|
|
ฯพณฯแห่งกาลเวลา - จดหมาย/รัก/หนังสือ
- ฉบับที่ ๑๖
- ถึงคุณ..
.
ฉันโหยหาหนังสือเล่มนี้มาหลายปีแล้ว นับตั้งแต่ตกหลุมรักคุณลวิตร์ด้วย “ไมรอน” ในที่สุดก็ได้มาครอบครองจนได้ เย้ๆๆ คุณดีใจกับฉันมั้ยล่ะ ว่ากันว่าหนังสือเล่มนี้หายากจริงแท้ คุณนักเขียนบอกว่ามีแบบเป็นคุณหนังสือ(อีบุ๊ค) ซึ่งฉันไม่ชอบอ่าน
.
ก็มันไม่ได้ใช้มือสัมผัสกระดาษนี่นา และฉันหมดโอกาสจะขีดเขียนความคิดของตัวเองลงไปได้ด้วย ฉันว่านะต่อใครเขาพูดกันว่าหนังสือเล่มจะได้รับความนิยมน้อยลงจนท้ายที่สุดจะหมดไป ฉันยังเชื่อมั่นว่าจะไม่เกิดขึ้นจริงหรอกดิสโทเปียแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นใช่มั้ย คุณช่วยยืนยันกับฉันหน่อยสิ ด้วยการอ่านหนังสือเล่ม กระพริบตาปริบๆ เว้าวอน
.
อย่างน้อยต้องมีคนแบบฉันอยู่สิน่า คนที่อยากดมกลิ่นหนังสือ กลิ่นหมึกพิมพ์ กลิ่นของกระดาษ ไหนจะความรู้สึกของนิ้วมือยามสัมผัสกระดาษอีกล่ะ ยิ่งตอนที่ยืนสวยเรียงแถวอยู่บนชั้นหนังสือนี่ โอ้ย!!!สุขใดไหนเท่ามีเสน่ห์ของหนังสือเล่มอีกมากมาย ที่คุณหนังสือผู้ทันสมัยเทียบไม่ติดฝุ่น อย่าให้พูดเลย
.
หนังสือเล่มนี้ผ่านกาลเวลามา๑๕ปีแล้ว ว่ากันว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกในการเขียนของเธอ จะบอกว่าฉันผู้ปลื้มปริ่มเธอเหนือระดับอยู่แล้ว ก็เพิ่มระดับความปริ่มขึ้นไปอีก มันเป็นความรู้สึกภูมิใจเวลาเห็นนักเขียนที่เรารัก เจริญเติบโตมาขนาดนี้ในงานเขียน แม้ใครบางคนจะบอกว่าไม่ใช่แนวที่จะอ่านก็เถอะ ชิส์
.
ฉันเรียกการอ่านของตัวเองว่าการอ่านย้อนรอย ดังนั้นฉันจึงมองเห็นว่า “ฯพณฯแห่งกาลเวลา” ไม่ใช่เล่มที่ดีที่สุดของเธอ งานเขียนเล่มนี้รับรางวัลวรรณกรรมดีเด่นในโครงการนายอินทร์อะวอร์ด เนื้อหาของจำนวนหน้าซึ่งเป็นกฎของการประกวด จึงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เรื่องขาดน้ำหนักและไม่สุดเป็นช่องว่างที่ประปราย เพราะไม่สามารถใส่รายละเอียดได้มากนัก
.
แรงผลักของภัทรกาลในความเกลียดชังมนุษย์จึงดูด้อยไปพอสมควร แต่เธอเขียนงานได้เข้มข้นและเติมเต็มความขาดในเล่มนี้ได้ยอดเยี่ยมที่สุดหลังจากนั้น หากคุณเคยอ่าน Story Teller กับ Blood Redemption ทั้งสามเล่มนี้เป็นดิสโทเปียไซไฟ เหมือนกัน
.
โดยเฉพาะพันธนาการสองเผ่าพันธุ์นั้นดาร์กขั้นสุด ตอนที่อ่านแบบเอ้ย!!!ตื่นตะลึง เจ็บปวดเสียใจกับการทรยศหักหลังอย่างรุนแรง ไม่อยากบอกว่าร้องไห้ด้วย...ขอโทษที ฉันควรจะเล่าเรื่อง ฯพณฯแห่งกาลเวลาสิโน๊ะ ติดนิทานจักรวาลกับพันธนาการสองเผ่าพันธุ์ไว้ก่อนล่ะกัน
.
เรื่องนี้เสนอแง่มุมของความเกลียดชังมนุษย์ในตัวภัทรกาล เป็นแรงผลักดันให้เขาช่วงชิงความสุขและเวลามนุษย์ และสุดท้ายใช้ระบบเวลาและความเชื่อเพื่อครอบจิตสำนึกของคนอื่น เป็นเครื่องควบคุมความคิดของคนภายใต้การปกครอง ซึ่งมันคลับคล้ายการปกครองโดยปกตินั่นแหละนะ แล้ววันหนึ่งก็จะมีคนเกิดคิดได้ขึ้นมา เอ๋???ไม่ใช่แล้วมั้ง
.
เรื่องนี้มีการทิ้งคำถามไว้ตลอดทั้งเล่ม และฉันก็ตอบสนองในประเด็นต่างๆ เสียเต็มที่จนหนังสือเป็นสีรุ้ง แบบไหนถูกแบบไหนผิด จริงหรือที่เผ่าพันธุ์เราวังวนดำเนินชีวิตเป็นวงกลม(อืม ก็คล้ายๆ จะเป็นอย่างนั้น) พัฒนาแล้วทำลาย เกิดแล้วตาย เราเป็นแบบนี้ในทุกเรื่องใช่หรือไม่ เหมือนความเชื่อของพ่าห์ หรือควรมีความหวังอย่างเจอรัลด์
.
“เผด็จการหมดไปแล้วเป็นอย่างไร พวกนายแต่ละคนมีฟิวส์อยู่ที่มือ แต่ละคนถูกสอนครอบมาให้หลับหูหลับตาเชื่อ แต่ละคนไม่สามารถรับวิชาการอื่นนอกจากที่ถูกกำหนดมาได้ ต่อให้สิ้นมนุษย์นาฬิกาแล้ว คิดหรือว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงจริงๆ”
.....
“อย่าดูถูกกันนะ ต่อให้ผมไม่เหมือนนาย แต่ก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน ระบบเดิมน่ะไม่ดี ผมก็รู้ว่าไม่ดี ทุกคนก็รู้ เพราะมันทำให้เกิดปัญหา ทำให้คนไม่เหมือนคน แต่เหมือนตุ๊กตา อะไรที่ไม่ดีก็ต้องถูกเปลี่ยนแปลง ต่อให้สมองของฉันรับได้จำนวนจำกัด ต่อให้เราถูกครอบมาแต่เราก็จะพยายาม
.
มนุษย์แต่ละยุคเคยคิดว่าระบบในสมัยของเขาไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้ ถึงอย่างนั้นในที่สุดมันก็เปลี่ยน มันมีทางเปลี่ยนของมันจนได้ ไม่มีใครรู้ว่าการเปลี่ยนจะเป็นอันตรายหรือไม่อย่างไร แต่พวกเขาหวังว่ามันจะทำให้ชีวิตดีขึ้น ถึงได้พยามเปลี่ยน ทุกคนพยายามเพราะอยากให้ทุกอย่างถูกต้อง” (น.๑๓๘-๑๓๙)
.
บทสรุปของเรื่องต่างๆ ย่อมไม่มีผิดถูก ทุกอย่างมีทั้งข้อดีและข้อเสีย มันขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะเป็นแบบไหนเป็นหนูที่ถูกขังอยู่ในห้องช็อกไฟฟ้าจนชิน เมื่อเขาเปิดกรงเรายังไม่กล้าออกไปหรือเปล่า ความเคยชินบางครั้งมันก็น่ากลัวที่สุดได้เหมือนกัน และการถูกครอบด้วยความเชื่อในเรื่องต่างๆ ก็เช่นเดียวกัน
.
“บางทีเราคงเป็นฯพณฯแห่งกาลเวลา กันทุกคน คือเป็นนายแห่งเวลาของตนเอง ชีวิตของเราก็คือเวลาซึ่งมีอยู่ชั่วระยะหนึ่ง จากนั้นก็จะหมดไป เรามีอยู่เพียงเท่านั้น
.
แต่เราก็มีอยู่ตั้งเท่านั้น หากไม่ก้มหัวให้ใคร ไม่มอบมันให้ใครคนอื่นไปจัดการ มันก็จะเป็นของเราเท่าจำนวนเต็ม”(น.๑๙๑)
.
แม้งานเขียนเล่มนี้จะสะดุดและกระโดดบ้างเล็กน้อย ในความรู้สึกของฉัน แต่มันยังคงเป็นหนังสือเล่มหนึ่งที่ทิ้งความคิดและประเด็นต่างๆ ไว้เยอะมากจนคุณสามารถมองข้ามส่วนนั้นไปได้ไม่ยาก อยากให้คุณลองทำความรู้จักกับเธอสักครั้งหนึ่งจริงๆ นะ
.
ตอนนี้ความร้อนหายวับไปหลังเทศกาลระดับประเทศเปิดการแสดง อากาศหม่นเทามาพร้อมเม็ดฝนเปาะแปะในวันรุ่งขึ้น ทำกลิ่นฝุ่นอวลลอยกระทบจมูก รถละครเร่เคยตระเวณปลุกด้วยบทเพลงยามเช้าเรียกความนิยมหายไปด้วยเช่นกัน ไม่มีเสียงคนประกาศบอกชื่อตัวเอง กับการบอกว่ายินดีรับใช้อีก
.
ยินดีต้อนรับเข้าสู่วงกลมแห่งเผ่าพันธุ์.
๒๗ มีนาคม ๒๕๖๒ - #ฯพณฯแห่งกาลเวลา
- #พัณณิดา ภูมิวัฒน์
|
Readit-takaingdoa.BlogGang.com
สมาชิกหมายเลข 1337611
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [ ?]
|
|
