เรื่องสั้น : สตรีภาพแห่งราตรี

***สตรีภาพแห่งราตรี***

ศิลป์ใจ ศิริกาลกุล

รักษามองออกไปนอกหน้าต่าง สายตานั้นเหม่อลอยไปกับทุ่งนาเขียวที่ทอดตัวเป็นผืนยาวออกไปไกลเกินสายตาจะคะเน จนกระทั่งขบวนรถไฟที่วิ่งสวนทางมา พาลมซัดเข้าใบหน้าเขาอย่างแรง หน้านั้นหันเข้าด้านในทันที ดวงตาเขากระพริบถี่เป็นระยะๆ ครู่หนึ่งจึงเงยขึ้น สายตาผู้ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกำลังจ้องมองเขาอยู่ เป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบเสียเลย เขาเมินหน้าหนีผ่านไปด้านในขบวนรถ และทันทีที่รถไฟขบวนที่สวนมานั้นผ่านไปเขาพลันหันออกไปด้านนอกอีกครั้ง

หลังจากการทำงานที่แสนเหนื่อยล้ามาตลอดสัปดาห์ รักษาตั้งใจเดินทางกลับบ้านเพื่อไปหย่อนใจให้หายเหนื่อย เป็นเรื่องปกติทุกครั้งที่เขาขึ้นรถไฟ ความอึดอัดจะเพิ่มขึ้นเป็นพิเศษ อึดอัดกับเก้าอี้นั่งที่หันหน้าเข้าหากันเป็นคู่ๆ มันคงจะไม่อึดอัดเท่าไรนัก หากผู้ที่นั่งฝั่งตรงข้ามไม่ใช่สาวสวย ที่สำคัญหล่อนนั่งจ้องหน้าเขามาสองสถานีแล้ว หล่อนผิวขาว คิ้วดก ทาปากแดง เสื้อเจ้าหล่อนไม่ห่วงไหล่เลยแม้แต่นิด แถมยังเปิดคอกว้างเห็นร่องอกที่กระชับเกือบติดกัน แลดูแล้วไม่ห่างเป็นร่องกว้าง กระโปงหล่อนก็หนีลมหนาวจนหดสั้นเหนือเข่า อีกทั้งเล็บหล่อนนั้นก็หลากไปด้วยสีสัน เบาะรถไฟนั้นเป็นไม้แข็ง หล่อนคงนั่งไม่ถนัด จึงทำให้หล่อนต้องเปลี่ยนท่านั่งและสับขาไขว้ไปมาอยู่บ่อยครั้ง ทุกครั้งที่หล่อนเปลี่ยนท่านั่ง รักษาอดที่จะหันเข้ามามองไม่ได้ สายตานั้นมองหน้า แต่หางตาชำเรืองลงไปด้านล่างเล็กน้อย และก่อนจะหันออกไปเขาจะลดสายตากวาดผ่านหน้าอกและขาที่ขาวเนียน ก่อนจะหันออกไปชมวิวตามเดิม สีเขียวของทุ่งนานั้นมันไม่น่าพิศวาสอีกต่อไปแล้ว สีขาวของผิวเนียนคงให้ความรู้สึกเป็นธรรมชาติมากกว่า...ธรรมชาติของสาวสวย

เสียงรถไฟนั้นเบาลงเรื่อยๆ ภาพทุ่งนาที่เลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็วพลันช้าลง และหยุดนิ่งในที่สุด ขบวนรถเข้าเทียบที่สถานีแล้ว ส่วนใหญ่มีแต่คนลง เนื่องจากขบวนรถเที่ยวนี้เป็นขบวนรถชานเมืองเที่ยวสุดท้าย วิ่งออกจากกรุงเทพฯ สู่สถานีปลายทางจังหวัดลพบุรี ชายผู้ที่นั่งข้างรักษา ลุกขึ้นและจูงมือหญิงที่นั่งตรงข้ามเดินลงจากรถไฟไป แต่ยังเหลือสายตาคู่ที่จ้องมองรักษามาโดยตลอดนั้นอยู่ที่เดิม รักษาหันเข้ามามองผ่านหล่อนไป ในโบกี้นี้เหลือไม่ถึงสิบคนแล้ว แต่ละคนนั่งห่างกันออกไป เป็นโอกาสของรักษาที่จะทำความรู้จักกับหล่อน หลังจากที่แอบมองหล่อนมาหลายครั้งจนแน่สายตาว่าต้องถูกใจแน่ เขาใจเต้นแรงและเร็วขึ้น พร้อมกับขบวนรถไฟที่กำลังเคลื่อนที่และเร็วขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน ในขณะที่เสียงรถไฟยังไม่ดังมาก เขาตัดสินใจจะเอ่ยทักทายหล่อน แต่เสียงหนึ่งดังขึ้นมาขัดจังหวะพอดี
“ลงสถานีไหนคะ” รักษาหันมองหน้าหล่อนอย่างเร็ว และคราวนี้ใจเขาไม่สั่นแล้ว แต่ปากเจ้ากรรมดันสั่นแทน มันไม่สามารถตอบสนองความต้องการที่จะพูดของเขาได้อย่างทันท่วงที
“ลงสถานีไหนคะ” หล่อนย้ำและยิ้มแลเห็นฟันบนหล่อนนั้นขาวเรียงเสมอกัน
“ลง...สถานี...เออคือ...ลงสถานีบ้านหมอครับ” การจู่โจมของหล่อนเกือบทำให้เขาลืมสถานีใกล้บ้านตัวเอง
“ษาลงท่าเรือค่ะ สถานีท่าเรือค่ะ ลงสถานีใกล้กันเลย”
“ชื่อษาหรือครับ ผมชื่อรักษา”
“อรษาค่ะ มองหน้าษาก็ได้นะคะ เห็นคุณแอบมองอยู่บ่อย มองจ้องเลยก็ได้ค่ะษาไม่ว่าอะไร ษาเองก็จ้องคุณมาตั้งแต่สถานีแรกที่คุณขึ้นแล้ว เห็นคุณหลบตาอยู่บ่อย กลัวษาหรือเปล่าคะ”
“กลัว... กลัวอะไรกันคุณ ทำไมผมต้องกลัวคุณด้วย” รักษาหันมาจ้องตาหล่อน
“ไม่กลัวก็จ้องอยู่อย่างนี้สิคะ ษาชอบ”
หล่อนเปลี่ยนขาซ้ายที่ถูกไขว้ทับอยู่ด้านล่างขึ้นด้านบน รักษาลดตาต่ำลงมาครู่หนึ่งแล้วหันออกไปด้านนอก เวลานี้สีเขียวของท้องนาถูกใช้เป็นที่พึ่งอีกครั้ง
“หันมาคุยกันดีกว่าค่ะ ษาล้อเล่น!คุณไม่กลัวษาอยู่แล้ว...” รักษาหันกลับมามองหน้าหล่อนแล้วอมยิ้ม “...แต่ษาว่าถ้าคุณจะกลัวอะไรในตัวษา คุณต้องกลัวข้างบนมากกว่าข้างล่างแน่เลย เห็นคุณชอบมองข้างล่างมากกว่า...” หล่อนยื่นหน้าเข้าหารักษา “...จริงไหมคะ ?”
หลังจากถูกบุกรุกภาพความเป็นชายอยู่นานจนความอดทนนั้นไม่มีเหลือ รักษามองหน้าและจ้องตาหล่อนอยู่ครู่หนึ่ง
“จริงครับ แต่ผมว่าข้างบนมันก็ประดับความงามให้ข้างล่างได้ไม่น้อย เวลาผมจะสื่อสารความรู้สึกที่ได้จากการสัมผัสกับหญิงสักคนหนึ่ง ผมก็สื่อสารทั้งข้างล่างข้างบนพร้อมๆกันครับ” เขายักคิ้วแต่หล่อนนิ่งเงียบและเมินหน้าหนีทันที
“คือ...คือผม....เอ่อ....ขอโทษครับ ที่พูดแรงกับคุณ”
“ษาก็ต้องขอโทษเช่นกันค่ะที่ล้อเล่นแรงๆกับคุณ” หล่อนกล่าวทั้งๆที่ยังไม่หันกลับมา
“คุณจะไปเที่ยวไหนหรือครับแต่งตัวสวยเชียว...” รักษาพยายามดึงบรรยากาศดีๆกลับมาอีกครั้ง “...สีเขียวของทุ่งนามันสวย แต่มันพูดกับเราไม่ได้นะครับ ผมมองมันมาตลอดทางมันยิ่งพาผมเหงาไปใหญ่เลย”
“ษาเห็นคุณชอบแอบมอง ก็เลยหมั่นไส้ ก็เลยแกล้งเล่น”
“คุยเรื่องอื่นกันดีกว่าครับ”
“ษามาทำงานค่ะ ษาทำงานอยู่ท่าเรือ เป็นร้านข้าวต้มค่ะ…”
ทันทีที่รู้ว่าหล่อนทำงานร้านข้าวต้ม รักษาปล่อยให้หล่อนพูดโดยไม่สนใจ แต่กับไปสนใจการแต่งกายของหล่อนแทน สายตาเขานั้นมองตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า “ร้านข้าวต้มอะไรกัน ต้องแต่งตัวถึงขนาดนี้” เป็นคำถามที่ชวนให้สงสัยทันที ปากแดงนั้นส่อแวว การนุ่งน้อยห่มน้อยนั้นก็บ่งบอก มันขัดกับลมหนาวอย่างชัดเจน ผู้ชายที่ไหนเห็นก็อดใจไม่ไหวที่จะมอง ดึงดูดสายตาของเหล่าบรรดาเสือผู้หญิงได้ดีไม่น้อย รวมทั้งรักษาเองก็หลงเสน่ห์หล่อนเข้าแล้ว หากเพียงแต่มันไม่ใช่การหลงแบบการหาคู่ที่พึงประสงค์จะแต่งงานเหมือนตอนต้น มันกลับกลายเป็นเพียงเชิงชู้สาวเท่านั้น
“ให้ผมไปเที่ยวร้านคุณได้ไหมครับ”
หล่อนนิ่งและขมวดคิ้วแล้วยิ้ม
“ไปเที่ยว !?!”
“ใช่ครับไปเที่ยว”
“ได้สิ ร้านเราเปิดถึงประมาณตีสองค่ะ ยินดีต้อนรับทุกคน ทุกค่ำคืนอยู่แล้ว แต่มันอาจเที่ยวไม่สนุกอย่างที่คิดหรอกนะคะ”
“แล้วจะให้ผมติดต่อกับใคร ขอเบอร์โทรคุณไว้ได้ไหมครับ” รักษาลุกไปนั่งเก้าอี้เดียวกับหล่อนและเบียดหล่อนจนชิดริมหน้าต่าง
“ร้านเราอยู่ไม่ห่างจากสถานีรถไฟเท่าไรค่ะ ให้คุณถามหาร้านข้าวต้มมังกร ถ้าคุณไปถึงร้านแล้วเรามีน้องๆบริการหน้าร้านเยอะค่ะ” หล่อนหน้าแดงและมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
“ถ้าเป็นอย่างนี้ผมว่าเที่ยวสนุกแน่ แต่ผมอยากใช้บริการคุณมากกว่าครับ”
“ถ้าอยากใช้บริการษา คุณก็มาคืนนี้เลยสิคะ บอกกับน้องๆว่าอยากใช้บริการของอรษาได้เลยค่ะ”

รักษาคว้ามือหล่อนมากุมไว้แน่น และเมื่อเห็นว่าหล่อนยอม จึงคลายมือออกและจับฝ่ามือหล่อนหงายขึ้นเหยียดนิ้ว เขาทาบฝ่ามือเข้าประกบ นิ้วมือของทั้งสองนั้นเข้าสลับกัน ต่างคนต่างกำมือและมองตา รักษาเอื้อมมืออีกข้างหนี่งไปโน้มเอาหัวหล่อนมาอิงที่บ่า ทั้งสองต่างวาดฝันถึงภาพของคืนนี้ที่กำลังจะมาถึง
รถไฟเข้าเทียบที่ชานชาลาสถานีท่าเรือ รักษาเดินออกไปส่งอรษาและกลับมานั่งที่เดิม เป็นฝั่งเดียวกับสถานี และขณะที่รถไฟเคลื่อนขบวนออกจากสถานีอรษาหันมายิ้มให้ เมื่อเห็นรอยยิ้มแล้วมันตอกย้ำความรู้สึกให้อยากไปเที่ยวที่ร้านหล่อน และรอยยิ้มของหล่อนเหมือนเชื้อเชิญเขาอย่างเต็มใจ

ครั้นพอถึงบ้านรักษาจัดแจงอาบน้ำแต่งตัวพรมน้ำหอม แล้วออกไปชวนเพื่อนข้างบ้านไปเที่ยวด้วยกัน
“พงษ์ ไปกินข้าวต้มด้วยกันเปล่า ?”
รักษาตะโกนเรียกพงษ์เพื่อนรัก แต่กับเป็นคนรักของพงษ์ที่เสนอหน้ามาแทน
“พงษ์หลับแล้ว...” ศรีภรรยาที่แสนดีเอ่ยบอกสั้นห้วนได้ความหมายส่อว่าไม่อยากให้สามีไป รักษาเข้าใจดี คนมีเมียแล้วก็แบบนี้ จะไปเที่ยวไหนสักทีสักหนก็ออกจากบ้านยาก
“ร้านข้าวต้มมังกรใช่เปล่าคะ ?”
“ครับ !?!”
หล่อนได้คำตอบแล้วก็เดินจากไป ปล่อยให้รักษาคิดถึงเพื่อนตัวแสบที่ชอบแอบหนีเมียเที่ยว “นี่มันคงหนีไปเที่ยวร้านนี้มาอีกแน่ๆ !”
รักษาตัดสินใจลุยเดี่ยว เขาขับรถมุ่งไปอำเภอท่าเรือ และถามหาร้านข้าวต้มมังกรจนเจอ ผู้คนมากมายที่นั่งอยู่ในร้าน ไม่ต่ำกว่ายี่สิบโต๊ะ เสียงดนตรีเปิดครวญแผ่วเบา เขาเดินเข้าไปในร้าน บริกรชายเดินกันขวักไขว่
“รับอะไรดีครับ อาหารแนะนำมีข้าวต้มปลา รสเด็ดครับ”
รักษาสั่งข้าวต้มปลาหนึ่งที่ ต้มยำรวมมิตร อาหารทอดอีกสองสามอย่าง เบียร์อีกหนึ่งเหยือก
“ขอใช้บริการของคุณอรษานะครับ”
“ต้องรอนานหน่อยนะครับ”
“ไม่เป็นไร เอาเบียร์มาให้ผมก่อนก็แล้วกัน”
..................................................................
“เป็นไงบ้างคะ ข้าวต้มฝีมือษา อร่อยถูกปากไหมคะ”
“รสชาติดีครับ” ดวงตาของรักษาหวานเยิ้ม เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แล้ว
“เห็นคุณบอกอยากมาเที่ยว เดี๋ยวษาจะพาเยี่ยมชมห้องครัวค่ะ” หล่อนเดินนำเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็ว
“แม่ครัวที่นี่สวยทุกคนเลยนะครับ”
“สวยกว่าษาหรือเปล่าคะ?...”
“เพื่อนใหม่หรือษา หาคนดามอกได้ไวจริงนะ” เพื่อนสาวในครัวเอ่ยถามพลางยกช้อนขึ้นชิมผัดผัก
“ใช่...เพื่อนใหม่ เก็บได้บนรถไฟวันนี้เอง”

รักษาได้แต่เดินตามหล่อนไป ในใจนั้นคิด หากวันนี้ไม่ได้มาให้เห็นกับตาที่ร้าน ภาพของหล่นก็คงไม่ต่างอะไรกับหญิงที่ท่องราตรี คอยบำเรอสุขให้กับชายทั้งหลาย แต่เมื่อมาเห็นร้านนี้กับตาตัวเองแล้ว ภาพหล่อนเหลือแค่เป็นนักประชาสัมพันธ์ชั้นเยี่ยมคนหนึ่งเท่านั้น “การแต่งกาย” และ “กิริยาแรกพบ” มันสื่ออะไรไม่ได้เลยจริงๆ

Create Date : 20 มกราคม 2551 Last Update : 20 มกราคม 2551 7:01:22 น. Counter : 981 Pageviews.		12 comments
Share Tweet

	15/04/67 สมาชิกหมายเลข 4675166 (15 เม.ย. 2567 09:46:52 น.)		: หยดน้ำในมหาสมุทร 36 : กะว่าก๋า (14 เม.ย. 2567 06:17:30 น.)
	Oh!! my sassy boss ตอนที่ 22 หน้า 1 unitan (11 เม.ย. 2567 07:22:50 น.)		: หยดน้ำในมหาสมุทร 33 : กะว่าก๋า (11 เม.ย. 2567 05:15:42 น.)