นิทานพิราบกับเหยี่ยว นิทานพิราบกับเหยี่ยว  พิราบขาวร่อนฟ้า ลงดิน กระหึ่มแทบแดนอินทร์ ลั่นหล้า หลายแสนแน่นเมฆินทร์ เคียงกู่ ขับเหยี่ยวปักษีกล้า เผ่นพ้นดลไกล พิราบไยไม่ช้า ลาจร ชาดแต่งปีกนาคร ไล่พ้น หนีจับเจ่าจำนอน กลางป่า แตกพ่ายตายตกล้น ล่าทิ้งชิงชัง พิราบยังเหยี่ยวสู้ กันนาน ชัยช่วงชิงตามกาล อ่อนแพ้ เสรีเด่นดับวาร วนอยู่ เวียนว่ายวกกลับแม้ ทั่วหล้าประณาม องอาจขามแว่นแคว้น แดนไพร ฝูงเหยี่ยวครอบครองใน ถิ่นกว้าง พิราบเหยื่อยลไย เยาว์ย่อม เอมอิ่มโอษฐ์คาบค้าง เขี่ยเนื้อเถือกลืน พิราบฝืนต่อสู้ วางวาย เลือดพุ่งรินกระจาย ก่อนสิ้น กฎกรรมส่งความตาย ยังเหยื่อ ใครอ่อนแอดับดิ้น เยี่ยงนี้ธรรมดา อันชีวาเที่ยงแท้ อนิจจัง ลูกเหยี่ยวนอนบนรัง ร่ำร้อง ถูกพรานป่ากำบัง แอบซุ่ม ยิงพ่อหวังจับจ้อง เหยี่ยวน้อยนำพา บินไปมาเชื่องแท้ ตามคำ ลูกเหยี่ยวเกาะแขนกำ นิ่งร้อง คงสัตย์ซื่อนัยงำ ดับพ่อ พรานสั่งกระทำต้อง อยู่ใต้บัญชา ครากรรมเกิดก่อให้ ชาติดล พรานใช่จุติคน ก่อนหน้า พิราบเหล่าอับจน ธรรมเที่ยง เวียนส่งเป็นนายข้า จึ่งเฝ้าเอาคืน เวรกรรมฝืนไป่ได้ มินาน พรานป่วยลืมอาหาร ห่างป้อน หิวโหยเหยี่ยวยังการณ์ พาลชั่ว โกรธจึ่งจิกนายย้อน เขี่ยแก้วตากิน พรานรวยรินร่ำร้อง มืดดำ บอดแหล่งใดเดินคลำ ไขว่คว้า สะดุดท่อนตอตำ เลือดหลั่ง หงายคว่ำคะมำหน้า เป่งช้ำกรรมกง นิทานคงแค่นี้ มีนัย ใครแกร่งจักสบชัย ทั่วหน้า ยืนหยัดย่อยยับไย ภัยก่อ เหนือกว่าอวดแทบบ้า เหล่าแพ้แลปลง ๚ะ๛     
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [