B : ขอถามมึงว่ามึงจะเอายังไงกับปานวาด
B : ไอ้คุกกี้ เรื่องน้องปานวาดมึงจะเอายังไง
คุกกี้ : กูรู้ว่ามึงชอบเธอ ปานวาดน่ะก็เป็นผู้หญิงที่กูสามารถแสดงการ"กลับไป"ได้
B : ทำให้ดูได้มั้ย
คุกกี้ : "ปไ"
B : ออ ถ้าการกลับไปทำแบบนี้......มึงมาอัดกันดีกว่ามา ......มึงไม่กลับไปหาเธอใช่มั้ย ที่มึงเคยรู้สึกว่าคุณสมบัติของน้องเขาเป็นคนคุยเก่งเอาใจมึงได้ดี
คุกกี้ : ........
B : อย่ามารู้สึกเสียดายเธอ ถ้ามึงต้องการมายนัสมากกว่า มึงเคยบอกว่าสงสารปานวาดถ้าเธอคือเมียมึงที่เป็นซึมเศร้า
คุกกี้ : ......ปานวาดไม่น่าจะใช่......เมีย? ตกลงเมียกูนี่ใครวะ?
B : ......ไม่มี
คุกกี้ : อือ ไม่มี.......มั้ง?
B : ขอนอกเรื่อง....ได้ข่าวว่ามึงจะสมัครเรียนเคมีที่ม.รามคำแหง เคมีนี่วิชานี้สื่อถึงไอ้แจ้ใช่มั้ย แล้วมึงจะเรียนไหวเรอะ
คุกกี้ : ก็ตอนนี้กูไม่มีเงินเก็บถึงหมื่นเจ็ดให้คณะศิลปฯสาขาการดนตรี ส่วนคณะอื่นๆมันค่าสมัครแค่สามพันกว่าๆ กูอาจจะลองเสี่ยงเรียนเคมีเริ่มจาก0 ถ้ากูเรียนไม่ผ่านจริงๆ ในปีหน้ากิจะออกจากเคมี...และก็จะไม่ทิ้งความฝันทางดนตรีไป ตอนปีหน้านั้นกูสามารถเก็บเงินถึงหมื่นเจ็ดที่จะสามารถจ่ายค่าสมัครศิลปฯสาขาดนตรีได้
B : ทำไมมึงต้องสนใจสาขาการศึกษาที่สื่อถึงแจ้ด้วย
คุกกี้ : เพราะกูกะว่าจะไม่กลับไปหาปานวาดแล้ว
B : ............
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [