เวลาที่เหลื่อมซ้อน...
เวลาที่เหลื่อมซ้อน...แค่นิดเดียว นิดเดียวจริงๆ
แค่เศษเสี้ยวของขอบเวลาเลยล่ะมั้ง
แต่ก็มีอิทธิพลมากพอจนส่งผลอยู่จนทุกวันนี้ ...
เกือบทุกเช้าที่ยังคงมองหา...
แอบคิดว่า อาจจะได้เจอกันอีกครั้ง
แอบคิดว่า จะได้เข้าไปทักและขอทำความรู้จัก
ทั้งที่ก็รู้ว่า โอกาสพวกนั้น มันหลุดและลอยหายไปตั้งนานแล้ว
เป็นเราเอง ที่ขี้ขลาดเกินไป
แค่เดินเข้าไป ... แค่เดินเข้าไปเท่านั้นเอง
เฮ้อ...คุณแดดนะคุณแดด
เมื่อไหร่จะหายไปซะทีน้า
มีคนไปเยี่ยมที่ blog ก็เลยหายเหงาน่ะ