"มักน้อย สันโดษ ยินดีตามมีตามเกิด "
มีใครอยากจะถามอีกไหม ไม่เป็นไรใจเย็นๆ
เดี๋ยวนั่งพักเดี๋ยวก็ได้ นั่งดูใจเราบ้างก็ได้
ถามใจเราบ้างก็ได้ ใจเราสบายหรือเปล่า
ใจเรายังโลภ ยังโกรธ ยังหลงอยู่หรือเปล่า
ยังวิตกยังกังวลยังห่วงโน่นยังห่วงนี่อยู่หรือเปล่า
ถ้ากังวลก็แสดงว่ายังมีโน่นมีนี่เป็นของเราอยู่
ถ้าไม่มีอะไรเป็นของเรามันก็ไม่ห่วง
ที่มันห่วงเพราะว่ามันยังเป็นของเราอยู่
ลูกเรานี้ ลูกชาวบ้านเราไม่เห็นห่วงเลย
เงินของชาวบ้านเขาเราก็ไม่เห็นห่วงเลย
แต่พอมันเป็นเงินของเราขึ้นมาห่วงว่าเห้ย!
อยู่ในธนาคารปลอดภัยหรือเปล่า
เนี่ยอย่าไปยึดอะไรอย่าไปถืออะไรว่าเป็นของเรา
มันจะทำให้เรากังวล จะทำให้เราทุกข์
จะทำให้เราห่วงใหญ่ จะทำให้เราไม่สบายใจ
ถ้ามองทุกอย่างว่าไม่ได้เป็นของเราแล้ว
มันโล่งอกโล่งใจ สบายอกสบายใจ
ตายไปเราก็เอาอะไรไปไม่ได้
มันเป็นของเราได้ยังไง ถ้ามันเป็นของเรา
เราก็ต้องเอามันไปได้ แต่ถ้าเราเอาไปไม่ได้
เราไปกังวลกับมันทำไม ก็ปล่อยมันไป
มันจะอยู่ก็อยู่ไป มันจะไปก็ให้มันไป
ไม่ช้าก็เร็วสักวันนึงเรากับมันก็ต้องจากกันอยู่ดี
ลูกเราเราคิดว่าจะอยู่กันไปตลอดเหรอ
มันก็ต้องมีวันพลัดพรากจากกัน
สามีเราภรรยาเรา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของเรานี้
มันจะต้องมีวันสิ้นสุดลง มันก็ต้องมีวันหมดไป
ให้พยายามนึกอยู่บ่อยๆ ว่า "สัพเพ ธัมมา อนัตตา"
ไม่มีอะไรในโลกนี้เป็นของเรา
ลาภยศสรรเสริญ ความสุขทางตาหูจมูกลิ้นกาย
มันไม่ได้เป็นของเราอย่างแท้จริง
เป็นของเราชั่วคราว เดี๋ยวสักวันหนึ่ง
ก็ต้องมีวันหมดมีวันดับไป ถ้ารู้อย่างนี้แล้ว
เวลาจากกันมันจะรู้สึกเฉยๆ
ตอนนี้ไม่ได้ฉัน ไม่ได้เทศน์ที่ศาลาตอนเช้า
ก็รู้สึกเฉยๆ รู้สึกสบาย ไม่เหนื่อย (ยิ้ม)
กินแล้วก็นอน วันนี้ 3 โมงเช้า (9:00 น.)
ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว
นอนได้ถึงบ่ายแล้วค่อยมาเทศน์
จึงไม่ค่อยเหนื่อยเหมือนเมื่อก่อนนี้
เมื่อก่อนถ้าเทศน์อยู่ที่ศาลา
กว่าจะกลับมาถึงกุฎิได้ก็ 11 โมงกว่า
กว่าจะขึ้นมาถึงบนเขาได้นี้ก็เที่ยงกว่า
พักได้ชั่วโมงหนึ่งก็ต้องเตรียมตัวลงมาเทศน์แล้ว
นี่ตั้งแต่ 9 โมงถึงบ่ายโมงกว่านี้
มีเวลาสบายไม่เหนื่อยไม่ต้องพูดอะไร
นี่คือการเปลี่ยนแปลง อย่าไปยึดถือ
อย่าไปยึดว่าเป็นของเราแล้วสบาย
อยู่อย่างไม่มีอะไรอยู่อย่างไม่มีความยึดมั่นถือมั่น
กับสิ่งต่างๆ เวลามันไปจะไม่เดือดร้อน
เวลามันมากลับเดือดร้อนเพราะไม่อยากจะมี
มีแล้วมันยุ่งมีแล้วมันเป็นภาระของเราเปล่าๆ
ถึงแม้ว่าจะไม่อยากได้แต่บางทีมันก็มาเนี่ย
มันมาแล้วก็ต้องจัดการกับมันดูแลกับมัน
ให้มันไปในที่ที่เป็นเป็นประโยชน์ต่อไป
ถ้าไม่มาก็ไม่ต้องมีการกระทำ
ไม่ต้องมีการดูแลการจัดการกับสิ่งต่างๆ ที่มา
ฉะนั้นพยายามอยู่แบบไม่มีดีกว่า มีให้น้อยที่สุด
มักน้อย สันโดษ ยินดีตามมีตามเกิด
มาก็ได้ ไม่มาก็ได้ อยู่ก็ได้ ตายก็ได้
แล้วจะมีความสุขตลอดเวลา.
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
...........................
ธรรมะบนเขา
วันที่ ๑๖ กรกฎาคม ๒๕๖๐
ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ
ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [