"ผู้ใดไม่เห็นทุกข์ ผู้นั้นคือผู้ไม่เห็นธรรม
ผู้ได้รับทุกข์ จนเหลือที่จะอดกลั้นแล้ว
เมื่อหวนกลับเข้ามาถึงตัวนั่นแลจึงจะรู้ว่าทุกข์นั้นแลคือ ธรรม "
.
หลวงปู่ดูลย์ อตุโล
นับตั้งแต่ป่วย 18 น .2มิย 63
วันนี้นับว่าดีขึ้นอย่างมาก พอได้มีเวลามาเขียนบันทึก หลายเรื่องราวถ้าไม่บันทึกไว้ก็ลืม แม้เรื่องสำคัญ
ป่วยหนักแต่ละครั้ง ก็ไม่เสียแรงที่ได้ปฏิบัติ หรือสอบภาคปฏิบัติไปในตัว ได้ข้อคิดได้ข้อวัตรข้อปฏิบัติขึ้นมาอีกเยอะ นับว่าไม่นอนป่วยเสียเวลาเปล่า มาถึงตอนนี้ดูเหมือนเกือบจะหายถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดร่างกายค่อยๆซ่อมตัวเอง มองย้อนกลับเรื่องราว 8 วันก่อนทีละวัน รู้สึกสนุกดีเหมือนกัน ที่สามารถผ่านบททดสอบยากๆมาได้
ขอขอบคุณทุกกำลังใจ ขออภัยที่ต้องหายหัวไม่ได้ทักทายใครๆ หายสนิทเป็นปกติดี ลุกจากเตียงอย่างปกติสมบูรณ์เมื่อไหร่จะเปิดเม้นท์และทักทายกันต่อไปค่ะ
เช้านี้อากาศดี รู้สึกเหมือนวันพักผ่อน เดินได้นิดหน่อยนอนชมสวนไป กระเช้าดอกไม้ที่เพื่อนรักหอบหิ้วฝ่าพายุหลายร้อยกิโลมาเยี่ยมเยียนวันแรกที่ออกจาก รพ เริ่มเหี่ยวเฉา สักวันก็คงเหี่ยวหมด นำมานอนดูด้วย ระลึกถึงความรักความห่วงใยของเพื่อนอย่างซาบซึ้ง ด้วยระยะทางไกลกว่าจะมาถึงต้องหยุดพักระยะมาหนึ่งคืน กลางพายุฝนหนัก
นอนรับลม ใบไม้แกว่งไกว สดชื่น กว่าห้องแคบใน รพ
เพลงประกอบนี้เหมาะที่สุด
แก๊งค์นกกางเขน มาจับกลุ่มร้องเพลงให้ฟังเพลิน มันค่อยๆกระเถิบมาเมียงมองใกล้ๆ เกาะอยู่เป็นนานไม่หนีไปไหนแม้เห็นกล้องที่เล็งไป. ร้องเพลงต่อเนื่องเยี่ยมไข้กันหลายตัวหลายเพลง ฟังเพลินชอบ มันเอียงคอเมียงมองไม่ละสายตาคงสงสัยทำไมอยู่แนวราบไม่เดิน ไปไหนมาไหนเหมือนเคย ในบรรดานกทั้งสวนนี้ นกกางเขนเป็นนกที่น่ารักกว่าเพื่อน ไม่ก้าวร้าว แต่ละครั้งก่อนกินอาหารและหลังกินอาหารแล้ว มันจะร้องเพลงให้ฟังทุกวัน ถึงกายป่วยแต่ใจสุขสบายดี