด้วยใจหวัง ธรรมชาติ เป็นบ่อเกิด กำเนิดพลัง จะคงยัง ฝันต่อ เฝ้ารอดู ๑๐ เมื่อท้องฟ้า ทางนี้ มีดาวเยือน กระพริบเตือน ทักทาย ไล้แสงสู่ สายลมมี พัดใส่ ให้ไหวพรู จะน่าอยู่ อย่างเห็น เช่นบนดอย ๚ะ๛ ส่งแสงพราว กระจ่างพร่าง เต็มกลางฟ้า กระพริบแสง วับวาว เจ้าดารา บนเวหา เหงาไหม ในคืนเพ็ญ ๒ นี่จันทร์เจ้า รู้ไหม เจ้ามีคู่ อาทิตย์อยู่ อีกฝั่ง ด้วยหวังเห็น รอเจ้ามา อาทิตย์ คลายฤทธิ์เป็น ทอแสงเย็น ระเรื่อรอน ก่อนเจ้ามา ๓ แต่ทว่า เจ้าช้า อาทิตย์หลบ รีบชิงพลบ ลับร่าง อีกฝั่งฟ้า เมื่อเจ้าโผล่ อาทิตย์ซ่อน แรมรอนลา อย่างนี้หนา วันใดจะ ได้พบกัน ๔ อีกนานไหม วันที่ ไม่หนีหลบ เคลื่อนมาพบ กันได้ โดยไม่หวั่น หมุนมาเจอ ทายทัก กันสักวัน เพื่อแบ่งปัน เรื่องที่พบ ประสบมา ๕ ณ วันนั้น คงมีมาก หลากเรื่องเล่า ใช่ไหมเจ้า จันทร์เพ็ญ เด่นเวหา ทุกคืนค่ำ จำหมดจรด พสุธา ใต้แผ่นฟ้า มีอะไร ที่ได้เจอ ๖ เจ้าดวงดาว ส่องแสง ล้าแรงไหม หรืออ่อนใจ สับสน ระคนเผลอ สักครั้งไหม ทนฝืน ยืนละเมอ นั่งมองเหม่อ ถึงวัน ซึ่งผ่านไป ๗ แค่อยากรู้ จึงถาม ยามนี้เหงา จิตว่างเปล่า เดียวดาย ไม่สดใส หมองหม่นมืด เหมือนมุด อยู่รูใน ลึกลงใต้ แผ่นดิน สุดถิ่นแดน ๘ ดาวจ๋าดาว เจ้าสบ พบบ้างไหม ความเหงาใจ หม่นหมอง มาครองแขวน มีวิธี แก้อย่างไร ไม่คลอนแคลน จะยากแสน อย่างไร จักใคร่ทำ ๙ เฝ้าวอนถาม จันทร์เพ็ญ เด่นกระจ่าง อยากพบทาง ทำใจ ไม่ถลำ จมลงสู่ ห้วงลึก ที่นึกนำ ขอเจ้าย้ำ ตอบด้วย ช่วยเจรจา ๑๐ ขอเรี่ยวแรง ที่มี ให้ดีอยู่ ผ่านฤดู กาลวัน เฝ้าฝันหา หวังจะมี อนาคต ไม่ลดลา รังสีจ้า เปล่งแสง แข่งดาวเดือน ๚ะ๛ บางครั้งเหนื่อย ท้อแท้ แลสิ้นหวัง หลายครั้งน้อง ต้องเติม เสริมกำลัง ยามพลัง เริ่มล้า คราห่างไกล ๒ ณ ยามนี้ ยังผิน บินวนอยู่ และไม่รู้ วันหน้า จะอยู่ไหน เพียงต้องการ แค่คน คอยห่วงใย เอาใจใส่ หนูหิ่งบ้าง บางเวลา ๓ แต่คงยาก เพราะน้อง ต้องเคลื่อนที่ จรลี ทั่วดินแดน ใต้แผ่นฟ้า ยังไม่ทราบ ว่าวันใด จะใคลคลา กลับคืนป่า ภูเขา ที่เฝ้ารอ ๔ เนื่องด้วยงาน ต้องท่อง ทุกท้องที่ หลายครั้งมี ปัญหา ระอาท้อ จำต้องทน เพราะน้องรับ ภาระพอ หน้าที่ต่อ มากมาย จากหลายเรือน ๕ หิ่งห้อยน้อย จึงบินลอย คอยปล่อยแสง กระพริบแรง ส่งใจ หวังได้เพื่อน ยามเลิกงาน อยู่เดียวดาย ใต้แสงเดือน เปรียบเสมือน ไร้ญาติมิตร สนิทใจ ๖ อยากมีพี่ ที่เป็น ได้ทั้งเพื่อน คอยตักเตือน ยามเพลิน เดินเหลวไหล ทั้งให้คำ ปรึกษา ด้วยห่วงใย ยามล้าแรง ส่งใจ มาสู่กัน ๗ จะเป็นน้อง ที่ดี นะคะพี่ นับจากนี้ ตลอดไป ไม่แปรผัน ภายภาคหน้า อาจห่าง ร้างไกลกัน จะยึดมั่น รักษา สัญญาใจ ๘ แม้หิ่งห้อย เด็กดอย คอยแต่เหงา ทุกคืนเฝ้า เหม่อมอง จ้องฟ้าใส เห็นแสงดาว พราวระยับ ลิบลับไกล ส่องไสว ทั้งคืน หมื่นล้านดวง ๙ ขอสื่อความ ในใจ ผ่านฟากฟ้า เป็นภาษา ส่งถึง ซึ่งคนห่วง ณ ยามนี้ หิ่งห้อย เหงาหงอยทรวง ขอวอนดวง ดารา ส่งข่าวที ๑๐ อยากมีพี่ เป็นทั้ง พี่และเพื่อน เปรียบเสมือน มิตรแท้ ไม่หน่ายหนี สายสัมพันธ์ เชื่อมต่อ ก่อไมตรี ชั่วชีวี ห่วงใยกัน นิรันดร ๑๑ จะมีใหม ใครหนอ ที่รออยู่ เป็นทั้งครู ทั้งเพื่อน คอยเตือนสอน เป็นคนที่ คอยใส่ใจ เอื้ออาทร จึงมาอ้อน ขอคนดี เป็นพี่สักคน ๑๒ หนูหิ่งห้อย ตัวน้อยนิด ติดความเหงา ตามเป็นเงา ไปทั่ว ทุกแห่งหน หากใครยอม เป็นพี่ คงต้องทน กับความซน ปั่นป่วน กวนจิตใจ ^_^ ๑๓ ณ ตอนนี้ ยังไม่มี ใจจะคิด เพียงสักนิด เรื่องตัว กลัวเหลวไหล อนาคต ข้างหน้า อีกยาวไกล จึงอ้อนให้ เป็นพี่ชาย ที่แสนดี ๑๔ คิดแบบนี้ ใครว่า หนูบ้าไหม บอกจากใจ จริงจริง นะคะพี่ ยังไม่เค้ย ไม่เคย คิดสักที ว่าจะมี ใครมาจอง ครองหัวใจ ๚ะ๛ จะเอาแห้ว มันเผือก อะไรเล่า ให้เป็นพี่ ทำไม ถึงไม่เอา ก็ใจเขา รับไม่ได้ ไม่ให้เป็น ๒ จะกิ๊กใหม่ กิ๊กเก่า ก็ไม่รับ ขี้เกียจสับ รางรถไฟ กลัวใครเห็น คนนี้เช้า อีกคนเล่า เข้ามาเย็น น้องขอเผ่น ไม่ยอมกุ๊ก กิ๊กกะใคร ๓ จะขอเป็น แฟนเหมือน ใครคนหนึ่ง คนที่ซึ้ง ผูกพัน ใช่ที่ไหน แม่แต่เพื่อน โทรมา เมื่อลาไกล คอยห่วงใย เช่นเพื่อน เหมือนก่อนมา ๔ ทำไงเล่า ก็หัวใจ มันไม่รัก จะอกหัก อะไร กันนักหนา เมื่อวานพี่ เพิ่งถูก หักอกมา ยังจะกล้า ขอเป็นกิ๊ก เกินพี่ชาย ๕ ให้เป็นพี่ มันก็ ดีอยู่แล้ว อย่าเปลี่ยนแนว ดีกว่า จะลาหาย เป็นพี่น้อง มั่นคง ไม่เสื่อมคลาย ยังไม่สาย คิดใหม่ คิดให้ดี ๚ะ๛ อยากจะหมก ตัวคู้ อยู่ในห้อง อยากจะปล่อย น้ำตา ให้ไหลนอง อยากจะร้อง ออกมา ให้สาใจ ๒ หันไปมอง รอบกาย ใครไม่เห็น หนาวเยือกเย็น ในจิต พิสมัย เหม่อมองดู ท้องฟ้า อันกว้างไกล ด้วยดวงใจ สุดเหงา เศร้าระทม ๓ แม้ดวงดาว ยังคง ส่งแสงใส แต่ในใจ มืดมิด จิตขื่นขม คร่ำครวญคิด ยึดติด แต่เศร้าตรม พยายามข่ม ทนฝืน กลืนน้ำตา ๔ กาลเวลา หมุนเวียน เปลี่ยนไปเรื่อย แสนจะเหนื่อย ท้อแท้ เป็นนักหนา ไม่อยากแย่ง แข่งความดี ตลอดเวลา ยามนี้ล้า สุดแล้ว อยากแจวจร ๕ ยามทุกข์ทน เวลา ช่างแสนช้า ทุกทุกนา- ทียิ่ง คิดสะท้อน ทำให้คิด ถึงบ้าน เกิดเมืองนอน ด้วยอาวรณ์ หวนให้ อยู่ภายใน ๖ อยู่ห่างไกล จากบ้าน ก็เศร้าแล้ว ยังไม่แคล้ว เจอเรื่อง อื่นเข้ามาใหม่ ต้องระทม ขมขื่น ถึงเมื่อไร จึงจะได้ พบสุข พ้นทุกข์ที ๗ อยากจะทิ้ง งานการ ที่ทำไว้ อยากจะไป ลับลา จากตรงนี้ อยากจะลืม ในสิ่งโศก เศร้าฤดี อยากจะหนี ให้ลับ สุดสายตา ๘ แต่ภาระ หน้าที่ ยึดผูกติด คงจะผิด ถ้าทิ้งไป ไม่รักษา คำก่อนเก่า เราได้ ให้สัญญา ปรารถนา จะอยู่ดู ตลอดไป ๙ คงต้องทน ต่อไป ไม่สิ้นสุด ต้องหัดหยุด จิตให้ ไม่หวั่นไหว ต้องคอยเติม เสริมสร้าง กำลังใจ จะอย่างไร ต้องอยู่ คู่สัญญา ๑๐ ด้วยสัจจะ สัญญา ให้ไปแล้ว ต้องยึดแนว ปฏิบัติ อย่างหนักหนา ต้องดำรง คงมั่น ในสัญญา กว่าชีวา ดับดิ้น สูญสิ้นไป ๑๑ แต่ในใจ ยังคง มืดสนิท ไม่มีสักนิด ซึ่งแสง สว่างใส ความเหงาเศร้า ยังรุม สุมจิตใจ อยากร้องให้ แต่น้ำตา หาไม่มี ๑๒ คิดว่าเมื่อ ได้ร้อง ออกไปบ้าง คงเป็นทาง ผ่อนคลาย ถ่ายเศร้านี้ คิดว่าถ้า น้ำตา มาคงดี แต่ไม่มี น้ำใสใส ไม่ไหลมา ๑๓ ใครก็ได้ ช่วยด้วย ช่วยบอกหน่อย วิธีปล่อย ความเศร้า เราเสาะหา ใครก็ได้ ช่วยด้วย ช่วย หาน้ำตา มารักษา ความเหงา เศร้าให้ที ๑๔ จะมีใคร บ้างไหม วานบอกน้อง ว่าจะต้อง ทำอย่างไร กับใจนี่ ใครจะช่วย คลายความเหงา เศร้าชีวี ใครจะมี ทางแก้ แผลข้างใน ๑๕ จิตใจของ หิ่งห้อย มีหลุมบ่อ คอยเฝ้ารอ ความห่วงใย เอาใจใส่ คอยคนเข้า บรรเทาทุกข์ จากจิตใจ จะมีไหม บอกหน่อย ขอสักคน ๑๖ มีเพียงแค่ หนึ่งคน ก็คงพอ หิ่งห้อยขอ แค่นี้ ไม่สับสน คำขอน้อง ไม่ได้ วกเวียนวน ไม่ใช่บ่น แต่เศร้า เหงาจริงจริง ๑๗ หิ่งห้อยน้อย จากดอย บินลอยเรื่อย บินจนเหนื่อย อ่อนล้า มาไกลยิ่ง ระทดระทวย แสวงหา แหล่งพักพิง เศร้าเสียจริง ที่บินหลง จากพงดอย ๑๘ จะบินลับ กลับบ้าน ก็ไม่ได้ สัญญาใจ นั่นหรือ สื่อจากถ้อย ต้องทนสู้ ต่อไป อย่างเลื่อนลอย เฝ้ารอคอย ด้วยหวัง สร้างฝันมา ๑๙ อยากจะดู ให้รู้ อนาคต ว่าจะสด ใสดัง ปรารถนา จะพานพบ ความรมย์รื่น ชื่นชีวา ภายภาคหน้า จะเวียน เปลี่ยนอย่างไร ๒๐ จะมีไหม วันนั้น ที่ฝันถึง วันที่ซึ่ง มีแต่ สุขสดใส วันที่ไม่ มีทุกข์ รุมเร้าใจ วันที่ได้ คืนถิ่น ดินแดนดง ๒๑ ยามนี้ยัง บินได้ ไม่ตรงทาง วานบอกบ้าง หากหิ่งห้อย คอยบินหลง ช่วยบอกหน่อย ลู่ทางบิน ที่เที่ยงตรง ไม่ให้คง โผผิน สิ้นทางเดิน ๒๒ ตัวคนเดียว โดดเดี่ยว และเดียวดาย มุ่งหน้าไป ตามทาง ระหกระเหิน มีมากมาย หลายสิ่งให้ ได้เผชิญ ไม่หลงเพลิน กับแสงสี เมืองมายา ๒๓ แต่ยังพก พาเหงา เศร้าทุกที่ ดวงฤดี แน่นหนัก อยู่เสมอ ความเหงาเศร้า ยังรู้ อยู่ให้เจอ แม้จะเผลอ ลืมทิ้ง ยังวิ่งตาม ๚ะ๛ หลายเดือนก่อน หนูหิ่ง ฯ ได้ข่าวว่าน้องคนหนึ่ง กินยาฆ่าตัวตาย หนูหิ่ง ฯ ตกใจมากกับข่าวนี้ ด้วยไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น น้องคนนี้แม้จะไม่สวย แต่น่ารัก นิสัยดี อาจจะเป็นเพราะว่าน้องเป็นคนตรง ปะเหลาะไม่เป็นมั้ง ? โชคยังดี... ที่หมอล้างท้องทัน เมื่อวันแม่หนูหิ่ง ฯ กลับไปที่บ้าน ก็ไปเจอน้อง น้องผอมมาก น้ำหนักเหลือแค่ 36 กก. น้องร้องให้ บอกว่า... ยังทำใจไม่ได้ หนูหิ่ง ฯ ก็ได้แต่ปลอบ ว่าวันหนึ่ง น้องจะทำได้ เรื่องธรรมดา ๆ ใคร ๆ ก็เจอกัน ใช่ว่าน้องเจอคนเดียว แล้วมันก็จะผ่านไป เหลือไว้แต่ความทรงจำที่ดี น้องบอกว่าตอนนี้น้องยังอยากอยู่ใกล้ ๆ เขา เมื่อไหร่ที่น้องทำใจได้ หรือว่าเจ็บจนทนไม่ได้ น้องสัญญาว่าจะมาหาหนูหิ่ง ฯ *_~ จิตย่ำแย่ หัวใจแหลก แตกสลาย เลือกไปอยู่ ริมฝั่ง ยังความตาย ครั้งใจชาย เริ่มเวียน เปลี่ยนสันดาน ๒ คงเหลือทน พ้นจิต จะคิดได้ เขาจากไป เป็นอื่น ทิ้งคืนหวาน ไม่คิดถึง วันเก่า อันยาวนาน ปล่อยให้ผ่าน เลยไป ไร้เมตตา ๓ วันนี้จึง ทำใจ ไม่ได้อีก จำต้องหลีก ตามทาง อนาถา เขาหลงลืม คำเอ่ย เคยสัญญา มีน้ำตา เป็นเพื่อน เยือนประจำ ๔ เขาคนนี้ มีคนนั้น มันเจ็บนัก ก่อนเคยรัก กลับพา มาขยำ ขยี้ใจ น้องอยู่ ดูเขาทำ โถคงช้ำ แทบตาย วายชีวี ๕ วันนี้เขา ทิ้งน้อง ต้องร้องให้ พี่อยู่ไกล เหินห่าง ทางวิถี ไม่ได้คอย ถามตอบ ปลอบคนดี เกือบเสียที เกือบเสียน้อง ครองน้ำตา ๖ ข่าวว่าเขา มีใหม่ ผูกใจรัก น้องสมัคร ละสิ้น ทิ้งถิ่นฐา อยากจะไป ไม่กลับ ลับชีวา ขออำลา กันทีพลี ชีพพลัน ๗ น้องจ๋าใย ลบเลือน คำเตือนพี่ คิดให้ดี อย่าด่วน ชวนหุนหัน ตั้งสติ เผื่อใจ ไว้สักวัน เรื่องราวนั้น ให้เป็น เช่นบทเรียน ๘ ยังคงมี หลายคน ทนทุกข์หนัก ขาดแคลนนัก น่าอนาถ ขาดเสถียร ต้องทนอยู่ สู้ไป ในสังเวียน รอวันเปลี่ยน สิ่งดี มีเข้ามา ๙ เก็บเรื่องเก่า เอาไว้ ได้สำนึก เพื่อรำลึก ครั้งยังรัก ปราถนา คุณความดี เหลืออยู่ ควรรู้ค่า วันข้างหน้า จะเห็น เป็นธรรมดา ทั้งย่ำแย่ หัวใจเจียน เหี้ยนสลาย รำพึงถึง เรื่องอดีต คิดเรื่องตาย ด้วยร่างกาย หัวใจ ไร้วิญญาณ ๑๑ เจ็บปวดจาก รักนี้ ที่ถูกทิ้ง เคยแอบอิง พร่ำรัก สมัครสมาน เป็นคนซึ่ง คบหา มาเนิ่นนาน ล่วงเลยผ่าน กลับพลัน ผันเปลี่ยนไป ๑๒ อยู่ห่างไกล หลายล้าน พันหมื่นลี้ จนคนดี คนนั้น เขาหวั่นไหว พบคนใหม่ เคียงข้าง แทนที่ใจ ปล่อยทิ้งให้ ช้ำกับ รักระทม ๑๓ โถคนดี ต้องทน เก็บกลืนกล้ำ ใจชอกช้ำ ฝืนไป ให้ขื่นขม จำอวยพร ทั้งคู่พบ ความรื่นรมย์ มีสุขสม ดั่งหวัง ตลอดไป ๑๔ อกหัก ดีกว่า รักไม่เป็น พี่นี้เห็น ด้วยนะ น้องว่าไหม อย่างน้อยน้อย ก็เคย อบอุ่นใจ เคยอาลัย เมตตา อาทรกัน ๑๕ ขอจงเก็บ ความหวังดี ที่มีให้ คืนสู่ใจ ตนเอง อย่าไหวหวั่น กาลเวลา หมุนเวียน เปลี่ยนเร็วพลัน วันหนึ่งนั้น พบแน่รัก แท้จริง ๑๖ อย่าเสียใจ ไปเลย นะน้องรัก แค่อกหัก เรื่องจ้อย จิ๊บจ๊อยน่า อย่าไปแคร์ เขาให้ เสียเวลา มันไร้ค่า กับน้ำตา ที่เสียไป ๑๗ เก็บไว้เป็น บทเรียน ย้ำเตือนจิต มันไม่ผิด หรอกแค่ เคยชิดใกล้ อย่างน้อยน้อง ต้องรู้ ดีกว่าใคร รู้แก่ใจ ของเจ้า นะคนดี ๑๘ ทางข้างหน้า ยังอีก ยาวไกลนัก ขอน้องรัก เอาชนะ เพื่อศักดิ์ศรี เพื่อตัวเอง ต้องสู้ สุดชีวี ยังมีพี่ เอาใจช่วย ตลอดเวลา ๑๙ อนาคต ของเจ้า ยังสดใส จงตั้งใจ ขยันเรียน เพียรศึกษา วันข้างหน้า จักได้เชิด หน้าชูตา เพื่อบิดา มารดา และตัวเอง เรื่องราวซึ่ง เกิดขึ้นแต่หนหลัง จักหัวเราะ ดัวยเสียงใส เต็มกำลัง ที่ไม่พลั้ง ถลำเกิน กว่าที่เป็น ๒๑ รู้วันนี้ ดีกว่า ในวันหน้า มีเวลา ทำใจแม้ จะยากเข็ญ ขอน้องน้อย ปล่อยวาง ทำใจเย็น พี่จะเป็น กำลังใจ ตลอดเวลา ๒๒ ใช่ว่าพี่ สักแต่พูด ปลอบใจเจ้า แต่พี่เอา ความจริงบอก ด้วยห่วงหา โหสิให้ เขาเถิด นะแก้วตา จำไว้ว่า มันเป็น แค่บทเรียน .. กับการที่ เธอจะ คิดแก้ไข ไม่ต้องพบ กับความ ทรมานใจ ขอน้องได้ กลับมา เอื้ออาทร ๒๔ เมื่อก่อนนี้ "รักเขา" ให้เจ้าคิด ควรพินิจ ดูให้ ดีกว่าก่อน วันข้างหน้า จะไม่ ถูกตัดรอน มาบั่นทอน ความรัก ที่ภักดี ๒๕ ตอนนี้ดู ตัวเอง ให้มีค่า อย่าคิดให้ เขาอื่นมา หยามศักดิ์ศรี เมื่อทิ้งไป ใยกลับ มาคืนดี เห็นน้องมี ค่าพอ กับตัวเอง ๒๖ ต่อไปคง เจ็บช้ำ แสนสาหัส จะถูกพัด คำหวาน ให้คนเก่ง อาจถูกทิ้ง อีกครั้ง ให้วังเวง ถูกข่มเหง เจ็บปวด รวดร้าวทรวง ๒๗ อภัยให้ เขาไป เถิดน้องรัก แล้วจงหัก ห้ามใจ มิให้หวง เมื่อรับรู้ ถ้อยหวาน นั้นหลอกลวง วันหนึ่งห้วง ใจน้อง ต้องบรรเทา ขอคืนมา เก็บไว้ ด้วยใจเหงา รักษาไว้ แม้จะร้าว ก็ใจเรา จำไว้เขา ทิ้งไป ให้ตรอมตรม ๒๙ ปล่อยน้ำตา เปียกหมอน นอนสะอื้น ยามค่ำคืน ไร้แสง แห่งสุขสม หยดวาววับ ดาษดื่น คืนระทม ดังติดหล่ม เมื่อตัด ใจขอคืน ๓๐ ให้เวลา สักนิด พิชิตใจ เริ่มต้นใหม่ วันนี้ ที่ทนฝืน จำต้องทน อดกลั้น น้ำตากลืน เพื่อหยัดยืน ขึ้นอย่าง ไม่ร้าวใจ ๓๑ ในเมื่อเห็น ว่าเป็น คนไร้ค่า ก็อย่ามา วอแว ให้หวั่นไหว อย่ามาพูด ซ้ำซาก ว่าห่วงใย ปล่อยทิ้งให้ อยู่ตาม ยถากรรม ๓๒ หยดน้ำใส ไหลลง เปียกตรงแก้ม ตกแต่งแต้ม ขอบตา ด้วยรอยช้ำ จากแผลรัก ฝากไว้ ให้ระกำ ทุกคืนค่ำ ฝืนจิต ไม่คิดตรม ๓๓ หวังเวลา จะช่วย รักษาใจ ลิขิตให้ ลืมหมด ลดขื่นขม อนาคต กลับคืน ความรื่นรมย์ อย่าได้ซม ซานซ่อน เหมือนก่อนเคย ๓๔ ในเมื่อไม่ ได้ดี ดังที่คาด เธอหมายมาด เอาไว้ ได้เฉลย เปรียบกันแล้ว เสียหมด ทุกเรื่องเลย โอ้น้องเอ๋ย เขาไม่รัก ต้องหักใจ ๓๕ ความจริงใจ ที่ให้ ดูไร้ค่า ส่งคืนมา ให้หน่อย จะได้ไหม อย่าโยนทิ้ง ให้ปวด ร้าวทรวงใน จะเก็บใส่ กล่องน้อย ร้อยใจดู ๓๖ ขอโทษที ที่ทำ ให้รำคาญ เช่นวันวาน ว่าไห้ ได้อดสู ต่อไปนี้ ไม้ต้อง มามองดู จะเก็บสู่ บทเรียน เพียรจดจำ ๓๗ ทิ้งร่องรอย ของแผล ที่ลางเลือน เข้ามาเยือน ในอก ให้พกช้ำ จากความรัก ชักพา มากระทำ ใจเจ็บช้ำ จนร่วง น้ำตาริน ๓๘ คงอาลัย อาทร อาวรณ์อยู่ ยังรับรู้ เก็บใว้ ใส่หมดสิ้น แต่อย่าไป บอกให้ เขาได้ยิน แค่ตัดสิน รับรู้ อยู่ภายใน ๓๙ ทั้งหมดของ เรื่องราว ที่พานพบ ปิดฉากจบ ลงแล้ว อย่าสงสัย ต่อไปนี้ น้ำตา จะลาไกล รักษาใจ ดวงน้อย ค่อยฟื้นฟู ๔๐ จงจดจำ ทุกเรื่อง เป็นบทเรียน ไว้ปรับเปลี่ยน แก้ไข ไร้อดสู อนาคต ข้างหน้า เข้ามาดู ตราบใจสู้ จะไม่แพ้ แก่วังวน ๔๑ มีวันนี้ พรุ่งนี้ และพรุ่งนี้ จะต้องมี สักครั้ง มีสักหน จะต้องพบ เจอแน่ แค่หนึ่งคน ยามหมองหม่น มีเขา ที่เข้าใจ ๔๒ ยามนี้เหนื่อย ก็พัก ให้หายก่อน หลับตานอน ทิ้งกังวล ไม่หวั่นไหว ตื่นขึ้นมา หยัดอยู่ สู้ต่อไป ฟื้นความใส สุขสม ถมดวงแด ๔๓ ตอนนี้ถึง ซึ่งจุด สุดวิกฤติ ทำใจคิด อย่างเดียว อย่าท้อแท้ ยังมีพี่ คอยใส่ ใจดูแล จะยอมแพ้ ทำไม เรื่องธรรมดา ๚ะ๛ เมื่อเช้าตื่นขึ้นมางัวเงีย ไม่อยากจะลุกเอาเสียเลย.................. หนาวค่ะ สมองไม่ยอมทำงาน มัวแต่พาลคิดถึง คิดถึง คิดถึง ไม่รู้ทำไมห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง จะลุกจะนอนจะนั่ง สมองก็สั่งว่าคิดถึง คิดถึง คิดถึง เย็นนี้ขอหลานเราเข้าเล่นเน็ท โอ้โห......... เช็คเมลล์......... ล้นบ็อกซ์ แต่.......... เป็นเมลล์ที่ไม่รู้จักเลย เอ้า......... หายไปไหนหมดคนคุ้นเคย ไม่คิดถึงกันเลยเชียวหรือว่าลืมกันไปเสียแล้ว เข้าไปเช็คหลังไมค์พันทิป ดีจริงที่ยังมีใครคิดถึง ^_^ แต่ก่อนเคยตามกวนป่วนไปทั่ว ตอนนี้มัวมุ่งงานทั้งราษฎร์หลวง จึงถูกพี่ชายเราเขาตามทวง อาจด้วยห่วงว่าห่างหายไปไหนนาน หนูหิ่ง ฯ จึงเข้ามาตามคำ สั่ง ทรุดลงนั่งหน้าจอคอมของหลาน แย่งเด็กเล่นออนไลน์ใส่กลอนกานต์ ส่งข่าวสารถึงพี่ที่แสนไกล จะขอเล่าเรื่องภูมิใจในชีวิต หนูหิ่ง ฯ ติดคุณวุฒิทุกสมัย ยังมุ่งมั่นปั่นงานการเรื่อยไป ด้วยจริงใจสัตย์ซื่อคือคนดอย ทุกทุกวันตั้งใจทำหน้าที่ การงานมีทำไปไม่มีถอย ความหวังมีความฝันนั้นคงคอย หิ่งห้อยน้อยจะขยันมั่นสัญญา ในปีนี้พิชิตฝันอีกอันหนึ่ง คือหนูพึ่งบินลับกลับภูผา สู่ถิ่นฐานแหล่งเกิดกำเนิดมา ช่วยมารดาสร้างบ้านกลางพงไพร ทำเป็นล็อคสามห้องนอนสามห้องน้ำ สองห้องทำให้เขาเช่าอาศัย อีกห้องหนึ่งแม่อยู่ดูแลไป ทุกเดือนได้ค่าเช่าเขาจ่ายมา เมื่อวันเด็กที่ผ่านมาหาของใช้ แล้วส่งไปยังเด็กน้อยด้อยศึกษา โรงเรียนนั้นถูกทุบยุบอีกครา เนื่องจากว่ามีเด็กน้อยเกินไป น่าสงสารเด็กเด็กยังเล็กอยู่ ขาดคุณครูจึงต้องคลาไปอาศัย โรงเรียนอื่นซึ่งตั้งอยู่ห่างไกล หวังจะได้ความรู้คู่กายา เป็นบางเรื่องที่ดีในชีวิต จึงลิขิตเขียนไปใส่ภาษา สิ่งดีดีภูมิใจได้ทำมา จึงล้ำค่าภูมิใจที่ได้ทำ ขอเล่าเรียงเพียงนี้นะพี่จ๋า หิ่งห้อยลาไปนอนก่อนถลำ เขียนถึงเรื่องที่ไม่น่าจะจำ เช่นเรื่องช้ำเรื่องเศร้าเรื่องเหงาใจ เอาเป็นว่ามีเวลาว่างกว่านี้ คงจะมีเรื่องเอามาเล่าไข ตอนนี้ยังคงบินทั่วถิ่นไทย ขอจบไว้ก่อนนะคะจะเข้านอน ^_^
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [