ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งริมแม่น้ำ...“แม่น้ำนี้ชื่อนิจนิรันดร์ เป็นที่ซึ่งเรานัดพบกัน จูบครั้งแรกใต้เงาพระจันทร์ เสียงเธอพร่าสั่น ฉันเห็นน้ำตา“ เนื้อเพลงบางท่อนแม่น้ำนิรันดร์ ของวงแมคอินทอช
เข้าเรื่องกัน..เราสั่งกาแฟร้อนมาจิบแก้วนึง นั่งดูวิวชิวๆเรื่อยเปื่อย พร้อมกับคิดอะไรเพลินๆ อยู่ๆมีเสียงหวานๆ
ดังแว่วเข้ามาในหู…
ลุงค่ะกาแฟหวานไปมั้ยค่ะ เราคิดในใจไม่เรียกกูตาไปเลยล่ะ หญิงสาววัยกลางคน (คงจะเป็นเจ้าของร้าน) เธอบอกอีกว่า...
“ถ้าหวานน้อยไปบอกได้น่ะค่ะ“
เราตอบเพียงสั้นๆ “ครับ“ เราได้แต่คิดอยู่ในใจจะบอกความจริงให้เธอรู้ดีมั้ยอ่ะ ว่าเราสั่งกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลมากิน…“แม่งขมได้ที่ทีเดียวล่ะ“
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [