"อ้าอะรุณแอร่มระเรื่อรุจี
          ประดุจมะโนภิรมระตี ณ แรกรัก
      แสงอะรุณวิโรจน์นะภาประจักษ์
          แฉล้มเฉลาและโศภินัก นะฉันใด
      หญิงและชายณะยามระตีอุทัย
          สว่างณกลางกะมลละไม ก็ฉันนั้น.."

วันนี้ได้มีโอกาสเปิดหนังสือเล่มเก่าๆ นิยายอมตะเรื่องคู่กรรม....ซึ่งทมยันตีได้เชิญพระราชนิพนธ์ตอนนั้นมายังหนังสือของเธอ

ฉันท์บนนี้เมื่อได้อ่านอีกทีกลับเข้าใจมากขึ้น

ต่างกับตอนสมัยเรียนม.ปลายที่โดนบังคับให้ท่องอีทิสะฉันท์ 20 โดยให้เลือกจากพระราชนิพนธ์ในพระมงกุฎเกล้าฯ

แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องที่เครียดน่าดู พาลเบื่อจะอ่านให้จบซะงั้น ทั้งๆที่เป็นเรื่องที่สนุกมากนะ วันนี้เลยไปค้นหนังสือที่คุณยายเก็บไว้

"มัทนะพาธา" หรือ ตำนานกุหลาบ เป็นเรื่องราวที่ใช้ฉากหลังเป็นสวรรค์ชั้นฟ้าและเทพยดาเป็นตัวละครเอก

เนื้อเรื่องพูดถึง นางมัทนา ซึ่งเป็นเทพธิดาบนสรวงสวรรค์ผู้งดงามชวนหลงใหล ใครได้ยลได้เห็นโฉมนางต่างเบิกบานสดชื่นจิตใจ ด้วยรูปที่งามงดแฉล้มแช่มช้อย กลีบปากเอิบอิ่มแดงสดราวกับชาด อรชรอ้อนแอ้นแน่งน้อย

โดยเฉพาะ องค์สุเทษณ์ จอมเทพแห่งสวรรค์ ผู้หลงรักนางแต่แรกเห็น แต่มัทนากลับไม่มีใจรักตอบ ฝ่ายลูกน้องจอมเทพผู้หวังดีเห็นนายหลงหัวปักหัวปำก็ไปลักพาอนงค์นางมัทนามาซะงั้น แถมร่ายมนตร์ให้นางโอนอ่อนผ่อนตามจอมเทพกล่าวอะไรนางก็ทำตามทั้งหมด จอมเทพก็หาได้ถูกใจไม่(อยากใช้ฝีมือตัวเองว่างั้น) สั่งให้ลูกน้องถอนมนตร์หวังจะโชว์ฝีมือเกี้ยวพา พอมนตราคลายลงนางมัทนาย่อมโกรธเคืองเป็นธรรมดา มีอย่างที่ไหน ลักพานางมาแถมยังให้นางรับรัก นางจึงตัดไมตรีอย่างไร้เยื่อใย ฟากจอมเทพเห็นว่าไม้อ่อนก็แล้ว ไม้แข็งก็แล้วยังไม่ยอมจึงสาปซะเลยด้วยความโกรธ

โดยมัทนาต้องไปเกิดในโลกมนุษย์ นางเห็นว่าไหนๆก็ต้องไปเกิดก็ขอให้เกิดเป็นดอกกุหลาบจะได้มีประโยชน์บ้าง จอมเทพแม้ว่าจะโกรธเพียงใดลึกๆในใจก็ยังเสน่หาในตัวนางมิคลาย จึงยอมให้นางไปเกิดเป็นดอกกุหลาบ และจะกลายร่างเป็นหญิงสาวได้เฉพาะวันเพ็ญเดือนละครั้ง

ต่อเมื่อใดที่มีรักแท้จึงจะพ้นคำสาปและได้เป็นมนุษย์ตลอดไป....

มัทนาได้ลงมาจุติในป่าแห่งหนึ่งใกล้กับอาศรมของฤาษี แล้วมีกษัตริย์พระองค์หนึ่งชื่อท้าวชัยเสนมาพบนางเข้าในวันเพ็ญของเดือนหนึ่ง ท้าวชัยเสนเมื่อเห็นโฉมงามของมัทนาก็ถึงกับตกหลุมรัก สั่งให้ปลูกพลับพลาใกล้กับอาศรมของฤาษีทันที และรำพันถึงความรักที่มีต่อนาง

อันที่จริงนางมัทนาเองก็ตกหลุมรักท้าวชัยเสนเช่นกัน เมื่อมองไม่เห็นใครก็ออกมาพรรณนาถึงความรักที่มีต่อท้าวชัยเสน โดยที่ไม่รู้ว่าท้าวชัยเสนแอบฟังอยู่ เมื่อท้าวชัยเสนรู้ถึงความรู้สึกของมัทนาก็เผยตัวออกมา

ฉันท์บทที่ว่าไว้ตอนต้นก็คือตอนที่ท้าวชัยเสนกล่าวคำรักในยามรุ่ง.......อืมมมม.....นะ

อันที่จริงแล้วสมัยนั้นจะว่าไปท้าวชัยเสนกับนางมัทนาคงยังอายุน้อยทั้งคู่

ความรู้สึกแรกรักและลุ่มหลงคงหวานหอมจนแทบกระอัก

ยิ่งต่างรู้ว่าใจตรงกันนั้นยิ่งรู้สึกมีความสุขล้ำมากเกินจะหยุดใจได้ 

เพียงสัมผัสแรกก็เพริดแพร้วราวกับจักรวาลนี้มีเพียงรัก

จูบแรกที่หวนหอมราวน้ำผึ้ง ยิ่งได้ดื่มด่ำก็ยิ่งถลำลึกดิ่งลงในห้วงสวาท

จนรุ่งอรุณอย่างที่ว่านั่นแหละ.....

แน่นอนว่าท้าวอะไรนี่มีมเหสีรออยู่เมืองหลวงซะแล้ว นางมัทนาก็ต้องเป็นได้แค่สนม จะทำอะไรได้ล่ะ นี่ช่างเป็นพล็อทเรื่องที่คลาสสิคที่สุดแล้ว

การกลั่นแกล้งใส่ร้ายนางมัทนาย่อมต้องมีสารพัด ฟากท้าวชัยเสนก็คงทำอะไรมากไม่ได้ตามฟอร์ม จนมัทนาทนไม่ไหวต้องหนีกลับเข้าไปอยู่ในป่าอย่างเดิม

และเชื่อไม๊ นางมัทนาถึงกับสวดอ้อนวอนกับเทพสุเทษณ์ขอให้ตนได้พ้นทุกข์จากความรักนี้!!

เทพสุเทษณ์ยินดีอยู่แล้ว ก็คงประมาณว่ารอจังหวะอยู่แหละ จึงยื่นขอเสนอจะทำตามที่มัทนาขอโดยรับนางเป็นมเหสี

นางมัทนาก็น่าสงสารจริงๆ หญิงใดเล่าอยากมีสองผัว จึงไม่ยอมทำตามข้อตกลง

จอมเทพผู้หลงรักมานานนมผิดหวังและเสียใจอย่างที่สุด  คงด้วยว่าความที่รักมากพอโกรธจึงห้ามตนไม่อยู่ สาปให้นางผู้เป็นที่รักเป็นดอกกุหลาบตลอดกาล

ท้าวชัยเสนเศร้าเสียใจมาก อัญเชิญต้นไม้นี้ไปปลูกที่อุทยานของตน และขอพรจากฤาษีให้ดอกกุหลาบนี้ยังคงงดงามและดำรงอยู่คู่โลก อีกทั้งยังเป็นไม้ดอกที่กลิ่นอันหอมหวานสามารถช่วยดับทุกข์ในใจคนและดลบันดาลให้จิตใจเบิกบานเป็นสุขได้ ชายหญิงเมื่อมีรักก็จะใช้ดอกกุหลาบเป็นสัญญลักษณ์แห่งความรักแท้สืบต่อไป

นี่แหละน้า

จอมเทพสุเทษณ์เองก็คงรักมากไป เชื่อว่าถ้ามีตัวตนจริง ป่านนี้ก็คงปลูกดอกกุหลาบอยู่เต็มสรวงสวรรค์ ได้แต่มองความงามนั้นตลอดไป

ฟากท้าวชัยเสนก็มากรัก กว่าจะรู้ว่าคุณค่าของนางมัทนาก็ต่อเมื่อต้องสูญเสียนางไปแล้ว ก็ได้แต่มองอย่างถวิลหา

สุดท้ายแล้ว นางมัทนาเองก็พ่ายแพ้ต่อรัก หากนางรู้จักยับยั้งชั่งใจ ศึกษาท้าวชัยเสนให้มากกว่านี้ ก็อาจจะได้เจอรักแท้ที่สุขใจกว่า

แม้จะเป็นมนุษย์หรือเทพธิดาต่างก็ทุกข์ในรักได้ทั้งนั้น รักไม่ได้ทำให้ใครทุกข์หรอก หากรู้จักจะรักอย่างไร

บทเรียนนี้เราเองก็เคยเจอ ตอนนี้ก็เข้าใจแล้วล่ะว่า อาจารย์ให้อ่านเรื่องนี้ทำไม เป็นกุศโลบายชั้นดีจริงๆ หุหุ

กว่าจะเข้าใจก็ต่อเมื่อได้รู้จักรัก แต่ก็นะ รสจูบแรกหวานล้ำ ใครเล่าจะลืมเลือน เฮ้อออ....