โชแปงผจญภัย (4)

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เปเป้ไล่กวดโชแปง และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่แป้งเปียกวิ่งตามพวกเขาพลางส่งเสียงเห่าบ๊อกๆ ด้วยเหตุนี้เอง คุณแม่จึงฮัมเพลงเบาๆอยู่ภายในบ้าน ปล่อยให้สุนัขทั้งสามตัววิ่งวนไปวนมาอยู่กลางสนาม

โชแปงรู้ดีว่าสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดก็คือตักของคุณแม่ เขาจึงบ่ายหน้าไปทางตัวบ้าน หญ้ามาเลเซียหนานุ่มนั้นเป็นตัวถ่วงอย่างดีที่ทำให้เขาวิ่งได้ช้าลง และถ้าเทียบกับสรีระของเปเป้แล้ว ก้าวกระโดดของเปเป้หนึ่งครั้งสามารถไปได้ไกลกว่าโชแปงกระโดดถึงสามครั้ง ดังนั้น กิจกรรมการวิ่งไล่กันจึงดำเนินไปไม่ถึงหนึ่งนาที

แล้วโชแปงก็ถูกตะปบ

เขาสัมผัสได้ถึงคมเล็บที่จิกผ่านขนสีขาวหนานุ่มเข้าสู่ผิวเนื้อ เปเป้ไม่เคยตะปบเขาในลักษณะนี้มาก่อนเลย เขาถูกกรงเล็บจับพลิกไปพลิกมาหลายตลบ เขาพยายามดิ้นหนี แต่กลับถูกโถมทับด้วยร่างกายใหญ่โตและหนักอึ้ง

โชแปงถูกจับพลิกให้หงายท้อง เขี้ยวแหลมคมน่าเกลียดน่ากลัวอยู่ห่างจากลำคอของเขาไม่ถึงหนึ่งนิ้ว

"แกตาย!" เปเป้คำราม

"หน้าตานายดูไม่ได้เลยเปเป้ นี่หรือหมาผู้คว้าตำแหน่งรองหมาหล่อโลก?" โชแปงแข็งใจพูด

"หุบปาก!" เปเป้ตะคอก "แกรู้ไหมว่าแกเป็นตัวซวย หากแกไม่กัดหูฉัน ป่านนี้ฉันก็คง...อุ๊บ!"

เปเป้พูดได้แค่นั้น อะไรบางอย่างขึ้นไปนั่งบนหัวของเขา เสียงเห่าบ๊อกๆนั้นแสดงให้เห็นว่าเจ้าของเสียงกำลังสนุกเต็มที่

"เล่นด้วย ให้แป้งเล่นด้วย บ๊อกๆ"

เปเป้ยืนขึ้นทันใด ร่างของแป้งเปียกพลัดตกลงสู่พื้นหญ้าหนานุ่ม เธอรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งวนไปรอบๆด้วยความสนุกสนาน

โชแปงอาศัยจังหวะที่เปเป้ลุกขึ้นยืนรีบพลิกตัวแล้วกระโดดหนี แต่ก้าวกระโดดของโชแปงนั้นสั้นเหลือเกิน เขาถูกตะปบอีกครั้งหนึ่ง

โชแปงรู้สึกเจ็บ เขาเผลออ้าปากงับขาข้างหนึ่งของเปเป้ และนั่นก็ทำให้มีปฏิกิริยาสะท้อนกลับโดยผ่านกรงเล็บแหลมคมที่กำลังขยุ้มเขาอยู่ กรงเล็บนั้นเริ่มออกแรงกดลึกถึงเนื้อ โชแปงได้ยินเสียงเปเป้หัวเราะขณะที่เขาฝังเขี้ยวลงผ่านเส้นขนสีน้ำตาลอ่อนหนานุ่มจนถึงผิวหนัง เขาสัมผัสได้ว่าเขี้ยวของเขาฝังลงถึงเนื้อขาของเปเป้แล้ว แต่เปเป้ยังหัวเราะไม่หยุด

แป้งเปียกชะงัก เธอหยุดวิ่งแล้วยืนมองสองร่างต่างขนาดที่ฟัดกันกลางพื้นหญ้า ขณะที่โชแปงถอนเขี้ยวออกจากขาของเปเป้ เธอเห็นเส้นขนจำนวนหนึ่งหลุดออกมา ที่ร้ายไปกว่านั้นก็คือมีของเหลวสีแดงติดมาด้วย

"กรี๊ด! บ๊อกๆ กรี๊ดๆ!" แป้งเปียกกรีดร้องด้วยความตกใจ เธอวิ่งแจ้นเข้าบ้านพลางตะโกน "ไม่เล่นด้วยแล้ว...ไม่เล่นด้วยแล้ว บ๊อกๆ!"



***
***


"แกมันขี้ขลาด!" เปเป้คำราม

โชแปงนอนนิ่ง ตอนนี้เขาถูกร่างกายใหญ่โตของสุนัขเผ่าพันธุ์โกลเด้นฯคร่อมอยู่ รองอันดับหนึ่งหมาหล่อโลกมองมาด้วยสายตาเหยียดหยาม

"เปเป้...นายรู้ไหมว่าสายตานายเปลี๊ยนไป๋!" โชแปงหลุดปากพูด

"แกยังมีหน้ามาพูดอีกหรือ?"

"นายไม่ใช่เป้เป้ตัวเดิม!"

รองหมาหล่อโลกอันดับหนึ่งหัวเราะหึๆ "แต่แกยังเป็นโชแปงตัวเดิม...ไม่เคยเปลี่ยน แกมันตัวซวย ที่ฉันต้องแพ้ไอ้คุณสมศักดิ์หลังอานไทยแลนด์ก็เพราะแก นอกจากนี้แกยังขี้ขลาด แกสำออยด้วย แถมยังขี้ประจบอีกต่างหาก" เปเป้หยุดพูดเพื่อแสยะยิ้ม "เมื่อกี้แกกัดฉัน ถามหน่อยเถอนะ แกไม่รู้จริงๆเหรอว่าเขี้ยวของแกทำอะไรฉันไม่ได้ แกคงยังไม่เคยรู้ประวัติศาสตร์ของเผ่าพันธุ์ฉันใช่ไหม? แกไม่เคยรู้เลยล่ะซีว่าเผ่าพันธุ์ฉันไม่เคยถูกพุดเดิ้ลกัดตาย ก๊ากๆๆ"

"แต่ฉันก็มีความกล้าพอที่จะกัดขาแก!" โชแปงเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเปเป้

"อ๋อเหรอ?" เปเป้ยังคงแสยะยิ้มพูด "แล้วนายรู้ไหมว่าทำไมฉันไม่กัดตอบ" เขาหยุดพูดแล้วยืนขึ้น ก้าวเท้าถอยหลังไปหยุดยืนอยู่ห่างจากร่างของโชแปงประมาณหนึ่งเมตร "เพราะฉันรู้ว่าแกจะต้องไปฟ้องคุณแม่ เพราะเผ่าพันธุ์ของแกมันขี้อ้อนขี้ประจบ!"

"แกดูถูกพุดเดิ้ลมากเกินไปแล้วเปเป้!"

เปเป้หัวเราะก๊าก

โชแปงลุกขึ้นยืน "ฉันจะแสดงให้แกเห็นว่าพุดเดิ้ลกล้าหาญไม่แพ้สุนัขพันธุ์อื่นๆ"

เปเป้ยังหัวเราะก๊าก

"ฉันจะไปอยู่นอกบ้านสามวันสามคืน จะหาอาหารกินเอง จะหาที่นอนเอง และจะจัดการกับอึของตัวเองด้วยตัวของฉันเอง"

รองหมาหล่อโลกยังหัวเราะก๊าก

"ถ้าฉันทำได้...แกจะว่ายังไง?"

เปเป้ยิ้มกริ่ม "ถ้าแกทำได้ ฉันจะยกโทษให้แกทุกอย่าง โดยจะถือเสียว่าที่ฉันต้องพลาดตำแหน่งหมาที่หล่อที่สุดในโลกปีนี้นั้นเป็นเพราะความผิดปกติของหูฉันเอง ไม่ใช่เพราะโดนแกกัด"

"แกคอยดูก็แล้วกัน!" พุดเดิ้ลผู้กล้าหาญตะโกนก้อง

"ฉันจะคอยดู..." พูดจบก็เดินผละไป แต่แล้วเขาก็เอี้ยวตัวมาส่งยิ้มดูแคลน "ข้ามถนนดีๆล่ะ เดี๋ยวโดนรถทับตาย..."

Create Date : 22 ธันวาคม 2549 Last Update : 22 ธันวาคม 2549 18:02:22 น. Counter : 575 Pageviews.		29 comments
Share Tweet

	สวัสดีปีใหม่ Rain_sk (1 ม.ค. 2567 21:38:33 น.)		๏ ... รามคำแหง แรงคำหาม ... ๏ นกโก๊ก (2 ม.ค. 2567 14:22:51 น.)
	สวัสดีปีใหม่ Rain_sk (1 ม.ค. 2567 21:38:33 น.)		No. 1259 สาระเกือบมี (ตอนทำงานที่ใหม่ ถูกลองดี) ไวน์กับสายน้ำ (1 ม.ค. 2567 05:58:05 น.)