กลับบ้าน ตา-ยาย

จริงๆ ตา ยาย ที่ว่านี้คือ พ่อกับแม่นี่แหละ เพราะว่า ตากับยายจริงๆนั้น ท่านเสียไป นานมากแล้ว ตากับยายที่อยู่คือรุ่นหลังและเหลือพ่อกับแม่นี่แหละ

ไม่รุ้อะไรดลใจ ว่างๆเลยโดดแว่บ งานไปบ้านยายหน่อย ที่ว่าเนี๊ย อยู่ที่ อำเภอบำเหน็จณรงค์ จังหวัดชัยภูมิ เมื่อก่อนเป็นด่านเล็กๆ เรียกกันว่าด่านชวน ขึ้นกับมลฑลนครราชสีมา คนที่นี่เลยพูดภาษาโคราช ทั้งๆที่อำเภออื่นของจังหวัดชัยภูมิพุดภาษาลาวเป็นพื้น

อำเภอนี้มีเส้นทางรถไฟผ่าน ตู้เหล็กที่บรรทุกถ่านหินสำหรับหัวรถจักร สองตู้นี้ถูกทิ้งไว้ที่นี่มาไม่ต่ำกว่า ๔๐ ปีเปนคล้ายๆสัญลักษณ์ว่าถึงสถานีบำเหน็จณรงค์แล้ว



อำเภอที่นี่เดี๋ยวนี้ค่อนข้างเงียบ จะเห็นเด็กเล็กและคนเฒ่าคนแก่เปนพื้น หนุ่มสาวไปทำงานที่กรุงเทพกันหมด ความเจริญของที่นี่เมื่อเทียบกับบ้านใกล้เคียงนับว่ายังค่อยเปนค่อยไปอยู่มาก แต่ก็ดีเพราะยังมีบางอย่างหลงเหลือให้เห็นบ้าง


วัดบึงชวน เราบวชและจำพรรษาที่นี่เมื่อปี ๔๕ อาคารหลังขวามือสุดนั้นเปนหอฉันและเปนกุฏิไปในตัว กลางคืนจะมีนกแสกคู่หนึ่งชอบบินมาเกาะบนยอดจั่วหลังคาโดยเฉพาะหลังฝนตกมาทุกคืน เรานอนฟังเสียงนกแสกจนคุ้นเคยและไม่รู้สึกว่ามันน่ากลัวเลยสักนิด

หลังวัดเปนบึงน้ำกว้างใหญ่ ถัดไปลิบๆเปนภูพังเหย ยอดเขาที่มีดอกกระเจียวบานโด่งดังไปทั้งประเทศ เราเคยไปตั้งแต่เมื่อครั้งยังเด็ก ถนนหนทางไม่ต้องพูดถึงเดินขึ้นตลอดทาง บึงน้ำนี้มีตำนานและเรื่องเล่าขานมากมายเช่นกลางบึง มีคนพบเสาไม้มากมายเหมือนเสาอาคารจมน้ำอยู่ คนเก่าแก่ของที่นี่เล่าว่าเมื่อก่อนเปนเมือง ลุกสาวเจ้าเมืองไปจับกระรอกเผือกของเทพารักษ์มากิน เลยถูกสาบให้เมืองจมน้ำหายไป เท็จจริงไม่รู้แต่เราก็เคยเห็นหลักฐานที่คาดว่าเปนเสาไม้โบราณกลางบึงเหมือนกันนะ



ตอนเด็กๆ จำได้ว่าบึงหลังวัดนี้ น่ากลัวในความรู้สึกแต่ก็สวยมาก บึงนั้นน้ำใส นิ่ง และลึก ไม่มีคนเล่นน้ำเพราะปลิงชุมมาก กลางคืนถ้าใจกล้าเอาไฟมาคอยส่องปลา จะเป็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจมากสำหรับเด็กๆอย่างเรา



เมื่อสมัยที่บวช เราเซทพื้นที่ตรงมุขนี้เปนที่นอน อ่านหนังสือ สนธนาธรรมกับเพื่อนๆพระเณรด้วยกัน ไม่น่าเชื่อว่าพื้นที่เล้กๆแค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับชีวิตที่เรียบง่ายและสงบเงียบ







สมัยเปนพระจะบิณฑบาตรประมาณหกโมงเช้า เดินรอบหมุ่บ้านประมาณชั่วโมง เส้นทางที่เดินจะมีสามสาย สับเปลี่ยนกันไปเมื่อครบวันพระ เราชอบสายไกลเพราะเมื่อถึงจุดหนึ่งจะมีทางแยกแล้วต้องเดินทางละรูป ตัดผ่านทุ่งนา
การเดินบิณฑบาตรยามเช้าคนเดียวท่ามกลางทุ่งข้าวเขียวสด ทำให้นึกคิดอะไรไปได้มากมาย ความคิดดีๆเกิดขึ้นระหว่างการเดินผ่านเส้นทางนี้มากมาย นี้แตกต่างจากการนั่งสมาธิในโบสถ์มาก เพราะเราไม่ต้องฝืนนั่งบังคับจิตแต่ใช้วิธีให้จิตพิจารณาใคร่ครวญในสภาวะธรรมต่างๆ

เราจึงยืนยันว่า " วิปัสสนากรรมฐาน นั้นคือ วันคืนแห่งการนึกคิดพิจารณา "



รูปต้นตาลเก่าแก่หน้าโบสถ์ ถ้าคืนไหนฝนตกหนัก เช้ามืดทำวัตรเช้าเสร็จ จะเดินมาดูใต้ต้นตาลเพื่อเก็บลูกตาลที่หล่นลงมาเมื่อคืน เอาไปรวมไว้ที่โรงครัว สามสี่วันแม่ครัวจะเอามายีทำขนมตาลไว้ให้ฉัน รสชาดหอมอร่อยลิ้นมาก ถึงแม้จะอาบัติเล็กๆ แต่ก้อเปนความสุขแบบที่พระพอจะทำได้ ไม่น่าเกลียดนักในสายตาของเรา



ของหลักของชีวิตจะเปนสิ่งนี้ ภัตตาหารเช้าของพระ สำคัญเพราะเราฉันกันเพียงเท่านี้เพื่อยังชีวิตให้รอด มานึกดูก็เปนจริงอย่างที่พระพุทธองค์ท่านว่า เพราะเราสามารถมีชีวิตอยู่ได้ด้วยของเหล่านี้ เท่านี้จริงๆ ที่เหลือเปนส่วนเกิน ควรที่จะแบ่งปันให้ผู้อื่น

เหมือนที่ท่องอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันก่อนฉันว่า "...เพื่อการฉันนี้ให้เปนไปเพื่อการดับทุกขเวทนาเก่าคือความหิว ไม่ฉันเพื่อความสวยงาม ไม่ฉันเพื่อความสนุกสนาน ไม่ฉันเพื่อความประดับตกแต่ง.... "

........ ......

Create Date : 12 กันยายน 2550 Last Update : 13 กันยายน 2550 14:06:44 น. Counter : 2879 Pageviews.		30 comments
Share Tweet

	ตะพาบๆ กม.ที่ 388 "เครื่องดื่มแก้วโปรด" nonnoiGiwGiw (6 พ.ย. 2568 16:21:08 น.)		Journey in My Heart : ) nonnoiGiwGiw (3 พ.ย. 2568 16:13:03 น.)
	1102 เมนูไข่ในวันไข่ปีศาจ delicate pudding (2 พ.ย. 2568 19:12:25 น.)		1101 Hello Kitty สวัสดีชาวพิจิก delicate pudding (2 พ.ย. 2568 19:13:43 น.)