Lunch Queen (Lunch no Joou) สูตรรักข้าวห่อไข่ revisit

หลายอาทิตย์มานี้ fail หลาย ๆ อย่าง และเริ่มเบื่อเรียนภาษาจีน(เลิกเรียนมันเลยดีมั้ย?) เลยเปลี่ยนมาดูละครญี่ปุ่นที่ไม่ได้ดูมาหลายเดือน

มาราธอนดูละครเก่าที่อยากดูซ้ำไปหลายเรื่อง ทั้ง slow dance ที่เขียนถึงไปแล้ววันก่อน, kimiwa petto (ที่ดูยังไงก็ >>> เวอร์ชันหนังเกาหลี), 1 litre of tears (ที่ดูรอบนี้ไม่ร้องไห้ตาบวมเหมือนครั้งแรกที่ดู) แล้วก็ lunch queen สูตรรักข้าวห่อไข่ ที่จะเขียนถึงในวันนี้ :)

ละครเก่าขนาดนี้ (ภาพยัง 4:3 ไม่เป็น widescreen เลย) แต่ดูใหม่ก็ยังสนุก พล็อต/บทไม่ได้ perfect แต่ก็ดูเพลิน ๆ ได้ข้อคิด(?) เรื่องนี้มีองค์ประกอบที่ดีมากอยู่สองอย่างคืออาหารน่ากิน กับ หนุ่มหล่อ(หลายคน)

เวลาดูละครเก่าซ้ำจะมีเรื่องสนุกอย่างหนึ่งคือจะสังเกตเห็นดาราบทตัวประกอบที่สมัยนี้เล่นเป็นตัวเด่นแล้วหลายคน ตอนดูครั้งแรกจะยังไม่รู้จักและเนื่องจากบทไม่ได้เด่นก็เลยไม่ได้จำไม่ได้สนใจ แต่พอมาดูใหม่แล้วก็ ว้าว นี่มันคนนั้นนี่ คนนี้นี่ โห เล่นบทกระจอกงี้เลยเหรอ โห แต่ก่อนยังไม่หล่อเลยเนอะ ฯลฯ

lunch queen มีคนที่ดูแล้วตกใจคือเอตะ คือเอตะนี่ดูมาหลายเรื่องมากแต่ไม่เคยจำได้จนถึงเรื่อง last friends ถึงจะปิ๊ง แล้วพอดูละครเก่า ๆ ก็จะงงว่าเอ๊ะ อ้าว เอตะเหรอเนี่ย! ไม่เคยสังเกต! ในบรรดาละครที่เอากลับมาดูใหม่เร็ว ๆ นี้ เอตะเล่นเป็นเพื่อนพระเอกตั้ง 2 เรื่องคือเรื่อง lunch queen นี้กับ kimiwa petto ดูแล้วอู้...เอตะ...นายบทน้อยและไม่น่าสนใจเลย สมควรแล้วที่ฉันจำไม่ได้ และขอโทษเหอะ น่าสงสารมาก ทั้งสองเรื่องเอตะหลงรักสาวที่รักพระเอกอยู่ตลอดเลย น่าฉงฉานจริง ๆ...

นึก ๆ ไปแล้วนักแสดงญี่ปุ่นนี่เขาไต่เต้าจากล่างขึ้นบน ฝึกปรือฝีมือกว่าจะได้บทเด่นก็ต้องฝีมือถึง หน้าตารูปร่างก็พัฒนาแล้ว(หลังจากเข้าวงการแล้วคงต้องดูแลตัวเองให้ดีขึ้น) ออร่ากระจายกำลังได้ที่ :)

แต่นักแสดงไทยหาไม่ค่อยได้ ประเภทเริ่มจากตัวประกอบกิ๊กก๊อกก่อนเล่นเป็นตัวนำ อย่างน้อยก็ต้องเริ่มจากบทพระรอง นางรองเลยอ่ะเนอะ

แต่ที่ตกใจยิ่งกว่าเอตะ คือคิริทานิ เคนตะ ในบท Maggie!! ทำไมสิบปีผ่านไปหน้าตาทุกอย่างเหมือนเดิมเด๊ะเลย ไม่มีแก่ขึ้นแม้แต่นิดเดียว!!

เรื่องนี้ก็ขอพูดถึง tsumabuki satoshi อีกทีเถอะนะ ชอบ น่ารักอ่ะ ^^
(ต่อไปนี้จะ spoil นิดนึง แต่ว่านะ ป่านนี้จะยังมีคนไม่เคยดูเรื่องนี้ด้วยรึ?) ดูไปครึ่งเรื่องใคร ๆ ก็น่าจะรู้ว่าใครเป็นพระเอก แต่ที่ตอนหลังสุดละครไม่ยอมฟันธงคงเพราะคนเขียนคงจะสงสารซาโตชิหรือไม่ก็สงสารแฟน ๆ ซาโตชิรึเปล่า? >_<

ความคิดหนึ่งที่แว้บเข้ามาระหว่างดู คนเป็นนักแสดงเนี่ย ไม่ว่าจะแสดงดีแค่ไหนแต่บุคลิก ท่าทาง การพูด ฯลฯ ยังไง้ ยังไงมันก็ยังเป็นตัวตนของนักแสดงเองอยู่ดี (ยกเว้นบทที่ได้รับ extreme จัด เป็นคนพิการ คนบ้า ฯลฯ) เพราะฉะนั้นถ้าเป็นนักแสดงที่มีบุคลิกที่เราชอบ ไม่ว่าจะไปเล่นเรื่องอะไรเราก็คงยังชอบอยู่ดี อย่างซาโตชิเนี่ย ดูเป็นคนนิสัยดี๊ นิสัยดี แหย ๆ หน่อย ๆ ดูทุกเรื่องก็ชอบหมดเลย :)

แต่กลับกัน ถ้าเป็นคนที่ไม่ชอบบุคลิกเขา ก็คงจะไม่ชอบไปทุก ๆ เรื่อง :(

พล็อตของเรื่องนี้ว่าไปแล้วคือ shoujo manga (การ์ตูนตาหวาน)ชัด ๆ เพราะนางเอกได้เข้าไปอยู่ในบ้านที่มีแต่หนุ่ม ๆ หน้าตาดีไปหมดเลย แล้วแต่ละตอนผ่านไป(เกือบ)ทุกคนก็มาหลงรักนางเอกหมดเลย สงสัยอยู่ว่าคนดูเรื่องนี้เนี่ย ratio ญ/ช เป็น 99/1 หรือเปล่า? ผู้ชายที่ดูเรื่องนี้คงประเภทถ้าไม่ 1.ชอบ Takeuchi Yuko ก็คง 2. ชอบอาหารฝรั่งสไตล์ญี่ปุ่น (ดูแล้วอยากกิ๊นอยากกิน)

เห็นพล็อตเป็น fantasy ของสาว ๆ ขนาดนี้แต่ธีมของเรื่องไม่ได้เน้น romance เท่ากับเรื่องของคุณค่าของการรักษาสิ่งดี ๆ ให้คงอยู่ตลอดไป แม้ว่าความดีของสิ่งนั้น ๆ จะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตระดับชาติ หรือสลักสำคัญอะไรมากมายอย่างที่ตัวละครตัวหนึ่งในเรื่องพูดออกมาว่า "ถึง(ร้าน)จะหายไป ก็ไม่มีใครเดือดร้อนจนถึงตายหรอก"

ในเรื่องแสดงให้เห็นถึงตัวละครประกอบหลาย ๆ คนที่รู้สึกดีที่ร้านอาหารเก่าแก่นี้ยังอยู่ที่เดิมและเสิร์ฟอาหารรสชาติเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นี้แต่มีความหมายกับหลายคน (ต่อไปนี้จะ spoil นิดนึง แต่ว่านะ ป่านนี้จะยังมีคนไม่เคยดูเรื่องนี้ด้วยรึ?) โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับแฟนเก่าของนางเอกที่ความหวังที่จะได้มากินอาหารอร่อย ๆ ที่ร้านนี้คงจะหล่อเลี้ยงชีวิตในคุกได้เป็นอย่างดี

คนตะกละอย่างจขบ.เข้าใจความรู้สึกของนางเอกมากเลย จขบ.เวลามีแพลนจะได้กินของอร่อยก็มีความสุขล่วงหน้าได้หลายวัน (คนในครอบครัวจขบ.ก็เป็น คิดว่าน่าจะเป็นทุกคนในโลกนี้นะ)

ส่วนคำพูดที่ตบหน้าจขบ.แรงสุดในเรื่องคือ "สิ่งที่ทำนายอนาคตได้ดีที่สุดคืออดีต"

โอ้ จริงแท้ที่สุดในโลก T-T

Create Date : 06 มิถุนายน 2555 Last Update : 6 มิถุนายน 2555 23:22:55 น. Counter : 3251 Pageviews.		0 comments
Share Tweet