มาลาก ล่อลวง แล้วก็หลอกล่อ .. อ๊ะ ไม่ใช่สิ
มาเชิญชวนไปฟังเพลงใหม่ค่ะ

ตอนนี้น่าจะฟังได้แล้วนะคะ

ปล. ชอบคำนี้จัง "สาวน้อยน่ารักกับหัวใจน่าหม่ำ"
กิกิ ฟังดูหัวใจเป็นขนมหวานมากเลยนะคะ

ปล. อีกที ฮืออ มาอัพเร็ว ๆ หมาสามขาเศร้ามากก TT

  

คุณแกะครับ เข้าไปฟังเพลงมาแล้วครับ เพลงน่ารักมาก ฟังแล้วรู้สึกตัวเองกลับเป็นหนุ่มน้อย และกำลังมีสาวน้อยมาตกหลุมรัก(เพ้อฝันมาก 55)

ตอนนี้ยังไม่อัพบล็อกครับ จะแสดงความเห็นเกี่ยวกับบทความนี้ก่อน //www.matichon.co.th/art/art.php?srctag=0603010749 จะเขียนที่หน้านี้แหละครับ(ไม่มีคนอ่านก็ไม่เป็นไร อยากเขียน) เป็นบทความเกี่ยวกับหนังเรื่องสัตว์ประหลาด พอดีผมยังไม่ได้ดู เลยเว้นไปก่อน ที่จริงวันนี้ก็ว่าจะซื้อมาดูแต่ดันไปสอยradiohead boxsetมาแทน สัตว์ประหลาด ไว้ก่อน ไว้ก่อน(งบหมด)

  

ไม่อยากอ่านจนจบเลย มันดูเศร้าๆๆ

กับชีวิตจริงของมัน เฮ้อ!!!!!!!!!!!!

เศร้าๆๆ

  

อ้างจาก
//www.matichon.co.th/art/art.php?srctag=0603010749

คุณเบน แอนเดอร์สันครับ ขอบคุณมากครับสำหรับบทความ"สัตว์ประหลาดอะไรวะ?"ของคุณที่ทำให้ผมต้องนั่งคิดและลงมือพิมพ์ข้อเขียนนี้

คุณเบน แอนเดอร์สัน ผมไม่ทราบว่ามีข้อคับข้องใจอันใดที่ทำให้คุณคิดคำว่า"พวกพล่ามในจอ"ขึ้นมา ซึ่งผมก็ไม่ทราบว่าเขาพล่ามอะไรอย่างไร เพราะไม่มีโอกาสได้ฟังอย่างที่คุณได้รับฟังมา

คุณครับ ผมก็รู้สึกอายมากๆที่ต้องบอกว่า ผมยังไม่มีโอกาสได้ดูหนังเรื่องสัตว์ประหลาดเลย ดังนั้นผมสัญญาว่าจะเตือนตัวเองตลอดขณะพิมพ์ข้อความโง่ๆนี้ ว่า "เราอาจคิดผิด เราอาจคิดผิดทุกอย่าง"

แต่ผมมีความเห็นนิดหน่อยว่าทำไม"สัตว์ประหลาด"ถึงไม่ประสบความสำเร็จด้านจำนวนผู้ชมในประเทศไทยซึ่งผมว่าอาจเป็นเพราะธีมของหนัง "เกย์" (ผมว่าบทความของคุณไม่ได้ให้น้ำหนักในจุดนี้เท่าที่ควร) ย้ำครับ! ผมยังไม่ได้ดูหนังเรื่องนี้ แต่คนที่รู้จักหนังเรื่องนี้ก็รู้กันว่าเป็นหนังเกี่ยวกับความสัมพันธ์รักรวมเพศ และจุดนี้แหละครับ ที่ผมคิดว่าเป็นตัวกรองคนดูลงไปเยอะ ซึ่งผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย ในมุมมองของผมนะครับ การไม่เหยียดเกย์กับการไปดูหนังเกย์เป็นคนละประเด็นกัน สำหรับผู้ชายในบ้านนี้เมืองนี้การเข้าไปดูหนังเกย์ในโรงเป็นเรื่องที่ลำบากใจมากเลยครับ (ประสบการณ์ตีตั๋วเข้าชม Happy Together ยังฝังหลอนผมอยู่เลย) ผมเชื่อว่าอคติแบบนี้ยังมีอยู่ในหัวผู้ชมภาพยนตร์หลายคน และทำให้เราพลาดหนังเรื่องนี้ไปอย่างน่า(น่าจะ)เสียดาย

แต่ก็มีข้อแย้งอีกว่าแล้วทำไมหนังเกย์ที่โรงhouserama หรือ BBM ถึงขายดี อันนี้ผมว่ามันต่างกันที่หน้าหนังครับ เช่นโปสเตอร์หนังที่เฮ้าส์ ภาพโปสเตอร์สื่อถึงความเกย์ได้ชัดเจนสวยงาม จึงไม่ดึงดูดเกย์ที่ไม่สนใจหนังแนวนอกกระแสให้หันมาสนใจ

และผมมีข้อสงสัยว่า ชาวบ้านที่ทีมงานสารคดีพามาดูชอบหนังเรื่องนี้จริงๆหรือครับ เรื่องเข้าใจว่ามีเกย์ มีป่า อันนี้ใครๆก็เข้าใจได้ แต่เรื่องชอบไม่ชอบนี่มันคนละเรื่องกัน ตามความคิดผมนะ คนที่คุณพาเข้ากรุงเทพมาดูหนังเรื่องนี้ เขาย่อมรู้ความคาดหวังของทีมงาน หรือรู้ว่าตัวเองกำลังโดนเอามาเปรียบกับสติปัญญาแห่งกทม. แล้วจะให้เขาตอบว่าไม่เข้าใจ ไม่ชอบ งั้นหรือ? และอีกอย่างคือ พวกเขาทั้ง 4 มาดูอย่างจงใจเป็นพิเศษ ดังนั้นมันไม่ใช่การดูหนังธรรมดานะครับ พวกเขาดูหนังเรื่องนี้อย่างตั้งใจ และตื่นตัวเป็นพิเศษ จึงอาจจะเก็ตเรื่องราวได้มากกว่าความน่าจะเป็น(แต่ในความลึกระดับไหน?)

กับหนังบางเรื่อง บางทีต้องใช้ประสบการณ์หรือความเข้าใจเฉพาะจึงจะสามารถมองเห็นโจทย์(ผมเกลียดที่จะใช้คำนี้จัง) และถ้ามองไม่เห็นคำถามตั้งแต่แรก กระบวนการทำความเข้าใจย่อมไม่เกิด แล้วคำว่า"ยาก"จะเกิดขึ้นได้อย่างไรครับ อีกเรื่องหนึ่งคือ การคุ้นภาพชีวิตจริงกับการเห็นภาพแบบนั้นในหนังมันเป็นคนละการรับรู้กันนะครับ ผมเชื่อว่าชาวบ้านที่คุ้นสนุกกับละครโทรทัศน์ คงมีไม่กี่คนหรอกครับ ที่จะรู้สึกสนุกตื่นตากับภาพชีวิตแบบเดียวกับพวกเขาในลักษณะเรียลิสติกบนจอหนัง

และจากข้อมูลที่เก็บจากร้านวีดีโอตามเขตใกล้กรุงเทพ ผมเข้าใจว่าผู้ที่สนใจหนังเรื่องนี้คงเป็นกลุ่มที่ติดตามหนัง เช่น พวกอ่านหนังสือหนังหรือชอบดูทีวีรายการหนังและสนใจหนังเรื่องนี้ก็เพราะมันได้รางวัลใหญ่เมืองคานส์ ถ้าคุณเหยียด"พวกพล่ามในจอ" ว่า "พวกเขากำลังมีปฏิกิริยากับรางวัลคานส์มากกว่ากับตัวภาพยนตร์เอง" ผมคิดว่าคนชานเมืองพวกนี้ก็เป็นเช่นนั้นเช่นกันนะครับ แล้วมันเป็นเรื่องเสียหายรึเปล่า? (แต่ผมรู้ว่าคุณเจ้ยเป็นที่สนใจในวงการมาเนิ่นนานแล้ว ตั้งแต่คราวหนังเรื่องดอกไม้ในมือมาร ตอนนั้นยังไม่มีคานส์เข้ามาเกี่ยว)

แล้วเรื่องที่คุณอ้างถึงเพื่อนชาวอินโดนีเซียผู้ใกล้ชิดป่า คุณบอกว่าเพื่อนคนนั้น "เข้าใจทุกอย่าง" ในหนังเรื่องนี้ แต่ผมเห็นคุณพูดถึงเพื่อนคนนี้เฉพาะเรื่องป่า(ถ้าเป็นอย่างที่ผมเข้าใจ น่าจะเรียกว่า"เข้าใจบางส่วน"มากกว่า) จะว่าไปเพื่อนผมที่ได้ดูสัตว์ประหลาด เขาก็ชอบฉากป่าตอนกลางคืนมาก ถึงกับบ่นว่าน่าเสียดายที่ผมไม่ได้ดูหนังเรื่องนี้ในโรงหนังซึ่งน่าจะมีระบบเสียงที่ดีกว่าดีวีดี

ดังนั้นผมขอคิดเองเออเองบ้างนะครับ ว่าไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์ระดับเคยสัมผัสป่ามาก่อนถึงจะเข้าใจหนังส่วนนี้ได้ เหมือนที่ผู้อ่านสามารถเข้าใจหนังสือ Heart of Darknessได้โดยไม่ต้องเคยไปเยือนแดนเถื่อนที่ไหนมาก่อน บางอย่างไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์ตรง แต่มนุษย์สามารถใช้จิตนาการหรือปัญญาพาข้ามไปถึงจุดนั้นได้ใช่ไหมครับ(ถ้าไม่เช่นนั้นนิยายวิทยาศาสตร์ก็ไร้ความน่ะสิ)

ส่วนเรื่องเสือสมิง เด็กเจ็กกทม.อย่างผมก็รู้จักเรื่องพวกนี้บ้างเหมือนกันครับ ไม่ว่าเรื่องเสือสมิงตัวเมีย ตัวผู้ เสือที่กินคนแล้วกลายเป็นเสือสมิง ผู้หญิงมาหลอกให้นายพรานลงจากห้างยิงสัตว์ ฯลฯ ผมลองถามเพื่อนที่อยู่ต่างจังหวัดก็ทราบว่าเขาเองก็ไม่ได้รู้เรื่องพวกนี้ดีไปกว่าผมเลย (รู้เหมือนๆกัน สงสัยอ่านมาจากหนังสือเล่มเดียวกัน) ดังนั้นประเด็นที่กทม.มี"มหาวิทยาลัยแต้จิ๋วที่ใหญ่ที่สุดในโลก" มันก็ไม่น่ามีความสำคัญอันใดต่อความเข้าใจหนังเรื่องนี้เลยนะครับ ตอนผมคุยกับเพื่อนที่ดูหนังเรื่องแล้ว ผมรู้สึกตื่นเต้นตอนที่เพื่อนเล่าถึงฉากในป่ายามค่ำคืน มันทำให้ผมนึกถึงทฤษฎีเกย์ข้อหนึ่งที่ว่า เราทุกคนล้วนมีความเป็นเกย์ซ่อนอยู่ในตัว ความเป็นเกย์จะถูกบีบออกมาหากถูกเร้า และสถานะเกย์จะถูกกำหนดโดยดูจากความเป็นเกย์ของเราว่ามี%เยอะแค่ไหน ถ้าเปรียบความเป็นเกย์คือสัตว์ประหลาด แล้วการเดินเข้าป่าลึกเปรียบถึงการเดินเข้าสู่ส่วนลึกในใจของเราเอง ในนั้นเราอาจเจอสัตว์ประหลาดครับ(ตกใจจนแต๋วแตก 55)

คุณยกย่องQuentin Tarantinoที่กล่าวว่า"มันเป็นหนังที่วิเศษ และผมก็ไม่เข้าใจมัน" แล้วคุณก็แขวะพวกพล่ามในจอว่าไม่กล้าพูด "เรารักคุณอภิชาติพงศ์เพราะว่าเราไม่เข้าใจเขา" แต่ประโยคประมาณนี้(แบบที่เครวตินพูด)ผมเคยได้ยินบ่อยๆนะครับ ทั้งที่หลุดจากปากผมเอง หรือจากปากเพื่อนกลุ่มที่ดูหนังด้วยกัน และมีวลีหนึ่งที่ผมชอบจากหนังสือฟิล์มไวรัสกล่าวว่า "ละไว้ฐานที่ไม่เข้าใจ" ผมเชื่อครับว่าในที่แห่งนี้มีคนที่เข้าใจความงามแห่งความคลุมเครืออยู่ครับ เยอะด้วย

น่าเศร้าครับ ที่ผมคิดว่าคุณไม่มีความเข้าใจในสิ่งที่คุณเขียนถึงมากพอ(มากเท่าที่คุณสรุปตัดสิน / และการใช้ภาษาไทยในบทความนี้ก็ต่ำกว่ามารตฐานนิดหน่อยด้วย)

ผมอาจเป็นสัตว์ประหลาดในความหมายของคุณก็ได้ แต่ผมก็รักมนุษย์นะครับ ผมเคารพในความถูกต้อง และเห็นความแตกต่างคือความงาม ถึงที่ผมเขียนมานี้อาจมีผิดมากมาย แต่ผมเชื่อว่าผมรัดกุมพอ ที่จะไม่ปล่อยความผิดพลาดไปทำลายความสุขสงบสันติใดใดไม่ว่าที่ไหนก็ตาม

  

อ่ะ ... เรื่องสัตว์ประหลาด ผมก็ยังไม่ได้ดูครับ
แต่ "สุดเสน่ห์หา" นี่ดูแล้วเหมือนกันครับ

เรื่องสัตว์ประหลาด มีอาจารย์ของผมท่านนึง ท่านชอบเสพหนังมาก ยังแนะนำให้ผมไปดูเลยครับ ถามว่าอาจารย์ท่านนั้นที่ดูหนังมาเยอะมาก ดูหนังของคุณอภิชาติพงศ์ แล้วท่านเข้าใจหรือไม่ อาจารย์ผมกล้ายอมรับว่าไม่รู้เรื่อง แต่ท่านบอกผมว่าควรดู ... หลายๆ ฉาก หลายๆ ภาพในหนังมันให้ความรู้สึกบางอย่าง ... อ้อ อาจารย์ผมเป็นผู้หญิงนะครับ

ปล. ผมยังไม่ได้บทความในเว็บมติชนเลยครับ แต่เห็นแล้วล่ะ ... บทความยาวมาก ถ้ามีเวลาจะเข้าไปอ่านครับ
แต่ผมไม่ชอบคำว่า พวกพล่ามในจอ เอาซะเลย

  

ผู้ชายหลายคนประสบปัญหาในการเดินเข้าไปชมหนัง
เกี่ยวกับเกย์ เรื่องนี้เรามองว่ามันเป็นความเป็นสังคมของโรงหนัง
ถึงไม่มีคำพูดจากคนที่ไปโรงหนังด้วยกัน
แต่มันจะมีกระแส(จิต)บางอย่างที่ส่งถึงกันผ่านอากาศ
เหมือนเวลาคนไปเป็นคู่มองคนไปดูหนังคนเดียว
เพียงแต่ระดับมันต่างกัน

สำหรับเรื่องประสบการณ์ตรงที่เกี่ยวกับหนัง
กับหนังบางเรื่องเราว่ามันไม่ต้องใช้ประสบการณ์ตรงเพื่อทำความเข้าใจ
หรือเข้าถึงหนังบางเรื่อง อย่างหัวใจมืด(Heart of Darkness)ที่คุณแมว
ยกตัวอย่างมา เราก็อ่านแล้วเข้าใจได้เทียบกับตอนนี้ที่อ่าน100ปีแห่งความโดดเดี่ยว
ที่ทำเอาเราเหนื่อยจังเวลาอ่าน ....

ความเข้าถึงหนัง มันมากกว่าการได้เข้าไปสัมผัสสังคมเดียวกับโลกในหนัง ยกตัวอย่างจากเราเองนี่แหละ ง่ายๆเลยนะเรามีปัญหาเข้าไม่ถึงหนังโรแมนติค
เราไม่เคยประทับใจหนังรักสักเรื่อง แม้จะชอบบางประโยคของJerry
McGuire แต่ก็ไม่เคยซึ้ง ร้องไห้ หลงรัก จนเรามาดูBrokeback
ที่ใครๆว่ามันเป็นหนังรัก แต่เราว่ามันเป็นหนังชีวิต ไม่ใช่หนังรักโรแมนติค

ก่อนเดินเข้าโรงเราก็ยอมรับเรื่องหนังเกย์ได้ มันเลยง่ายที่จะปล่อยใจไปกับเนื้อหา

บางทีการสำรวจคนเพียงบางกลุ่มก็เหมือนกับการทำโพลล์
ต้องเลือกกลุ่มตัวอย่างเพื่อให้ได้ผลตามที่ตั้งไว้

  

กลายเป็นซับบล็อกแล้ว ดีจัง นึกว่าจะไม่มีใครเข้ามาอ่านซะแล้ว
เกี่ยวกับหนังเกย์ ผมชอบหนังเกย์และผกก.ที่เป็นเกย์อยู่หลายเรื่องหลายคนครับ แต่การที่ผู้ชายจะเข้าไปดูหนังเกย์ในโรงปกติมีสิ่งน่าหวาดอยู่สองสามประการ อาทิ กลัวคนอื่นมองว่าเราเป็นเกย์ กลัวเกย์ที่อยู่ในโรง กลัวหนังจะมีภาพล่อแหลม(อันตรายต่อสายตา)

ตอนผมดูHappy Together ตอนนั้นระบบซื้อตั๋วของอีจีวียังไม่สามารถเลือกที่นั่งได้เอง ดังนั้นผมจึงได้ตกไปอยู่ระหว่างกลางชายหนุ่มที่น่าระแวง(เขาก็อาจระแวงผมเช่นกัน) ระหว่างดูหนังอยู่นั้นเข่าของคนที่น่าระแวงข้างๆก็เลื่อนมาชนกับเข่าผม เป็นสัมผัสที่ค้างนานสักอึดใจก่อนที่ผมจะขยับเข่าหลบ แต่อีกสักพักเข่านั้นก็เลื่อนมาชนผมอีก ถึงจุดนั้นผมเลยต้องนั่งหนีบขาดูหนังเรื่องนี้ตลอดจนหนังจบ (เรื่องระแวงนี้ไม่ได้เกิดกับผมคนเดียวนะ มีหลายคนครับที่รู้สึกอึดอัดกับการดู Happy Together แบบเดียวกับผม)

---
แต่ผมยอมรับว่าบางเรื่อง ถ้าเรามีประสบการณ์ในทางเดียวกับเนื้อหาหนัง จะเน้นอารมณ์ร่วมในหนังเรื่องนั้นได้มากทีเดียวครับ ขอยกตัวอย่างฉาบฉวยจากเฮ็มวี"โครตรักเอ็งเลย" ซึ่งผมดูแล้วก็รู้เลยครับ ว่านี่น่าจะเป็นหนังเรื่องแรกที่ทำให้ผมน้ำตาไหลได้ ผมมีประสบการณ์ประมาณนั้น แม้ไม่ถึงขนาดนั้นแต่ก็มากพอให้จิตนาการไปถึงดราม่านั้นได้

  

^
^
อ่านที่คุณ lomocat เล่าตอนไปดูหนังเรื่อง Happy Together แล้วรู้สึกได้ถึงความอึดอัดครับ 555 ...

ตอนผมไปดู Bad Education (คนเดียว) ที่สกาล่า ผมเลือกตีตั๋ว 120 เพื่อไปนั่งปลีกวิเวกคนเดียว พอเข้าไปในโรงก็รู้สึกว่า ตูนี่โง่จริงๆ ไม่รู้จะจ่ายแพงไป 20 บาททำไม สกาล่ามันก็ใหญ่พอสมควร วันนั้นคนดูก็น้อย ...

หนังเกย์เรื่องต่อๆ มาที่ผมอยากดู ผมก็ไม่คิดมากครับ ... เดินเข้าไปดูคนเดียวได้สบายมาก ...

  

ม.กรุงเทพจะมีฉายให้ดูพรุ่งนี้ (วันศุกร์) ผู้กำกับและนักแสดงจะมาพูดคุยด้วยนะ... สนใจก็แจ้งได้ครับท่าน...

เรื่องของโน๊ตอุดมที่ท่านว่าจะร้องไห้น่ะ

  

ที่กล้วย หรือที่รังสิตวะ ถ้าพี่เสือว่างก็ไปดูแทนให้ที เผื่อจะมีเกร็ดอะไรน่าสนใจมาเล่าให้ฟัง / เรื่องนี้ตั้งใจจะดูรอบดึกๆคนเดียว ที่เมเจอร์รัชฯ (โรงแห่งความหลัง)

  

เป็นอาจารย์นี่มันดีจริงเว้ย