Shot fic shinhwa .... ก้าวเดียว ...Special Jin-Dy ep.10 ก้าวเดียว Special Jin-Dy ep.10 สายไปรึเปล่า สำหรับคำขอโทษ... . . . . . แสงจากดวงจันทร์ดวงกลมโตสีเหลืองนวล สาดส่องให้ผืนฟ้าทั้งผืนคลายตัวจากความมืดมิด มีดวงดาวดวงเล็กดวงน้อยกระพริบไหว ประกอบเป็นแบล็คกราว มองไปก็เหมือนภาพวาดมากค่าในแกลอลี่หรูๆ ซักแห่ง ฟ้าสลัว เหมือนในฝันไม่มีผิดเพี้ยน แค่หวนนึกถึงก็ชวนให้ร่างกายที่กำลังเปลือยท่อนบนขนลุกซู่ขึ้นมาเพราะความเหน็บหนาวอีกรอบ แต่ความเหน็บหนาวจากสายลมที่พัดเอื่อย ๆ เทียบกันไม่ได้ซักนิดกับความเหน็บหนาวจากขั้วหัวใจเมื่อครู่ ...หนาวราวกับมีใครจงใจจับเจ้าก้อนเนื้อก้อนเล็กเท่ากำปั้นก้อนนี้ยัดไว้ในช่องแช่แข็งยังไงยังงั้น . . . นมอุ่นหน่อยนะ จะได้รู้สึกดีขึ้น แก้วใสที่บรรจุของเหลวสีขาวนวล ถูกยื่นมาตรงหน้าชายหนุ่มร่างสูง เค้าเพียงแค่ยิ้มและคว้ามันเข้าปากเงียบ ๆ . . . พี่เหมือนออมม่าที่คอยปลอบลูกชายคนเล็กเวลาที่เค้าไม่สบายใจเลยฮะ อืม! ก็ถ้ามันจะทำให้นายดีขึ้นน่ะนะ ขอบคุณฮะ ดีขึ้นจริงๆ แต่จะดีกว่านี้นะ ถ้าพี่จะป้อนให้ด้วย ถ้านายอายุ 5 ขวบ ชั้นก็จะทำแบบนั้นล่ะ .. ว่าแต่ไม่อยากเล่าจริง ๆ น่ะเหรอ ดวงตาสดใสหลบวูบลงต่ำ เอื้อมมือวางแก้วนมอุ่นที่ดื่มไปจนเหลือเพียงก้นแก้วไว้บนโต๊ะ ก่อนดึงเอาร่างบางตรงหน้าเข้ามากอดกระชับไว้หลวม ๆ นึกดีใจที่ใครคนนั้นไม่พูดอะไรออกมาซักคำ เพราะแบบนี้ มันช่วยทำให้เค้าสามารถเรียบเรียงประโยคยุ่ง ๆ ในหัวได้ดีกว่า ผมทำให้พี่เสียใจ แล้วพี่ก็กำลังจะหนีผมไป เสียงนุ่ม ๆ กระซิบคลอเคลียอยู่บริเวณริมใบหู สองแขนบอบบางจึงยกมือขึ้นโอบกอดร่างหนาไว้บ้าง ลูบไปบนแผ่นหลังเบา ๆ ให้คลายใจจากความวังวลนั้น ชั้นหนีนายไปไหนงั้นเหรอ ไปอยู่กับมูริ ถึงผมจะรู้ว่าพี่รักมันมากก็เถอะ แต่ผมก็ไม่ชอบแบบนั้นอยู่ดี ชั้นอยู่ตรงนี้ต่างหาก นายน่ะเครียดมากไปแล้ว มันก็แค่ฝัน ชายหนุ่มร่างสูงคลายอ้อมกอด ดึงคนตรงหน้าออกห่างนิดหน่อย ดวงตาเรียวดุที่เคยคิดว่ามันมีเสน่ห์และเย้ายวนที่สุดเวลามอง ยังคงความรู้สึกแบบนั้นไว้ไม่เลือนหาย ริมฝีปากบาง ๆ ที่เคยชิมจนรู้ว่าหวานปานขาดใจ คิด ๆ แล้วมันก็ยังคงรสชาติเดิมไม่เปลี่ยนแปลง มือแกร่งยกขึ้นมาลูบไล้ไปตามรูปปากสวยอยากถวิลหา ไม่มีอีกแล้วความลังเลและสิ่งที่เฝ้ากังวลถึงใครอีกคนเมื่อก่อนหน้านี้ ... ผมขอโทษนะ ถึงพี่จะไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็ช่วยยกโทษให้ผมเถอะ อืม! ชั้นยกโทษให้นาย คนตรงหน้าตอบอย่างแทบไม่ต้องคิด รอยยิ้มหวาน ๆ นั้นดึงดูดให้ใบหน้าคมโน้มตัวลงมาฝังรอยจูบประทับไว้บนเรียวปากที่อ่อนนุ่มที่สุดในโลก ชายหนุ่มนึกเบาใจที่คนรักยินยอมแย้มเผลอริมฝีปากให้ลิ้นร้อน ๆ ของตนได้มีโอกาสรุกรานความชื้นด้านใน ดวงตาคมหลับตาพริ้มเมื่อลิ้นทั้งคู่แตะเคล้าคลึงกัน มันหวานก็จริงอยู่ แต่ทำไมถึงเย็นเฉียบขนาดนี้นะ ร่างกายบอบบางที่โอบกอด เบาหวิวราวปุยนุ่นจนแทบสัมผัสถึงเนื้อหนังไม่ได้ อ้อมแขนที่เคยพันธนาการทั้งคู่ไว้ด้วยกันกลับว่างเปล่าเหมือนสายหมอกที่ปรากฏภาพขึ้นมาให้เห็นแล้วจู่ ๆ ก็จางหายไปพร้อมแสงอาทิตย์อุ่น คิ้วเข้มขมวดกันยุ่ง ปรือเปลือกตาขึ้นมาหวังมองหน้าคนรัก แต่กลับพบเพียงเงาจาง ๆ ที่กำลังเลือนหายไปที่สุด ยิ้มสุดท้ายที่ดวงตาคู่คมมองเห็น มันคือรอยยิ้มที่ไม่คุ้นเคย รอยยิ้มแห่งความเจ็บปวด และรอยยิ้มแห่งความเสียใจ.. พี่ ... พี่เฮซอง มือหนาไขว่คว้าร่างที่กำลังหายไปราวเงาจาง ๆ ไว้อีกครั้ง หัวใจบีบอัดจนรู้สึกเจ็บปวดไปหมด อีกแล้วเหรอ ... นี่เค้ากำลังโดนหลอก หรือกำลังหลอกตัวเองกันแน่ รอยจูบเย็นเยียบยังตราตรึงอยู่บนริมฝีปาก แผ่นหลังที่ร่างบางลูบไล้ประโลมปลอบยังทิ้งร่องรอยอุ่น ๆ แล้วทำไม ... . . ทำไมนะ ... ทำไม พี่เฮซอง ... พี่ .... พี่~~~~~~ .. ............... ... . . . . พี่จิน ... พี่จินฮะ .. เสียงแผ่วหวิวลอยมาอีกครั้งจากที่ไกลแสนไกล คราวนี้รอบตัวสว่างไสว ไม่มีแผ่นฟ้าสลัวดั่งเคย จอนจินกระพริบตาปริบ ๆ ให้ดวงตาชินกับแสงจ้า ๆ ของดวงไฟหลากดวงบนเพดาน รอบ ๆ ห้องก็ล้วนมีแต่สีขาวจนตาพร่าไปหมด ที่นี่ที่ไหน เสียงแหบสั่นถูกขับออกจากลำคอที่แห้งผากประหนึ่งตัวเองเพิ่งเดินผ่านทะเลทรายมาหลายสิบกิโล ก็ไม่ปาน โรงพยาบาลน่ะฮะ พี่จินเป็นลม เสียงตอบกลับนุ่มนวล แม้จะดูเหมือนฝืนที่จะพูดให้ทุกพยางค์ชัดเจนก็เถอะ เค้าเป็นลมงั้นเหรอ ใช่สิ เค้ากลัวเลือด ..แม้แค่รอยมีดบาดนิดหน่อยก็หน้าซีด แต่นี่ ...เลือดที่ไหลเป็นแอ่งราวบ่อน้ำน้อย ๆ บนถนนนั่น .. แถมเลือดนั้นยังเป็นเลือดของ ... หมายความว่า... ไม่ต้องห่วงนะฮะ พี่เฮซองปลอดภัยแล้ว เฮซอง? ปลอดภัย?... แอนดี้! นี่เรากำลังจะบอกพี่ว่า ... ไม่ต้องรอคำตอบจากคนตัวเล็กที่ก้มหน้างุด เพราะเบื้องหน้าเค้า เตียงนอนขาวสะอาดได้รองรับร่างที่นอนสงบนิ่งไว้ร่างหนึ่ง.. ร่างที่เหมือนกันกับใครคนนึงที่ยืนโอบกอดเค้าเมื่อครู่ ร่างที่ยิ้มให้เค้าด้วยแววตาเศร้าหมองก่อนจะเลือนลางจนจางหายไปต่อหน้าต่อตา.. จอนจินผลุดลุกจากโซฟาอย่างเร็วจนหน้ามืด แต่ก็ยังตะเกียกตะกายไปถึงเตียงนอนตรงหน้าจนได้ ไม่เป็นอะไรมากหรอกฮะ แขนซ้ายหัก เข้าเฝือกแล้ว และก็รอยแผลถลอกตามตัวนิดหน่อย เสียงแอนดี้ดังแทรกขึ้นมา ขณะที่เค้าพยายามเอื้อมมือไปแตะบริเวณหน้าผากที่มีผ้าก็อตพันไว้เหนือคิ้วซ้าย แพขนตานิ่ง เปลือกตาพริ้มมองเผิน ๆ ก็เหมือนนอนหลับธรรมดา แต่เฝือกสีขาวที่หุ้มแขนไว้ข้างลำตัวนี่สิ มันทำเอาเค้ารู้สึกผะอืดผอมชอบกล เพราะมันตอกย้ำให้เค้าได้รู้ว่าเรื่องทั้งหมด มันไม่ใช่ความฝัน ... นี่สินะ ความจริง ... . . . จอนจินถูกแม่ของเฮซองไล่ให้กลับไปพักผ่อนที่บ้าน แม้จะยืนยันว่าตนอยากนอนเฝ้าคนป่วยเองก็ตาม เหตุผลเพราะพรุ่งนี้เค้าต้องมีเรียน แต่ในเวลาแบบนี้ จะเอากะจิตกะใจที่ไหนมาใส่ใจบทเรียนได้ เฮซองบาดเจ็บเพราะเค้า เป็นเพราะเค้า ... แล้วแบบนี้ยังจะให้อภัยตัวเองได้ยังไง และสุดท้าย เค้าก็ต้องยอมเดินคอตกกลับไป โดยที่ผู้ป่วยเองก็ยังไม่ฟื้นจากนิทรา ถึงแม้ว่าจะปลอดภัย แต่ใครจะรับประกันได้ว่าจะไม่มีอะไรร้ายแรง เค้าอยากอยู่ดูให้ชัดเจน อยากเป็นคนที่เฮซองเห็นคนแรกหากลืมตาตื่น ถึงแม้จะรับประกันไม่ได้ว่าหากคนรักของเค้ารู้สึกตัว จะยังต้องการมองหน้าเค้าอีกมั้ยก็ตาม ............... แอนดี้ลืมตาขึ้นมาก็พบเพียงห้องที่ว่างเปล่า ดวงตาที่แฝงความเหน็ดเหนื่อยไว้จนปิดไม่มิดกระพริบถี่ ๆ รับแสงอาทิตย์ยามเช้า เหมือนตัวเองเพิ่งข่มตาหลับลงได้ไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง เมื่อคืนหลังกลับจากโรงพยาบาล เค้าก็ตรงดิ่งกลับบ้าน ไม่ได้แวะไปหาเอริคที่ห้องเหมือนทุกครั้ง ไม่แน่ใจว่าเอริคจะรู้เรื่องทั้งหมดรึยัง เพราะทั้งเอริคและเฮซองก็อยู่มหาลัยเดียวกัน แล้วถ้ารู้ล่ะ เอริคจะคิดยังไงกับเรื่องนี้ RRRRRRRRR~~~ เสียงโทรศัพท์มือถือหัวเตียงดังขึ้นมาทำให้คนตัวเล็กสะดุ้ง จำใจลุกขึ้นมารับสาย ตื่นรึยังแอนดี้ สายแล้ว ตื่นแล้ว เย็นนี้จะไปเยี่ยมเฮซองที่โรงพยาบาล นายรู้แล้วใช่มั้ยว่าซองมันโดนรถชน ไว้เจอกันหน้าโรงบาลนะ เย็นนี้ไม่ว่างน่ะ มีงานที่โรงเรียน นายไปเหอะ งั้นเหรอ ...งั้นไว้เจอกันที่บ้านนะ วันนี้จะนอนกับแม่น่ะ แค่นี้นะ ต้องอาบน้ำแล้ว แอนดี้กดวางสายดื้อ ๆ เสียงเอริคทำเอาหัวใจดวงน้อยห่อเหี่ยวลงไปอีก .. ถ้านายรู้ นายจะเกลียดชั้นมั้ยนะ เอริค ที่โรงเรียน วันนี้จอนจินไม่ได้มาเรียนเหมือนที่คิดไว้ ก็ดี เพราะถ้าเจอหน้ากัน ไม่แน่ใจว่าจะต้องตีสีหน้ายังไง ... แอนดี้เดินเอื่อย ๆ ไปยังหลังตึก เปิดประตูห้องเก็บของที่เค้าไม่ได้แวะเวียนเข้ามานาน แล้วขังตัวเองไว้ในนั้นตลอดทั้งวัน ... เก้าอี้ถูกเปลี่ยนที่จากกลางห้องไปอยู่อีกมุมหนึ่ง แต่โต๊ะที่เคยนอนยังคงอยู่ที่เดิม เด็กน้อยเอนตัวลงกับที่พักประจำอย่างเหนื่อยล้าหัวใจ ช่องอกที่เหมือนเป็นแผลกรวงโบ๋แปลก ๆ แม้ความกังวลจะเกาะกินความรู้สึกจนไม่มีช่องว่างอื่นให้ได้สอดแทรก แต่เพราะความเหนื่อยล้าจากการนอนดึก และเพิ่งผ่านเหตุการณ์น่าหวาดกลัวมาหยก ๆ เด็กน้อยจึงเผลอหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน .. .. ร่างโปร่งในชุดผู้ป่วยสีขาว เอนตัวหนุนหมอนโดยมีเสบียงอาหารมากมายเบื้องหน้า ใบหน้าที่นิ่ง แววตาดุดันที่เคยไหวระริกกลับเย็นชาจนน่าใจหาย ใครบางคนส่งเสียงออดอ้อนอยู่ข้าง ๆ กาย แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้บรรยากาศดีขึ้นไปกว่านี้ได้เลย ทานหน่อยนะฮะ ไม่งั้นพี่ก็ไม่หายหรอก อยากฉีดยาเหรอ วางไว้เถอะ แล้วนายก็กลับไปซะจอนจิน ชั้นจัดการเองได้ พี่... ผม... ผม พอเถอะ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น.. ชั้นเข้าใจดีทุกอย่าง พี่ไม่ได้เข้าใจดีหรอกนะฮะ พี่กำลังเข้าใจผิด ผู้ป่วยที่ดูแข็งแรงขึ้นมานิดหน่อยจากเมื่อวาน พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่หันกลับมามองหน้าคนตรงหน้า แม้สายตาขอโทษ น้ำเสียงวิงวอน และอาการเอาอกเอาใจจะประเดประดังเข้ามาอย่างไม่ยั้ง แต่มันก็ยากจริง ๆ นะ หากจะให้ลบภาพวันนั้นไปได้ ชั้นไม่ได้ตาบอด ชั้นไม่ได้คิดไปเอง ถ้านายจะบอกว่านายไม่ได้ตั้งใจ ชั้นก็เข้าใจแล้ว และขอให้นายกลับไปดีกว่า ทะเลาะอะไรกันน่ะ ดังไปถึงหน้าห้องเลย แล้วนี่ทำไมไม่ทานข้าวล่ะซองกี๊ ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่รอแม่มาป้อนข้าวให้น่ะครับ หืม! รอแม่มาป้อน เราน่ะเจ็บมือข้างซ้ายนะ คิดว่าป่วยแล้วจะอ้อนงั้นสิ หญิงสาวสูงอายุยิ้มใจดีให้ เฮซองมองใบหน้ามารดาของตัวเองฝืนยิ้มแย้มให้อย่างไร้พิรุธ มันไม่ถนัดน่ะ ผมจับส้อมกับช้อนในมือเดียวกันไม่ได้หรอกนะครับแม่ ให้จอนจินป้อนสิ ประโยคแห่งความหวัง ทำเอาคนที่นั่งหน้าเศร้าเผลอยิ้มอย่างยินดี กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบช้อนเพื่อทำหน้าที่โดยเต็มใจอยู่แล้ว หากแต่ ... ไม่เอาอ่ะ แม่ป้อนดีกว่า จอนจินเค้าต้องกลับแล้วล่ะครับ ใช่มั้ย? ผู้ป่วยหันมาเลิ่กคิ้วใส่คนร่างสูงที่มีสีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด มันอาจดูเป็นคำถาม แต่ความจริงเหมือนคำสั่งซะมากกว่า ฮะ ผมจะกลับและฮะแม่ งั้น ป้อนก็ป้อน โตแล้วนะยังจะอ้อนแม่อยู่อีก จอนจินยอมลุกขึ้นเสียสละเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่ง ส่วนตัวเองได้แค่ยืนมองคนรักทานอาหารตรงหน้าด้วยความเอร็ดอร่อย แต่ความรู้สึกภายในนั่น คงบอบช้ำไม่ต่างกันนัก ... ทำไมเค้าถึงรู้น่ะเหรอ ก็ดวงตาของคนร่างบางคู่นั้นบ่งบอกความรู้สึกได้ดียิ่งกว่าคำพูดน่ะสิ ... และตอนนี้ ดวงตาเรียวดุมันบอกเป็นนัย ๆ ให้เค้ารู้แล้วว่า ... ครั้งนี้ การให้อภัย คงไกลไปสำหรับเรา ..  แล้วมันก็ยังไม่จบลงง่าย ๆ อารัยกานเนี๊ยะ คอมเม้นทุกคอมเม้นมีค่า ระวังมันจะกลายมาเป็นพล็อต เหอ ๆ ๆ ...
 โดย: t-sakarin1968
 วันที่: 20 มีนาคม 2552 เวลา:18:42:32 น.ตกลงมันเป็นเรื่องจริงT-T
ซองเจ็บจริง..(คิดถึงหน้าซองตอนนี้แล้วถึงกับกลืนน้ำลาย..เพราะซองหล่อเกินกว่าจะเจ็บ~) แต่ยังทะเลาะกับจินได้ขนาดนี้คงไม่เป็นไรแล้ว อืม..ความจริงเราควรสงสารจินที่ต้องตามง้อซอง แต่ทำไมเรารู้สึกดีใจ..ที่สองคนนั้นจูบกันจริง~ อ่ะ...ตอนนี้อยากรู้ซะแล้วว่าป๋ารู้เรื่องสองคนนี้เมื่อไหร่กัน ขอรู้ด้วยตัวเอง..แทนซองบอกได้ไหมพี่พุด? สาวกสนับสนุนดี้นอกใจริคขอเชียร์ออกนอกหน้า~ 55+ โดย: wizze IP: 124.120.107.181 วันที่: 20 มีนาคม 2552 เวลา:23:45:40 น.
อ๊ากกสส์ พี่พุดข๋า.. น้ำตาไหลพรากเลยหนู T^T และแล้วในที่สุด...ก็เรื่องจริงมิใช่ฝันแต่อย่างใด
ตายละหว่า.. จินนี่เอ้ยยย... ท่าจะง้อยากนะเนี่ย แม่เค้าคิดมากซะด้วย จำไม่ได้หรือว่า "ชั้นจะจัดการนายก่อน ขอปี๊บไว้ล่วงหน้าเลยนะค่ะพี่ หนูจะร้องไห้อีกรอบ แงแงแง ยังค่ะ ยังเหลือบุคคลนอกโลกอีกคนที่ยังไม่รู้เรื่อง.. จะเกิดอะไรขึ้นค่ะเนี่ย หวังว่าปะป๋าจะไม่มายำใหญ่จินนี่ หุหุหุ แต่ถ้าเกิดอะไรก็น้องแอนชีวิตหนูก็คงเศร้า แงบๆๆ อินนะคะพี่ข๋า.. อินจริงๆ หวังว่าคำขอโทษของจินนี่จะไม่สายไป ฮาฮาฮาๆๆ หนูยังขอรั้งรังรักแม่ลูก อิอิ นอกใจบ้างบางโอกาสก็พอให้กระชุ่มกระชวยเนอะค่ะ อิอิ แต่อย่าปล่อยไว้นานนะคะพี่ข๋า หนูจะขาดใจตามไป ฮาฮาฮาๆๆๆ สงสารออมม่า T^T (หนูเริ่มออกนอกน่า เห็นไหมค่ะว่าหนูนอกใจดีแบบไม่แสดงออกเลยนักนิด เอิ๊กกก) ขอบคุณพี่พุดนะคะ หนูรออ่านต่อ... ขอลงหลักปักฐานที่นี่เลยนะค่ะพี่พุด ตอนแรกกะว่าจะกางเต้นท์ ปลูกบ้านเลยดีกว่าค่ะ ขอลงเสาเอกเลย ฮาฮาฮาๆๆๆ รออยู่นะค่ะพี่ ขอบคุณค่ะ โดย: praery_za IP: 58.10.170.7 วันที่: 21 มีนาคม 2552 เวลา:1:28:15 น.
ชั้นไม่ได้ตาบอด ชั้นไม่ได้คิดไปเอง ถ้านายจะบอกว่านายไม่ได้ตั้งใจ ชั้นก็เข้าใจแล้ว และขอให้นายกลับไปดีกว่า /// อ๊ายยยยย ประโยคนี้เจ็บเหลือเกิน แบบว่า เจ็บนะนั่นที่พูดออกไป แต่คนฟังก้อเจ็บเหมือนกัน ฮือๆๆ เจ็บแทนได้มั้ยเนี่ย
ดวงตาของคนร่างบางคู่นั้นบ่งบอกความรู้สึกได้ดียิ่งกว่าคำพูดน่ะสิ // สงสารจินนี่เหมือนกันนะ คงรู้สึกผิด คงเศร้า แต่ว่าก้อสงสารร่าอ่ะ เห็นตำตาเลย คงรู้สึกโดนหักหลัง จ๊ากกกกก น้องพุดแอบใจร้ายนะที่ให้มันเป็นเรื่องจริง พี่ก้องงๆตัวเองว่าพี่สงสารใคร กันแน่ ... อิจินคงต้องชดใช้ให้สาสมกะความผิดนี้ ที่ริอาจเผลอใจ ก้อสมควรแล้วล่ะ เอาซะให้เข็ด.... แต่ว่าก้อ...เฮ้อ..งงตัวเองสงสารใครกว่ากันเนี่ย ไหนน้องพุดบอกจะ NC ไง มัยยังดาร์กอยู่อ่ะ ว่าแล้วก้อนั่งซับน้ำตา รอดู NC ต่อไป (มันต้องมีสิน่า) เวลาเศร้าก้อเศร้ามาก ถ้าถึงตอนหวานเนี่ย ต้องให้หวานเท่าเทียมกันเน่อ...(นี่คือประโยคขอร้องนะ มะได้บังคับ) แต่ก้อแอบดีใจนะ ที่เรือยังมะถึงฝั่ง..กร๊ากกกกก โดย: ไอ้หนูลูกพ่อ IP: 58.8.39.47 วันที่: 21 มีนาคม 2552 เวลา:11:09:50 น.
เศร้า TT^TT โฮก พี่พุด
เศร้ากันทุกคนเลยอ่ะ ดี้แกรแค่เผลอแต่จินนี่ แกรนั้นแหละจูบดี้ทำไมอ่ะ แม่นกโกรธจริงจะยอมคนดีง่ายคงยากหยิ่ง ไม่มีตัวช่วยอีกตั้งหาก โดย: ket_dd IP: 202.151.41.53 วันที่: 21 มีนาคม 2552 เวลา:11:17:56 น.
จอนจินยอมลุกขึ้นเสียสละเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่ง ส่วนตัวเองได้แค่ยืนมองคนรักทานอาหารตรงหน้าด้วยความเอร็ดอร่อย แต่ความรู้สึกภายในนั่น คงบอบช้ำไม่ต่างกันนัก ... ทำไมเค้าถึงรู้น่ะเหรอ ก็ดวงตาของคนร่างบางคู่นั้นบ่งบอกความรู้สึกได้ดียิ่งกว่าคำพูดน่ะสิ ...
และตอนนี้ ดวงตาเรียวดุมันบอกเป็นนัย ๆ ให้เค้ารู้แล้วว่า ... ครั้งนี้ การให้อภัย คงไกลไปสำหรับเรา .. ////แม่นกอย่าโกรธจินมากเลยนะ จินเหงา เปลี่ยวเท่านั้นเอง ยังไงจินก็รักแม่นกมากกกกกกกอยู่แล้วอ่ะ ฮือออออออออออออออ T T เบสท์ร้องไห้จริงๆนะค่ะ ตอนแรกนึกว่าเป็นแค่ความฝัน มันเป็นเรื่องจริงหรอที่ซองโดนรถชน แต่ไม่เศร้าเท่าที่โดนแม่นกหมางเมิน ก็ยอบรับว่าจินมันผิดอ่ะ แบบว่าตัวเองแอบไปกิ๊กนุ้งดี้ แต่จินมันรักแม่นกน้า ฮือออออ อย่าแยกแม่นกกับลูกนกออกจากกันเลยนะค่ะ ซองอย่าเล่นตัวมากนะ ยังไงอยากให้คิดถึงความดีที่ลูกนกคอยดูแลซองตลอด ยิ่งเวลาซองกลับบ้านดึกๆ ลูกนกก็ยังไปนั่งรอเพราะจะได้จูงมือกลับบ้านไปด้วยกัน เห็นใจจินหน่อยนะ ปล.ว่าไปจินง้อซองเกือบทุกเรื่อง ยกเว้นก้าวเดียว special the bird เรื่องหน้าเอาแบบว่าแม่นกปิ๊งลูกนกแล้ววางแผนมั้งได้มั้ยค่ะ ^^ โดย: Best IP: 124.120.157.195 วันที่: 21 มีนาคม 2552 เวลา:13:58:58 น.
มันคือเรื่องจริง
แหม....หลอกคนอ่านหลายตลบเลยนะจ๊ะ จินเอ๊ย....ต้องตามง้อแม่นกสุดใจขาดดิ้น ก็เล่นเผลอตัวเผลอใจให้เค้าเห็นซะขนาดนั้น ซอง...น่าสงสารเจ็บทั้งกายและใจ งอนให้จินง้อซะให้เข็ด จะได้มีฉาก nc (ความหื่นเริ่มครอบงำ เหอๆๆๆ) ดี้น่าสงสารจิงๆ คงรู้สึกผิดเหมือนกัน ทั้งที่ไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนนะเนี่ย(เข้าข้างหมีดี้เห็นๆเลย) ริค...จะรู้เมื่อไหร่ ถ้ารู้แล้วทำยังงัย คนอ่านอยากรู้จ้า..... เพราะงั้น...แต่งต่อซะเร็วๆๆๆ(มีการเร่งคนแต่งอีก) โดย: piyawan IP: 118.172.241.45 วันที่: 21 มีนาคม 2552 เวลา:14:23:54 น.
อ๊ากกกก1 ตอนนี้สั้นมากกกก
อ้ากกกก2 น้องพุดทำพี่อีกแร้วว ฝันซ้อนฝันอะ สงสารเฮซองอ่า แอนดี้ !! นาย!! นูน่าจะจับนายมาโบยซะให้เข็ด แงงงง โดย: andyBE IP: 58.9.192.115 วันที่: 21 มีนาคม 2552 เวลา:21:46:05 น.
กรี๊ดดด ตกลงมันคือเรื่องจริงใช่มั้ยคะ
จินนี่เผลอตัวเผลอใจไปกะแอนอีกครั้ง (แอบวี้ดวิ้วนิดนึง) แต่ว่า เชียร์จินดี้ก็จริง แต่ไม่อยากให้ใครต้องเจ็บ แค่ตั้งใจให้เค้ากิ๊กกันลับๆเองน้า นี่ซองเจ็บตัวไม่เท่าไหร่ เจ็บใจยิ่งกว่า ฮือออ เศร้า แอนก็แค่น่ารัก แค่แบ๊วใสซื่อ แค่น่ากอดน่าหอมเท่านั้นเองง่า เอิ๊กก แค่นี้จินนี่ก็เผลอแล้วเหรอ อยากรู้จัง ป๋ารู้เรื่องเข้า จะเป็นไงน้า แค่คิดก็เสียวแทนแอน เอางี้เดี๋ยวจะว่ายน้ำไปเจาะเรือกัปตัน จะได้วนนานๆ ดีมั้ยฮะ โดย: โบ_andyholic IP: 119.31.37.195 วันที่: 21 มีนาคม 2552 เวลา:22:28:59 น.
อ่านรวดเดียวจนถึงตอนนี้เลย
ไม่งั้นหลับไม่ลงงงง T^T พูดไม่ออกเม้นไม่ถูกเลยพี่พุด ตอนแรกนึกว่าจินจะฝันไปจริงๆ แต่ว่าแล้วววว ว่าพี่พุดไม่ใจดีขนาดนั้นนน ฮ่าๆๆ ต้องหักมุมอีกแน่! ดีที่เตรียมใจทัน ไม่งั้น TT เศร้ากว่านี้แน่เลย แม่นกรู้เข้าแล้ว อย่างนี้ NC ของแม่นกลูกนกละ TT (สรุปว่านี้เสียใจเพราะเรื่องเศร้าหรือเสียใจเพราะไม่มี NC กันแน่หว่า - -") งี้ถ้าพี่ป๋ารู้เข้าจะเป็นไงหนอ จะแปลงร่างจากยักษ์เป็นอะไร แค่เป็นยักษ์ก็ใหญ่โตพอแว้ว จะเป็นเหมือนละครพิศาลป่าวพี่พุด ตบจูบตบจูบ พูดกันไม่รู้เรื่อง ลากเข้าห้อง ว๊ากก ><" เริ่มจิ้นไปไกล - -" เรื่องจะคลี่คลายยังไงหนอ รอติดตาม ^^ โดย: da friday child
วันที่: 22 มีนาคม 2552 เวลา:3:41:25 น.ต้องปล่อยให้ง้อซะให้เข็ด (สะใจอยู่ลึกๆ นะเนี่ย โทษฐานเผลอนอกใจ หึหึ อารมณ์นี้เข้าข้างซองสุดจีวิ๊ต)
แล้วดี้จะกล้าบอกป๋ามั๊ย... อ๊ากกก ลุ้นนะเนี่ย เอาใจช่วยคนแต่งน๊า....  โดย: แม่ยกชูงแจ
วันที่: 23 มีนาคม 2552 เวลา:16:19:53 น.ต้องรีบเม้นก่อนจะเปลี่ยนตอน เหอๆๆ
โอ้โฮเฮะ  เขียนงี้ป่าวหว่า ช่างเต๊อะ ในที่สุดแรงอาฆาตก็เปนจริง เอ๊ยังไง  มันดูสะใจดีอ่ะที่กลายเปนเรื่องจริง มิช่ายฝันไป ซาร่าต้องมาดโหดๆเข้าไว้ หอยจะได้เกรงกลัว และมิกล้าเผลอใจเมื่อยามเหงามาเยือนอีก เนี่ยแหละผลของการปล่อยใจ ทำตัวเปนไม้เลื้อยไปได้ เอิ๊กกกก ทำไมไม่เผาพริกกะเกลือชุบบ๊วยแช่ง(แนบฝรั่ง)มันซะเลยละแก  เหอๆๆ แหมๆมันก็ต้องมีบ้างชิมิ คนรักกันมันก็ต้องมีเรื่องระหองระแหง โลเล โอนเอียงเปนธรรมดา แต่ว่าซาร่าได้โปรดโกรธหนักๆ ง้อยากๆๆ ได้ป่าว?? อยากเหนชอร์ตเด็ด ฮ่าๆๆ แล้วเค้าจะแอบไปกระซิบหอยว่า ฉุดกระชากและลากเท่านั้นที่ช่วยแก้ปัญหาได้    ตอนหน้าต้องลากๆๆๆๆ เอาnc 21 ไปเลยพุดดี้ พี่เตรียมซื้อผ้าห่มมาคอยซับเลือดแระ มะต้องห่วงจะเลือดหมดตัวเน้อ เพราะติดต่อขอไปทางสภากาชาดแระกรุ๊ปโอมีเกลื่อนกลาดด้วยอ่ะ เสียเลือดทะไหร่คนแบบพี่ก็ไม่ตายง่ายๆ โดย: Orange Rose
วันที่: 23 มีนาคม 2552 เวลา:17:28:53 น.NC 21
 PG-13 พุดดี้ยังหมดปัญญาเลยฮะพี่ทอม  โดย: พุดดิ้งของซอนโฮ
วันที่: 23 มีนาคม 2552 เวลา:18:29:06 น.หมดปัญญาเหรอ?? เด๋วช่วยจุดไฟให้ปัญญาเกิดป่าว แต่ขอไปแถวคลองถมก่อนนะ จะไปโกยคู่มือมาให้ศึกษา จะได้แรงสมใจ ฮ่าๆๆๆ
โดย: Orange Rose
วันที่: 23 มีนาคม 2552 เวลา:21:34:53 น.ข่าวว่าที่มีอยู่ในครอบครองก็เป็นกระบุงแล้วนี่ จะไปโกยมาให้รกอีกเหรอฮะ
กำและ นี่มันไม่ใช่เอ็มนะฮะท่านพี่ โดย: พุดดิ้งของซอนโฮ
วันที่: 23 มีนาคม 2552 เวลา:21:41:33 น.มาอ่านอีกรอบ ยังปวดจายยยยย เหมือนเดิม T_T
โดย: duckie IP: 124.121.27.207 วันที่: 29 มีนาคม 2552 เวลา:21:17:00 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [