Tokyo Tower : แม่กับผมและพ่อในบางครั้งคราว เนื่องในวันแม่แห่งชาติ 12 สิงหา กับหนังสือที่จะอ่านแล้วรักแม่มากขึ้น TOKYO TOWER แม่กับผม..และพ่อในบางครั้งคราว ว่ากันว่าบุคลิกและนิสัยที่ติดตัวเรามา ถูกสร้างขึ้นโดยขอบเขตที่กว้างกว่าบ้านและครอบครัว . บ้านแต่ละบ้านต่างก็มีวิถีชีวิตของใครของมัน อย่างเช่น บ้านของ มาคุง (มาซายะ) เด็กน้อยจากโคคุโระ มาคุงมีพ่อขี้เมา ชอบกลับมาอาละวาดที่บ้านและมาคุงก็โดนลูกหลงอยู่บ่อยครั้ง ส่วนแม่เป็นคนใจดี เอาใจใส่คนรอบข้าง และคอยเซฟมาคุงเสมอๆ มาคุงได้อยู่กับพ่อและแม่พร้อมหน้าพร้อมตากันก็ถึงแค่ตอน 3ขวบ พอ4ขวบ แม่ก็พาเขาย้ายออกจากบ้านไปอยู่กับญาติ จะด้วยเหตุผลอะไรนั้นก็เกินความเข้าใจของมาคุง . ความสัมพันธ์ฉัน พ่อ แม่ ลูก มีแต่เพิ่มพูน แต่ความสัมพันธ์ฉันครอบครัวไม่เพียงเพิ่มพูน เท่านั้น แต่ยังลดลงได้เช่นกัน . พอขึ้นชั้นประถม มาคุงยังได้กลับไปเยี่ยมย่าและพ่อที่บ้านหลังเดิมในช่วงปิดเทอมซึ่งแม่ได้ไปด้วย และถึงทั้งคู่จะแยกกันอยู่แต่พ่อกับแม่ก็ยังไม่หย่ากัน มาคุงไม่ค่อยรู้สึกว่าพ่อเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว แต่ก็พ่อก็คือพ่อของเขา สิ่งที่ยังตราตรึงในควาามทรงจำของมาคุงก็คือเรือรบลำเล็กที่พ่อเป็นคนประดิษฐ์ให้ ในขณะที่แม่ เป็นเหมือนที่พักพิงใจของมาคุง เรียกได้ว่าเมื่อใดที่มาคุงงร้องไห้โยเยเพราะไม่เห็นแม่ แป๊บเดียวเท่านั้นแม่ก็จะมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ทุกที่ของมาคุงจะมีแม่อยู่เสมอ . วิธีการให้ความสำคัญระหว่างอนาคตกับอดีตจะช่วยพยากรณ์อนาคตของแต่ละคนได้ .  ตอนนั้นแม่ทำงานร้านอาหารและจะกลับมาตอนที่มาคุงเข้านอนไปแล้ว แม้ที่บ้านจะไม่มีฐานะเท่าไหร่ แต่แม่ก็ซื้อชุดใหม่ๆ ให้มาคุงเสมอทั้งที่ตัวเองใช้แต่ของเดิมๆ นี่คงเป็นเพราะความทรงจำแบบที่เคยได้รับจากคุณตาติดตัวแม่มานั่นเอง เขาและแม่ยังย้ายที่อยู่อีกหลายครั้ง หนึ่งในนั้นก็เป็นห้องเช่าที่เคยเป็นโรงพยาบาลเก่า ซึ่งมันหลอนมากๆ . เมื่อไม่ก้าวเท้าออกมา ก็ไม่มีวันได้เริ่มต้น . หลังจบ ม.3 แม่ให้มาคุงไปเรียนต่อที่โรงเรียนออกแบบที่เมืองเบ็บพุ นี่เป็นครั้งแรกที่มาคุงจะต้องห่างแม่ เมื่อไม่มีคนปลุกตอนเช้า เลยตื่นสาย จึงขาดเรียนบ่อย ทำให้อาจารย์ต้องมาปลุกถึงที่ เรียกได้ว่าเรียนจบก็เพราะอาจารย์คนนั้นเลยก็ว่าได้ และมาคุงก็ได้เขาเรียนมหาวิยาลัยที่เมืองมุซาชิโนะ ในโตเกียว มาคุงมีงานจ้างงานแรกในระหว่างเรียน คืองานวาดภาพประกอบลงวารสารที่เพื่อนอีกคณะมาจ้างทำ คนที่ภูมิใจที่สุดหนีไม่พ้นแม่ ซึ่งได้ขอให้มาคุงออกแบบป้ายร้านอาหาร “กัปปะ” ที่เธอทำอยู่ให้ด้วย (ฉากที่มาคุงต้องแยกจากแม่วันแรก มาคุงนั่งกินข้าวทั้งน้ำตาบนรถไฟกินใจมากจริงๆ) . ในโลกนี้มีทั้งคนที่เดือดร้อนเพราะลูก กับคนที่วิงวอนขอให้มีลูก . มาคุงรับผิดชอบชีวิตตัวเองไม่ดีนักจนเรียนไม่จบในสี่ปี แต่แม่ก็ขอร้องให้พยายามจนสำเร็จในปีที่ห้า แต่พอเรียนจบยิ่งเคว้งใหญ่ เพราะงานก็ยังไม่มีทำ ที่พักก็ต้องหาใหม่ ชีวิตช่วงนี้ของมาคุงดูจะสะบักสะบอมที่สุด มาคุงเติบโตขึ้นในขณะที่แม่แก่ลง เขาเปรียบเทียบว่า ”ร่างกายแม่ค่อยๆ เล็กลงเหมือนยางลบ” และแม่ในวัย 60 ก็ตรวจพบมะเร็งต่อมไทรอยด์ ซึ่งหากผ่าตัด เสียงก็จะหาย จึงใช้วิธีกินยาสลับกับฉายแสง . เมื่อวิถีการดำเนินชีวิตและสิ่งแวดล้อมเปลี่ยนไป คนที่ได้พบปะพูดคุยก็เปลี่ยนแปลงไปด้วย . จากนั้นอีกไม่กี่ปีมาคุงได้ลืมตาอ้าปากได้เพราะกัลยาณมิตรที่ดีอย่างเอโนะโมโตะ เขาได้เช่าห้องที่ชั้น7 ของตึกสถานีรถไฟ ที่มีเสียงอึกทึกแทบตลอดวัน และมาคุงได้ชวนแม่มาอยู่ด้วย มาคุงรู้สึกว่าช่วงนี้เป็นช่วงที่เขามีสมาธิในการทำงานที่สุด แม่ปลุกเขาทุกเช้า มีอาหารวางบนโต๊ะ เตรียมน้ำอุ่นให้อาบ เหมือนได้ย้อนกลับไปวัยเด็กอีกหน แม่เป็นคนไม่อยู่เฉยและชอบบำเพ็ญประโยชน์ จึงสมัครเข้าชมรมผู้สูงอายุ ด้วยความมีมนุษยสัมพันธ์ทำให้เพื่อนที่ทำงานและคนรู้จักของมาคุงแวะเวียนเข้าออกที่บ้านเพื่อมาหาแม่และร่วมกินอาหารที่แม่ทำไว้เป็นประจำ ในระหว่างนี้มาคุงก็ยังเจอกับพ่อเป็นครั้งคราว . มาคุงเคยสงสัยว่าแม่ทำงานมาเยอะ แต่แทบไม่ใช้จ่ายของส่วนตัว แล้วเงินเก็บแม่ไปไหนซะหมด แม่หยิบใบปริญญาบัตรของมาคุงขึ้นมา แล้วบอกว่า นี่คือทรัพย์สมับติทั้งหมดของแม่ (อ่านมาถึงตรงนี้คือจุกมาก) .  เมื่ออายุมาก ต้องหาวิธีอยู่ร่วมกับอาการเจ็บป่วยมากกว่าจะรักษาให้หาย . แต่โรคที่แม่เป็นดูจะไม่มีทางรักษาให้หายขาด มาคุงเห็นร่างกายของแม่ที่ค่อยๆ ทรุดลง ต้องเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยขึ้น เหล่าป้าๆ น้าๆ ของแม่และเพื่อนของมาคุงก็ยังมาเยี่ยมอยู่เสมอ รวมถึงพ่อด้วย มาคุงรู้สึกว่านี่อาจเป็นคำอธิษฐานของแม่ที่อยากให้เราทั้งสามคนมาอยู่ร่วมในที่เดียวกันอีกครั้งหนึ่ง และแม่ในวัย69… ก็จากเขาอย่างไม่มีวันกลับ จากไปโดยไม่ทันได้ไปใช้ชีวิตในบ้านเช่าหลังใหม่ที่มาคุงเตรียมไว้ และยังไม่ทันที่เขาจะพาแม่ไปดูวิวบนโตเกียวทาวเวอร์ด้วยกัน ….แต่แม่ยังคงอยู่ในมโนสำนึกของมาคุงทุกๆ วัน . ในโลกนี้มีอารมณ์ความรู้สึกหลากหลายรูปแบบ แต่ไม่มีสิ่งใดที่ยิ่งใหญ่กว่าความห่วงหาอาทรของพ่อแม่ที่มีต่อลูกเลย . วันที่ไปเก็บของๆ แม่ มาคุงเจอกระดาษแผ่นหนึ่งแทรกในไดอารี่ เขาไม่รู้ว่าแม่เป็นคนเขียนเองหรือคัดลอกมาจากไหน และนี่คือข้อความนั้น.. แม่... คือผู้ที่ไม่ต้องการสิ่งใด แม่ไม่หวังให้ลูกเป็นใหญ่เป็นโต ไม่หวังให้ลูกร่ำรวยเป็นเศรษฐี แต่หวังจากใจจริงว่า ขอให้ลูกสุขถาพดีทุกวัน แม่ไม่หวังสิ่งตอบแทน ขอแค่คำพูดอ่อนโยนเพียงคำหนึ่งเท่านั้นแม่ก็สุขเกินพอ ผู้เป็นแม่ คือผู้ที่ไม่ต้องการสิ่งใดทั้งสิ้น ดังนั้นสิ่งที่ไม่สมควรทำที่สุดก็คือ การทำให้แม่ร้องไห้ (อันนี้คือร้องอีกแล้ว) . ไม่ว่าจะตอบแทนบุญคุณพ่อแม่มากมายสักแค่ไหน แน่นอนว่าสักวันหนึ่งเราจะต้องเสียใจว่า น่าจะทำอย่างนั้น น่าจะทำอย่างนี้เพื่อเขาให้มากกว่านี้ . โตเกียวทาวเวอร์ เป็นหนังสือที่เขียนขึ้นจากชีวิตจริงของ ลิลี่ แฟรงกี้ (นาคางาวะ มาซายะ) ผู้เขียน และได้รับการตอบรับอย่างดีเยี่ยมทั้งการพิมพ์ซ้ำ การผลิตเป็นทีวีซีรี่ส์ปี 2007จำนวน11ตอน และเป็นภาพยนตร์ออกฉายในปีเดียวกัน ซึ่งเราเคยได้ดูเวอร์ชั่นซีรี่ส์ จากที่สถานีไทยพีบีเอสเอามาฉาย ในชื่อไทยว่า แม่ครับผมรักแม่ ตอนนั้นจะเรียกว่าแอบๆ ดู ก็ไม่ผิดเพราะดูแล้วตองร้องไห้ทุกตอน ไม่อยากให้คนที่บ้านเห็น 55 .   ซ้าย ซีรี่ส์ / ขวา ภาพยนตร์ (ภาพจากอินเตอร์เน็ต) นอกจากเรื่องราวของครอบครัวที่ถ่ายทอดความรักของแม่ที่มีต่อลูก และความรักของลูกที่มีต่อแม่แล้ว โตเกียวทาวเวอร์ยังมีข้อคิดและมุมมองการใช้ชีวิตที่ผู้ขียนได้กลั่นกรองออกมา อย่างเช่นข้อคิดที่เรายกมาคั่นในแต่ละย่อหน้าก็มาจากเล่มนี้ด้วย นี่เป็นหนังสือที่อ่านครั้งไหนก็ต้องมีน้ำตา เป็นหนังสือที่อ่านแล้วรักแม่มากขึ้น และเป็นหนังสือที่เหมาะจะอ่านซ้ำๆ อ่านแล้วมองชีวิตอย่างเข้าใจมากขึ้น ไม่ตีโพยตีพายกับชะตาชีวิต และมีความสุขกับสิ่งตนเป็นอยู่ หวังว่าหนังสือเล่มนี้ก็จะถูกใจใครหลายๆ คนเช่นกัน ...สุขสันต์วันแม่นะครับ . . Tokyo Tower 東京タワー オカンとボクと, 時々, オトン โตเกียว ทาวเวอร์ แม่กับผมและพ่อในบางครั้งคราว ผู้เขียน : ลิลี่ แฟรงกี้ ผู้แปล : ทิพย์วรรณ ยามาโมโตะ แพรวสำนักพิมพ์ . . ชวนอ่าน x โตเกียว ทาวเวอร์ แม่กับผมและพ่อในบางครั้งคราว https://www.facebook.com/comeonreading
ตามเข้าไปอ่านด้วยครับ หรือว่าจะไปหาหนังดูก่อนดีน๊า อิอิ
โดย: ทนายอ้วน
  วันที่: 12 สิงหาคม 2564 เวลา:17:22:06 น. ไม่ได้อ่านหนังสือ แต่ได้ดูหนังค่ะ มี แผ่น DVD เรื่องนี้ เพราะเพื่อนชาวญี่ปุ่นให้มา มีภาค 2 ด้วยมั้งคะ.. ชอบๆๆมากมายค่ะ  โดย: เริงฤดีนะ
 วันที่: 12 สิงหาคม 2564 เวลา:20:42:21 น.แม่กับผม..และพ่อในบางครั้งคราว
แค่ชื่อหนังสือ ก็สื่อถึงความสัมพันธ์ได้เลย เขียนจากเรื่องจริงด้วย น่าสนใจมากเลยครับ เหล้ากลายเป็นสาเหตุของการใช้ความรุนแรงในครอบครัวจริงๆ ยังดีที่พ่อยังสร้างความรู้สึกที่ดีบ้างกับมาคุง ตอนที่แม่ของมาคุงบอกว่า นี่คือทรัพย์สมบัติทั้งหมดของแม่ ซาบซึ้งมากๆเลยนะครับ  โดย: กะว่าก๋า
 วันที่: 12 สิงหาคม 2564 เวลา:21:33:39 น.วันแม่ มาอ่านหนังสือเรื่องราวดีๆของแม่ครับ
ครอบครับที่พ่อแม่แยกกัน ถ้าลูกดีก็ดีไปเลย บ้านเรา อบายมุข เหล้า ยาเสพติด ฯ ทำให้ลูกบางคนเสียผู้เสียคน เรืองราวของแม่มีทั้งเศร้าและสุข เพื่อลูก โดย: สองแผ่นดิน
 วันที่: 12 สิงหาคม 2564 เวลา:22:42:18 น.มีเล่มนี้ ต้องไปหยิบมาอ่านอีกครั้งค่ะ
ราตรีสวัสดิ์นะคะ  โดย: Sweet_pills
 วันที่: 12 สิงหาคม 2564 เวลา:23:30:45 น.ญี่ปุ่นทำหนังแนวนี้ (รวมไปถึงหนังสือ) ได้ซึ้งใจมากเลยล่ะครับ ผมไม่ค่อยได้อ่านนิยายเท่าไหร่ แต่เคยดูซีรี่ย์ญี่ปุ่นหลายเรื่อง หลายๆ เรื่องดูแล้วรู้สึกได้เลยว่าแม่นี่ทุ่มเทมาก
มีเรื่องหนึ่งเด็กมีความบ่กพร่องทางการเรียนรู้ แม่ในเรื่องนี่อย่างเหนื่อยเลย โดย: คุณต่อ (toor36
 ) วันที่: 13 สิงหาคม 2564 เวลา:0:01:02 น.สวัสดียามเช้าครับ
ความรักของแม่ยิ่งใหญ่จริง ๆครับ โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 13 สิงหาคม 2564 เวลา:6:27:29 น.ชื่อเรื่องอ่านแล้วงง ๆ ก็อาจดีนะคะ
ทำให้คนอ่านอยากรู้ว่ามันอะไรกัน หยิบอ่านแบบงง ๆ กันไป เช้านี้ส่งการบ้านไข่เจียวเมนูที่ 3 แล้วจ้า คุณมาช้าตั้งแต่เมนูแรกเลย 555 โดย: ฟ้าใสวันใหม่
 วันที่: 13 สิงหาคม 2564 เวลา:8:52:46 น.ขนาดอ่านยังซึ้งเลยครับ ถ้าดูหนังจะซึ้งขนาดไหนเนี้ย
บางที ชีวิตครอบครัวที่สมบุรณ์ก็ไม่ได้จำเป็นจะต้องมีองค์ประกอบทาง Physical ครบก็ได้ แต่องค์ประกอบทางMental มีครบถ้วน ได้รับความรัก ความอบอุ่น การปกป้องให้ปลอดภัย การสร้างคุณค่าในตัวเอง เดี๋ยว ๆ นี่มันตามทฤษฏีลำดับขั้นความต้องการของมาส์โลว์ชัด ๆ 5555555 แต่นั่นแหละครับ สิ่งที่มาคุงได้รับมันทั้งหมดจากผู้หญิงตัวเล็ก ๆคนเดียว นั่นคือ แม่ ^^ ผมชอบคำโปรยอันแรกเลยว่า "ว่ากันว่าบุคลิกและนิสัยที่ติดตัวเรามา ถูกสร้างขึ้นโดยขอบเขตที่กว้างกว่าบ้านและครอบครัว" อันนี้ผมว่าจริงนะ กับตัวเองก็ใช่ การเลี้ยงดูที่บ้านทำให้ผมเป็นคนค่อนข้างพูดจาดี แต่สังคมที่โรงเรียนประถมทำให้ผมป็นคน....แสบ กวนตรีน ใครยุ่งนี่บวกไม่ลังเลครับ 55555555 ตอนนี้ผมก็เป็นแบบนั้นแหละครับ เหมือนใจเย็น แต่จุดวาบไฟต่ำด้วย ฟ้าบบบ เดี๋ยวเป็นไฟเลยฮะ 55555555 โดย: จันทราน็อคเทิร์น
 วันที่: 13 สิงหาคม 2564 เวลา:10:14:24 น.เพิ่งอ่านเม้นครับ 555
จากบล๊อก วัคซีนเข็ม 2 ตุลานี่ใกล้แล้วครับ อีกนิดเดียวๆ safeๆ ตัวเองรอไปก่อนครับ เตาไฟฟ้าไม่ติด build-in ครับ วางไว้เฉยๆ เลย แต่ใช้ผัดไม่มันส์เลยครับ ไฟไม่แรงเหมือนเตาแก๊ส ผัดผักบุ้งไฟแดง นี่ไม่ได้เลย 5555 คิดตามเรื่องหมูปิ้งแล้วเสียวคอแทน ผมไม่กินตอนขับรถๆ เสียวเหมือนกัน ยิ่งดู final destination มานี่ เสียวทุกอย่างรอบตัวเลยครับ ขอบคุณครับผม รอโควิดซาๆ เรื่องแต่งงานรอได้ครับ รอได้สบ๊ายยยยย โดย: จันทราน็อคเทิร์น
วันที่: 13 สิงหาคม 2564 เวลา:11:15:52 น.ที่ไปถาม
Daisuki!! ผมรีบไปหาแผ่นมาดูเพื่อความแน่ใจเลยครับ เป็นซีรี่ย์เก่ามากละ ปี 2008 ดูแล้วลุ้นตัวคุณแม่จริงๆ ครับ ตอนผมดูผมดูซัพจีนนะเออ แต่ตอนนั้นภาษาได้ระดับหนึ่งละ https://wiki.d-addicts.com/Daisuki!! โดย: คุณต่อ (toor36
) วันที่: 13 สิงหาคม 2564 เวลา:20:34:24 น.ช่วงนี้ใครป่วยเป็นหวัดธรรมดา
ไปโรงพยาบาลก็ดูว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เลยนะครับ เพราะอาการเหมือนโควิดเลย โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 13 สิงหาคม 2564 เวลา:21:19:16 น.ตรงกับวันแม่พอดีเลยนะครับ
อ่านที่รีวิวหนังสือแล้วคิดถึงแม่ที่ต่างจังหวัดเลยครับ ผมยังไม่เคยอ่านหนังสือ แต่เคยดูหนังเรื่องนี้ครับ หนังญี่ปุ่นบทจะเศร้า นี่เศร้าสุด ๆ ไปเลย ทำเอาบ่อน้ำตาแตกง่าย ๆ เลยครับ โดย: The Kop Civil
 วันที่: 13 สิงหาคม 2564 เวลา:22:20:07 น.เล่มนี้อ่านแล้วน่าจะได้บรรยากาศคนในโตเกียวน่าดู ผมไม่ได้ไปโตเกียวนานมากๆ แล้วครับ
สิ่งที่หล่อหลอมแต่ละคนขึ้นมานอกจากที่บ้านแล้วปัจจัยอื่นๆ ก็มีอิทธิพลมาก คนที่เติบโตจากครอบครัวไม่ดี แต่กลายเป็นคนดีได้ต้องขอบคุณปัจจัยอื่นๆ ที่ว่านั่นจริงๆ ร่างกายของแม่ค่อยๆเล็กลงเหมือนยางลบ เป็นความจริงที่น่าเศร้านะครับ พอเราเติบโตขึ้น แม่เราก็แก่เฒ่าลงไปเรื่อยๆ แม่ของมาคุงไม่เหลือทรัพย์สินเงินทองเพราะทุ่มทุกอย่างกับการลงทุนการศึกษาลูก เป็นการลงทุนที่มีความเสี่ยง ผู้ลงทุนโปรดศึกษา...หยุด! เป็นหนังสือที่เหมาะกับวันแม่มากๆครับ ยิ่งสร้างจากชีวิตจริงด้วย แถมได้ทำเป็นซี่ร่ยส์กับหนังโรงอีก โดย: ชีริว
 วันที่: 14 สิงหาคม 2564 เวลา:17:20:09 น.ที่ผมประหลาดใจมาก ๆ คือ
โควิดมันกลายพันธุ์ได้เร็วจริงๆ ไข้หวัดใหญ่ ปกติจะกลายพันธุ์ช้ากว่านี้ เจอโควิดเข้าไป น่าทึ่งปนสยองขวัญมากๆครับ เหมือนมันเป็นเชื้อโรคสายพันธุ์จีเนียสเลย 555  โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 14 สิงหาคม 2564 เวลา:22:54:21 น. สุขสันต์วันหยุดค่า ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ เช้านี้ ไข่เจียวเมนูที่ 4 แล้วจ้า อิอิ โดย: ฟ้าใสวันใหม่
วันที่: 15 สิงหาคม 2564 เวลา:10:16:15 น.ผมก็เพิ่งได้ดูเรื่องนี้บน netflix เองครับ
ดูแล้วก็แปลกใจว่าเราพลาดหนังดีๆแบบนี้ไปได้ไงตั้งนาน ปกติตามเก็บหนัง GTH เกือบทุกเรื่อง รอรีวิวหนังสือเล่มต่อไปนะครับ โดย: ชีริว
วันที่: 15 สิงหาคม 2564 เวลา:20:40:56 น.เห็นด้วยเลยครับ
ว่าการ์ตูนหรือหนังสือที่จบแบบเหนือความคาดหมาย กลับทำให้อ่านสนุกมากว่าการจบแบบเดาได้ครับ โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 15 สิงหาคม 2564 เวลา:23:18:54 น."... ขยันทำเมนูมากเลย"
ความจริงขี้เกียจมากกว่า เพราะยังไงก็ต้องทำอาหารทานอยู่แล้ว และไข่เจียวเป็นอะไรที่ง่ายสุด ๆ จ้า อิอิ  โดย: ฟ้าใสวันใหม่
วันที่: 16 สิงหาคม 2564 เวลา:11:03:32 น.ลืมตอบ ...
"ถ้าโรยพริกแดงมากขึ้น แล้วใบโหระพาวางแบบกระจาย ก็ดูเป็น festival ได้เหมือนกันนะครับ เขียว/แดง คริสต์มาส" การทำอาหารเป็นศาสตร์และศิลป์นะคะ ทำแล้วสนุก กินได้ด้วย  โดย: ฟ้าใสวันใหม่
วันที่: 16 สิงหาคม 2564 เวลา:11:07:43 น.จากบล๊อก
เพื่อนผมที่ยังต้องนั่งรถตู้ไปทำงานคือแพนิกจนเลิกแพนิกไปแล้วครับ บอกว่า ป่านนี้มันมีภูมิแล้ว 555 จริง ๆผมไม่ใช่สายลุย แค่ไม่ชอบถูกเอาเปรียบ หรือข่มเหงเรา เตาไฟฟ้าทำแพนเค้กดีครับ ไฟมันไม่แรงเร็ว เลยไม่ไหม้ ถ้าทำเตาแก๊สนี่ไหม้เก่งมาก แต่ทอดไข่เจียวฟูไม่ได้ครับ 555555 Final destination ผมหลอนทุกภาคเลย โดย: จันทราน็อคเทิร์น
วันที่: 16 สิงหาคม 2564 เวลา:13:24:18 น.จากบล็อก ไข่คุณชาย
จำไม่ได้ว่าตามสูตรเดิมใช้ไชโป๊วฝอยหริอแผ่นนะครับ อิอิมั่วสุดๆ อิอิ ขอบคุณสำหรับกำลังใจให้บล็อก - ไข่คุณชายคราบ โดย: ทนายอ้วน
วันที่: 16 สิงหาคม 2564 เวลา:20:07:27 น.เป็นหนังสือดีที่ลูกควรหามาอ่านค่ะ
ในโลกนี้คนที่รักและหวังดีกับเราที่สุดก็คงจะเป็นพ่อแม่นี่ล่ะค่ะ โดย: เนินน้ำ
 วันที่: 16 สิงหาคม 2564 เวลา:20:22:48 น.สวัสดียามเช้าครับ
หวยกลายเป็นความหวังอันยิ่งใหญ่ ในภาวะที่คนไทยแทบจะสิ้นหวังกับการบริหารประเทศอันล้มเหลวของรัฐบาลนะครับ  โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 17 สิงหาคม 2564 เวลา:6:47:11 น.น่าอ่าน และคงจะต้องเขียนดีแน่ ๆ เลยมีคนนำไปทำเป็นภาพยนต์... ครับ
โดย: ไวน์กับสายน้ำ
 วันที่: 17 สิงหาคม 2564 เวลา:8:13:59 น. |
BlogGang Popular Award#19
 มาช้ายังดีกว่าไม่มา
 ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [?]บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
นึกว่าจะได้อ่านเรื่องของ จขบ. ซะอีก อิอิ
ความรักของแม่ยิ่งใหญ่เสมอ อ่านหรือไม่อ่านก็รักแม่มากอยู่แล้วค่ะ
สุขสันต์วันแม่อีกครั้งนะคะ