ถ้านับในเรื่องของอายุการทำงานแล้ว วงดนตรีที่มีชื่อเสียงเรียงนาม สัก-สี ว่า "Tattoo Colour" คงอาจจะยังถือเป็นวงอินดี้รุ่นใหม่ๆที่กำลังเบบี้ได้อยู่ในตอนนี้ ..แต่ถ้าว่ากันถึงเรื่องการสร้างสีสันและความจัดจ้านเป็นสำคัญ ย่อมต้องนับว่าเป็นเบบี้ที่ใช้เวลาไม่นานก็วิ่งได้ โดยแทบจะไม่เคยล้มให้เสียเวลาลุกยืนใหม่เลย

หลังจากอัลบั้มก่อน เพิ่งตั้งไข่เป็นหนแรก แล้วแรกคลานไปกับเพลงที่ดังเร็ว ด้วยความที่ติดหูง่ายอย่าง "ฟ้า" ..อีกไม่นานเท่าไหร่ซึ่งจะลดความบ่อยที่ได้ยินเพลงๆนั้น ก็เข้ามาเสียบทันทีกับงานในอัลบั้มที่ 2 อันแรกแย้มเพลงแรกด้วย "ขาหมู" ...เพลงจังหวะสนุกๆ ดนตรีแน่นๆ ที่มาพร้อมเอกลักษณ์ในเนื้อร้อง ซึ่งเสียดสีและประชดประชันพอขบขัน อีกก็ไม่ยากเย็นด้วยที่เพลงๆนี้ จะเข้าไปอยู่ในหูคนฟังโดยง่ายดาย และอาจเรียกว่า ฮิตติดตลาด กระทั่งคนไม่ค่อยสันทัดอินดี้ ก็ย่อมจะเคยได้ยินเพลงนี้อย่างน้อยๆก็สักครั้งหนึ่ง

แล้วก็ด้วยความที่เพลงแรก ก็คึกในอารมณ์ติดใจผมเสียเหลือเกิน บวกกับเพลงที่สองซึ่งปล่อยมาตามคลื่นวิทยุอย่าง "จำทำไม" ..ก็บาดลึกซึ่งความกระแทกอกคนที่อยากลืมกลับจำ (แต่ส่วนตัวผม ไม่ได้มีอาการอกหักใดๆหรอก แค่เพลงมันโดนมันจี๊ดดี) ฉะนั้นก็เลยต้องลองขออุดหนุนฟังอัลบั้มเต็มๆสักหน่อย ดูสิว่าน้องใหม่ในแวดวงอินดี้ จะดีเด็ดสมศักดิ์ศรี กับกิตติศัพท์ที่ได้ยินมาหรือไม่



ซึ่งพอได้ลองดีจริง เต็มอัลบั้มนี้แหละ ..ก็รู้เลยว่า Tattoo Colour มันเจ๋งแนวสมคำอ้างของแท้

ยิ่งกับตัวผมที่ชอบเหลือเกินกับการฟังเพลงที่อัดเนื้อๆไปด้วยดนตรีที่แน่นปริทุกอณู ..ก็ยิ่งเข้าทางเลยล่ะสิ เพราะวงนี้ ล้วนแต่ใส่ลีลาเต็มสตรีมกันไม่ยั้งความเกรงใจคนฟัง ก็อย่างที่ว่าตั้งแต่การเปิดตัวด้วย ขาหมู ...เอาแค่เพลงพาให้เราต้องโยก ต้องโดดโชว์ความคึกไปกับมัน ก็เข้าขั้นให้อยู่นิ่งไม่ไหวแล้ว

แล้วเมื่อว่ากันถึงเพลงเร็วๆในอัลบั้ม ..เพลงแรกอย่าง "โกหก" ก็เข้าข่ายจี๊ดได้ทันทีแค่ฟังหนแรก ไม่ว่าจะเป็นส่วนของเนื้อร้อง ที่เว้าถึงความไม่จริงใจของคนที่เคยเป็นที่รัก หรือจะเอาตรงที่ดนตรีก็สวิงสวายดีดดิ้นใส่เต็ม เอาให้เข้าถึงอารมณ์คนที่เบื่อการโกหกกันได้ซะจริง



"Cinderella" ..ถึงเพลงนี้อาจใส่ไม่แรงเท่าเพลงเร็วอื่นๆ แต่จังหวะแอ๊บสวย(ให้สมชื่อเพลงซะหน่อย) ก็ทำมาเพื่อชวนให้โยกกันเบาๆ พอเป็นพิธี ...เรียกได้ว่า ถ้าจะดูสาวที่สวยทั้งจริต และกิริยา อาจสามารถใช้เพลงนี้เป็นตัวอย่างในการคัดเลือกสเปคที๋โดนได้ดีเลยเชียว (อันนี้ มีความเป็นไปได้ ..แต่ไม่คอนเฟิร์ม ถ้าบังเอิญไปเจอพวกต่อหน้ามะพลับ ลับหลังตะโก เน้อ)

ส่วนเพลงที่แอบครีเอทในการเอาชื่อเพลงเก่าๆ ของวงนี้ มาเรียบเรียงเกี่ยวเนื่องเป็นเนื้อ อย่าง "เปิดเพลงไหน เปิดเมื่อไหร่ ก็ยังสวยงาม" ก็นับว่าเป็นการประดิษฐ์ประดอย ที่ฟังเข้าทีเข้าท่าเลยทีเดียว ..ถึงแม้จะเล่นง่ายที่เพลงนี้ วนเนื้อร้อง เป็น 2 Loops แล้วจบลงชะเอิงเอยเอาเช่นนั้นกันก็เอาเหอะ

ส่วนในมุมของเพลงช้า ที่มีตั้งแต่เนื้อหาอกหักขวัญใจวัยโจ๋ ..นอกเหนือไปจาก จำทำไม ที่แว่วมาโดนก่อนไปแล้ว "โอกาสสุดท้าย" ก็เป็นอีกเพลงที่น่าจะขายเป็นซิงเกิลได้ เพราะในอารมณ์ของคนที่เคยทอดทิ้งแฟนจนกลายเป็นรักร้าว เพลงนี้แทบจะสามารถบรรยายความได้หมด ถึงสิ่งที่คนทุกคนย่อมจะคิดถึงโอกาสที่กลายเป็นครั้งสุดท้ายไปแล้ว เมื่อวันนั้นมันมาถึงจริงๆ

อีก 2 เพลงที่มาในอารมณ์อันหวานชื่น เคลิ้มได้ใจคนมีรัก อย่าง "ฉันรักเธอ" และ "นกน้อย" ..มีเนื้อหาที่่น่ารัก คิดถึงแต่อะไรๆในมุมบวก ..ซึ่งในเพลงแรก ก็มาในอารมณ์ของคนที่แอบรักแล้วตัดสินใจจะบอกรักอย่างมั่นใจ ทั้งนี้ยังมี "ฟักกลิ้ง ฮีโร่" แห่ง "สิงห์เหนือเสือใต้" พรรคก้านคอคลับ มาร่วมแร๊ปฟีเจอริ่ง อีกทั้งยังกล้าเอาเรื่องรักๆ มาโยงใยกล่าวพาดพิงถึงบุคคลต้องห้ามซึ่งทุกวันนี้ก็ยังมิอาจแน่ใจว่ารู้หรือยังว่าพ่อตัวเองเป็นใคร (ที่แน่ๆ ตอนนี้ พ่อมันกำลังตกงานว่ะ 555+) ..ส่วนเพลงหลัง ก็คือ เพลงของคู่รักแรกคบ ที่เปรียบตัวเองเป็นนกน้อยบินเคียง ไปไหนก็ไปด้วยกัน ติดเป็นตังเมเลยว่างั้น

"บ้านของฉัน" ..มาพร้อมความอบอุ่น อันแสนเหมาะเหม็งกับอารมณ์เหนื่อยใจของคนเมืองกรุง ที่วันๆต้องใช้ชีวิตวกไปวนมา หากสุดท้าย เมื่อกลับถึงบ้าน ก็พร้อมจะสละความน่าเบื่อทุึกอย่างเพื่อพักมารับเอาความสงบสุขที่มีให้ได้มากที่สุดจากที่แห่งนี้... ถือเป็นเพลงที่มีดีที่เนื้อหา และสุดแสนจะฟังสบายจนน่าหลับใหลในขณะนั้นไปเลยทีเดียว



ส่วนเพลงสุดท้าย ที่ชื่อว่า "เพลงสุดท้าย" (เล่นง่ายๆกันเลย) ...ก็มีมุมของการจากลาน่าเศร้ามาแอบอิง หากแต่ตัวเพลงจริงๆ กลับให้ความรู้สึกดีๆ ที่ทิ้งท้ายว่า เราจะยังคงพบกันใหม่ได้อีกเสมอ (เหมือนดวงอาทิตย์ที่มีทั้งหายลับ และขึ้นมาใหม่ในวันรุ่งขึ้น) หรือถ้าคิดถึง ก็ใช้เพลงๆนี้เป็นสื่อกลางช่วยเติมเต็มได้ตลอด ...เป็นการส่งท้ายปิดอัลบั้มที่น่ารักละมุนละไม แต่ก็ให้อารมณ์สนุกได้ในจังหวะกลางๆ ที่ฮัมให้ใจชุ่มชื้น

แต่ก็ใช่ว่า อัลบั้มนี้จะจบแล้วจบเลยในทันทีที่เพลงสุดท้าย เพลงที่ 10 จบลง ...หากมันยังจะมีโบนัสแถมท้ายมาให้อีก 2 Tracks ซึ่งก็ฟังกันได้เพลินๆ (แต่แทร็คแรก ..ก็งงจริงแท้ ว่าคนที่ร้องเพลงมาแนวมั่วต้องการสื่อถึงอะไรกันแน่หนอ ..แต่ก็เอาเหอะ ขำขำฮาฮากันไป)

แต่ถึงกระนั้นก็มีเรื่องให้น่าสงสัยปนงงงวยเสียเหลือเกินว่า ส่วนของโบนัสที่ออกมาเป็นเพลงมีอยู่ 2 นั้น หากจริงๆแล้ว มันกลับยังมีความว่างเปล่าแถมมาให้อีกตั้ง 6 Tracks ...ซึ่งจากที่ลองเพ่งหูพินิจ หลับตาฟัง กระทั่งเปิด Volume เอาให้สุดๆ ก็ไม่เห็นจะได้ยินสิ่งใด นอกเหนือไปจากความเงียบ ..หรือเราจะต้องใช้ความเทพของโสตประสาทอะไร ส่วนใดๆหรือ จึงจะรู้ว่าเขามีอะไรอยู่ในนั้น

จะว่าด้วยเรื่องที่อัลบั้มที่ 2 มีชื่อว่า "ชุดที่ 8 จงเพราะ" ..อาจจะยังเป็นเรื่องที่แทบจะปล่อยความคาใจให้หลุดลอยไปได้อยู่บ้าง ถ้าเออออว่าอ้างอิงถึงเลขมงคลของคนจีนกันไปเลย ..แต่ 6 Bonus Tracks ที่เล็ดรอดมาเนี้ย มันสุดจะหาอะไรมาพรรณนาถึงการหลุดพ้นได้ ถ้าไม่มองว่าเป็นความสะเพร่า หรือมิแน่ก็แอบจงใจ ..ซึ่งจะเป็นไปด้วยกลใด ถ้าใครเกิดรู้ซึ่งความเป็นจริง ก็จงช่วยเฉลยให้ผมทีเถอะ

มาถึงบรรทัดสุดท้ายนี้ ...ถ้าใครอยากรู้จักวงดนตรี Pop-Rock ที่อายุอานามยังน้อย แต่หนักแน่นในฝีมือไม่น้อย (ทั้งอาจมีดีกรีความดังน่าจะหลุดพ้นความเป็นคนแวดวงอินดี๊..อินดี้ไปได้อยู่ในเวลานี้แล้ว) ...อัลบั้มที่ 2 ของกลุ่มคนผู้มี สัก-สี วงนี้ น่าจะทำให้คุณรู้จักพวกเขาได้เป็นอย่างดี (แต่ถ้าจะให้ดีจริงๆ อัลบั้มแรก เขาก็ว่าเจ๋งพอตัวอยู่เช่นกันนะ..เพื่อนคอเพลงอินดี้ของผม ฝากบอกมา)