ครึ่งปีที่มีกันและกัน
จำได้ว่า พยาบาลสอนอาบน้ำให้หนูครั้งแรก แม่ตื่นเต้นมาก กลัวทำลูกหล่นก็กลัว..แต่ครั้งแรกหนูเหมือนรู้เลย ว่าแม่กังวล ยอมให้อาบแต่โดยดี ไม่ร้องไห้ แม้วันต่อๆมาจะร้องลั่นตึกเลยก็ตาม 555
ด้วยความที่หนูเกิดมาตัวโต กินจุ น้ำนมแม่มาช้า มาน้อย แล้วหนูก็หงุดหงิด กินไม่อิ่มและพาลกัดหัวนมแม่จนเลือดไหล กินไม่ได้ ทรมานกันทั้งแม่และหนูด้วย...พยาบาลไม่ยอมให้เสริมนม ยายเลยขอกลับบ้าน เพราะสงสาร เห็นแม่เครียดเอย ร้องไห้เอย เราเลยได้กลับบ้านในวันที่หนูอายุ 5 วัน นับแต่มาอยู่บ้านยาย หนูก็กลายเป็นจุดศูนย์รวมของบ้าน แต่พอใกล้เวลาที่แม่ต้องกลับไปทำงาน แม่รู้สึกทรมานเหลือเกิน...ไม่อยากกลับไปทำงานเลย แต่ก็นั่นแหล่ะ ไม่ทำงานได้ไง ในเมื่อแม่ต้องดูแลหนูอีกคนเพิ่มขึ้น.... สัปดาห์แรกที่ต้องไปทำงาน แม่แอบหยิบผ้าอ้อมที่มีกลิ่นหนูกลับไปด้วย ก่อนนอนก็คิดถึงหน้าหนู อยากกอดอยากหอม อยากเห็นหน้าตาและรอยยิ้มของลูกสาวคนดีของแม่เหลือเกิน ได้แต่ร้องไห้คนเดียวทุกคืน รอว่าเมื่อไหร่จะวันศุกร์ซะที จะได้กลับไปเจอกัน นี่ก็ผ่านมาได้ครึ่งปีแล้ว...หนูทำให้แม่เข้าใจหลายๆอย่างที่เคยสงสัย รู้จักคำว่ายอมโดยไม่มีข้อแม้...เพราะเพื่อลูกแล้ว สำหรับคนเป็นแม่ ไม่มีทางที่จะปฏิเสธได้เลย แม้แม่จะไม่อาจทำทุกอย่างให้ดีและสมบูรณ์แบบ แต่จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เท่าที่แม่จะทำได้นะจ๊ะ แม่รักจ๊ะจ๋าที่สุดเลย
Free TextEditor |
บทความทั้งหมด |
 |
|
เมื่อก่อนอยากให้เวลามันผ่านไปเร็วๆ อยากฉลองปีใหม่ อยากให้โบนัสออก อยากไปเที่ยวทะเลหน้าร้อน....เยอะไปหมด ที่อยากให้เกิดขึ้นเร็วๆ
แต่เมื่อแม่มีชีวิตน้อยที่ต้องรับผิดชอบ นับตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน...ไม่อยากห่างกันไปเลยแม้ซักนาที
เวลาลูกหลับ...แม่ก็เฝ้ามองดูด้วยความห่วงใย พอหนูนอนนิ่งๆนานๆ แม่ก็เอามือไปอังที่จมูกบ่อยๆ กลัวลูกไม่หายใจ ออกแนววิตกจริตพอดู..
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [