~ พจนาลัยแห่งดอกลั่นทม ~ สุริยฉัตร ชัยมงคล เป็นบทกวีที่ไพเราะมากค่ะ แต่อ่านแล้วรู้สึกใจหายยังไงไม่รู้
โดย: BoOKend วันที่: 7 พฤษภาคม 2551 เวลา:10:22:08 น.
^
^ ค่ะคุณหนึ่งฯ ในบทสัมภาษณ์เขาถามต่อไปว่า..."คุณไม่มีความหวังอะไรในชีวิตเลยหรือ ?" คุณสุริยฉัตรตอบว่า..."ก็ไม่รู้จะหวังอะไร..."...โหยเลยค่ะ ใช่ค่ะคุณบุ้คฯ...ทั้งใจหายแล้วก็...แห้งโหยทีเดียวเชียว... วันนี้ตรงกับวันเสียชีวิตของคุณสุริยฉัตรเมื่อสิบปีที่แล้วค่ะ...จึงนำพจนาลัยบทนี้มารำลึกถึงเจ้าของในบล็อกนี้ค่ะ โดย: แม่ไก่ วันที่: 7 พฤษภาคม 2551 เวลา:12:04:20 น.
ลำเนาว์ป่า เป็นบทประพันธ์ของใครคะคุณแม่ไก่...
อยากทราบ ขอบคุณค่ะ คิดถึงๆๆๆ โดย: โมกสีเงิน วันที่: 7 พฤษภาคม 2551 เวลา:12:44:00 น.
^
^ ลำเนาป่า ไม่มีว แหวนการันต์ค่ะคุณโมกฯ เป็นหนังสือดีอีกหนึ่งเล่ม งานเขียนของคุณศิเรมอร อุณหธูป ค่ะ...คุณศิเรมอรเป็นลูกสาวของคุณประมูล อุณหธูป นักเขียนนักแปลคนโปรดของคุณสุริยฉัตรเลยค่ะ โดย: แม่ไก่ วันที่: 7 พฤษภาคม 2551 เวลา:12:49:08 น.
แม่ไก่ เรื่องนี้น่าอ่านอย่างแรงง...
ปล. เก้าอี้ แม่ไก่ น่านั่งเจงๆ โดย: treehouse วันที่: 7 พฤษภาคม 2551 เวลา:13:02:00 น.
เป็นบทกวีที่เขียนตามความรู้สึก
ของคนที่ปลงกับชีวิตแล้วยอมรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เขียนเร้าความรู้สึกจริงๆ โดย: gripenator วันที่: 7 พฤษภาคม 2551 เวลา:13:59:01 น.
แวะมาอ่านกลอนค่ะ...คุณพี่แม่ไก่
วันก่อนแวะมาอ่าน"หวานไฟ"ไพเราะเหลือเกิน ได้แรงบันดาลใจ...อยากแต่งกลอนบ้าง แต่ว่าแต่งไม่ค่อยเป็นหรอก แต่ก็จะลองดู...ตั้งบล็อกใหม่ไว้แต่งกลอน พี่แม่ไก่...แวะไปติ-ชมบ้างนะคะ โดย: nikanda วันที่: 7 พฤษภาคม 2551 เวลา:18:24:14 น.
|
บทความทั้งหมด
|
อ่านแล้วรู้สึกแปลกๆ บรรยายไม่ถูกครับ..
+++++++++++++++
ถึงจะอยู่หรือไม่ใช่ความหวัง
ถึงจะรั้งชีพได้ก็ไม่สน
ถึงจะตายหายไปในบัดดล
...จะไม่หม่นหมองเศร้าเคล้าน้ำตา
ขอมั่วอีกครั้งครับ...:-D