มีแต่งาน งาน แล้วก็งาน คุณรสิมา ตามผมเข้าประชุม คุณรสิมา จดบันทึกและสรุปรายงานให้ผม
คุณรสิมา งานที่ผมสั่งเสร็จหรือยัง คุณรสิมา จองโต๊ะที่ห้องอาหารให้ผมด้วย ฯลฯ

เจ้านายฉัน เขาเป็นคนเก่ง เขาสามารถนำพาบริษัทเล็ก ๆ แห่งนี้เมื่อสามปีก่อน
เติบโตขึ้นมาเป็นธุรกิจที่ยิ่งใหญ่ ก้าวขึ้นมาเป็นบริษัทอันดับต้น ๆ ของธุรกิจแขนงนี้ได้ด้วยเวลาไม่นานนัก
เขาทำงาน ทำเงิน นำพาลูกน้อง นำพาบริษัท ต่อสู้กันมาจนประสบความสำเร็จ
เขาเก่งมาก และที่สำคัญเขาดูดีมาก เขาเป็นชายหนุ่มวัยสามสิบกลาง ๆ ที่ยังหล่อเหลา
และที่สำคัญที่สุดยิ่งกว่า "เขายังไม่มีแฟน" .. เรียกว่ายังไม่ได้คบหาดูใจกับใครเป็นพิเศษ

ด้วยเหตุผลสำคัญนี้แหล่ะ ที่ทำให้รสิมา ยอมทุ่มแรงกายแรงใจ ทำงานหนัก
ต่อสู้กับเขามาตั้งแต่สามปีที่แล้ว ตั้งแต่เงินเดือนน้อย ๆ โบนัสเล็ก ๆ แต่งานโคตะระหนัก
จนถึงปัจจุบัน เงินเดือนขยับเพิ่มขึ้นแบบก้าวกระโดดตามเจ้านาย โบนัสเป็นกอบเป็นกำ แต่งานก็ยังโคตะระหนักเหมือนเดิม

รสิมายอมทุกอย่าง ทำงานหนักเงินเดือนงาม กับเจ้านายบ้างานสุดหล่อ .. "ของฉัน"

'แว่กกกก !! แล้วนี่ชั้นมัวคิดอะไรอยู่นี่.. ห้าโมงครึ่งแล้ว..'
รสิมารีบรวบรวมสมาธิมาจดจ่ออยู่กับเรื่องงานต่อ
ก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างเต็มที่ เพราะเธอเองก็บ้างานมาแต่ไหนแต่ไรเหมือนกัน
เลขาผู้ทรงประสิทธิภาพอย่างเธอ ย่อมไม่ทำให้เจ้านายผิดหวัง ...





"รสิมา รายงานสรุปเมื่อวานเสร็จไหม" คำถามแรกจากปากเจ้านายของฉันเช้านี้
"วางไว้บนโต๊ะแล้วค่ะ บอส" รสิมาตอบอย่างเป็นการเป็นงานที่สุด เท่าที่จะทำได้
"ขอบคุณ" เขาตอบแค่นั้น แล้วก็เดินผ่านโต๊ะฉันเข้าไปในห้อง ..


- - เขาจะรู้ไหมนะ ว่าฉันแอบมองตามหลังเขาเข้าไปในห้อง มองแบบตาละห้อย.. เฮ้อ
จริง ๆ ฉันเองก็ผิด แต่ฉันไม่กล้าจริง ๆ ฉันเป็นผู้หญิงนะ โอเค ฉันแอบรักเขา
แต่ฉันก็คงทำได้เท่านั้น จะให้ฉันทิ้งสายตาให้เขา แบบรักหมดใจ ฉันก็คงทำไม่ได้อยู่ดี
ในสายตาของเขา และของคนอื่นที่มองมา ก็คงเห็นฉันเป็นได้แค่ เลขาทรงประสิทธิภาพที่สุด
ใส่สูทสีน้ำเงินเข้ม เกล้ามวยที่ท้ายทอย และหน้าตาเคร่งขรึม เอาการเอางานเป็นที่สุด
แต่ฉันเพิ่งจะสามสิบเองนะ .. เฮ้อ !! แต่เมื่อกี้เขาเรียกฉันว่า รสิมา จริง ๆ หูฉันไม่ได้ฝาดนะ
หัวใจพองโตคับอก .. เขาเรียกฉันว่ารสิมา ไม่ใช่ "คุณรสิมา" ครั้งแรกในรอบสามปี ..- -


รสิมา เดินถือถาดแกแฟ พร้อมขนมชิ้นเล็กไปวางให้ เห็นเจ้านายกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านรายงานของฉัน
"รสิมา บ่ายวันนี้ ไม่ต้องเข้าประชุมกับผมนะ ผมอนุญาตให้พักได้ในช่วงบ่าย"
"ค่ะ.." รสิมาตอบได้แค่นั้น แต่ในใจกำลังครุ่นคิด เจ้านายให้พัก หมายถึงอะไรนะ
"คุณกำลังคิดสิ ว่าทำไม .. เอาล่ะ ผมรู้สึกว่าผมจะใช้งานคุณมากเกินไปนะ
บ่ายนี้เชิญคุณตามสบาย คุณจะไปช้อปปิ้ง ซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ เข้าร้านเสริมสวย
ใช้ชีวิตแบบผู้หญิง ๆ ได้ตามต้องการนะ ผมอนุญาต" ว่าแล้วเจ้านายก็ยิ้ม

รสิมาหมุนตัวเดินกลับออกมา ยังมึนกับคำพูดของเขา หมายถึงอะไรนะ
เขาให้พัก ไปช้อปปิ้ง ไปซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ไปเข้าร้านเสริมสวย

นี่หมายถึง ฉันไม่สวยอย่างนั้นเหรอ .. ??? เขามองฉันเป็นอะไรเนี่ย ??

แต่ความห่อเหี่ยวนั้นก็กลับฟูฟ่องไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของเขา .. เจ้านายยิ้ม ..
โอ้พระเจ้า .. หล่อเป็นบ้าเลย .. เขาดูดีอยู่แล้วไม่เถียง แต่พอเขายิ้ม โลกนี้ช่างสดใสซะเหลือเกิน





รสิมานั่งทำงานต่อไปอย่างเพลิดเลินอีกซักพัก ก็เหลือบตามองเห็นสาวสวยคนหนึ่ง
แต่งตัวสบาย ๆ ด้วยเดรสแขนกุดสีครีม สวย.. ดูดี เดินมายืนอยู่ตรงหน้ารสิมา
"สวัสดีค่ะ คุณรสิมาใช่ไหมค่ะ" เธอเอื้อนเอ่ยคำทักทายออกมาก่อนที่รสิมาจะทันได้ทัก
"สวัสดีค่ะ คุณรู้จักฉันด้วยเหรอค่ะ" รสิมาตอบกลับไปอย่างงงงวย
"แหม .. รู้จักสิค่ะ เลขาผู้ทรงประสิทธิภาพคนสวยของพี่ธันว์" เธอกล่าวถึงเจ้านายอย่างสนิทสนม
"นี่พี่ธันว์อยู่หรือเปล่าค่ะ ขอเข้าพบหน่อยนะค่ะ เห็นว่าจะให้กัญจ์เข้าประชุมบ่ายนี้ด้วย" เธอกล่าว
ถึงบางอ้อ .. เจ้านายไม่ให้รสิมาเข้าร่วมประชุมเหมือนทุกครั้ง เพราะจะให้ผู้หญิงคนสวยคนนี้เข้าแทนนี่เอง
เจ้านายให้เราไปแต่งตัวสวย ๆ เพราะชอบสาวสวยอย่างนี้นี่เอง เจ้านายไม่ชายตามองใคร
เพราะมีเจ้าของในใจอยู่แล้วนี่เอง เจ้านายนะเจ้านาย แอบมีใครอยู่แล้วก็ไม่บอก
อกหักมันเป็นอย่างนี้หนอ .. น้ำตาตกข้างในใครจะรู้ รสิมาหนอ..รสิมา

"เชิญค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะเรียนให้บอสทราบนะค่ะ ว่าแต่คุณชื่ออะไรค่ะ"
"เอ๊ะ .. อืม ฉันชื่อ กัญจนิกข์ค่ะ" เธอเหมือนจะเอ่ยอะไรบางอย่างแต่คงเห็นหน้าที่เรียบเฉยทรงประสิทธิภาพของรสิมา
จึงได้ยั้งไว้แค่นั้น .. แต่สำหรับรสิมา ใบหน้าที่เรียบเฉย แต่ในใจกำลังคุกรุ่นไปด้วยความโกรธ

เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะ พยายามสงบสติอารมณ์อย่างถึงที่สุด "ตรู้ดดดดด ๆๆ"
เสียงอินเตอร์คอมบนโต๊ะดังขึ้น เธอเอิ้อมมือไปกด
"ค๊ะ .."
"รสิมา ช่วยสั่งดอกไม้ติดเสื้อให้คุณกัญจ์หน่อยนะ .. เธอจะกลัดเข้าประชุมบ่ายนี้"

ถึงวันนี้จะเรียกฉันว่ารสิมา ไม่มีคุณแล้วก็ตามทีเหอะ แต่ขอโทษฉันไม่โง่แล้วย่ะ
ตาเจ้านายบ้า ไปตายให้พ้น ๆ เลย รสิมาคิดอย่างเจ็บใจ ความผิดหวังกลายเป็นความโกรธ
หนอย ทำเป็นเจ้านายบ้างาน เคร่งขรึม วันนี้มีสาวมาหา อารมณ์ดีเป็นพิเศษเชียวนะ
ยิ้มซะไม่กลัวหน้าเหี่ยว .. ฮึฮึ เดี๋ยวเหอะ ..

ว่าแล้วรสิมาก็ตัดสินใจ ยกหูโทรศัพท์ขึ้น กดเบอร์ร้านดอกไม้ข้างล่างที่รู้จักกัน
"พี่ออม รสขอสั่งดอกไม้ติดเสื้อหนึ่งช่อค่ะ"
"ได้ค่ะคุณรส เดี๋ยวจะจัดให้อย่างสวยเลยค่ะ ส่งให้ถึงที่นะค่ะ"
"เดี๋ยว ๆ พี่ออม วันนี้ขอพิเศษค่ะ ................"

จากนั้น รสิมาก็คว้ากระเป๋า เดินฉับ ๆ ลงลิฟท์ไปอย่างรวดเร็ว "ลาก่อนค่ะ เจ้านาย อยากให้โลกนี้ไม่มีผู้ชายซะจริง"


......... ..
.................. ..




ธันว์และกัญจนิกข์มองหน้ากัน ก่อนจะมองไปที่ช่อดอกไม้ที่ได้รับมาจากร้านเมื่อซักครู่
ก่อนจะมองหน้ากันอีกครั้ง แล้วกัญจนิกข์ก็ทนไม่ไหว ปล่อยก๊าก หัวเราะออกมาดังลั่นห้อง
ในขณะที่ธันว์ ทำหน้าแบบไม่รู้จะโกรธ ดีใจหรือขบขันดีต่อช่อดอกไม้นี้

มันเป็นช่อดอกไม้ที่หน้าตาน่าเกลียดสุด ๆ ที่เคยเห็นมา
เป็นดอกไม้สีเขียวอื๋อ ของดอกหน้าวัวและกุหลาบสีดำมัดติดกัน ..

"หัวเราะพอหรือยังหล่ะ ยัยกัญจ์" ธันว์หันหน้าไปขึ้นเสียงกับน้องสาว
"โธ่ พี่ธันว์ .. ก็น้องตลกคุณรสนี่ค่ะ นี่คงนึกว่าน้องเป็นแฟนพี่แน่ ๆ ถึงทำแบบนี้"
ธันว์คิดไปถึงสาวน้อยของเขา แอบปลื้มเล็ก ๆ รสิมา เธอไม่เคยแสดงอาการอะไรเลยว่าชอบเขา
และด้วยภาระงานของเขา แม้นเขาจะแอบรักเลขาของเขาก็เถอะ เขาก็ไม่กล้าเปิดใจ
ด้วยกลัวว่าจะเสียเลขาทรงประสิทธิภาพที่สุดคนนี้ไป .. แต่สุดท้ายวันนี้เธอก็ตบะแตก .. ธันว์แอบยิ้มอย่างมีความสุข

"ฮันแน่ พี่ธันว์ อยากรู้ใจสาวเจ้าจนถึงขึ้นต้องใช้น้องแบบนี้..ต้องมีค่าจ้างแพงนะค่ะ
ว่าแต่งานนี้ พี่ธันว์ต้องตามง้อแล้วละค่ะ"

"มันเป็นหน้าที่ของผู้ชายนี่น่า .. ถ้าโลกนี้ไม่มีผู้ชาย ก็คงไม่มีใครตามง้อสาว ๆ ขี้งอนนะซิ"
ธันว์ยิ้มอย่างมีความสุข