|
|
ขอบคุณฮะ
ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานี่ผมไม่มีเวลาว่างมากนัก ขมักเขม่นกับการเรียนปีสุดท้าย จะได้ไม่ต้องเป็นปู่เฝ้ามหาลัยเหมือนคนอื่นๆเขา อีกทั้งยังต้องซ้อมแบตเป็นตัวแทนไปแข่งกีฬากองทัพบกอีก
อำนาจที่ยิ่งใหญ่มาพร้อมกับหน้าที่อันใหญ่ยิ่งจริงๆแฮะ
แต่ถึงผมจะเหนื่อยหนักสักเพียงใด ผมก็ยังหาเวลามาเจอกับไอ่ตัวเล็กได้ทุกวัน อยากจะรู้ว่าตอนเช้าตื่นกี่โมง กินข้าวกับอะไรในแต่ละมื้อ ถ้าไอ่ตัวเล็กจำได้ว่าวันนึงกระพริบตาวันละกี่ครั้ง ผมก็คงอยากจะรู้เหมือนกันหละ
วันนี้วันเสาร์ ผมตั้งใจจะทำตัวให้ว่าง มาพาไอ่ตัวเล็กของผมไปเที่ยว ผมมาถึงจุดหมายช่วงบ่ายเพราะมัวแต่ปั่นงานบ้าน (บ้านผมโสโครกมาก ทำไงได้ล่ะฮะ อยู่คนเดียว ไม่มีคนดูแลก็งี้)
ไอ่ตัวเล็กวิ่งเอากลองของขวัญอันไม่ใหญ่ไม่เล็กลงมาให้ผม แล้วก็วิ่งขึ้นขึ้นไปข่างบนทิ้งให้ผมงง งวยว่า ของขวัญอะไร เนื่องในโอกาสอะไร เพราะวันเกิดผมก็ผ่านไปแล้ว และผมก็ได้ของขวัญที่พิเศษที่สุดในชีวิตของผมไปแล้ว
ผมค่อยแกะอย่างเร่งรีบและถนุถนอมเพราะไม่ว่าของในนั้นมันจะเป็นอะไรก็ตาม ยังไงมันก็เป็นของที่มีค่าสำหรับผมแน่นอน
"เห็นตัวเองต้องคอยไปทำงานบ้านเพื่อน ไปเช่าร้านคอมพ์แถวมหาลัย ไม่อยากให้ลำบาก เลยปิดบัญชีซื้อมาให้เลยนะเนี่ย ถือว่าให้เป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้าอีกหลายๆปีเลยนะ เพราะไม่รู้ว่าปีหน้าจะได้อยู่ซื้อให้รึเปล่า...ห่วงนะ แต่ไม่แสดงออก
ปล. ไปหาซื้อกระเป๋าใส่เองนะ ตังค์เค้าหมดแล้ว"
ข้อความจาก NOTE ในกระดาษแผ่นเล็กๆที่แนบมากับกล่องโน๊ตบุค
ผมดีใจ แต่ผมคงจะดีใจกว่านี้ ถ้าวันเกิดปีหน้าผมจะยังได้ของขวัญจากไอ้ตัวเล็กอีก แม้จะเป็นแค่เศษดินห่อมาให้ ผมก็จะหาขวดแก้วเจียระไนมาใส่ให้มันดูมีค่า..ขอให้อยู่ให้ผมแบบนี้เถอะนะ
สิ่งแรกที่ผมจะทำกับของขวัญชิ้นใหม่อันนี้ก็คือการได้มาเขียนไดอารี่เป็นความทรงจำเอาไว้เผื่อเวลาผ่านไปก็ยังได้รู้ว่าวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมมีความสุขที่สุดในโลก
ไม่ใช่เพราะของขวัญ ไม่ใช่สำคัญที่ราคา แต่ผมดีใจที่ผมสัมผัสถึงความห่วงใยที่เจ้าของ ของขวัญชิ้นนี้หยิบยื่นมาให้กับผม
ไอ่ตัวเล็กของผม...ไอ่น้องชายของพี่ พี่รักน้องเหลือเกิน ใกล้จะจากกันอีกแล้ว ต่อไปนี้หลังเลิกเรียนแล้วพี่จะไปหาใครหล่ะฮะ
|
|
|
|
Nooaooza.BlogGang.com
อ๊ะอู๋
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [ ?]
|
|
