วันเหงาๆ ของเราสองคน....  ช่วงนี้พ่อ (น้องซัน) ไม่ค่อยอยู่บ้านง่ะ ต้องไปๆ มาๆ กรุงเทพ-ขอนแก่น เพราะคุณย่าไม่สบาย.. แม่ก็อยู่กะซันนี่สองคน ไม่ซิ คุณยายด้วย อาทิตย์แรกไปแค่สี่วัน ติดเสาทิตสองวันแม่ก็ยังโอเค นะ เพราะศุกร์กะจันทร์ไปทำงานยังไม่ต้องสู้รบกะซันนี่มาก แต่อาทิตย์ถัดมาพ่อไปเกือบๆ อาทิตย์ อาการเหนื่อยเพราะต้องเลี้ยงลูกคนเดียวไม่มีเวลาแม้แต่จะนั่งนิ่งๆ ซักครึ่งชั่วโมงมันก็ออกมา จะออกกะใครล่ะ ก็กะซันนี่นั่นแหละ แม่โมโหเพราะซันนี่เกเร ง่วงจนตาคล้ำแล้วก็ยังไม่ยอมนอนซะที ชวนแม่เล่นโน่นนี่ พอไม่ได้อย่างใจก็ร้องกรี๊ดๆ..... ในที่สุดแม่ก็ฟิวส์ขาด ตวาดลูก เจ้าเด็กน้อยก็เบะ แล้วก็ตะเบ็งเสียงร้องให้ หาคุณยายๆๆๆ แม่ก็ยังไม่วายขู่ (ก็มันดึกแล้วนี่) ถ้าออกประตูไปนะ ไม่ต้องเข้ามาเลย ออกไปเลย เพราะแม่รู้ว่าแม่โดนคุณยายบ่นเอาแน่ๆ ว่าเอ็ดลูกอีกแล้ว ชอบปล่อยให้ลูกร้องให้อยู่นานๆ อันที่จริงแม่ก็มีวิธีเลี้ยงลูกของแม่....ถ้าน้องซันร้องให้งอแงเอาแต่ใจ แม่จะปล่อยให้ร้องอยู่อย่างนั้น เดี๋ยวไม่มีใครสนใจก็เงียบเองแหละ ตะก่อนร้องจนอ้วกบ่อยๆ เดี๋ยวนี้ค่อยเพลาๆ ลงบ้าง เพราะพอเริ่มร้องซันนี่ก็จะแกล้งไอแรงๆ ประมาณว่าเค้นคอจะอ้วก สั่งได้ซะด้วย...แม่ก็จะบอกว่า ถ้าอ้วกนะ แม่จะให้ไปอยู่นอกบ้าน ไม่ต้องเข้ามา ขี้เกียจเช็ดอ้วก เหนื่อยจะลากข้างอยู่แล้ว แล้วก็ลากน้องซันให้มาอยู่หน้าบ้านซะ พอทุกคนหนีไปหมด ซันนี่ก็เงียบ เดินหงอยๆ เข้าบ้านมาเอง.... คืนนั้น พอแม่เลิกสนน้องซัน ต่างคนต่างคลานขึ้นเตียง ยังไม่วายบ่น...ไปนอนไกลๆ เลยนะ ไม่ต้องมาเบียด....เจ้าซันก็ถอยไปนอนซะไกล... อย่างที่แม่ต้องการ จากนั้นแม่ก็นั่งอึ้ง รู้สึกผิดอย่างแรง ถ้าเป็นเวลาปกติ น้องซันหยุดงอแงแล้ว แม่ก็จะอบรมหนึ่งยก....ด้วยอาการสงบ แต่คืนนี้แม่วีนแตกจริงๆ....โกรธตัวเองว่าเอาอีกแล้วตรู...ไม่ระงับอารมณ์อีกแล้ว อีบ้าเอ๊ย...โกรธตัวเอง.... ซักพัก ซันนี่ก็ถามแม่ว่า....น้องซันเหยิบนอนใกล้แม่ได้มั้ย..... น้ำตาซึม...โถ...ได้ซิลูก...กอดกันดีกว่านะ...แม่ขอโทษ...มันจะไม่เกิดขึ้นอีก.....    พอวันอาทิตย์ แม่ก็คิดได้ว่า เราอยู่บ้านมากเกินไปซะแล้ว มองไปมองมาก็เจอกันเองเบื่อจะแย่ เลยพาลจะทะเลาะกัน ไม่เอาแล้วไปหาน้าไก่กะน้าเพ็ญดีกว่าเย็นนี้...คุณยายก็อยากเจอลูกคนเล็กด้วย อยากไปสวนลุมด้วย เลยโทรไปบอกน้องสาวว่าจะไปหาเย็นนี้ เรื่องกินไม่ต้องห่วงเดี๋ยวว่าจะเดินไปซื้อแซนวิชซับเวย์กินที่ตึกออลซี่ซั่น กว่าจะยกขบวนกันออกมาได้ เพราะน้าเพ็ญเหนื่อยเพิ่งกลับมาจากทำงานที่สวิส...อ้อ...thanks for the chocolate จ้า ทำท่าจะไม่ยอมไปแต่ก็อยากให้บุ้งกี๋(หมาปอม)ไปวิ่งเล่นบ้าง โดยที่น้องสาวเราก็คะยั้นคะยอ ไปตากอากาศกันซะมั่งเถอะแก... ก็เลยไปด้วยกันหมด คนเย้ออออออมากกกกกกกก เป็นแสนๆ ได้ที่สวนลุม แต่มีที่ว่างสำหรับเราเสมอ....น้าไก่วิ่งตามบุ้งกี๋ที่รู้สึกว่าจะเก็บกดมานานอยู่แต่ที่แคบๆ วิ่งหน้าเริ่ดขนลู่ไปลิบๆ น้องซันก็วิ่งตามน้าไก่ ส่วนแม่ก็วิ่งตามน้องซันด้วยความที่กลัวว่าใครจะมาฉวยเอาไปกลางทาง... เฮ้อ....เหนื่อยค่ะ...แต่สนุก...ทุกคน happy น้าเพ็ญบอกว่า รู้งี้มาซะนานแล้ว บ้านเราก็อยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง น้องซันกินข้าวได้เยอะ เพราะออกแรงวิ่งเป็นกิโลๆ คุณยายก็พอใจ ขากลับจากบ้านน้าไก่ แม่ก็พามาทางถนนราชดำเนิน รถติดซะ แม่บ่นเป็นกระบุง เพราะว่ามีงานสงกรานต์พอดี ได้ดูน้ำพุเต้นระบำ กะพญานาคพ่นน้ำ สมใจน้องซันเค้าล่ะ... พรุ่งนี้วันจันทร์อีกแล้วซิ...แต่ว่าช่างมันเหอะ...วันนี้ดีจังต้องโทรไปเล่าให้พ่อน้องซันฟังซะหน่อย แท้จริงแล้วความสุขของคนเราอยู่ใกล้แค่เอื้อม สุดแต่ว่าจะเอื้อมไปคว้าหรือเปล่าเท่านั้นเอง.......
 โดย: ผแปปป IP: 61.19.121.178 วันที่: 31 พฤษภาคม 2549 เวลา:13:25:16 น.
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [