รักของพ่อ...
เช้าวันก่อน ...
เดินตามหลังพ่อลูกคู่หนึ่งออกมาจากซอย
ลูกชายน่าจะอยู่วัยอนุบาล สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่
เดินตามพ่อ...ที่ไม่ได้มีทีท่าสนใจหรือเป็นห่วงลูกชายที่เดินตามมาเลย
ถึงจะมีมอเตอร์ไซค์วิ่งสวนออกมาในระยะประชิดก็ตาม
ก็ไม่มีทีท่าว่า จะหันมามอง
เหมือนจะรู้ว่าลูกชายดูแลตัวเองได้
แต่พอจะก้าวขึ้นบันไดสะพานลอย
ลูกชายเอื้อมหามือของพ่อซึ่งก็คว้ามือของลูกชายกระชับแน่น
และพาเดินขึ้นบันไดไปพร้อมๆ กัน
...เห็นภาพแบบนี้แล้วก็อดคิดถึงพ่อไม่ได้
พ่อ..ที่ก็เหมือนคนส่วนใหญ่...
ที่ไม่ค่อยแสดงออกและไม่เคยพูดว่า รักหรือเป็นห่วง
แต่ทุกอย่างที่พ่อทำ
ทำให้เรารู้ว่า มันอยู่ตรงนั้นเสมอ ...
รักพ่อค่ะ
แต่แปลกที่เราไม่เคยได้พูดแบบนั้นบ้าง ไม่ใช่ไม่รักแต่อายอะ
จนวันที่พ่อไม่อยู่ก็ได้แต่เสียใจ