* + * + * + * + * นิยายที่หายไป - ความสำคัญของการเล่าเรื่อง อยู่ที่การลำดับเรื่อง * + * + * + * + *
นิยายที่หายไป (The Thirteenth Tale)
ผู้เขียน ไดแอน เซตเตอร์ฟิลด์
ผู้แปล ศศมาภา
สำนักพิมพ์ แพรวสำนักพิมพ์
จำนวนหน้า 424 หน้า
ราคา 325 บาท
เรื่องย่อการได้เข้าไปสัมภาษณ์เพื่อเขียนหนังสืออัตชีวประวัติของวีดา วินเทอร์ นักเขียนที่มีชื่อเสียงโด่งดัง กับปริศนาของนิทานเรื่องที่สิบสามที่ยังคงไม่มีใครรู้คำตอบจนกระทั่งถึงทุกวันนี้ และการค่อยๆ เปิดเผยเรื่องราวต่างๆ ทั้งในส่วนของวีดา วินเทอร์เอง และบาดแผลที่ยังคงอยู่ในใจของคนที่จับพลัดจับผลูได้เข้าไปสัมภาษณ์อย่างมาร์กาเร็ต ลีอา
ความรู้สึกที่ได้อ่านโอ้..นับตั้งแต่ภาพที่ไร้เสียงแล้ว ก็มีเรื่องนี้หละค่ะที่ทำให้เรารู้สึกแบบนี้ (แต่ไม่หม่นเศร้า โหดร้ายเท่าหรอกนะคะ) กล่าวคือ..น่าติดตามมากๆ และขอบอกว่า..เป็นเรื่องที่เราจับ clue สำคัญไม่ได้จนถึงตอนใกล้เฉลยน่ะแหละ
เรียกได้ว่าพออ่านถึงประโยคที่บอกว่า ไม่มีนิทานเรื่องที่สิบสามพร้อมๆ กับการอ่านหนังสือถึงเช้าของลีอา เราก็เริ่มถามตัวเองแล้วหละค่ะว่า...เราจะได้นอนตอนกี่โมง?
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนรักการอ่านและการเขียนแล้ว รับรองว่า จะอ่านเล่มนี้ได้อินยิ่งกว่าคนทั่วๆ ไปแน่นอนค่ะ ทั้งนี้เพราะเรื่องนี้บรรยากาศและการดำเนินเรื่อง อยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เราน่าจะมีความสุขในการอ่านค่ะ นั่นก็คือ
ร้านหนังสือ บ้านของนักเขียน และหนังสือ อ๊างงงงงงงงงง 
การสร้าง clue แต่ละอย่าง การค่อยๆ เปิดเผยแต่ละอัน ก็ช่างชวนติดตาม ทำให้เรากระหายหิวที่จะอ่าน อ่าน และอ่าน
ตอนแรกที่อ่านว่าหนังสือของวีดา วินเทอร์ทำให้พ่อของนางเอกจมดิ่งไปกับการอ่าน เสียจนคนอื่นมาเอียงหนังสืออย่างแผ่วเบาเพื่อดูปกก็ยังไม่รู้สึกตัวนี่มันเป็นยังไง
แต่พออ่านหนังสือเล่มนี้ ถือว่าใกล้เคียงกับการที่จะทำให้เราเป็นอย่างนั้นเลยค่ะ (เสียแต่ว่า เราไม่ได้อ่านรวดเดียวจบ
ซึ่งขอแนะนำสำหรับท่านที่จะอ่านนะคะ หากจะอ่านเล่มนี้ แนะนำให้อ่านแบบรวดเดียวจบ ใช้เวลากับเขาอย่างต่อเนื่องจะได้อรรถรสที่เต็มเปี่ยมกว่ามากๆ ค่ะ)
การมีรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ในหลายๆ เรื่อง แม้กระทั่งการที่วีดาเลือกที่จะเขียนนิยายด้วยมือซ้าย แต่จดหมายเรียกคนเขียนอัตชีวประวัติด้วยมือขวาที่กำความลับของความจริงเอาไว้นี่...แหม้!!!!
อ่านแล้วนอกจากจะดื่มด่ำ จมดิ่งไปกับเรื่องที่ชวนติดตามแล้วก็ทำให้เราอยากหาอีกหลายๆ เรื่องมาอ่านค่ะ (ซึ่งหนอนหลายๆ คนน่าจะได้อ่านแล้วแหละ แหะๆ) ไม่ว่าจะเป็นนางในชุดขาว ต้นรักดอกโศก ความรักของเจน แอร์ ปราสาทโอทรันโต ความลับของเลดี้ออดลีย์ เจ้าสาวปีศาจ ดอกเตอร์เจคิลล์และมิสเตอร์ไฮด์
นอกจากนั้นก็เพิ่งรู้ว่ามันมีโรคที่เกิดกับหญิงสาวที่มีจินตนาการโรแมนติก (ซึ่งคุณหมอถามอาการที่มาของโลกด้วยการถามว่า คุณอ่านต้นรักดอกโศก ความรักของเจน แอร์ เซนส์แอนด์เซนซิบิลิตี้ หลายรอบ ซ้ำแล้วซ้ำอีกใช่ไหม?) และหมอก็ให้ยาแก้ คือ สั่งให้อ่านเรื่องสั้นเชอร์ล็อก โฮล์มส์ชุดบันทึกคดีโดยเซอร์อาเธอร์ฯ โดยอ่านครั้งละสิบหน้าวันละ 2 ครั้งจนกระทั่งจบ
แต่มีข้อสงสัยหลายๆ ประการ ประการหนึ่งคงต้องรบกวนให้บรรดา Cat People ช่วยอธิบายหน่อยค่ะ มีประโยคหนึ่งที่พ่อบอกกับนางเอกว่า "แมวยอร์กเชียร์จะเอาแม่น้ำไปทำอะไร มันคิดถึงทุ่งหญ้ามัวร์ต่างหาก" (ซึ่งทินา สาวที่เคยอยู่ยอร์กเชียร์บอกว่า เนื่องจากแถวๆ ยอร์กเชียร์มีแต่ทุ่งหญ้ามัวร์ ก็เลยทำให้แมวน่าจะคุ้นกับสภาพภูมิประเทศอย่างนั้นมากกว่าแม่น้ำกระมัง)
รวมทั้งในหน้า 18 ชาร์เลอมาญ - คืออะไรคะ? ไม่มีเชิงอรรถอธิบายด้วยง่ะ แหะๆ (มีเพื่อนนักอ่านบอกว่า พระเจ้าชาร์เลอมาญหรือเปล่าน่อ)
แล้วก็อยากเห็นดอกแดฟนีค่ะ อ่านที่บรรยายแล้วเราน่าจะชอบ เดี๋ยวจะลองเซิร์ชหาดูค่ะ
รวมทั้ง "สัทอักษร" - มันคืออะไร?
สำหรับคำผิดในเล่มนี้ มีดังนี้ค่ะหน้า 42 ...ต่างกันพียง ข้อหนึ่ง - ตกสระเอไปค่ะ เพียง
หน้า 43 นึกสงสัยว่าการตอบรับหรือปฏิเส - ตกธอธง
หน้า 155 ผู้มาใหม่หมายถึงการมีดวงตาที่ชัดแจ่มอีกคู่หนึ่ง หูอีกชัดแจ่มคู่หนึ่ง
- น่าจะเป็น หูชัดแจ่มอีกคู่หนึ่งมากกว่านะคะ
หน้า 161 พลางส่ายศีรษะอย่างเชื่อมั่นใจโชคชะตา - เชื่อมั่นในโชคชะตา?
หน้า 182 มันดุนฉันอีกเอาแก้มถูกซี่โครงของฉันและร้องเหมียวช้าๆ
- ที่จริงมันก็ใช้ได้แหละค่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าเป็น ถู หรือเปล่า
(คงต้องดูต้นฉบับแหละนะคะ แหะๆ)
หน้า 192 เพียงแต่แยกจากสถานที่ที่เคยอยู่ด้วยกันเเท่านั้น - สระเอเกินมาค่ะ
หน้า 196 อะไรหรือคะ" เครื่องหมาย " (คำพูดเปิด) หาย
หน้า 269 จอนห์ - จอห์น
หน้า 293 ฉันไปยืนข้างหลังเธอย่างไม่เต็มใจ - อ.อ่างหายไปหนึ่งตัว
หน้า 362 มิสซิลมอดสลีย์ - มิสซิสค่ะ
และ ขวัญหาย๑) - เครื่องหมายคำพูดปิดเกินมา?
ปิดท้ายด้วยประโยคที่เราชอบๆ นะคะ (ซึ่งบางอย่างก็ไม่ได้เ็ห็นด้วยนะคะ 
)
สรุปแล้ว สำหรับเรื่องนิยายที่หายไป เชียร์ให้หนอนอ่านกันนะคะ เชียร์ๆ
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาค่ะ
630591/4660/436
)
(อืมม คิดว่าน่าจะเป็นพระเจ้าชาร์เลอมาญเหมือนกันค่ะ)
)
ผู้ติดตามบล็อก : 203 คน [
บางทีชีวิตเช็งๆ ได้อ่านหนังสือดีๆ สักเรื่องก็จะดีไม่น้อย
หนังสือบางเล่มสำหรับจุ ค่อย ๆ ละเลียดอ่าน กลัวว่าจะอ่านจบ แล้วไม่มีอะไรจะอ่าน...แต่เพื่อนบอกว่า มันเป็นคำแก้ตัวของคนขี้เกียจอ่านหนังสือ