ถึงร้าย...ก็รัก...ตอนที่ 4 “สั่งได้เต็มที่เลยนะเหี้ยนพ งานนี้ไม่อั้น” “มึงไปดีใจเรื่องอะไรมาวะไอ้สัดพีท”ไอ้นพถามกูด้วยสีหน้างงๆโง่ๆ “กูจะดีใจเรื่องอะไรมึงเสือกอะไรด้วยไอ้เหี้ยนพ”กวนตีนมันไปงั้นแหล่ะ ไม่รู้เป็นไงชอบด่าไอ้นพสนุกดี “อ่าว ไอ้สัดนี่ กูถามดีๆนะเนี่ย” “ถามดี แต่กูอยากตอบไม่ดีมึงปัญหาอะไรรึเปล่าวะ” “เออ เรื่องของมึง ดีใจเรื่องอะไรกูไม่สนแมร่งแล้ว กูจะแดกฟรีอย่างเดียว”สันดานจริงๆ แต่ก็เข้าใจ ไอ้นี่มันชอบของฟรีเป็นชีวิตจิตใจ “แล้วไอ้เหี้ยเป้หล่ะยังไม่เสด็จมาอีกเหรอ” ไอ้ เหี้ยเป้นี่อย่างอื่นดีหมด ยกเว้นเรื่องเดียวเรื่องเวลา นัดไม่เป็นนัด ชอบมาสายตลอด ตั้งแต่เด็กแล้วมันหน่ะซึ่งตอนนี้คงพัฒนามาเป็นสันดานแล้วเพราะมันแก้ไม่เคย หาย “เดี๋ยวมันก็มา มึงมีไรกะมันป่ะเนี่ย”ไอ้สัดนี่ก็อยากรู้มันไปทุกเรื่อง นิสัย...ชอบสอใส่เกือกจริงๆ “มี กูมีเรื่องจะขอบใจมัน” เรื่อง ของตัวดี ถ้าไม่ได้มันช่วยนะคงยืดเยื้อไปอีกนาน ด้วยนิสัยของกูแล้วถ้ากูดำเนินการเรื่องนี้เองคงอีกยาวนานแน่ๆ กูมันเป็นประเภทพูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจนี่หว่า ฮ่าๆๆ “อ๋อ เรื่องน้องไผ่ของมึงหน่ะเหรอ”ไอ้นพเริ่มฉลาด เริ่มจับทางถูกแล้ว นึกว่ามันจะถามเป็นอย่างเดียวซะอีก “เออดิ่” “ไอ้นพแมร่งคิดการณ์ไกลจริงๆเนอะ กูยังนึกไม่ถึงเลย มันคงเป็นห่วงมึงจริงๆเลยไปคุยกะน้องเค้า” “55555”กูยักคิ้วใส่มัน แต่ไม่ตอบอะไรมันไป ขี้เกียจคำเดียวสั้นๆเหตุผลของกู “หัวเราะ ไรไอ้สัด ....นั่นไง ไอ้เหี้ยเป้มาพอดี” ไอ้เหี้ยนพเห็นไอ้เป้ก่อนเลยทั้งๆที่นั่งหันหน้าไปทิศเดียวกันแท้ๆ ที่ผ่านๆมาจะสังเกตุได้ว่าไอ้นพเนี่ยจะสายตาดีกว่าใครในกลุ่มเลย ใครมา ใครมีเรื่อง สาวไหนสวย แมร่งมันเห็นก่อนใครเลย สงสัยเพราะความเสือกมันมีมากเกินลิมิต สายตามันเลยชอบสอดส่อง ฮ่าๆๆ “ไง พวกมึง แดกแต่หัววันเลยนะ”ไอ้เป้ส่งเสียงมาก่อนตัวเลยมึง เอาหนังหน้ามึงมาให้กูเห็นก่อนได้มั้ยแล้วมึงค่อยพูด แมร่งได้ยินแต่เสียงไม่เห็นหน้ากูหลอน “มาเลยมึงสั่งเลย วันนี้ไม่อั้นเพราะกูอารมณ์ดี” “อารมณ์ดีเรื่องน้องไผ่หน่ะเหรอ” “เออสิ วันนี้ตัวดีของกูทำเค้กมาให้กูกินอีกแล้วว่ะ” ตัว ดีเป็นพวกชอบทำขนมเบเกอรี่ ไม่ว่าตัวดีจะทำ เค้ก คุกกี้ บราวนี่ ขนมนมเนยต่างๆ กูก็จะได้กินตลอด แน่หล่ะจะไม่เป็นอย่างนั้นได้ไงก็กูเป็นคนสั่งตัวดีเองว่าห้ามเอาขนมที่ทำ ทุกชนิดไปให้คนอื่นกิน ก็กูหวงนี่นา ฝีมือแฟนทั้งคนจะไปให้คนอื่นกินได้ยังไง กูไม่ยอมเด็ดขาด ตัวดีก็ดี๊ดีกูบอกอย่างนั้นไป ตัวดีก็แค่ตอบกลับมาว่า ก็ได้แต่กินไม่หมด ตาย!! ....เท่านั้นเอง “สวีทกันจริงนะสัด แล้ววันนี้มาได้ไงไม่ไปเฝ้าเมียเหรอไง” “อ๋อวันนี้ตัวดีของกูไปทำรายงานกลุ่มว่ะ กูเลยขออนุญาตมากินเหล้ากะพวกมึงไง รู้มั้ยตัวดีบอกกูว่าไงตอนกูบอกจะมากินเหล้ากับพวกมึง” ตัวดีบอกกูแค่ว่า.... “กิน แต่พอดีนะ อย่ากลับดึกหล่ะตัวดีเป็นห่วง แล้วก็อย่าลืมเมาไม่ขับ” ตัวดีเนี่ยน่าร้ากกกกกกกกกที่สุด คอยเป็นห่วงกูแล้วก็เข้าใจกูทุกอย่างเลย ตอนนี้กูสุดแสนจะมีความสุข ลั้นลาลั้นลาชะเอิงเอย (อย่าแปลกใจมันบ้าไปแล้ว) “เลี่ยนสัดๆ” ไอ้เหี้ยนพอิจฉากูหล่ะสิไอ้นี่ สมน้ำหน้ามันไม่มีใครเอา ฮ่าๆๆ ความ จริงไอ้นพเนี่ยมันไม่เคยขาดผู้หญิงหรอก แต่ไอ้เหี้ยนี่มันเรื่องมากคบใครก็คบได้ไม่นาน มันบอกว่ามันอยากได้แฟนที่นิสัยเหมือนแม่ เออนะมันคงหาได้หรอก กูดูแฟนแต่ละคนของมันก็ เจอกันในผับเอยในร้านเหล้าเอย มันคงจะเจอผู้หญิงนิสัยแบบแม่มันหรอกนะ เหอะๆ “แล้วคนนี้ ตัวจริงของมึงแน่ใช่ป่ะ” ตัวดีของกูเป็นตัวจริงแน่นอน แล้วก็เป็นตัวจริงแบบไม่มีตัวสำรองเพื่อลงเปลี่ยนตัวเลยด้วย “ตัวจริงสิวะ ขนาดนี้แล้วไม่ใช่ตัวจริงได้ไง” “เออรักกันจริง กูก็ดีใจด้วย” “แต่กูต้องขอบใจแผนของมึงมากเว้ย ไอ้เหี้ยเป้ ถ้าไม่ได้แผนของมึง กูก็ไม่รู้จะบอกตัวดีของกูยังไงเลย” “ไม่เป็นไร ถ้ามึงรักกันจริง ที่กูถ่อไปคุยกะน้องเค้า ก็ไม่เสียแรงเปล่าแล้วว่ะ” “คนนี้กูรักจริงแน่นอน” “อ่าวแผนเหี้ยไรของพวกมึงเนี่ย กูงง”ไอ้นพที่นั่งนิ่งฟังอยู่นานถามขึ้นมา เฮ้อ! โง่ๆอย่างไอ้นพกูต้องเหนื่อยอธิบายอีกแล้วสิเนี่ย! “ก็เรื่องมันเป็นอย่างนี้.....................................................” “ห๊ะ นี่ตกลงมันเป็นแผนของพวกมึงสองตัวเหรอเนี่ย”ไอ้นพถามกูกะไอ้เป้ด้วยสีหน้างงๆโง่ตามเคย “เออสิ” ความ จริงมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายนักหรอก แค่กูกังวลเรื่องตัวดีก็เลยไปปรึกษากุนซืออย่างไอ้เป้มัน ไอ้เป้มันก็เลยแนะนำวิธีแบบนี้ให้ ตอนแรกกูก็กลัวหรอกนะว่าตัวดีจะรับไม่ได้ แต่ไอ้เหี้ยเป้มันบอกมันจะพยายามพูดให้กูดูน่าสงสารและน่าเห็นใจมากที่สุด เท่าที่จะทำได้ กูก็เลยยอมใช้แผนของไอ้เป้มัน ก็อย่างว่าแหละนะแผนของไอ้เป้ 99.99%มักจะสำเร็จเสมอ งานนี้กูเลยสบายไปเลย ฮ่าๆๆ “สาดดดดดดด จริงๆเลยพวกมึงนี่ กูขอมอบโล่ตอแหลดีเด่นแห่งชาติให้พวกมึงสองตัวเลย”มึงไม่ต้องยกย่องกูขนาด น้านนน ถึงกูจะตอแหลยังไง แต่กูก็หล่อนะมึง (เกี่ยว?) “ยังไงๆ คนนี้กูก็รักจริงอยู่แล้ว แค่มีเล่ห์เหลี่ยมนิดหน่อยเท่านั้นเอง”ก็จริงๆนี่นา ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกลสิวะ ไม่ได้ด้วยมนต์กูก็จะใช้กำลังปล้ำเอาเลยแหล่ะ เพราะคนนี้ยังไงๆกูก็ไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือเด็ดขาด “หึหึหึ”เสียงหัวเราะลงลำคอไอ้เหี้ยเป้ หัวเราะน่าถีบดีแท้ “แล้ว ตกลงมึงลืม.....ได้แน่แล้วใช่มั้ย”ไอ้นพ ไอ้เจ้าปัญหา ไอ้อิ๊กคิวซัง ไอ้เจ้าหนูจำไม มึงจะถามทำห่าอะไรเยอะแยะนักหนาวะเนี่ย กูอยากจะลืมแมร่งมึงก็เสือกสะกิดอยู่ได้ กูจะลืมไม่ได้เพราะมึงเสือกถามอยู่นี่แหล่ะ “สัด!! กูก็พยายามลืมอยู่นี่ไง แล้วมึงจะพูดทำด๋อยอะไรเนี่ย”ด่าๆๆอย่างนี้ต้องด่ามัน “อ้าวไอ้เหี้ย ก็กูอยากรู้กูก็ถามไง”มันลอยหน้าลอยตาตอบ กวนตีนจริงๆเลยมัน “เออไอ้พีท กูได้ข่าวว่า ....กลับมากันแล้วนะมึง” ไอ้เหี้ยเป้พูดขึ้นหลังจากที่มันเงียบไปซะนาน “ใคร” “ก็.....” “กลับมาทำเหี้ยอะไรวะ”หลังจากที่อึ้งไป 4.253 วิฯกูก็หลุดคำนี้ออกมาจากปาก “กลับมา รีเทิร์นกะมึงม้างไอ้สาดพีท”ไอ้เหี้ยนพแมร่งกวนตีนกูตลอด มึงจะหยุดสงบปากซักนาทีมึงจะตายมั้ย “มา ก็เท่านั้น กูไม่สนใจหรอก ตอนนี้กูมีตัวดีที่รักของกูแล้ว มาก็ไม่ได้มีผลอะไร” ใช่กูมีคนที่กูรักและก็รักกูอยู่แล้ว กูไม่อยากจะสนคนอื่น จะสนไปทำไม? มันเป็นอดีตไปแล้ว อดีตที่ไม่น่าจดจำ “เออ ขอให้แน่เหอะมึง อย่าโง่เสือกไปใจอ่อนอีกหล่ะ”ไอ้สัดนพมึงจะพูดทำด๋อยอะไรเนี่ย “เออ กูรักเดียวใจเดียวพวกมึงก็รู้” “พวก กูรู้ว่ามึงรักเดียวใจเดียว แต่นั่นมันก็รักแรกของมึงนี่หว่า เลยถามเพื่อความแน่ใจ หึหึหึ”รอบนี้เป็นไอ้เหี้ยเป้ ตกลงพวกมึงต้องการจะกวนตีนกูใช่มั้ยเนี่ย ย้ำๆสะกิดๆกันอยู่ได้ กูยิ่งไม่อยากจะสนใจไม่อยากจะนึกถึง “นั่นมันเป็นอดีต ส่วนปัจจุบันและอนาคตของกู มันเป็นของตัวดีเว้ย”กูทำหน้าระรื่นตอบพวกมันไป “อ้วกกกก” “อ้วกกกก” เสียงสามัคคีการอ้วกของไอ้สองเหี้ยเพื่อนสนิท ตกลงพวกมึงผสมพันธ์กันเองแล้วท้องใช่มั้ยสาดดดดดดดด หลังจากนั้นพวกเราก็ดื่มกินเฮฮาพูดคุยกันตามประสา จนเวลาล่วงเลยไปเกือบๆสี่ทุ่ม “ตายห่า! มัวแต่โม้กะพวกมึง กูไม่ได้โทรหาตัวดีเลยเนี่ย” “สัด! กูพึ่งเห็นมึงโทรไปเมื่อตะกี้นี้เองนะเว้ย”เสียงไอ้นพโวยวายๆ “ตะ กี้ก็ส่วนตะกี้ดิ่ กูต้องโทรทุกๆชั่วโมงเว้ย ตอนนี้ตัวดีทำรายงานอยู่ที่ห้องเพื่อน กูต้องโทรไปเช็กอีกอย่างมันเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของต่อเพื่อนๆของตัวดี ว่าตัวดีหน่ะมีแฟนแล้วเว้ย”เป็นไงแผนกูเด็กป่ะ ว่าแล้วก็เดินออกไปข้างนอกร้านเพื่อโทรหาตัวดี ก็ข้างในมันเปิดเพลงเสียงดังเดี๋ยวได้ยินเสียงตัวดีไม่ชัด .... “ไม่เจอกันนานนะคะพีท”เสียงที่กูคุ้นเคย เสียงที่กูไม่มีวันลืม..... “พลอย!?”
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [