ฤดูว่าวมาถึงแล้ว แต่ทำไมไม่มีว่าวขึ้นฟ้าสักตัว ว่าวปักเป้าตัวละบาท กำลังแอ่นอกถลารับลม ส่ายไหวระริกซ้ายที ขวาที สายซุงดึงตึงอยู่ตลอดตามแรงลากจากเชือกป่านสีขาวอมน้ำตาลหม่น เด็กน้อยที่ตรงปลายสุดสายป่าน กำลังถือเชือกวิ่งหน้าตั้ง ไม่คิดชีวิต เพียงหวังให้ว่าวปักเป้าตัวละบาทของเขา ลอยขึ้นไปบนฟ้าสูงพอจนติดนิ่งค้างอยู่บนฟ้าด้วยแรงลมบน-- ที่เล่ามาทั้งหมดเป็นภาพของเมื่อเย็นวานครับ เด็กชายตัวเล็กคะเนแล้วไม่เกินหกขวบ ลูกคนงานโรงงานทำเตาดินเผา ตัวดำๆ มอมๆ วิ่งขาแทบขวิด ตรงถนนหน้าบ้าน มือหนึงชูสายเชือกป่านขึ้นเหนือหัว ข้างหลังเป็นว่าวปักเป้าตัวเล็ก กำลังต้านลมลอยแกว่งไป-มา ผมมองเห็นอกว่าวแอ่นจนน่ากลัว ถ้าเขาโตมากกว่านี้ เขาคงมีแรงพอที่จะทำให้ โครงว่าวที่ทำจากไม้ไผ่ที่เหลาจนบางเฉียบ หักและล่วงกลางอากาศได้แน่ เพียงแต่ตอนนี้เขายังทำไม่ได้-- เด็กๆ ในฤดูนี้ผมมักจะเห็นว่าวนานาชนิดลอยค้างเติ้งอยู่บนฟ้าสีฟ้ากระจ่าง สายป่านกี่เข็ดต่อกี่เข็ดหากว่าว่าวติดลมบนเมื่อไร เป็นต้องปล่อยสายป่ายไปจนสุด ว่าวใครอยู่สูงกว่า แน่นอนผู้นั้นย่อมเป็นผู้ชนะ หลายครั้งที่ว่าวจุฬา กับ ปักเป้า ประลองแรงกันอยู่บนท้องฟ้า ปักเป้าตัวน้อยร้อยรัดด้วยรูปร่างที่เพรียวลมกว่า กระชับกระเชง พยายามมัดเกี่ยวสายป่านของจุฬาผู้สง่างาม ผมไม่เคยรู้เลยว่าการประชันขันแข่งระหว่างปักเป้าและจุฬา จะจบลงตรงไหน แพ้-ชนะจะเกิดขึ้นเมื่อใด เพราะดูไม่ทันจบเกมเสียที ผมไม่ได้ใส่ใจในเรื่องผลแพ้-ชนะ ผมชอบที่จะนอนลงบนผืนหญ้าหนานุ่มแล้วเฝ้ามองหางว่าวที่พลิ้วลมอยู่บนฟ้า ผมชอบว่าวที่ลอยนิ่งๆ มากกว่าว่าวที่มันฉวัดเฉวียนมองแล้วปวดหัว หากได้ไปบ้านปู่ที่ต่างอำเภอด้วยแล้ว พี่-พี่ ที่นั่นจะขึ้นว่าวกันตอนเย็น พอว่าวติดลมบนดีแล้วก็จะมัดกระป๋องสายป่านไว้กับฟางข้าวปล่อยให้ว่าวส่งเสียงชวนขนหัวลุกอยู่อย่างนั้นตลอดทั้งคืน พี่-พี่เรียกมันว่า ว่าวดุ๋ยดุ้ย ว่าวดุ๋ยดุ้ยมีอุปกรณ์บางอย่างเมื่อต้องลมแล้วจะส่งเสียงครางหวืออยู่บนฟ้า. นั่นเป็นตอนที่ผมยังเล็กมาก ยิ่งผมโตขึ้น ว่าวกลับหดหายไปทีละตัวสองตัว จนเดี๋ยวนี้จะมองหาว่าวสักตัวติดลมบนลอยนิ่งอยู่บนฟ้านั้น ช่างยากแสนยาก หรืออาจจะเป็นเพราะในตัวเมืองความเจริญมาไหลบ่ามาอย่างรวดเร็ว ตึกราม อาคาร บ้านช่อง ผุดขึ้นมาจนไม่มีที่เหลือพอจะให้วิ่งขึ้นว่าว แล้วที่ชนบทต่างอำเภอล่ะ จะมีที่ทางพอให้เล่นว่าวกันไหม? คำตอบคือมีครับ... แต่ว่าวมันขึ้นน้อยกว่าที่คาด เด็กมันหายไปไหนกัน หรือเด็กสมัยนี้มันวิ่งมุดเข้าร้านเน็ตเล่นเกมกันหมด? หลานผมเป็นฝาแฝด แม่มันซื้อว่าวปักเป้ามาให้เล่น มันถามแม่มันว่านี่ว่าวอะไร? แต่ถ้าลองถามมันเรื่อง ปังย่า แรกนาร็อก ฯลฯ สิ ตามันจะเปล่งประกาย กระตือรือร้นที่จะตอบปัญหาตัวซี่ตัวสั้น-- ผมว่าว่าวจะเป็นสัตว์สูญพันธุ์อย่างหนึ่งแล้วในแถบบ้านผม มันกำลังสูญหายไปกับเวลาที่เร่งร้อน เวลาแห่งเทคโนโลยี เวลาที่ผู้คนแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น ว่าวปักเป้าตัวละบาทยังแอ่นอกแล่นถลาลมอย่างน่าใจหายใจคว่ำ เด็กน้อยตัวมอมยังคงหลับหูหลับตาวิ่งเพียงเพื่อให้มันลอยติดลมบน เสียงหัวเราะสำราญใจดังแว่ว เด็กโตชี้มือมาทางเด็กน้อย หัวเราะในความไร้เดียงสา "ไอ้ควาย วิ่งยังไงว่าวมันก็ไม่ขึ้นหรอกโว้ย" เด็กน้อยไม่ได้สนใจ ยังคงวิ่งชูสายเชือกป่านวิ่งไปจนสุดทาง แล้ววิ่งกลับ เด็กน้อยจะรู้ไหมว่า เชือกป่านที่เขาชูถืออยู่ในมือนั่นเป็นสุดปลายสายแล้ว จะวิ่งให้ปอดพัง ว่าวก็คงบินสูงได้แค่สุดสายป่านนั้น แต่น่าแปลก เด็กน้อยยังคงวิ่งอยู่อย่างนั้น.
แวะตระเวณ เดินดุ่มตามบล็อคขอรับ
ด้วยความไม่มีที่สิงสู่ส่วนตัว... สวัสดีนะครับท่านพี่ โดย: คิทชา IP: 210.86.147.230 วันที่: 30 ตุลาคม 2549 เวลา:11:07:29 น.
  โดย: มา IP: 222.123.42.56 วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:11:37:53 น.
อืม....พอพูดถึงว่าว...แล้วทำให้คิดตอนเด็กจัง...มันเป็นความทรงจำที่ดี ๆ น่ะ ตอนนั้นอายุประมาณหกขวบได้เนื่องจากไม่มีตังค์ว่าวเลยต้องทำว่าวเล่นเองเพิ่งทำเป็นครั้งแรกเลยภูมิใจมาก....พอมาตอนนี้สมัยนี้ไม่ค่อยได้เห็นว่าวลอยบนฟ้าเลย....เด็กสมัยนี้น่าจะลองเล่นดูบ้างนะได้ป็นการออกกำลังกายด้วย...น่าอนุรักษ์ไว้นะ...ว่าวไทย...
โดย: Beersmart IP: 19.199.25.22, 136.8.1.100 วันที่: 14 พฤษภาคม 2552 เวลา:11:22:56 น.
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เด๋วนี้หาที่เล่นก็แทบจะไม่มี ไปสนามหลวงก็ไม่มีหญ้ากลายเป็นที่จอดรถซะ
อยู่กรุงเทพจะไปเล่นที่ไหนดี นะ