เช้าวันอาทิตย์ เป็นวันที่อากาศแจ่มใส นั่นก็คือฝนไม่ตก
ความอยากออกจากบ้านก็กำเริบอีกแล้ว
มีเวลาก็ออกไปเที่ยวย่าน จาลัน มัสจิด อินเดีย( Jalan Masjid India )
คือทริปนี้อยากได้ผ้าสาหรี่ เอาไปตัดชุดไปงานมงคลซักหน่อย
อยากได้สาหรี่ มันสวยดีแต่พันไม่เป็นหรอก คิดว่าพันไปพันมาก็จะกลายเป็นมัมมี่ในที่สุด
เราก็จะดัดแปลงให้เป็นชุดได้หนึ่งชุดละกัน
นอกจากที่จะมาหาผ้าแล้ว ก็ถือโอกาสหากินอาหารอินเดียเป็นมื้อเที่ยงไปด้วย
ครอบครัวเราก็นำรถไปจอดไว้ที่ห้างสรรพสินค้าชื่อ SEMUA HOUSE
ไม่ได้ซื้ออะไรในห้างนี้หรอกแต่หาที่จอดรถให้เป็นที่ เป็นทาง
จอดผิดที่มีหวัง โดนลากรถไปไว้ที่อื่น และต้องเสียเวลาและเสียกะตังค์ค่าปรับมาเอารถคืนอีก
เพราะก่อนเข้าห้างฯนี้ ตามทางเห็นรถโดนลากไปแล้ว
บรรดาแขกมุง ก็มุงดูกันจัง นึกว่าใครตายข้างฟุตบาธซะอีก
ชะลอดูกับเขามั่ง อ้อ! รถจอดผิดที่ เลย โดนรถเคนมาสอยขึ้นรถไป
แต่สถานที่จอดถึงจะดีขนาดไหนก็อาจถูกทุบกระจกเอาของในรถไป
จะมีค่าหรือไม่มีค่า แต่คนมันเห็นอะไรอยากได้ ก็จะทุบกระจกเอาของออกมาชื่นชมซะอย่าง
ฉะนั้นจอดเสร็จ ก็เปิดท้ายรถ ขนของในรถ ไปไว้ท้ายรถให้หมด จะดีที่สุด
ตามตึกสีสวยตามรูปบนไปดูมาทุกคูหา
มีแต่ผ้าพับสวยๆ หลายแบบ แต่ก็ไม่ได้ผ้าอย่างที่ต้องการ
เดินออกจากร้านผ้าตามรูปบนที่ไม่ต้องการ
ก็ผ่้านอาหารปาก แต่ไม่ได้ซื้อกิน เพราะเดี๋ยวก็ได้เวลากิน
กลัวจะตัดกำลังเสียก่อน
ส่วนน้าที่เราชอบที่มาเลย์ ก็คือ น้าอ้อย กับ น้ากุหลาบ
เลยเดินไปแถวย่านพลาซ่าใกล้วัด ก็ได้สาหรี่ที่ราคาพอสมควร
เลือกอยู่นานเหมือนกันค่ะ มีผ้าแบบสาหรี่งานแต่งสวยงามอลังการณ์
อยากได้มาก ถามราคาเท่าไหร่ล่ะอาบัง อาบังทำคอกะด๊อกกะเด๊กเหมือนหนังภาระตะ
บอกมาว่าราคา 2,500 ริงกิต คิดเป็นค่าเงินไทยก็ร่วม 25,000 บาทต่อพับส่าหรี่ได้ทั้งตัว
อิฉานก็ต๊กกะจาย กลืนน้าลายไปครึ่งปาก อะจ๊ากกกก แพงอิ๊บอ๋ายเลยบัง
ขอเป็นคล้ายๆหน่อย แต่ไม่แพงได้ไหมจ๊ะบัง
อาบังก็บอก มาทางนี้จ๊ะนายจ๋า เราก็เดินตามมาที่อีกเคาเตอร์นึง
ก็สวยพอใช้ แต่เลือกเอาออกสีเหลืองๆหน่อยจะตัดไปงานเฉลิมฉลองในหลวงของเรา
ตั้งใจใส่ไปสถานฑูตไทยในกรุงโตเกียว ซึ่งไปประจำทุกปี ปีนี้สำคัญมากด้วย
เลือกไปเลือกมาก็ได้มาแล้ว 1 พับส่าหรี่ ราคา 160 ริงกิต ต่อราคาได้แค่ 150
เป็นเงินไทยก็ประมาณ 1,500 บาท ภายหลังนำเอาผ้าไปตัดที่ร้านในเมืองไทย
ได้ 3 ชิ้น คือได้ เสื้อตัวใน, กางเกง และ เสื้อคลุมแขนยาว ในราคา 6,500 บาทราคาตัดแพงกว่าราคาผ้ามากๆเลยค่ะ
โอ้ อืมๆ แง๊ๆ
พอซื้อผ้าเสร็จก็ถามอาบังต่อว่า
อยากกินอาหารอินเดียแถวนี้ ที่รองรับอาหารทำด้วยใบตอง
มีร้านไหนอร่อยๆแนะนำหน่อยได้ไหม
อาบังก็ชี้ นี่ไงเดินไปอีกแค่ 2 คูหาถัดตึกที่เรายืนอยู่เนี่ยะแหละ
เราก็มองออกไป พร้อมกับบอกขอบใจอาบัง ที่แนะนำร้านอาหาร
ตามที่เห็นในรูปคือร้านที่เราเข้ามาเพื่อเอาข้าวเข้าปากและท้อง
เป็นร้านอาหารไม่ใหญ่ ไม่โต ไม่อลังการณ์ แต่นับว่าร้านเขาสะอาด
มีโต๊ะ เก้าอี้ มีรูปวาดประดับตามฝาผนัง บ่งบอก จารีต ประเพณี วัฒนธรรม ความเป็นอยู่
ส่วนตัวก็ชอบรูปภาพอยู่แล้ว ก็ขออนุญาติถ่ายรูป
พนักงานก็ดี๊ ดีค่ะ เดินพาเราไปถ่ายทุกภาพ แต่ติดอยู่ที่ลูกค้าที่เป็นชาวอินเดีย
เขามองแบบเฉยๆไม่ยิ้มรับแต่ก็ไม่ขัดอะไร เพราะพนักงานที่ตามเรามาเขาก็บอกได้ๆถ่ายเลย
ภาพที่มัวๆคือซัตเตอร์เร็วๆไปเลยเพราะมีลูกค้านั่งอยู่ใต้ภาพเหล่านั้น
ภาพที่ชัดหน่อยก็คือ ภาพที่ไม่มีใครนั่ง เนี่ยแหละด้านได้ อายอด ของอิฉานค่ะ
ก็มีแต่ภาพที่ลูกค้าอินเดีย เปิบด้วยมือที่ไม่กล้าถ่ายเขาค่ะ
กลัวเขาโยนใบตองโป๊ะหน้า คราวนี้หน้าได้หักแน่
อาหารบนใบตองเซ็ทละ 7 ริงกิต ก็คือ สลัดข้างเคียงทุกอย่าง
หมดก็เรียกเพิ่มได้ ส่วนข้าวก็เรียกได้ทุกเมื่อ
สำหรับอาหารที่กินกับข้าว และ นาน ก็จ่ายเพิ่มอีกไม่เท่าไหร่
ส่วนเครื่องดื่มก็คิดต่างหาก ไปกัน 3 คน ต่างคนก็ต่างดื่ม
ส่วนเราขอลอง MASALA TEA มีแขกมาดึงช้ักคะเย่อชาให้ด้วย
อร่อยดีเหมือนกัน
รวมๆแล้วจ่ายไปทั้งหมดประมาณ 40 ริงกิต ก็ราวๆ 400 บาทไทย
กินเสร็จ ก็เดินเล่นแถวพลาซ่ากันต่อ
แต่ก็ไม่มีอะไรน่าซื้อ ของที่ขายก็เหมือนๆเมืองไทย
เดินดู แล้วก็กลับบ้านดีก่า ร้อนวุ้ย กินอิ่ม ก็อยากนอนซะแล้วค่ะ
ตอนไปตรงกับวันชาติพอดี ตามตึกจะประดับประดาธงชาติมาเลเซียกันเยอะมาก
ตกกลางคืนได้ยินเสียงพลุ ปีนี้เป็นปีครั้งที่ 49 ปีหน้าครบ 50 ปี
เขาบอกว่าจะจัดเฉลิมฉลองให้ยิ่งใหญ่กว่านี้
ผู้ติดตามบล็อก : 70 คน [