เสียเจ้า  เสียเจ้า มิหวังกระทั่งฟากฟ้า ซบหน้าติดดินกินทรายฯ ๒.จะเจ็บจำไปถึงปรโลก ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย อย่าหมายว่าจะให้หัวใจฯ ๓.ถ้าเจ้าอุบัติบนสวรรค์ ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้ สูเป็นไฟเราเป็นไม้ ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณฯ ๔.แม้แต่ธุลีมิอาลัย ลืมเจ้าไซร้ชั่วกัลปาวสาน ถ้าชาติไหนเกิดไปพบพาน จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตาฯ ๕.ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า เพื่อจดจำพิษช้ำนานา ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอยฯ อังคาร กัลยาณพงศ์ ที่สุดแห่งความเจ็บปวด ที่สุดแห่งความแค้น รักมากก็แค้นมาก แต่เป็นการแก้แค้นที่เสียสละตนเอง ไม่เคยคิดทำลายคนรัก (หรือเคยรัก) ความรักคือการเสียสละ ความรักไม่จำเป็นต้องครอบครอง เจ็บแล้วต้องจำ แต่ไม่ทำลาย ชอบที่สุด ท่อนที่ว่า "ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า" สะใจแบบเจ็บลึกๆ กับท่อน " ถ้าชาติไหนเกิดไปพบพาน จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตาฯ " ช่างแน่วแน่เด็ดเดี่ยวเสียเหลือเกิน ยอมตาบอดดีกว่าเห็นหน้าคนหลอกลวง กลอนบทนี้เป็นที่สุดแห่งการพรรณาถึงความรัก ความแค้น ความเศร้าเสียใจ ภาษาที่ใช้ ยิ่งใหญ่ จนไม่ต้องจินตนาการใดๆอีกแล้ว ......
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ความรักไม่จำเป็นต้องครอบครอง
เจ็บแล้วต้องจำ แต่ไม่ทำลาย
ที่เขาเรียกว่า"รักแท้"
ใช่ป่าวคะเนี่ยย...
น่ายกย่องยิ่งนัก