09/04/48 เลือกอนาคต เลือกอนาคต... คงจะรู้กันแหละว่าการเลือกคณะเรียนในมหาวิทยาลัยเนี่ย เท่ากับเป็นการเลือกอนาคตทั้งชีวิต จบออกมาก็ต้องทำงานตามความรู้ที่มี สมมติเรียนนิเทศแล้วจบมาเป็นเภสัชกรมันก็ไม่ถูก... จริงปะ? ข้าพเจ้าเลือกคณะ... "ใช่ซี้... แกเลือกอะไรก็ได้หนิ" ลำบากใจนาเฟ้ย สุดท้าย คณะที่เลือกไป ก็... 1 หมอ แถวๆ องค์การเภสัช ข้ามสะพานไปหน่อย 2 หมอ แถวๆ องครักษ์ละมั้ง 3 เภสัช ใกล้ๆ โรงพยาบาลสงฆ์ 4 เภสัช แถวๆ สยาม เลือกเพราะไปมาสะดวกเป็นหลัก... วันนี้รู้สึกว่าตอนเช้าที่โรงเรียนจะรับมอบตัวนักเรียน ม.1 ปีการศึกษาใหม่ ไปช่วยซะหน่อย แปดโมงก็ถึงแล้ว~ แปดโมงเด็กก็มากันเพียบแล้ว~ - -'' อาจารย์ทักใหญ่เลย "ว่าไง ติดหมอแล้วเหรอ?" <<-- โรคจิตน่าครับ อาจารย์ ผมยังไม่ได้ยื่นเลือกคณะเลย ได้ไวตามิลค์ เจ (หรือแลคตาซอย เจ หว่า) มากล่องนึง มื้อเช้ารอดแล้วไชโย เจอไอ้กานต์ด้อมๆ มองๆ ห้อง กน. อยู่พอดี เลยเข้าห้องไปวางกระเป๋า หยิบกระเป๋า SRIAYUDHYA53 มาลูบๆ คลำๆ แล้วก็ขึ้นหอประชุมไป เพราะเพิ่งรู้ว่า... เขามารอลงทะเบียนกันแล้ว ได้เก้าอี้นั่ง มีแอร์เย็นๆ ชีวิตต้องการอะไรอีก ^^ "ผู้ปกครองลงชื่อหรือยังครับ" "ลงชื่อตามห้องของนักเรียนเลยนะครับ" "นักเรียนห้องอะไรครับ?" "เขียนชื่อผู้ปกครอง เบอร์โทรติดต่อ แล้วรับเอกสารด้วยนะครับ" พูดซะจนอยากหาเทปอัดเปิดจริงๆ สุนทรพจน์ ผอ. ดีใช้ได้เลยล่ะ ไม่น่าเบื่ออย่างที่คิดเลย แต่ถึงกระนั้นพวกเด็กๆ เขาก็ทยอยหนีลงไปข้างล่าง ทิ้งชั้นไว้ข้างบนคนเดียว กับอาจารย์อีกคน จะลงไปก็ไม่ได้ เดี๋ยวไม่มีเหลือเลยสักคนมันจะไม่ดี สุดท้ายก็ต้องรอจนกว่า ผอ. จะพูดเสร็จ หิวแย้ว~~ ผู้ปกครองจำนวนมหาศาลทยอยลงจากหอประชุม... เพื่อไปปะทะกับโต๊ะขายกระเป๋า โอ้ว ขยันขันแข็งกันจริงๆ ไปช่วยพวกเค้าขายอยู่แป๊บนึงแหละ สักพักก็ลามาห้องเลข นั่งตัดแปะกันใหญ่เลย บางคนก็ยังไม่ได้เลือกด้วยซ้ำ (อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะยื่นคณะกันแล้ว...) แอร์เย็น... เพื่อนดี... ชีวิตต้องการอะไรอีก? ^^ ในที่สุดพวกวสันต์ก็ขี้เกียจรอ เลยไปก่อน ไปด้วยละกัน แท็กซี่โลด นั่งหน้าโลด ไปจุฬาโลด รับบัตรคิวโลด ...สุดท้ายก็ต้องนั่งรออยู่ดี... แถมต้องผจญกับพวกพี่ๆ ขายสมุดอีก ไม่ซื้อก็สงสารเขา ซื้อก็สงสารเรา อารมณ์เดียวกับเจอเซลส์แมนมาขายของหน้าบ้านเลย เพื่อนๆ ที่เหลือมากันครบแล้วก็ยังไม่ถึงคิวซะที พอถึงคิว ดันมีแต่ชั้นกับอ๋อง แล้วก็ไพโรจน์อีกคน อยู่ในรอบนี้ซะงั้น!! ก็ทำไปตามลำดับ เขาตรวจให้หมดเลย ดีจริง สนุกที่สุดตอนกรอกรหัสคณะ เราก็ลุ้นที่สุดสิ กรอกถูกมั้ย กรอกถูกมั้ย "ถูกต้องครับ..." ก็ได้ใบออกมา ติดรูป จ่ายเงิน แล้วก็ซื้อซอง แล้วก็นั่งรอ... รอ...และรอ... และผจญกับพวกพี่ขายสมุด สุดท้ายก็ซื้อมาสองเล่ม กินข้าวอบกรอบยี่ห้ออะไรสักอย่างไปถุงนึง หายหิวไปได้หน่อย พอออกมาครบ คา รา โอ เกะ ไม่เคยขาดคาราโอเกะกันเลยจริงๆ !! ก็เลยไปร้องด้วย อืม... คาราโอเกะ SF เลือกเพลงง่ายกว่า D-CINE แต่แพงกว่า พอจบก็แยกย้ายกันกลับ อืม...ง่ายดี...เป็นวันธรรมดาจริงๆ เป็นวันธรรมดาที่อาจตัดสินอนาคตทั้งชีวิตเลยเชียวนะ
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
มันเป็นวันตัดสินชีวิตที่เหลือเราจริงๆนั้นแหละ
ตื่นเต้นมากตอนเค้าคีย์ข้อมูล
ถ้าคีย์ผิดนี่ตายๆๆๆ