บทกลอนในอดีต คือน้ำผึ้ง..คือน้ำตา คือยาพิษ คือหยาดน้ำอมฤต อันชื่นชุ่ม คือเกสรดอกไม้ คือไฟรุม คือความกลุ้ม..คือความฝัน..นั่นแหละรัก ...ของบรมครู อุเชณี อยากบอกทุกท่านว่า ในอดีต เราชอบเขียนกลอนสุภาพมาก..เขียน...เขียน..เก็บไว้..มาบัดนี้ คิดว่าอยากนำออกมาให้ทุกท่านได้ร่วมอ่าน..ถ้าบทกลอนใดถูกใจท่าน หรือถูกอารมณ์ท่าน..เราผู้เขียน..ยินดีนัก...(ขอรับรองว่าบทกลอนต่อนี้ไป เราแต่งขึ้นเองทั้งนั้น) ..กลอนแนะนำตัว.. .........หัวใจสัญจร... (สำหรับคนอย่างเรา..เท่าที่เห็น..และเป็นไป) คืนพระจันทร์ ข้างแรม แซมม่านฟ้า เมื่อยี่สิบ สิงหา บ่งราศรี จากแรมวัน แรมเดือน เคลื่อนเป็นปี ดาวชีวี ก็เหมือน จะเคลื่อนตาม ดาวเหนือ สัญจร มาตอนรับ ร้องเพลงขับ เห่ให้ ชวนไหวหวาม ฟ้าหน้าฝน อึงอลฟ้า ทว่างาม บรรจุความ พริ้วไหว ให้อารมณ์ สัมผัสกับ โลกกว้าง ทุกย่างก้าว บทเพลงความ ปวดร้าว เข้าทับถม ยิ้มกับ น้ำตา ค่าความตรม ความชื่นชม มีบ้าง บางเวลา นิยายแห่ง ราศรีสิงห์ สิ่งลี้ลับ ดาวซ้อนซับ ด้วยเล่ห์ เสน่หา ตำนานดาว กล่าวเน้น ความเป็นมา กล่าวกันว่า ดาวมีใจ ไว้สัญจร ความเฉยเมย ยังเข้ม เต็มใบหน้า กับแววตา ที่ทุกข์ เข้าซุกซ่อน ผู้มีความ โหยหา เป็นอาภรณ์ กลัวความหลอน ซ้อนความหลัง ทุกครั้งไป เมื่อยี่สิบ สิงหา มาเยือนขวัญ อยากจะเริ่ม ต้นฝัน ถึงวันใหม่ คนหัวใจ สัญจร แอบถอนใจ เราคงไม่ มีวันนั้นอีกแล้ว .........สำหรับทุกวันที่ 20 สิงหาคม....
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [