ศิลาจารึกหลักที่ ๑ ว่า

“กูไปท่บ้านท่เมือง ได้ช้าง ได้งวง ได้ปั่ว

ได้นาง ได้เงือน ได้ทอง กูเอามาเวนแก่พ่อกู

พ่อกูตายยังพี่กู กูพร่ำบำเรอแก่พี่กู

ดังบำเรอแก่พ่อกู”

จากเอกสารของจีนได้กล่าวถึง

การขยายอาณาเขตของพ่อขุนรามคำแหงฯ

ไปยังดินแดนทางใต้ว่า

ในปี พ.ศ. ๑๘๒๓ ตีได้เมืองนครศรีธรรมราช

และเมืองในแหลมมลายู ตลอดจนยะโฮร์

และต่อมาตีได้กัมพูชา

“ทางทิศเหนือ มีเมืองแพร่ เมืองน่าน

เมืองพลัว ถึงเมืองหลวงพระบาง

ทิศตะวันออกมี เมืองสระหลวง สองแคว

ลุมบาจาย สคา ถึงเมืองเวียงจันทร์

ทางทิศตะวันตกมีเมืองฉอด เมืองหงสาวดี

จนสุดชายฝั่งทะเล

ทางทิศใต้มี เมืองคณฑี เมืองพระบาง เมืองแพรก

เมืองสุพรรณภูมิ เมืองราชบุรี เมืองเพชรบุรี

เมืองนครศรีธรรมราช จนสุดชายฝั่งทะเล”

จะเห็นว่าในรัชสมัยของพ่อขุนรามคำแหงฯนี้

อาณาจักรสุโขทัยได้ครอบครองเมือง

ในลุ่มแม่น้ำ ปิง ยม น่าน และป่าสักได้ทั้งหมด

อันเป็นการรวบรวมเมืองบ้านพี่เมืองน้อง

ซึ่งเคยอยู่ใต้ครอบครอง ของ

ราชวงศ์พ่อขุนศรีนาวนำถุม

ให้เป็นแว่นแคว้นเดียวกัน

และขยายอาณาเขตไปยัง

ดินแดนห่างไกลออกไป

แม้ว่าพ่อขุนรามคำแหงมหาราช

จะมิได้เป็นผู้ทรงประดิษฐ์รูปอักษรขึ้น

โดยพระองค์เองก็ตาม

การที่พระองค์ทรงแก้ไขตัวอักษรเสียใหม่

ในสมัยกรุงสุโขทัยนั้น นับเป็นการสำคัญ

เป็นการพัฒนาต่อยอดทางความคิด

คือ การนำภูมิความรู้ทั้งหลาย

ที่มีอยู่เดิมในขณะนั้น

มาพัฒนาให้เกิดความเหมาะสม

ให้มีความสะดวกในการจารึกและอ่าน

อีกทั้งเสียงที่ใช้นั้นก็มีความครบถ้วน

ตามลักษณะเสียงที่ใช้ในภาษาไทย

สิ่งนี้นับเป็นคุณประโยชน์ อย่างมหาศาล

เป็นวิวัฒนาการอันทำให้เกิด

ความเจริญก้าวหน้าทางความรู้และวิทยาการ

ในสมัยนั้นเป็นอย่างยิ่ง

แสดงให้เห็นถึงพระอัจฉริยะภาพในเชิงภาษาศาสตร์

และความเป็นนักปราชญ์ของพระองค์

ตัวอักษรไทยที่พ่อขุนรามคำแหงมหาราช

ทรงคิดค้นขึ้นนี้ ได้มีผู้นำไปใช้กันแพร่หลายต่อไป

ในประเทศใกล้เคียงในสมัยนั้น

เช่น ในล้านช้าง ล้านนา และประเทศข้างฝ่ายใต้

ของอาณาจักรสุโขทัย คือ กรุงศรีอยุธยา

ขอบคุณที่มา  fb. Anna Jill

ขอบคุณเจ้าของภาพทุกภาพ

คัดลอกจาก....