แล้วยังต้องเสียเงิน เพื่อจะได้กระเป๋าใบใหม่

 แล้วเดี๋ยวกระเป๋าใบใหม่มันก็กลายเป็นกระเป๋าใบเก่า

 เดี๋ยวไปเห็นกระเป๋าใบใหม่อีกก็อยากจะได้

นี่ถ้าใช้เงินแบบนี้แล้วเดือดร้อนแน่ๆ

ไม่ช้าก็เร็วเดี๋ยวต้องเป็นหนี้เป็นสิน

 เวลาเห็นกระเป๋ารูดบัตรกันใหญ่เลย

รูดกัน รูดกัน แล้วพอสิ้นเดือนเขาส่งบิลมาเก็บ

 อุ๊ย ใช้ไปขนาดนี้เลยเหรอ เวลาใช้มันไม่คิดนะ

 มันไม่คิดว่าเท่าไร เวลาเห็นบิลมันถึงจะคิดออก

โอ้ย ใช้ไปตั้งหลายแสน


นี่แหละคือวิธีหนึ่งที่พระพุทธเจ้าสอน

ให้พวกเราลดความทุกข์ต่างๆ

 ที่เรามีกันอยู่นี้ให้น้อยลงไป

ด้วยการไม่ใช้เงินตามความอยาก

 ใช้เงินตามความจำเป็น หรือถ้าอยากจะใช้เงิน

ก็เอาไปทำบุญ ทำบุญนี้ก็จำเป็นเหมือนกัน

 เพราะบุญนี้เป็นเหมือนอาหาร เป็นอาหารของใจ

ที่ใจเราไม่อิ่มก็เพราะเราไม่ได้ทำบุญ

ที่ใจเราอยากได้สิ่งนั้นสิ่งนี้ อยากไปเที่ยวที่นั่นที่นี่

ก็เพราะว่าเราไม่ได้ให้อาหารใจ

 เราให้ยาเสพติดกับใจ

 เวลาเราไปเที่ยวเวลาเราซื้อของ ฟุ่มเฟือยนี้

 เหมือนกับให้ยาเสพติด ถ้าเราเสพยาเสพติด

ไม่กินอาหาร ร่างกายจะเป็นอย่างไร ซูบผอมไหม

 คนติดยานี้อ้วนหรือเปล่า ไม่มีอ้วนมีแต่ผอม

 เพราะแทนที่จะเอาเงินไปซื้ออาหารมา

ก็เอาเงินไปซื้อยาเสพติด ฉันใดใจเราก็ผอม

 ร่างกายเราอ้วนแต่ใจเราผอม

เพราะใจเราไม่ได้อาหาร เวลาเราหิว เวลาใจหิว

 เราก็ซื้ออาหารให้ร่างกายกิน

 ร่างกายมันก็อ้วนเอาๆ เวลาอยากกินไม่ได้กิน

เพราะจำเป็นจะต้องกิน กินเพราะความอยาก

 มันก็เป็นความหิวของใจ ถ้าใจหิว

ก็ต้องเอาเงินที่จะไปซื้ออาหารให้ร่างกายนี้

เอาไปทำบุญแทน ถ้าร่างกายมีอาหารพอเพียง

 ถ้าน้ำหนักเกินแล้ว ก็แสดงว่าอย่าไปกินอีก

 เวลาหิวเวลาอยากก็เอาเงินไปทำบุญ

เอาเงินไปเลี้ยงเด็กกำพร้า ไปซื้ออาหารให้เด็กกำพร้า

 ซื้ออาหารใส่บาตรให้พระ ให้แล้วใจจะอิ่มขึ้นมา

 ใจจะอ้วนขึ้นมา บุญนี้จำเป็นสำหรับใจ

ใจเราจะมีความสุขได้ ก็เกิดจากการทำบุญ

ทำทานจากการให้ความสุขแก่ผู้อื่น

ให้ความช่วยเหลือแก่ผู้อื่น ถ้าเราอยากจะมีความสุขใจ

ต้องทำบุญ อย่าเอาสุขใจจากการไปเที่ยว ไปเล่น

ไปดู ไปฟัง ไปซื้อของฟุ่มเฟือยกัน

 เพราะมันสุขแบบยาเสพติด.