"ดิฉันอาศัยอยู่กับพ่อแม่และลูกอีก 2 คนที่อำเภออิชิมากิ จังหวัดมิยางิ ซึ่งประสบภัยสึนามิในปีที่ผ่านมา" นี่คือเสียงเศร้ากังวาลของผู้หญิงวันกลางคนคนหนึ่ง ผู้ประสบภัยสึนามิในจังหวัดมิยางิ

หนึ่งอาทิตย์ก่อนแผ่นดินไหว ลูกชายที่อายุ 23 ของฉันเพิ่งจัดงานแต่งงาน ลูกชายและลูกสะใภ้ย้ายเข้าสู่บ้านใหม่ในวันที่ 11 มีนาคมที่ผ่านมา ทั้งสองคนเป็นคู่แต่งงานใหม่ที่กำลังจะมีลูก ช่างเป็นช่วงเวลาที่พวกเราทุกคนมีความสุขที่สุด ในวันที่เกิดแผ่นดินไหว เช้าวันนั้นก็เหมือนเช้าทุกวันที่ผ่านมา ฉันไม่เคยคิดว่าจะไม่มีเช้าวันต่อไปสำหรับลูกชาย

หลังจากเกิดแผ่นดินไหว ลูกชายขับรถไปรับน้อง ตาและยาย เพื่อไปที่หลบภัยด้วยกัน แต่ว่าสึนามิก็ซัดเข้ามาถึงในที่หลบภัย วันถัดไป ห่างจากที่หลบภัยประมาณ 100 เมตรก็พบร่างลูกชายของฉัน ลูกสาวฉันถูกพบเป็นคนสุดท้ายหลังจากเหตุการณ์ผ่านไปอีกหนึ่งเดือน

ลูกสะใภ้กอดร่างของลูกชายที่เย็นชืดแล้วร้องไห้ เมื่อนึกถึงความรู้สึกของลูกชายที่ต้องทิ้งภรรยาให้เหลืออยู่เพียงลำพัง ฉันก็อยากจะตายแทนลูกชายฉัน มองไปทางไหนก็เหลือแต่ความมืดมน ที่นี่คือนรกบนดิน  

แด่เธอผู้เป็นที่รัก พ่อ แม่ ลูกชาย และลูกสาวของฉัน ความสูญเสีย ความโศกเศร้า ความสิ้นหวังไร้ที่สิ้นสุด

มีชีวิตอยู่เพื่ออะไร...มีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม

ความโศกเศร้าของการสูญเสียคนที่รัก ในแต่ละวันที่มีชีวิตอยู่ช่างทรมาน คิดวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอย่างนี้

เข้มแข็งขึ้น เราต้องเข้มแข็งขึ้น ผ่านคราบน้ำตาและช่วงเวลาอ่อนแอ เมื่อเดือนกรกฏาคมปีที่แล้ว ลูกสะใภ้คลอดหลานชาย และตอนนี้หลานมีสุขภาพแข็งแรงดี มองดูหลานเติบโต ก็รู้สึกมีความหวังอีกครั้ง

ท้ายนี้ขอขอบคุณทุกคนที่ช่วยเหลือผู้ประสบภัยแผ่นดินไหว ชาวญี่ปุ่นทั่วประเทศ และทุกประเทศที่ได้ให้ความช่วยเหลือเราในครั้งนี้

(ปล. เมื่อเธอกล่าวจบลง ฉันร้องไห้ รู้สึกตัวเองไร้ประโยชน์เหลือเกิน ที่ไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการบริจาคเงิน)