๑. ก. อากา ข.อาขา ชวนมาท่อง
เหล่าเพื่อนพ้อง มองตา อาขยาน
โรงเรียนเรา น่าอยู่ แม้กันดาร
ครูอาจารย์ ใจดี กันทุกคน

๒. “โผมเดะซาย โสศักดิ์ มาแล้คับ”*
เสื้อผ้ายับ อย่างไร ใครจะสน
“หนูเดะยิ๋ง โสศรี”* ลูกคนจน
เราทุกคน ชอบมา..ชอบมา “โรงเรีย”*

๓. จบปอหก สมัยนี้ ต้องเรียนต่อ
ไม่ต้องขอ รัฐบาล ก็ส่งเสีย
แต่บ้านไกล ไป-กลับ ทั้งเหนื่อยเพลีย
ชวนละเหี่ย เหลือใจ ไม่อยากทน

๔. ลูกยังเด็ก เล็กนัก พ่อแม่ห่วง
คำทักท้วง เบาเบา เราขัดสน
เร่งขอทุน “พมจ.”** หวังเปี่ยมล้น
ให้หน้ามล ของแม่พ่อ พึงพอใจ

๕. แสนสราญ บานจิต ดั่งคิดฝัน
ทุนก้อนนั้น อนาคต คงสดใส
ได้เล่าเรียน วิชา จากเยาว์วัย
จนเติบใหญ่ ลูกขอ อยู่หอ..เมือง

๖. น้องสมศรี หน้าใส สวยสะอาด
เพราะผุดผาด งามขำ เจ้าทำเขื่อง
แล้วยิ่งมี ความรู้ มาประเทือง
จึ่งฟุ้งเฟื่อง คนดี เริ่มมีแฟน

๗. นายสมศักดิ์ คนเก่ง เร่งขยัน
ทั้งด้นดั้น ยากเย็น คนเป็นแสน
สอบชิงทุน ทิ้งให้สิ้น ถิ่นยากแค้น
ไปเรียนแดน ศิวิไลซ์ ดั่งใจปอง

๘. สองนักเรียน ของครู อยู่เป็นสุข
เจ้าสนุก ตามวัยวัน อันผยอง
แม้นสมใจ ตามนึก คึกคะนอง
แต่....ศรีท้อง สมศักดิ์ ถูกดักฟัน

๙. มาตุภูมิ อ้าแขนรับ ยังนับญาติ
แต่ไม่อาจ ห้ามปราม คนหยามหยัน
สมศรีคลอด ฝากยายเลี้ยง ก็แล้วกัน
ก่อนผลุนลัน จากไป ไม่กลับมา

๑๐. “กศน.” *** รับสมัคร คนเรียนต่อ
สมศักดิ์ท้อ สลด หมดแขนขา
เสียงท่องศัพท์ ของเด็กน้อย ลอยลมมา
เรียกน้ำตา ลูกผู้ชาย ละอายตน

๑๑. โอ้ชีวิต หาใช่ ใครกำหนด
เรื่องทั้งหมด แต่งมา อย่าสับสน
แค่ว่าตาม ครรลอง เรื่องของ “คน”
มีปะปน กันทั่ว ทั้งชั่วดี

๑๒. “อตฺตา หเว ชิตํ เสยฺโย” **** (อัตตา หะเว ชิตัง เสยโย)
อยากเติบโต ร่ำรวย ด้วยศักดิ์ศรี
พรหมของลูก นั้นคือ บุพการี
ใช้เรื่องนี้ เป็นข้อคิด สะกิดใจ


------------------------------------------------------------------
* ขอใช้คำเลียนเสียงคำพูดเด็ก ๆ วัยอนุบาล ซึ่งสมัยนี้จริง ๆ แล้วมีเพียงบางคนเท่านั้นที่จะพูดไม่ชัด
** พมจ. ชื่อย่อ หน่วยงานราชการ สำนักงานพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์
*** กศน. การศึกษานอกโรงเรียน
**** “อตฺตา หเว ชิตํ เสยฺโย” ชนะตนนั่นแหละ เป็นดี