ตะรุเตากับเราสองคน ตอนที่ 3 วันที่ 11 ดำน้ำที่ราวี กินข้าวเช้า รับข้าวกล่องที่สั่งไว้ ก็ได้เวลาไปดำน้ำ เย้ คิดถึงทะเลจังเลย รู้สึกอย่างกับว่าไม่ได้ไปดำน้ำมาเป็นปี (ต้นปี หล่อนเพิ่งไปลันตามานะยะ  )จุดแรกที่ปล่อยให้ลงก็ได้เรื่องเลย น่าจะเป็นร่องน้ำจาบัง ซึ่งน้ำแรงมาก เราก็ลืมตัวนึกว่าตัวเองยังสาว ๆ อยู่ ลงไปก็ได้เรื่อง ให้คนเรือไปลากกลับเรือ ที่สำคัญ หน้ากากที่เช่ามา ลืมเอามาลองก่อนออกมาดำน้ำ พอลงน้ำไปจึงรู้ว่า หน้ากากของเรามันล็อกไม่อยู่ คอยแต่จะลื่นหลุด ต้องขยับให้เข้าที่ตลอด ส่วนของเพื่อนตัวเป่าลมหายใจก็น้ำเข้าตลอด เป็นการดำน้ำที่ต้องจำไว้เลย แล้วต้องเตือนตัวเองว่าอย่าลืมเช็คอุปกรณ์ให้เรียบร้อยก่อนออก (ไปเที่ยวดำน้ำมาเป็นสิบรอบ มีครั้งนี้แหละที่ไม่ได้เช็ค ก็เจอดีเลย) ปณิธานจากการเที่ยวครั้งนี้ของเราสองคนคือ กลับกรุงเทพฯ จะต้องไปหาซื้อสนอร์เกิลเป็นของตัวเอง แต่พอออกจากร่องน้ำจาบัง ไปดำน้ำอีกจุด ก็ลงเหมือนเดิม มาทั้งทีต้องไปดำน้ำสิ แต่ก็ลงไม่ได้นาน หน้ากาก แค้นนนนน จุดที่แวะอีกที่คือ เกาะหินงาม ที่มีคำสาปแช่งไว้ว่าใครที่เอาหินไปจากเกาะจะต้องมีอันเป็นไป และถ้าใครสามารถต่อหิน 12 ก้อนโดยไม่ล้ม คำอธิษฐานจะสัมฤทธิ์ผล   ดำน้ำเสร็จก็ไปกินข้าวเที่ยงเกาะราวีกัน เกาะราวีมีหาดทรายสวยมาก เหมาะกับการเล่นน้ำ และเดินทำโรแมนติก ถ้ามากับแฟน (นักอยากเขียนนิยาย สามารถเอาไปเป็นฉากในนิยายได้เลยนะตะเอง)    นักท่องเที่ยวชาวไทยดำน้ำไปกันเป็นกลุ่ม  นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติแช่น้ำคุยกัน  ส่วนคู่นี้ทำให้เราตาร้อนมั่ก ๆ เดี๋ยวควงคู่เดินเล่น ถ่ายรูป เล่นน้ำ เดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอม  เสร็จจากดำน้ำ ก็กลับมาสลบเหมือด (สลบอยู่คนเดียว คุณเพื่อนเธอไม่เป็นไรเลย) ตกเย็นก็ปลุกเรา ลากเราเดินไป บอกว่าจะไปกินข้าวที่ร้านของกรมประมงที่อยู่แถว ๆ อ่าวพัทยา ปวดแขนไม่อยากไปเลย รู้สึกสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ แต่ไปก็ไป เดินลัดเลาะไปตามทางเดิม ผ่านโรงเรียน เป็นโรงเรียนที่น่าเรียนมาก ตั้งอยู่ติดทะเล เปิดประตูห้องเรียนออกมาก็เป็นหาดทราย เป็นทะเล   ถึงเป็นวันหยุดก็ยังมีเด็ก ๆ มาเล่นกันที่สนามของโรงเรียน เราเดินต่อไปเพราะเพื่อนอยากไปกินที่ร้านของกรมประมงมาก ทั้งที่ไม่รู้เหมือนกันว่าร้านมันอยู่ตรงไหนของเกาะ  แต่พอเดินไป แล้วถามคนแถวนั้น เลยรู้ว่าร้านอยู่ไกลมาก รู้สึกจะอีกด้านเลย ก็เลยถอยดีกว่า เราถามเพื่อนว่าจะกินร้านแถวนั้นเลยไหม แต่ก็ไม่เอา ร้านนั้นไม่น่านั่ง ร้านนี้น่าจะโอเค แต่คนขายหายไปไหนหว่า มัวแต่เลือกร้าน ลืมดูฟ้าดูฝน เลยเสร็จเลย ฝนตกลงมาแรงมาก ลมพัดกระเจิง (เพิ่งมารู้ว่าโดนหางพายุที่เข้าฟิลิปปินส์ก็ตอนถึงกรุงเทพฯ แล้ว) ต้องไปหลบฝนอยู่ตรงชายคากระท่อมของชาวเลแถวนั้น เป็นที่มา ที่นำมาบอกเพื่อน ๆ น้อง ๆ ว่า เสียดายที่มองหน้าคนที่ไปติดฝนอยู่ด้วยกัน มันเป็นเพื่อนสาวของเดี้ยนเองนี่หว่า ถ้าเป็นหนุ่ม ๆ หน่อยล่ะ จะดึงเข้ากระท่อมแถวนั้น ปล้ำซะเลย ติดฝน ติดเกาะ กระท่อมกลางป่า (ที่ไหนยะ กลางหมู่บ้านเฟร้ยยยย) นี่มันพล็อตหนังไทยชัด ๆ  จบทริปนี้ แบบบ้า ๆ บอ ๆ หน่อยนะ แถมทำชุดว่ายน้ำหายอีกตะหาก คงปลิวหายตอนตากที่หน้าห้อง แล้วคิดว่าตัวเองเก็บมาแล้ว เซ็งเลย เจอกันทริปหน้าจ้า 
 สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้คุณจขบและครอบครัวมีแต่ความสุข โรคภัยไม่มี มีโชคมีลาภมีเงินมีทอง รวยๆ เฮงๆ ตลอดปีและก้อตลอดไปค่ะ โดย: icebridy
 วันที่: 30 ธันวาคม 2549 เวลา:21:52:14 น.   โดย: haiku
วันที่: 31 ธันวาคม 2549 เวลา:5:46:31 น. |
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
... แวะมาเยี่ยมเยียน
และขอบอกว่า ...
ส วั ส ดี ปี 2 5 5 0 . . . น ะ ค ะ
ข อ ให้ มี ค ว า ม สุ ข ม า ก ๆ น ะ ค ะ