รักเพลินใจ ชาลีน เขียน เป็นเล่มที่ซื้อมาตอนช่วง Print on Demand หรือก็คือหนังสือที่หลายคนเรียกร้องให้พิมพ์เพิ่มขึ้นโดยสำนักพิมพ์จะพิมพ์ตามยอดสั่งซื้อ โอเลือกเรื่องนี้เพราะหลายคนแนะนำ แม้จากโปรยปกและตัวอย่างในเว็บจะยังไม่โดนใจโอนักก็ตาม  รักเพลินใจ ชาลีน เขียน สำนักพิมพ์แจ่มใส แนวความรู้สึกดี ...ที่เรียกว่ารัก หลังปก สำหรับ ‘เพลินพิศ’ หญิงสาวผู้หลงใหลในสมการคณิตศาสตร์และมีไอคิวเป็นเลิศแล้ว ความฝันก็คือความฝัน ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกประหลาดอะไร แต่เมื่อวนเวียนฝันเรื่องเดียวกันทุกคืน แถมยังยาวต่อเนื่องราวกับชมภาพยนตร์รักหวาน จะนับว่า ‘ความฝันคือความฝัน’ อยู่อีกเหรอ... เฮ้อ เพลินพิศไม่ค่อยแน่ใจ! แต่โจทย์ข้อเก่ายังไม่คลี่คลาย โจทย์ข้อใหม่ก็ประดังเข้าใส่ เพราะแค่เพียงตื่นขึ้นมา ร่างกายกลับเปลี่ยนไปเป็นใครก็ไม่รู้ แถมช่วงเวลาที่เคยอยู่ ก็ยังย้อนไปเป็นสิบเก้าปีก่อน เธอ... กลับกลายมาเป็นเด็กสาวในความฝัน และเขา... ‘หม่อมเจ้าภวินนุพันธ์’ ที่ได้เจอบ่อยๆ ในฝันก็มีตัวตนจริงๆ ตรงหน้าของเธอ!!! โอ้... แล้วนี่เธอจะต้องถอดสมการข้อไหน หรือตั้งสมมติฐานทางวิทยาศาสตร์ยังไง ถึงจะหาคำตอบในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองได้... สาวจีเนียสปวดหมองเหลือเกินนน เล่าเรื่องเอง เพลินพิศฝันถึงผู้ชายคนหนึ่งติดต่อกันมาเป็นระยะเวลานาน เขาคนนั้นมักสีไวโอลิน หรือพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงหวานซึ้ง เธอได้แต่สงสัยว่าเขาคนนั้นเป็นใคร มีตัวตนอยู่จริงไหม จนวันหนึ่ง หลังจากลงไปเล่นน้ำทะเลผ่อนคลายอารมณ์ เพลินพิศหมดสติไป และฟื้นขึ้นมาอีกครั้งในร่างของญาณินีหรือหยง ความมหัศจรรย์ยังไม่จบแค่นั้น เพลินพิศยังพบอีกว่าตัวเธอได้ย้อนเวลากลับมาถึงสิบเก้าปี! ระหว่างที่เพลินพิศตื่นตระหนก สับสน สาวน้อยหยง เจ้าของร่างก็ได้มาเข้าฝันเธอ บอกว่าหยงเสียชีวิตไปแล้ว แต่เพลินพิศต้องอยู่ต่อไป และเพื่อที่จะกลับคืนร่างเดิม เพลินพิศต้องบรรลุเงื่อนไขสองข้อ หนึ่งคือประสานรอยร้าวในครอบครัวของหยง และสองคือต้องทำให้ชายในฝันหลงรักเธอให้ได้ด้วย ทุกอย่างเป็นชะตากรรมของเพลินพิศ หยงบอกเช่นนั้น สาวไอคิวสูง อัจฉริยะด้านคณิตศาสตร์แต่อ่อนด้อยเรื่องความรัก เลยต้องเข้ามาสวมบทบาทสาวน้อยเจ้าปัญหาวัยสิบเจ็ดสิบแปด เพลินพิศเรียนรู้จากปฏิกิริยาคนรอบข้างว่าแม้ทั้งพ่อและแม่จะรักหยง แต่ทั้งสองกลับมีแรงปะทะกันอยู่เสมอ เพื่อนๆ และครูก็ดูจะไม่ปลื้มเธอนัก ยิ่งกว่านั้น เพลินพิศต้องเข้าโรงเรียนประจำอีกด้วย โรงเรียนที่บ่มเพาะกุลสตรีและสมบัติผู้ดีนั่นแหละ! เธอที่ใช้ชีวิตอยู่และเรียนที่ต่างประเทศเป็นหลักกลับต้องมาระมัดระวังกริยาคำพูด วาจา และการแต่งกาย ชีวิตคงปั่นป่วนพิลึก ที่สำคัญ เพลินพิศได้เจอชายในฝันแล้ว เขาคือ ‘หม่อมเจ้าภวินนุพันธ์’ หลานชายเจ้าของโรงเรียน ผู้ไว้ตัว ระมัดระวังทั้งวาจาและกริยา เธอนึกไม่ออกเอาเสียเลยว่าสาวน้อยถักเปียจะทำอย่างไรให้ท่านชายสูงศักดิ์และไว้ตัวเช่นเขาหลงรักได้ คุยกันหลังอ่าน สนุกค่ะ ชอบ เกินคาดเลย เพราะจากตัวอย่างและโปรยปก คาดไม่ถึงว่าเนื้อเรื่องจะเป็นแนวละมุนละไม ในรั้วในวัง ท่านชายเพคะ หม่อมฉันงู้นงี้ อ่านแล้วนึกถึงเรื่องปริศนา เคยดูละคร บรรยากาศมันใช่ พออ่านที่ผู้เขียนบอกว่าได้แรงบันดาลใจจากเรื่องนี้นี่ตบเข่าผางเลย ฮ่าๆ แต่ในเรื่องบอกย้อนไปสิบเก้าปี ความรู้สึกตอนที่อ่านเหมือนบรรยากาศมันเก่ากว่านั้น สิบเก้าปีน่าจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกพอควรแล้วแต่ในเรื่องไม่ได้บรรยายไว้ โอเลยนึกภาพยุคส่งจดหมายส่งโทรเลข ใส่กระโปรงสุ่ม ใส่หมวกเรียบร้อยจ้า  อีกอย่างตัวเรื่องมีบรรยากาศความขลังของโรงเรียนคอนแวนต์ หม่อมเจ้า ราชาศัพท์เข้ามาเสริมด้วยโรงเรียนที่นางเอกต้องไปเป็นโรงเรียนประจำหญิงล้วน ก็แน่นอนว่าจะมีคุณครูจอมเฮี้ยบเจ้าระเบียบ เพื่อนที่นิสัยไม่ดี แต่ตัวนางเอกเป็นนักเรียนนอกก็จะมีความเป็นตัวของตัวเองสูงพอควร เชี่ยวชาญด้านภาษา โดยเฉพาะภาษาฝรั่งเศสเนื่องจากพ่อเธอเป็นลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศส นอกจากที่นางเอกต้องทำตามเงื่อนไขให้ผ่าน เธอก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับวิถีชีวิตของที่นี่ด้วย ตัวของหยงที่นางเอกมาอาศัยร่างเธอนี่แต่เดิมเป็นเด็กที่ค่อนข้างก้าวร้าว คุณครูนี่ขึ้นบัญชีดำเลย เมื่อเพลินพิศมาอยู่ในร่างก็ต้องระมัดระวังไม่ให้ทำผิดเพิ่ม ตัวพระเอกเป็นหม่อมเจ้า ปรกติจะค่อนข้างไว้ตัว ไม่สุงสิงกับใคร แต่พอนางเอกเห็นเขาก็ไปทักไปจับตัวก่อน ท่านชายเลยเขม่นตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ หารู้ไม่ว่าจริงๆ แล้วตัวพระเอกเองก็ฝันถึงนางเอกมาตลอดเวลาเช่นกัน พอมารู้ว่านางเอกเป็นแค่เด็กสาวถักเปียวัยสิบเจ็ดสิบแปดในโรงเรียนของคุณยายท่านก็ตกใจ แล้วก็ตั้งกำแพงว่าจะไม่เข้าไปยุ่งด้วย แต่โชคชะตาก็ยังเล่นตลก ท่านชายต้องไปสอนวิชาคณิตศาสตร์ในห้องนางเอกแทนคุณครูที่ลาออกไป แถมนางเอกยังโดนลงโทษให้มาฝึกมารยาทกับคนในวังของพระเอกอีก ทั้งสองก็เลยเจอกันมากขึ้น นางเอกก็แปลกใจว่าพอสบตาท่านชายที ท่านชายก็เมินหน้าหนี ยิ้มให้ทีก็สะบัดหน้าพรืดออก คิดว่าท่านชายคงไม่ชอบเธอ แต่จริงๆ พระเอกเริ่มสนใจนางเอกตั้งแต่แรก และเริ่มรักหลังจากนั้นไม่นาน ตอนนั้นนางเอกยังสนแค่ต้องทำตามภารกิจเพื่อจะได้กลับบ้านด้วยซ้ำ แค่ด้วยอายุนางเอกก็ทำให้ท่านชายคิดมากแล้ว แถมตอนนี้ยังมีศักด์เป็นคุณครูอีกต่างหาก โอชอบช่วงในโรงเรียนกับในวังมาก ช่วงที่ต่างคนต่างยังไม่ยอมรับว่ารักกัน การดำเนินเรื่องน่าติดตาม คนนี้สนใจคนนู้น คนนู้นแอบมองคนนี้ แต่เหมือนอีกฝ่ายเป็นของต้องห้ามที่ยุ่งเกี่ยวไม่ได้ มีฉากน่ารักๆ หลายฉาก เรื่องราวก็กระชับ เห็นความสัมพันธ์ที่ก้าวหน้าไปพร้อมกับเรื่องในส่วนที่นางเอกต้องทำก็ดำเนินต่อไป ไม่ใช่แค่พระนาง แต่ทั้งพ่อแม่ น้องชาย และเพื่อนของหยง ช่วงนี้คิดว่าทำได้ดีมากเลย เรื่องราวมากมายที่จับมาจัดวางได้อย่างกระชับต่อเนื่องและมีแผน ฉากที่ชอบคือพระเอกเขียนโจทย์ไว้บนกระดานห้องพักอาจารย์ แต่ที่ทำไว้มันผิด แล้วนางเอกทนไม่ไหวก็เลยแอบไปเขียนแก้ไข พระเอกก็แปลกใจเพราะโจทย์ที่เขียนไว้เป็นความรู้ระดับปริญญาโท พยายามสืบหาว่าใครกันที่มาแก้โจทย์ แล้วตอนจับได้เป็นอะไรที่น่ารักมาก เรียกอะไรดี หวามไหวทางอารมณ์ได้ไหมหนอ ประทับใจฉากนี้ ช่วงหลัง หลังจากทั้งสองยอมรับว่ารักกันแล้ว ความรู้สึกชอบลดลงไปหน่อย ส่วนตัวไม่ค่อยชอบคนพูดหวาน แต่ชอบการกระทำที่แสดงว่ารักมากกว่า แต่เรื่องนี้ก็ยอมรับได้นะ เป็นแนวเก่าๆ ที่ท่านชายจะสุภาพ อ่อนโยน มีคำมั่นชัดเจน ที่ขัดใจจริงๆ น่าจะเป็นนางเอกนี่แหละ โอรู้สึกว่าเธอเอื่อยเกินไป ทั้งๆ ที่มีเวลามาก ทั้งๆ ที่รู้ทุกอย่าง แต่เธอจัดการกับเวลาที่มีได้ไม่ดีเลย เธอปล่อยชีวิตให้ชะตาลิขิตเกินไป ไม่พยายามสู้เพื่อตัวเองเลย แรกๆ เธอตกใจ เสียใจ หวาดหวั่น ร้องไห้ อันนี้ยอมรับได้ แต่หลังๆ เธอก็ยังเป็นแบบเดิม การตัดสินใจในการแก้ปัญหาก็ยังไม่ค่อยดี ยังคิดแค่ง่ายๆ ไม่มีแผนที่รัดกุม ขาดความสามารถในการวิเคราะห์สถานการณ์ - ปัญหาของน้องชายหยง อันนี้รู้มานานมาก แต่สุดท้าย แผนเธอก็แทบไม่มีอะไรเลย เหมือนคนไม่มีเวลาคิด แต่ไปมุทะลุเด็ดเดี่ยวเอาวันสุดท้าย ถ้าไม่ได้เพือนโทรตามพ่อแม่ หรือท่านชายไปช่วยไม่ทันก็แย่อีก - ปัญหาของพ่อแม่หยง อันนี้รู้ตั้งแต่แรก แต่นอกจากเหนื่อยหน่าย เธอก็ไม่กระตือรือร้นที่จะพยายามช่วย ต้องให้น้องหยงออกมาเตือนออกมาว่าถึงจะทำ เพลินพิศเฉื่อยชาเกินไป - ปัญหาของตัวเธอเอง เพลินพิศรู้ว่าเธอเป็นใคร ท่านชายเป็นใคร ถ้าใช้เวลานึกอีกสักนิดก็ทราบต่อไปชีวิตท่านชายจะเป็นอย่างไร จะได้แต่งกับใคร ก็จะได้วิเคราะห์ต่อว่าทำไม หรือเพราะอะไร หาทางแก้ไขหรือยอมรับ และอีกอย่างที่โอเซ็งมากคือเธอรู้กระทั่งวันที่กลับไปด้วยซ้ำ แต่ไม่พยายามที่จะทำความเข้าใจกับท่านชาย เธอมีเวลามากมายแต่กลับใช้ชีวิตหน้าชื่นอกตรมต่อไป ปล่อยให้เวลาผ่านโดยไร้ประโยชน์ มาคิดได้เอาตอนท้าย (อีกแล้ว) ว่าควรทำอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายแผนก็เหลว ถ้าเป็นโอนะ ต่อให้แผนเหลวก็ต้องทำแผนสำรอง จะเขียนชื่อที่อยู่ เบอร์โทรเพลินพิศทิ้งไว้เลย ต่อให้ตอนแรกท่านชายไม่เชื่อ แต่ถ้าท่านได้เอะใจสักนิดท่านก็จะสงสัยและติดตามเอง อันนี้ปล่อยให้ชะตาชักนำอีกแล้วค่า ไม่คิดเผื่อเลยว่าเธอในฐานะเพลินพิศจะติดต่อท่านชายได้อย่างไร (ถ้าไม่เพราะเพื่อนช่วยก็เหลวอีก) เรื่องติดต่อสายขิมก็เหมือนกัน หาคนคนเดียวที่ไม่รู้ว่าในอนาคตจะอยู่ตรงไหนของมุมโลก อย่างน้อยเธอก็น่าจะทำหลักประกันไว้สักนิด ถ้าสายขิมไม่ได้เป็นแพทย์ ถ้าชีวิตสายขิมเปลี่ยนไป ไปอยู่เมืองนอก แต่งงาน ย้ายบ้าน โอย หลายเงื่อนไขที่เธออาจหาตัวสายขิมไม่พบ แผนแหวนก็ล่มอีก แผนของเพลินพิศแต่ละแผนมีช่องโหว่มากมาย แต่ก็นะ ชะตานำพาค่ะ สำหรับโอ เพลินพิศเลยเป็นนางเอกที่เก่งแต่ในตำรา แต่ในเรื่องของชีวิตเธอไม่เก่งเลย ช่วงแรกโอชอบเพลินพิศนะ ชอบตอนเธออยู่ในโรงเรียน วิธีปรับตัวและแก้ปัญหากับเพื่อนกับผู้ใหญ่ก็ทำได้ค่อนข้างดี แต่ปัญหาหลักที่เธอต้องทำกลับทำได้ไม่ดีเลย เธอเลยมาคะแนนเสียช่วงหลังซะเยอะ เลยบ่นยาว เรื่องนี้มีข้อสงสัยนิดๆ 1. ในฝันตอนแรกนางเอกบอกไม่เห็นหน้าผู้ชาย แต่พอเจอหน้าท่านชายครั้งแรกกลับรู้เลยว่านี่คือผู้ชายในฝัน พยายามอ่านว่าความรู้สึกว่าใช่หรือเปล่า ในหนังสือเหมือนเขียนว่าเธอเห็นหน้าแล้วรู้เลยงง 2. รู้ชื่อชายและนางในฝันกันและกัน อันนี้ในเรื่องไม่ได้บอกไว้ว่ารู้ชื่อแล้วในฝัน พอเจอแล้วทักชื่อโอเลยแปลกใจ ถ้ามีฉากในฝันบอกคนอ่านว่าต่างฝ่ายต่างรู้จักกันและกัน หรือรู้ชื่อกันและกันแล้วก็คงดี 3. ทำไมท่านชายเรียกนางเอกว่าดาวตก อันนี้อ่านแล้วสงสัย ไม่เข้าใจ 4. ดอกมะลิ อันนี้ไม่เข้าใจว่าสื่อนัยอะไรหรือเปล่า ที่พอนางเอกกลับไปตามความทรงจำเก่าๆ ที่วังชิดชลแล้วไม่ได้กลิ่นดอกมะลิ แต่พอฉากตัดไปท่านชายกำลังนั่งอยู่ในศาลาที่เหมือนเก่า ดอกมะลิกลับโชยกลิ่นเหมือนเดิม ถ้าอย่างนั้นทำไมนางเอกถึงไม่ได้กลิ่นล่ะ และสุดท้ายดอกไม้ในวันแต่งงานก็ใช้ดอกมะลิ ตัวเพลินพิศเองกลับไม่ได้แพ้กลิ่นดอกไม้ชนิดนี้แล้ว อันนี้แอบบ่น เรื่องนี้ชื่อคล้ายกันหลายคนเลย เพลินพิศ-เพลงพิณ, อุมาพร-อุุทุมพร คนที่ไม่สันทันเรื่องชื่อ ชื่อคล้ายกันทีไรเป็นสับสนตลอดอย่างโออ่านแล้วจับมาตีกันมาก ต้องตั้งสติว่านี่เรากำลังอ่านบทของใครอยู่นะ เข้าใจผิดก็บ่อยครั้ง ถึงแม้จะมีบางส่วนขัดใจแต่โดยรวมชอบค่ะ เป็นเรื่องที่น่ารัก ให้บรรยากาศสมัยเก่า อบอุ่น อบอวลด้วยกลิ่นดอกไม้ คำหวานที่พูดต่อกัน ท่านชายสูงศักดิ์และเด็กผู้หญิง โรงเรียนประจำ รั้ววัง และความสวยงาม โออยากเห็นเรื่องนี้เป็นละครจัง น่าจะทำออกมาได้สนุกนะ อ่านแล้วนึกภาพฉากต่อฉากว่านางเอกทำอย่างนู้น ท่านชายทำอย่างนี้ โอย หวานชื่นรื่นรมย์ดีแท้ อีบุ๊ก
อันนี้น่าจะเป็นเล่มพิเศษ
โหวตจ้ะ แล้วตอนนี้มันยังมีขายมั้ยอ้ะ
โดย: สาวไกด์ใจซื่อ
 วันที่: 9 กรกฎาคม 2558 เวลา:10:09:02 น.ชอบเล่มนี้ค่ะ
เราอ่านนานแล้วนะคะ แต่คุ้นๆ ว่า ก่อนที่นางเอกจะกลับไปโลกปัจจุบัน นางเอกในร่างหยง เสียข้างกอมะลิหรือเปล่าคะ เลยเป็นจุดเชื่อมน่ะค่ะ ถ้าผิดก็ขอโทษนะคะ โดย: คอเล่า IP: 125.24.160.248 วันที่: 9 กรกฎาคม 2558 เวลา:12:11:28 น.
ผลงานของนักเขียนแจ่มใส บางครั้งก็คาดไม่ถึงเหมือนกันนะคะ เกี่ยวกับพลอตของเรื่องราวในนิยาย เป็นเหมือนกันค่ะ ไม่ชอบคนพูดหวาน แต่ชอบคนทีทำแม้ไม่ได้พูดก็รู้ว่ารัก
โดย: prysang
วันที่: 9 กรกฎาคม 2558 เวลา:12:14:37 น.พี่สาวไกด์ใจซื่อ น่าจะต้องหาเป็นมือสองแล้วค่ะ เพราะเขาพิมพ์ตามยอดสั่งเท่านั้น หรือไม่ต้องถามดูว่ามีใครสั่งเกินไปบ้าง แต่ถ้าพี่อยากอ่านยืมโอได้นะคะ
 คุณ คอเล่า เข้าใจถูกแล้วค่ะ แต่โอยังไม่เข้าใจจุดเชื่อมว่าเกี่ยวยังไงอยู่ดี ทำไมนางเอกไม่ได้กลิ่น หรือไม่ได้แพ้ดอกไม้อีกต่อไป  คุณ prysang โอชอบหลายเรื่องเหมือนกันนะคะ ชอบพระเอกไม่ต้องพูดหวานแต่ทำเลย เนอะ  คุณพี สวัสดีค่า คุณอ้อม โอก็เพิ่งเคยอ่านครั้งแรกเหมือนกันค่ะ เรื่องนี้น่ารักนะคะ โดย: ออโอ
วันที่: 10 กรกฎาคม 2558 เวลา:10:36:32 น.เข้ามาอ่านรีิวิว แต่ดูความเป็นไปแล้ว สงสัยเราคงผ่านค่ะ
( แม้ว่าจะเป็นนิยายอ่านเพลิน แต่ก็ของให้สมเหตุสมผลหน่อยเถอะ ) โดย: Serverlus
วันที่: 10 กรกฎาคม 2558 เวลา:13:06:37 น.คุณเอ้ จริงๆ เรื่องนี้สนุกนะคะ โอชอบ แต่ที่่บ่นยาวเพราะเสียดายช่วงท้ายไปหน่อย กับการตัดสินใจที่ไม่รัดกุมของนางเอกไปนิด ไม่งั้นจะเป็นเรื่องที่โอกดห้าดาวให้เลย
 โดย: ออโอ
วันที่: 11 กรกฎาคม 2558 เวลา:14:14:51 น. |
บทความทั้งหมด
|
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 49 คน [