เรื่องสั้น : ก่อนสิ้นลมหายใจ

***ก่อนสิ้นลมหายใจ***

ศิลป์ใจ ศิริกาลกุล

หากคุณรู้ว่าคุณกำลังจะตาย ก่อนคุณจะสิ้นลมหายใจ คุณจะทำอะไรเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิต คุณอาจจะคิดได้มากมาย แต่ถ้าหากมีเวลาจำกัดเพียงไม่กี่นาที คุณคงต้องคิดหนักมากขึ้นไปอีก หลายคนเลือกเขียนพินัยกรรมเพื่อมอบมรดกให้กับคนที่คุณรัก หลายคนเลือกที่จะพูดคุยกับคนที่คุณรักทางโทรศัพท์ก็พอ เพราะอาจเป็นเวลาที่ดีที่สุดในการบอกรัก อาจทำให้เห็นน้ำตาของผู้ที่ได้ยินเสียงเรา แต่บางคนอาจเลือกอยู่เฉยๆไม่ทำอะไรเลยขอจากไปโดยไม่ให้คนที่รักได้รับรู้ วันนี้ผมเห็นคนใกล้ตายสี่คนที่ได้รับการบริการอย่างดีสำหรับอาหารมื้อสุดท้ายก่อนจะจากโลกนี้ไป แต่พวกเขากินมันไม่ลง อาจด้วยความเครียดพวกเขาเรียกร้องด้วยการขอดูดบุหรี่เพียงหนึ่งมวนเท่านั้น นี่หรือคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา

ใกล้เวลาเที่ยงคืนเข้าไปทุกที เวลาของพวกเขาเหลือน้อยแล้ว ผู้คนมากมายอาจตายโดยไม่รู้ตัวแต่สำหรับพวกเขานี้ย่อมรู้ตัวตั้งแต่ผู้คุมนำตัวพวกเขาออกมาจากแดนประหาร พวกเขาได้ฟังเทศน์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย และอาจเป็นครั้งแรกสำหรับบางคนก็เป็นได้ หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสี่ถูกนำตัวมาที่อาคารฉีดยา หลักประหารที่เคยใช้กันบัดนี้ไม่มีแล้ว พวกเขาถูกจับตรึงบนเตียงด้วยสายหนัง บริเวณลำตัว ขาทั้งสองข้าง และแขนสองข้างเช่นกัน หากจะพิจารณาดูแล้ว นับตั้งแต่พวกเขาก้าวเข้ามาในแดนประหารนี้ พันธนาการโซ่ตรวนนั้น ตัดรอนความเป็นอิสระของร่างกายลง และแม้แต่วินาทีนี้ โซ่ตรวนนั้นก็ยังไม่ถูกเอาออกแต่อย่างใด มันคงติดตัวพวกเขาไปจนสิ้นลมหายใจ ผ้าขาวที่ปูเตียงอยู่นั้นรอสำหรับห่อร่างของพวกเขา หลังจากหลักประหารเลิกใช้ นักโทษชายก็ได้นอนตายบนเตียง พวกเขาจะนอนตายตาหลับหรือไม่นั้นผมไม่สามารถรับรู้ได้ แต่ดวงตาของพวกเขาภายใต้ผ้าดำนั้นก็มองไม่เห็นแสงสว่างอยู่ดี

หน้าที่ของผมก็คือคอยกดปุ่มปลิดชีวิตนักโทษประหารเหล่านี้ หลายครั้งที่ผมคิดว่ามันเป็นบาป แต่จะทำอะไรได้ในเมื่อมันเป็นหน้าที่ ทุกครั้งที่ผมทำหน้าที่นี้ผมใจสั่นเสมอ เพราะกลัวว่าสักวันหนึ่งสิ่งที่ผมทำมันจะย้อนมาหาตัวเอง โดยเฉพาะทุกครั้งที่ผมต้องประหารนักโทษคดียาเสพติด ซึ่งบางคนรู้จักกับผมและสนิทกันดี

ผมรู้จักและสนิทสนมกับนักโทษแดนประหารมากมาย คนพวกนี้ยังมีความหวัง ในยามที่พวกเขาไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องตายอยู่ดีอาจเป็นเหตุให้พวกเขาต้องทำสิ่งที่ไม่ดีต่อไป เพื่อให้ได้เงินมาให้กับคนที่พวกเขารัก แต่ตัวผมเองไม่ได้เดือดร้อนอะไร ก็ดันเป็นไปกับพวกนี้ด้วย ทำให้เกิดธุรกิจร่วมกัน พวกเขาติดต่อซื้อขายยาเสพติด โดยได้รับการอำนวยความสะดวกจากผม ธุรกิจนอกกฎหมายของผมเริ่มเติบโตขึ้น จนผมกลายเป็นผู้ผลิตเอง พวกเขามีรายได้ให้กับคนที่เขารัก ผมมีรายได้เพิ่มให้กับครอบครัว และในที่สุดผมก็กลายเป็นพวกเดียวกับเขา เมื่อผมจำนนด้วยของกลางยาบ้าราวสองแสนเม็ด ทำให้ผมกลายเป็นนักโทษชาย แห่งแดนประหาร ชีวิตผมอยู่ที่นี่มาก็นานไม่รู้เมื่อไรจะได้จากที่นี่ไป แดนประหารแห่งนี้ที่ใครๆก็ไม่อยากเข้ามา แต่ผมจำเป็นต้องอยู่

โซ่ตรวนที่ติดตัวผมอยู่นั้นมันทำให้ผมรู้ถึงความทรมาน ทำให้ผมรู้ว่าคนเหล่านี้เป็นอย่างไร นี่ขนาดยังไม่ได้คิดถึงวันที่ตัวเองโดนประหารชีวิต ลมหายใจที่พยุงร่างกายอยู่นั้นมันก็วิ่งเข้าออกอย่างไม่เต็มใจ วันๆผมนั่งถอนหายใจหลายครั้ง มันเป็นวิธีที่ทำให้ผมสบายใจที่สุด ผมคิดถึงลูก ผมคิดถึงเมีย ลูกเมียไม่รู้ว่าผมหายไปไหน ผมไม่สามารถบอกให้ลูกเมียรู้ได้ พวกเขารู้แต่ว่าผมอยู่ในแดนประหาร เข้าใจว่าผมทำงานในแดนประหารดังเดิม ยังดีที่ผมได้รับสิทธิพิเศษสามารถคุยกับลูกเมียได้ทุกวัน อยากกินอะไรผู้คุมที่เคยทำงานด้วยกันก็ซื้อมาฝาก ถึงจะกินดีอยู่ดีกว่าคนอื่นๆ แต่มันก็ไม่ได้มีความสุขมากกว่าคนอื่นๆ ยิ่งคิดยิ่งทุกข์ แต่คงอีกไม่นานผมก็คงไม่ต้องรับรู้อะไรของแดนประหารแห่งนี้แล้ว

เมื่อค่ำคืนสุดท้ายในแดนประหารของผมมาถึง อาหารมื้อสุดท้ายในแดนประหารแห่งนี้คือต้มข่าไก่ใส่หัวปลี แกงหน่อไม้ และแกงเขียวหวานลูกชิ้นปลากราย อีกทั้งของหวานอันได้แก่บัวลอยเผือก บัวลอยแก้ว อาหารพวกนี้เป็นสิ่งที่ผมชอบมากที่สุด ผมกินมันเกือบหมดทุกอย่าง แถมขอสูบบุหรี่อีกหนึ่งมวน รวมทั้งก่อนหน้านี้ผมได้โทรบอกเมียให้ขายบ้านและย้ายไปอยู่ที่ใหม่ให้ไกลจากเดิมที่สุด เมียผมถามถึงเหตุผลว่าทำไม ผมไม่อาจบอกได้และวางโทรศัพท์ ปล่อยให้เธอคาใจอยู่อย่างนั้น ผมถูกนำตัวไปฟังเทศน์ และนอนบนเตียงประหาร ผ้าดำถูกนำมาผูกบังแสงสว่างไม่ให้เข้าตาทั้งสอง ผมเข้าใจแล้วว่าความมืดมันช่วยให้ความรู้สึกกลัวลดลงได้จริงๆ ผ้าขาวที่ปูรองร่างของผมอยู่มันช่างไม่มีความนิ่มเสียเลย ดอกไม้ธูปเทียนที่ผมถือไว้ มันก็สร้างความรำคาญไม่น้อย คงได้เวลาแล้ว ตอนนั้นผมรู้สึกว่ามีเข็มมาปักที่ข้อมือทั้งสองข้าง ไม่นานนักผมก็ผ่อนคลายและในที่สุดผมก็ไม่รู้ตัว รวมทั้งจำเหตุการณ์หลังจากนั้นไม่ได้อีก แต่ผมเชื่อว่าต้องมีหมอและพยานมากมายมาตรวจร่างของผมและยืนยันว่าผมสิ้นลมหายใจแล้ว ซึ่งผมเคยเห็นตอนที่ยังทำหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่เรือนจำ

วันที่ผมได้ออกจากคุก วันนั้นผมสิ้นสุดการเป็นนักโทษประหารแล้วเป็นวันเดียวกับวันที่ผมเกษียณอายุราชการพอดี ผมทำหน้าที่เสร็จสิ้นแล้ว มันทรมานที่ผมหลอกคนอื่น แต่ต้องทำเพื่อหาข่าว เนื่องจากมีคนลักรอบขายยาเสพติดในแดนประหารแห่งนี้ และผมก็ทำสำเร็จ ผมทำให้คนพวกนั้นถูกประหาร ผมทำให้ใครหลายคนเชื่อ ด้วยแผนการทั้งหมดที่ผมคิดขึ้นเอง ลงมือทำด้วยตัวเอง ยาบ้าที่ใช้ในแผนการ ผมก็ผลิตมันขึ้นมาเอง ผมขายมันจริงๆ และผมก็โดนจับเข้าคุกจริงๆ เป็นนักโทษจริงๆ แต่สิ่งที่ไม่ได้เป็นความจริงเลยก็คือผมไม่ได้ถูกประหารชิวิตจริงๆ เป็นเพียงการสร้างภาพหลอก บอกกับโลกให้รับรู้ว่าผมได้ตายแล้ว บัดนี้ผมไม่มีตัวตนในโลกนี้แล้ว ผมเปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนนามสกุล ด้วยความช่วยเหลือของทางราชการ ตอนนี้ผมกำลังจะไปอยู่บ้านหลังใหม่ที่เมียผมซื้อไว้ ผมสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ไปเกี่ยวข้องกับยาอันตรายนั้นอีก

หากผมรู้ว่าผมกำลังจะสิ้นลมหายใจ สิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำก็คือการเป็นคนดี แม้เพียงวินาทีเดียวมันก็มีความสุข แต่วันนี้ผมไม่รู้ว่าผมจะตายเมื่อไร สิ่งที่ผมจะทำก็คือเลิกเป็นคนเลว แม้เพียงวินาทีเดียวมันก็มีความสุข และหากผมไม่ทำเลวอีกเลย คุณลองคิดดูผมจะมีความสุขแค่ไหน แผนการทั้งหมดของผมยังไม่จบ ยังคงดำเนินต่อไปจนกว่าจะถึงวันที่ผมแก่ตาย วันที่ผมสิ้นลมหายใจจริงๆ และก่อนสิ้นลมหายใจ ผมคงได้ทำในสิ่งที่ผมอยากทำเต็มที่แล้ว ซึ่งไม่ใช่แค่การสูบบุหรี่เพียงมวนเดียวอย่างแน่นอน

Create Date : 29 พฤศจิกายน 2550 Last Update : 29 พฤศจิกายน 2550 3:09:18 น. Counter : 6606 Pageviews.		40 comments
Share Tweet

	: หยดน้ำในมหาสมุทร 34 : กะว่าก๋า (12 เม.ย. 2567 05:52:40 น.)		ep 4 ขับรถบนถนนเริ่มจะประมาท โอพีย์ (10 เม.ย. 2567 05:03:14 น.)
	พระราชวังบ้านปืน ดาวริมทะเล (9 เม.ย. 2567 14:46:08 น.)		เรื่องเล่าแมว ๆ ... เมื่อแมวใส่รองเท้า ฟ้าใสวันใหม่ (8 เม.ย. 2567 17:18:51 น.)