แสงแดดแรง ๆ ทิ่มผ่านม่านบาง ๆ เข้ามาแยงตาคนตาปรือที่หลับอุตุไม่รู้เดือนรู้ตะวัน จนต้องกระพริบตาถี่ ๆ ไล่ความง่วงงุนนิดหน่อย เพียงแค่ปรือตาขึ้นเต็มที่ ก็เป็นอันต้องสะดุดเข้ากับดวงตาคมๆ ของใครบางคน ที่จ้องมองมาแนบชิดกับหน้าตัวเองด้วยความตกใจ

แอนดี้ : เย้ยยย !! พี่ริคทำผมตกใจอ่ะ แล้วนี่อะไร มานอนจ้องคนหลับอยู่ได้ ดีนะ เกือบหัวใจวายตายไปและ
เอริค : ชั้นนอนมองนายเฉย ๆ ผิดด้วยเหรอ ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย
แอนดี้ : ก็ไอ้ที่นั่งมองเฉย ๆ นี่แหละ ใครมันจะรู้ ตื่นมาก็เห็นตาเท่าไข่ห่านอยู่ตรงหน้าอ่ะ เฮ้อ~~
เอริค : ตกใจเหรอ มา ๆ ชั้นช่วยปลอบ โอ๋ ๆ ๆ

เอริคฉวยโอกาสขยับเข้าใกล้ โอบแขนไปรอบอีกคนและตบหัวแอนดี้เบา ๆ

แอนดี้ : พี่อ่ะ ผมไม่ใช่เด็กซักหน่อย
เอริค : ตื่นจริง ๆและใช่มั้ย ชั้นหิวน่ะ
แอนดี้ : ก็หนมปัง กาแฟก็มี ทำไมไม่ทำเองอ่ะฮะ
เอริค : อยากให้นายทำให้นี่ ก็เรยมานอนรอนายตื่นงัย
แอนดี้ : แค่หนมปังปิ้งเนียะอ่ะนะ มันจะเกินไปและพี่อ่ะ
เอริค : อยากกินอ่ะ หิว
แอนดี้ : โอเค ๆ แป๊บนะฮะ เด๋วผมล้างหน้าแป๊บ
เอริค :

--
จัดการล้างหน้าล้างตาเสร็จ แอนดี้ลงมาทำอาหารเช้า มองดูทั้งคู่ แยกไม่ออกเหมือนกันแหะ ว่าเอริค เป็นแฟน หรือเป็นลูกชายกันแน่ เวลาที่เอริคนิ่ง และสุขุม เค้าก็ดูเอาการเอางานและเป็นผู้ชายที่เท่ส์สุดๆ แต่เวลาที่เค้าอยู่กะแอนดี้ เค้าจะเหมือนเด็ก 5 ขวบทันที (แต่ก็น่ารักกกกกกกกกกก)

แอนดี้ : พี่จะกลับเมกาวันไหนฮะ
เอริค : อาทิตย์หน้า (อ้าปากตอบทั้งที่เคี้ยวตุ้ยๆ เต็ม 2 แก้มเรย)
แอนดี้ : อ่าว ไหนว่าอีกวันสองวัน
เอริค : เปลี่ยนแผนกระทันหัน ... ทำมัย นายอยากให้ชั้นไปเร็ว ๆ งั้นเหรอ
(คราวนี้หยุดกิน หันหน้ามามองหน้าแอนดี้อย่างเอาเรื่อง)
แอนดี้ : ป่าวซักหน่อย แต่พ่อกับแม่พี่เค้าไม่รอพี่เหรอ
เอริค : ชั้นโทรไปบอกเค้าแล้ว ว่าจะอยู่ทำธุระซักพัก

แอนดี้พยักหน้ารับรู้ แว๊บนึงที่แอนดี้คิดถึงคำพูดของมินอูที่ว่า "หมอนั่น อาจดุบ้า ๆ บอ ๆ แต่ในหัวมัน มีอะไรมากมายร้อยแปดนั่นแหละ" เค้ามองคนตรงหน้า พลางคิดว่า ตอนนี้ ตัวเองอยู่ใกล้กับเอริคเพียงนี้ ยังไม่รู้เรย คนตรงหน้าคิดอะไรบ้าง

แอนดี้จ้องหน้าเอริคผ่านไปนานจนคนที่นั่งจิบกาแฟเคี้ยวหนมปังก็ชักสงสัยในสีหน้าและการกระทำแปลก ๆ ของแอนดี้ เอาแต่มอง และเงียบอยู่อย่างนั้นนานสองนาน

เอริค : นายมีอะไรหรือเปล่า วันนี้ชั้นหล่อผิดปกติตรงไหนเหรอ
แอนดี้: หึ ๆ ๆ เปล่าหรอกฮะ พี่ก็หล่อเหมือนทุกๆ วันนั่นแหละ
เอริค : งั้นก็กินไปสิ จ้องกันงี้ เด๋วชั้นก็จับนายกินแทนขนมปังซะหรอก (เอริคพูดยิ้ม ๆ ติดตลก แต่สีหน้าเหมือนจะทำจริงเรยแหะ)
แอนดี้ :

แอนดี้ : พี่จะบอกพ่อพี่กะแม่พี่ยังงัยฮะ ถ้าพี่จะไม่แต่งงาน
เอริค : กังวลเรื่องนี้อยู่เหรอ
แอนดี้พยักหน้าหงึก ๆ
เอริค : ถ้าเป็นเรื่องนั้น ก็เลิกกังวลเหอะ ชั้นจัดการได้
แอนดี้ : ฮะ ผมเชื่อพี่ พี่เก่งอยู่แล้ว
เอริค : ดีมาก ว่านอนสอนง่ายเป็นเด็กดีแบบนี้แหละ
แอนดี้ : วันนี้เราทำอะไรกันดีฮะ
เอริค : อยู่บ้าน เล่มเกมส์
แอนดี้: พี่ไม่เบื่อเหรอ เล่นแต่เกมส์ กับนอนทั้งวันอ่ะ
เอริค : ไม่เบื่อนิ ทำมัย หรือนายเบื่อ อยากทำอะไรล่ะ
แอนดี้ : ป่าวหรอกฮะ .. ออ ปลายเดือนหน้าผมมีงานมีตติ้งที่ญี่ปุ่นน่ะฮะ แต่ถึงตอนนั้นพี่คงไปอยู่เมกาแล้วล่ะมั้ง
เอริค : มีตติ้งเหรอ แล้วทำมัยต้องญี่ปุ่นล่ะ

เอริควางขนมปังชิ้นสุดท้ายในมือลง หันมากอดอกทำคิ้วผูกกันจนหน้ายุ่งไปหมด
แอนดี้ : ก็ผมมีคอนที่จีนไปแล้วนิฮะ มันอยู่ในแผนของบริษัทน่ะ
เอริค : เหรอ เอ หรือชั้นจะเลื่อนวันไปเมกา แล้วไปญี่ปุ่นกะนายดี นายอยากให้ชั้นไปด้วยมั้ย
แอนดี้ : ไม่ต้องหรอกฮะ กลับไปเจอครอบครัวพี่เหอะ ป่านพี่พ่อกับแม่คงคิดถึงพี่
เอริค : แต่ฮเยซองมันอยู่ญี่ปุ่นนี่
แอนดี้ : ก็ดีและนี่ ผมจะได้ไม่เหงา บางทีอาจชวนเค้ามาขึ้นเวทีด้วย ทำมัยเหรอฮะ พี่ไม่พอใจอะไรเหรอ
เอริค : ก็... เปล่านี่ ไม่มีไรซักหน่อย

ทั้งคู่มักจะขลุกกันอยู่หน้าทีวีจอยักษ์ เป็นอย่างนี้แทบจะทั้งอาทิตย์ แต่เอริคจะทำตัวติดกะแอนดี้มากกว่านั้น เช่น เมื่อแอนดี้ต้องเข้าบริษัท แอนดี้ไปซื้อของ แอนดี้ไปไหนต่อไหน


เอริค : นายอยู่คนเดียวได้นะ
แอนดี้ : พี่ฮะ ผมอยู่คนเดียวมานานและนะ ไม่ต้องห่วงผมหรอก พี่ไปแป๊บเดียว เด๋วก็กลับ บางที เสร็จจากมีตติ้ง ผมอาจไปเที่ยวมั่ง ดีมั้ย
เอริค : จริงนะ แล้วชั้นจะรอ
แอนดี้ : ฮะ
เอริค : ออ สัญญาด้วยนะ ระหว่างชั้นไม่อยู่ ห้ามนายไปยุ่งเกี่ยวกะใครเด็ดขาด
แอนดี้ : พี่อ่ะ จะให้ผมไปยุ่งกะใครล่ะฮะ พูดอะไรตลก
เอริค : ก็ไม่ว่าใครก็แล้วแต่ ถึงแม้จะเป็นคิมแตฮี ถึงแม้จะเป็น .. เอาน่ะ ใครก็ห้ามยุ่ง เข้าใจมั้ย
แอนดี้ : โอเคฮะ สัญญา ผมมีพี่ทั้งคน จะมีใครอีกเล่า
เอริค : นายนี่ น่ารักจริง ๆ ว้า.. รีบกล้บบ้านเหอะ ชั้นชักอยากปล้ำนายกลางห้างซะและ
แอนดี้ : พี่เอริค

---

วันนี้ดงวานและจอนจินมีอัดรายการวาไรตี้พร้อมกัน แอนดี้ที่ไม่มีงานอะไรก็มาเล่นกะพี่ ๆ ที่นี่ด้วย เอริคกลับเมกาไปเมื่อวาน บ้านก็เรยดูเหงา ๆ ไปสำหรับเค้าซะแล้ว

ดงวาน : นี่นายถ่อมาถึงนี่เพื่อเล่นเกมส์นี่อ่ะนะ
แอนดี้ : ฮะ
จอนจิน : พี่ฮะ มีใครบอกป่ะว่าผมทรงนี้มันประหลาดมาก (จอนจินหันไปพูดหน้าตายกะดงวาน)
ดงวาน : นายคนแรกแหละที่บอก ไอ่นี่ เด๋วชั้นจะรอดูเวลานายต้องไปมั่ง
จิน : ล้อเล่นน่า (หัวเราะคิกคักชอบใจ)

ดงวานได้แต่ทำหน้าเข้ม แต่เค้าไม่เคยโกรธใครอยู่แล้ว ยิ่งกะเหล่าบรรดาสมาชิก การกัดการแกล้งกัน ดูจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ ว่าแล้วก็หันไปสนใจคนตาปรืออีกคนที่นั่งกดเกมส์อย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

ดงวาน : ข่าวว่าจะมีมีตติ้งที่ญี่ปุ่นเหรอ
แอนดี้ : ฮะ (ตอบโดยที่ยังก้มหน้าเล่นเกมส์อย่างเอาเป็นเอาตายอย่างเคย)
ดงวาน : ชั้นอยากไปญี่ปุ่นมั่ง อยากกินราเมง... เออ พูดถึงญี่ปุ่น มัยไอ่ฮเยซองไปอยู่ญี่ปุ่นนานนักวะ
จิน : พี่เค้าเรียนภาษาญี่ปุ่นไปถึงไหนต่อไหนและ ตอนนี้พี่อ่ะ ตามเค้าไม่ทันแล้ว
ดงวาน : ก็มันไม่ต้องไปเกณฑ์ทหารแบบชั้นนี่หว่า อืม ว่าง ๆ จะไปเที่ยวมั่งดีกว่า
จิน : พี่เค้าหมดงานที่ญี่ปุ่นนานซักพักและแหละ แต่เห็นบอกว่ายังไม่อยากกลับ ไม่มีอะไรเร่งด่วนที่นี่ด้วย
ดงวาน : มันไม่เหงาหรือไงฟระ หรือว่าจะมีแฟนอยู่ที่โน่น (ดงวานพูดหน้าตาขึงขัง)
จิน : บ้าเหรอพี่ เอ หรือว่าจะจิง แอนดี้นายไปอ่ะ ก็ไปลองสืบ ๆ มาหน่อยสิ
แอนดี้: (หยุดเล่นเกมส์ หันหน้ามาขมวดคิ้วนิด ๆ แบบใช้ความคิด ก่อนจะพยักหน้าหงึก ๆ แล้วก้มลงกดเกมส์ต่อ)


---

สงสัยตอนต่อจากนี้จะเป็นเรื่องเล่าของเจ้าชายซะละมั้ง


หลายอาทิตย์ต่อมา แอนดี้ขึ้นเครื่องไปญี่ปุ่น เค้ามีมีตติ้งส่วนตัวของเค้าครั้งแรกที่ญี่ปุ่นนั่นเอง แม้จะขัดเขินเล็กน้อยกะภาษาที่แม้จะฝึกมาอย่างเอาเป็นเอาตายแค่ไหน ก็ยังไม่ชินซักที (ทำเหมือนจินจิ ไอชิเตะรุยโยะคำเดียว เอาอยู่ อิอิ)

ล่วงเข้าวันที่ 2 ที่เค้าเดินทางมา แต่ยังไม่ได้เจอหน้ากับพี่ชายคนสวยซักที แอนดี้ที่โทรแล้วโทรเล่าก็ชักเริ่มออกอาการหงุดหงิดหัวใจ เหงาก็เหงา ไอ่พี่ตัวดีหายไปไหน บอกจะมาก็ไม่มา ปล่อยให้ต้องกินข้าวคนเดียว ไม่คุ้นเอาซะเลย




RRRRRRRRRRRRRRRRR--+

แอนดี้ :พี่ฮเยซองงงงงงงงงงงงงงงงง
ซอง : เฮ้ยย เบา ๆ ก็ได้ หูเกือบแตก
แอนดี้ : ไม่มาจิง ๆ ใช่มั้ย ไหนบอกว่าจะมาหางัย
ซอง : ชั้นยุ่ง ๆ น่ะ
แอนดี้ : พี่โกหก พี่จินนี่บอกว่าพี่ว่าง ไม่มีไรทำ
ซอง : ไอ่นั่นมันจะรู้อะไรที่ไหนเล่า
แอนดี้ : ไม่มาจิง ๆ เหรอ จะเริ่มแล้วนะ (คราวนี้น้ำเสียงอ้อนสุดชีวิต)
ซอง : อืม ขอโทดจิง ๆ นะ
แอนดี้ : งั้นไม่เป็นไรฮะ แค่นี้นะ
ซอง : แอนดี้-- เด๋ว ... ไฟติ้งนะ
แอนดี้ : ขอบคุณฮะ

--

งานมีตติ้งที่ญี่ปุ่นเริ่มแล้ว น่าปลื้มใจทีเดียว ที่ตอนนี้แอนดี้ ดูจะกลายนักร้องเต็มตัว ตั้งแต่มีโซโล่เป็นของตัวเอง มันทำให้เค้ากล้าแสดงออก และพัฒนาฝีมือตัวเองไปได้ไกลทีเดียว สาวน้อยสาวใหญ่แห่งแดนซากุระ ต่างหอบป้ายเชียร์ แท่งไฟ เข้ามาร่วมงานมีตติ้งจำนวนมาก ซึ่งสิ่งนั้น มันทำเอาแอนดี้ยิ้มไม่หุบทีเดียว ท้ายงานมีต พิธีกรในงานพูดเกี่ยวกับการมอบเซอร์ไพรส์ให้ดี้และแฟน ๆ ด้วย ว่าแล้วไฟในงานก็ดับพรึบลง มีเพียงจอวีทีอาร์ด้านหลัง ปรากดชายหน้าคุ้นๆ ฮเยซองนั่นเอง ภาพเค้ากำลังจัด ๆ หน้าจอกล้องวิดีโอ ถ่ายภาพตัวเอง เมื่อจัดกล้องเส็ด เซ็ททรงผมตัวเองเรียบร้อย ก็ก้าวมาบนเก้าอี้ข่าวหน้าจอทันที

ฮเยซอง : แอนดี้ยา~~~ ชั้นเอง ฮเยซองฮยองของนายงัย ขอโทดด้วย ที่ไม่สามารถมาร่วมงานมีตติ้งครั้งแรกของนายที่นี่ได้ ทั้ง ๆ ที่ชั้นก็อยู่ใกล้ๆ นายแค่นี้ (ภาพในคอนดำเนินไปเรื่อย ๆ คนในฮอลล์ ก็ดูจะหยุดกิจกรรม ทุกอย่างสงบนิ่ง เพราะความสนใจไปอยู่บนจอกันหมดแล้ว แม้แต่แอนดี้เอง)

ชั้นเชื่อว่านายต้องทำสำเร็จแน่ๆ นั่นเพราะชั้นได้ส่งแรงใจไปหานายแล้ว นายรู้ใช่มั้ย ไม่ว่าเรื่องอะไรที่ทำให้นายทุกข์ใจ หรือเป็นกังวล มันจะผ่านไปได้ด้วยดี ขอให้นายมีความสุข และชั้นก็จะมีความสุขด้วย

ถึงแฟน ๆ ชาวญี่ปุ่นทุกคนครับ พวกคุณเคยให้การสนับสนุน และมอบความรักให้ชินฮวามากมาย มาคราวนี้ ช่วยเป็นกำลังใจ และช่วยสนับสนุนแอนดี้ของเราด้วยนะครับ .. ขอบคุณครับ

(ภาพในจอตอนนี้ คือฮเยซองที่กำลังร้องเพลง Love song ทำท่าหัวใจล้อเลียนแอนดี้ ดูเค้าเขิล ๆ ชอบกล หลุดหัวเราะไปหลายที แต่ก็น่ารักมาก แล้วภาพบนจอก็กลับมาดำสนิทอีกครั้ง)


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~~~

ไฟติดพรึบอีกทีพร้อมเสียงกรี๊ดที่สนั่นหวั่นไหว แล้วนาทีนั้น เค้าก็มองเห็น สายตาที่ยังปรับโฟกัสกับความสว่างได้ไม่ดีนัก แต่มันต้องใช่สิ แผ่นหลังแผ่นนั้น เห็นมาหลายปี เค้าจะจำมันไม่ได้เชียวเหรอ (ใครบางคนกำลังลุกจากที่นั่งทางด้านซ้ายมือของเวที เดินออกไปด้านนอก เพราะเป็นเพียงคนเดียว ที่หันหลังกลับ มันเรยสะดุดสายตา แอนดี้ทำท่าเงะงะบนเวทีอยู่ซักพัก ก่อนดนตรีจะขึ้นเพลงให้เค้าร้องเพื่อร่ำลาแฟน ๆ เป็นการจบมีตติ้งที่สมบูรณ์แบบลงในวันนี้

หลังจากเข้ามาด้านหลังเวที แอนดี้ไม่รอช้า รีบวิ่งผลักประตูออกไปด้านนอกด้วยความเร็วจี๋ หวังเพียงให้ทันคนที่เค้าอยากเจอจิง ๆ แล้วโชคชะตาก็เข้าข้างเค้า

แอนดี้ : พี่ฮเยซองงงงงง

ชายคนนึงในแจ็คเก็ตดำ ใส่หมวกปิดหน้าปิดตาแทบเป็นผู้ร้ายปล้นแบ้งค์ หยุดกึกทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก แต่เค้ายังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น



แอนดี้ : (หอบหายใจแฮ่ก ๆ ) พี่ .. พี่ พี่มาแล้วทำมัยไม่บอกผม เฮ้อ ๆ ๆๆ เหนื่อยเป็นบ้าเรยง่ะ วิ่งมาตั้งไกลเรย นี่จะไม่หันมาคุยกันเหรอ
ฮเยซองค่อย ๆ หันหน้ามาหาแอนดี้ช้า ๆ พร้อใส่งยิ้มอบอุ่นให้

ฮเยซอง : ก็แล้วใครมันใช้ให้นายวิ่งออกมาแบบนี้เล่า นั่น ๆ ๆ ดู ๆ ๆ ค่อย ๆ หายใจสิ
แอนดี้ : พี่แอบมาดูผมเหรอ แล้วคลิปที่ถ่ายไปนั่นมันอะไรเหรอฮะ
ฮเยซอง : ชั้นเอามาให้ PD เค้าเมื่อเช้าน่ะ ของขวัญสำหรับนาย ชั้นอายแค่ไหนรู้มั้ยตอนที่นั่งดูน่ะ (คนสวยพูดยิ้มๆ )
แอนดี้ : แล้วทำมัยต้องแอบมาด้วย ผมก็ชวนพี่ให้มาอยู่แล้วนิ
ฮเยซอง : ชั้นกลัวนายอายนี่ เห็นตอนละครเวที นายยังไม่ให้ใครไปดูเรย
แอนดี้ : มันไม่เหมือนกันนี่ฮะ ตอนนี้ผมไม่เหมือนตอนนั้นแล้ว
RRRRRRRR (เสียงโทรศัพท์ของแอนดี้ดังขึ้นขัดจังหวะพอดี)
แอนดี้ : ฮะ ๆ ๆๆ แป๊บนะฮะ เด๋วไป (ว่าแล้วก็เงยหน้ามาคุยกะคนตรงหน้าต่อ) ผมต้องไปแล้ว เด๋วจะมีงานเลี้ยง พี่ไปด้วยสิฮะ นะ นะ ผมอยากคุยกะพี่อ่ะ
ฮเยซอง : วันนี้นายเป็นเจ้างานนะ ชั้นไม่อยากไป.. อืม นายก็รู้
แอนดี้ : งั้นเส็ดแล้วเด๋วผมไปหาพี่นะ ได้มั้ย นะ นะ
ฮเยซอง : อืม ก็ได้ แล้วแต่
แอนดี้ : โอเค งั้นเจอกันตอนค่ำนะฮะพี่
ฮเยซอง : อืม

ก่อนหันหลังกลับ แอนดี้ก็หันมาโบกมือบ๊าย ๆ ฮเยซองแล้ววิ่งเหยาะ ๆ กลับไปทางเดิม ปล่อยให้อีกคนมองตามร่างเล็กจนลับตา แล้วค่อย ๆ หันหลังกลับมาทำหน้าตึงเคลียดอย่างเดิม


ในคอนโดของฮเยซอง

แอนดี้ : มะไหร่พี่จะกลับฮะ
ฮเยซอง : ก็ไม่นานแล้วแหละ
แอนดี้ : ทุกคนคิดถึงพี่มากเรยฮะ พี่ดงวานก็บ่น ๆ ไม่ได้เจอพี่นานแล้ว ยิ่งพี่จินนี่ยิ่งแล้วใหญ่ หัวเสียทุกทีพอพูดเรื่องพี่ เค้าอยากให้พี่กลับไปซักที เค้าบอกว่าเค้าเหงาน่ะ
ฮเยซอง : มันไม่เหงาหรอก แต่คงหงุดหงิดที่ไม่มีห้องนอนเวลากลับดึกมากกว่าล่ะมั้ง 55

ตอนนี้ทั้งคู่กำลังเล่นเกมส์กันอย่างเมามันบนโซฟาหน้าจอทีวียักษ์ หลังจากเส็ดงานเลี้ยงของแอนดี้ เค้าก็พุ่งมาที่นี่ทันที

ฮเยซอง : นายกับเอริค เข้าใจกันแล้วใช่มั้ย
แอนดี้ : ฮะ
ฮเยซอง : ชั้นดีใจด้วยนะ (ฮเยซองทำเสียงเรียบ ๆ มือก็ยังคงกด ตาคู่สวย ก็ยังคงจ้องมองทีวี มีเพียงแอนดี้ที่หันหน้ามาลอบมองอีกคนบ่อย ๆ )
แอนดี้ : ขอบคุณฮะ พี่จินนี่เค้าสงสัยว่าพี่มีแฟนอยู่ที่นี่หรือเปล่า
ฮเยซอง : 55555555 ไอ่นี่ท่าจะบ้า แล้วนายล่ะ คิดว่าชั้นมีรึเปล่า
แอนดี้ : ไม่น่าจะนะ พี่ไม่ใช่คนที่ชอบใครง่ายๆ นี่ เอ หรือว่ามีแล้ว
ฮเยซอง : มีแล้ว
แอนดี้ : (จากตาปรือ ๆ ก็เปลี่ยนมาโตเป็นไข่ไดโนเสาร์ทันที) มีแล้ว .. พี่พูดจิงๆ เหรอฮะ
ฮเยซอง : ก็จิงน่ะสิ

คราวนี้แอนดี้เป็นฝ่ายกดเกมส์ปิด ดึงจอยออกจากมือคนข้าง ๆ พร้อมทั้งจับไหล่ฮเยซองให้หันมาเผชิญหน้าเค้า
แอนดี้ : ใครฮะ ผมรู้จักมั้ย หรือว่าเป็นใครที่นี่
ฮเยซอง : ทำมัย ถ้านายรู้นายจะได้คาบไปบอกไอ่พวกนั้นแล้วไถค่าข่าวเป็นข้าวซักมื้องั้นเหรอ (ฮเยซองพูดยิ้ม ๆ อีกเหมือนเดิม)
แอนดี้: ปัดโธ่ พี่รู้ทันได้งัยอ่ะ (แอนดี้ทำเสียงห่อเหี่ยว)
ฮเยซอง : ชั้นไม่บอกนายหรอกนะ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น
ฮเยซองหันหน้ามาสนใจกับจอทีวียักษ์ที่มืดดำอีกครั้ง เพื่อเลี่ยงสายตาอีกคนที่ส่งประกายวิบวับ ๆ ปรารถนาแรงกล้าที่อยากจะได้คำตอบเหลือเกิน
แอนดี้ : ว้า วิธีนี้มันใช้ได้ผลกะพี่เอริคนะ แต่กะพี่อ่ะ ลูกอ้อนผมคงหมดหวัง
ฮเยซอง : นายอยากรู้จริง ๆ น่ะเหรอ
แอนดี้ : ก็จริงน่ะสิฮะ (น่าน ระริกระรี้ทันที จากที่ห่อเหี่ยวอยู่ตะกี๊)

แล้วฮเยซองก็นิ่งไป ปล่อยให้ความเงียบดำเนินไปอยู่ซักพัก จนคนรอฟังก็ชักจะรำคาญเข้าไปทุกที

แอนดี้ : พี่จะบอกผมมั้ยเนี๊ญะ

ฮเยซอง : บอกนายไป นายจะเชื่อชั้นมั้ยล่ะ (ฮเยซองพูดทั้ง ๆ ที่สายตายังคงมุ่งมั่นกะการสนใจทีวีจอยักษ์ที่ดำสนิทอยู่เช่นเดิม)
แอนดี้ : เชื่อสิฮะ (ว่าแล้วน้องเล็กก็เบียดเข้าไปใกล้ฮเยซองด้วยความตื่นเต้นเข้าไปอีก ก็ใครมันจะไปเชื่อ พี่ที่อยู่ด้วยกันมานาน คนที่แทบจะไม่อะไรใยดีกับผู้หญิงคนไหนที่เข้ามาใกล้ซักนิด อยู่ ๆ ก็มีคนที่ชอบซะแล้วโดยไม่มีวี่แววมาก่อน)

ยาวนานกว่านาที ที่ฮเยซองยังคงเงียบ เค้ากระตุกยิ้มมุมปากบางนิดนึง ก่อนค่อย ๆ หันมามองคนข้าง ๆ

ฮเยซอง : ก็นายงัย แอนดี้
แอนดี้ :
ผ่านไปพักใหญ่ กว่าแอนดี้จะรวบรวมสติขึ้นมาใหม่อีกครั้งได้
แอนดี้: นี่พี่พูดจิง ๆ เหรอฮะ ไม่ได้ล้อผมเล่นใช่มั้ย
ฮเยซอง : ทำมัย มันทำนายช็อคขนาดนั้นเรยเหรอ
แอนดี้ : ทำมัยวันนี้ ผมมีแต่เรื่องน่าประหลาดใจหว่า เป็นไปได้งัย ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมคิดว่าพี่จะชอบ .. ชอบ ..
ฮเยซอง : นายคิดว่าชั้นชอบใคร?
แอนดี้ : ผมคิดว่าพี่จะชอบพี่เอริคซะอีกน่ะสิฮะ
ฮเยซอง : 5555 ไอ่อีทีครึ่งพันนั่นเหรอ ฟ้าผ่ากันพอดี
แอนดี้ : ก็พี่มักจะหงุดหงิดตอนที่พี่เอริคเข้ามาอยู่ใกล้ผม
ฮเยซอง : อืม ก็ใช่
แอนดี้ : เวลาที่พี่เค้าแกล้งผม พี่ก็ทำเหมือนไม่พอใจ
ฮเยซอง : ก็ถูกอีก
แอนดี้ : พี่ชอบงอลพี่เอริคบ่อย ๆ
ฮเยซอง : อืม

แอนดี้สาธยายถึงเหตุผลไป ก็ใช้สมองประมวลผลไป รวบรวมหลักฐานที่ได้ทั้งหมด ก็มาสรุปจบเอาตรงคำตอบของอีกคนพอดีเป๊ะ

แอนดี้ : พี่รู้อะไรมั้ย ตอนนี้ พี่ไม่เหมือนพี่ฮเยซองที่ผมรู้จักเรยซักนิด
ฮเยซอง : ...ความรัก มักทำให้เราเสียการทรงตัวน่ะ ชั้นก็เป็นอย่างนั้นแหละ

RRRRRRRRRRr

แอนดี้: แป๊บนะฮะพี่ฮเยซอง
เสียงโทรศัพท์แอนดี้ดังขึ้น บทสนทนาระหว่างทั้งคู่เรยต้องชะงักไปก่อน
แอนดี้ : ฮะพี่
เอริค : แอนดี้ยา~~~ นายรักชั้นมั้ย
แอนดี้ : รักสิฮะ เอ !! แต่วันนี้ผมก็ส่งข้อความตอบพี่และนี่
เอริค : ก็อยากได้ยินเสียงจริง ๆ อ่ะ งานเป็นงัยมั่งวันนี้
แอนดี้ : ก็ผ่านไปด้วยดีฮะพี่
เอริค : อืม ดีแล้ว แล้วนายจะมาหาชั้นเมื่อไหร่น่ะ
แอนดี้ : เอ่อ ผมยังมีงานต้องทำต่อ พอดีบอสัดเพิ่งบอกผมมาน่ะ
เอริค : แต่นายสัญญากับชั้นแล้วนิ
แอนดี้ : ก็ตอนนั้นคิดว่าไม่มีไรอ่ะ ขอโทดนะฮะ เอาเป็นพี่ก็บินมาหาผมแทนสิ ดีมะ
เอริค : ชั้นอยากไปหานายใจจะขาดอยู่แล้ว นายไม่รู้เหรอ แต่ตอนนี้ชั้นต้องทำอะไรบางอย่างน่ะ ไปไม่ได้
แอนดี้ : งั้นพี่ก็ทำอะไรบางอย่างของพี่ให้เส็ดเร็ว ๆ และกัน ผมจะรอ แค่นี้ก่อนนะฮะ พอดีว่าผมยุ่งอยู่นิดหน่อย คิดถึงพี่ริคนะฮะ บาย..

RRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
แอนดี้ : พี่มีอะไรอีกฮะ
เอริค ใครบอกให้นายวางหู ทีหลังให้ชั้นวางก่อน ห้ามกดตัดสายชั้น เข้าใจมั้ย แล้วยุ่งอะไร นี่มันค่ำมืดแล้วนี่
แอนดี้ : ผมกำลังคุยธุระสำคัญอยู่ฮะ
เอริค : แล้วชั้นไม่สำคัญงั้นเหรอ วันหลังห้ามบอกว่าอย่างอื่นสำคัญไปกว่าชั้นเข้าใจมั้ย
แอนดี้ : เอ่อ พี่ฮะ
ตื๊ดดดดดดดดดดดดดด....

แอนดี้ : เฮ้อ กำ
ฮเยซอง : นายหิวมั้ย ชั้นจะทำบะหมี่ เด๋วทำเผื่อ
แอนดี้ : ไม่ฮะ เรายังคุยกันไม่จบเรยนี่
ฮเยซอง : ไม่มีอะไรต้องคุยแล้วแหละ ชั้นโอเคดี นายรับรู้ไว้แค่นี้ก็พอ
แอนดี้ : แต่พี่ฮะ
ฮเยซอง : งั้นต้ม 3 ห่อเรยดีกว่า ห่อเดียวนายไม่อิ่มแน่ ๆ ว้า!!! บะหมี่หมด งั้นเด๋วชั้นลงไปซื้อดีกว่า
แอนดี้ : ไม่เป็นไรฮะ ผมไม่หิว
ฮเยซอง : นายไม่หิวแต่ชั้นหิวนี่ รอแป๊บนะ เด๋วมา ซุปเปอร์มาเก็ตอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง
ว่าแล้วฮเยซองก็หยิบโค๊ดตัวหนา แล้วก้าวออกไป หลังจากนั้นอีกนาน เค้าก็ยังไม่มีท่าทีที่จะกลับมาที่ห้อง แอนดี้ร้อนใจมาก โทไปมือถือก็ปิด รอที่นี่ก็กระไรอยู่ อยู่คนเดียวกลัวก็กลัว กลับไปรอที่ห้องของตัวเองดีกว่า

ระหว่างทางที่นั่งรถไปยังโรงแรม หัวของแอนดี้ก็มีแต่เครื่องหมายคำถามยุบยับไปซะหมด

แอนดี้ : พี่ฮเยซองจะเป็นงัยน๊า เค้าจะปวดใจหรือเปล่า แล้วหงัยมันกลายเป็นอย่างนี้ได้หว่า เฮ้อ !!! แอนดี้ นายนะนาย ทำมัยนายถึงต้องทำให้คนอื่นเค้าเจ็บปวดด้วยฟร้า แต่ก็ช่วยไม่ได้นิเนอะ กะคนมันน่ารักซะขนาดนี้ ใครจะไปอดใจไหว (เหอ ๆ ๆ อย่างแกร เค้าเรียกมีสเน่ห์ต่อเพศเดียวกันเฟ้ย กลิ่นแบบนี้ ชะนีไม่ชอบ ยกเว้นชะนีอ้วน 555)