บทที่ 1 - นานเกินรอ "นานเกินรอ" จากกันไป นานหลายปี ไม่มีข่าว ไม่เคยลืม เรื่องราว ครั้งเก่าก่อน ตัดสินใจ ผิดพลาด รักขาดรอน ดอกรักอ่อน ถูกหนอนดิน กินจนพรุน ไม่เคยคิด ว่าเขา จะหวนกลับ คงไปแล้ว ไปลับ หายสาบสูญ ทิ้งเราให้ ถวิลหา ด้วยอาดูร ทุกข์เทวษ ทวีคูณ พูนวันคืน ได้พบกัน วันนี้ ดีใจนัก เมื่อเห็นหน้า คนเคยรัก ก็สุดฝืน ความหลังที่ ฝังไว้ คล้ายกองฟืน กลับคุตื่น ฟื้นคืน ด้วยเปลวไฟ อยากตัดพ้อ ต่อว่า สารพัด อยากยืนหยัด เคียงคู่ อยู่ชิดใกล้ อยากทวนเข็ม นาฬิกา พาเราไป สู่ร่มเงา มวลดอกไม้ ใต้แสงดาว อยากจะโผ เข้าไป ในอ้อมกอด อยากอ้อนออด ทวงถาม ถึงความเก่า เคยคิดถึง ฉันคนนี้ บ้างหรือเปล่า ยังเหมือนชาย คนเก่า หรือเปล่าหนอ หลงลืมตัว มัวดีใจ ได้ไม่นาน ใจที่บาน ราวดอกไม้ กลับกลายฝ่อ สงสารชาย คนที่บ้าน ผู้เฝ้ารอ ไม่ระย่อ ท้อแท้ แม้เฉยชา ตัดสินใจ อำลา แม้อาลัย ตั้งแต่นี้ ต่อไป ไม่ฝันหา กลับไปทำ หน้าที่ ของภรรยา ที่ผ่านมา ขอยก ให้เป็นทาน ความจริงเธอ ทำผิด ไว้มากมาย แต่ฉันไม่ ติดใจ จะว่าขาน มีเรื่องเดียว เท่านั้น เป็นตัวการ ปล่อยให้ฉัน ทรมาน นานเกินรอ "ดอยสะเก้ด"
นี่ถ้าไม่เห็นบล็อกนี้ของคุณตุ้ย
จะไม่รู้ว่าอัพบล็อกตอนจบไปแล้วค่ะ  โดย: หอมกร
  วันที่: 22 พฤศจิกายน 2567 เวลา:7:02:54 น.ขอบคุณที่เข้าไปชมบล็อคค่ะ
โดย: Emmy Journey พากิน พาเที่ยว
 วันที่: 22 พฤศจิกายน 2567 เวลา:15:18:15 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 57 คน [
เอาบทกลอนเก่าๆที่เขียนไว้หลายปีแล้วมาปัดฝุ่นค่ะ คงมีหลายคนยังไม่เคยอ่าน