จากที่เดินกันขาลากใน Natural History Museum 

พวกเราพ่อแม่ลูกก็เริ่มหิวซ่ก

แดดดี้อยากกินอาหารไทย เด็กๆอยาก (ไม่บอกก็เดาได้) กินแมคโดนัลด์

แม่เลยเป็นกรรมการตัดสินให้

"เจอร้านไหนก่อนก็กินร้านนั้นแล้วกัน"

เป็นอันยุติข้อโต้แย้งของลูกๆกับแดดดี้

เราเดินกลับไปตั้งหลักที่สถานีรถไฟใต้ดิน South Kensington

ผ่านประตูทางเข้าสถานีไปจนถึงถนนชื่อ Exhibition

เหลือบไปทางซ้ายเห็นป้าย Thai Square แต่ไกล

สงสัยคราวนี้ แดดดี้คงสมใจอยาก (กินอาหารไทย)

ว้า! ... อดเลย ก็พนักงานรีบเปิดประตูมาบอกว่าร้านปิดแล้ว

อาหารไทยตัดไป  แมคโดนัลด์ไม่มีแถวนี้แน่ๆ

เราเลยจัดการพาลูกๆและแดดดี้เดินเข้าร้านที่ดูธรรมดาแต่น่านั่ง

อยู่ถัดจาก Thai Square ชื่อร้าน Le Pain Quotidien(le pain ภาษาฝรั่งเศส หมายถึง ขนมปัง รึป่าวหนอ??!!)

แต่ร้านนี้เป็นร้านอาหารเบลเยี่ยมจ้ะ เพราะมาอ่านป้ายก่อนออกจากร้าน

ให้หลงเข้าใจว่าเป็นร้านอาหารฝรั่งเศสเสียเป็นนาน

ดูบรรยากาศร้านกันก่อน

หน้าร้าน

ในร้าน

ร้านใช้โทนสีเบจ กำแพงบางด้านเผยให้เห็นอิฐมอญเรียงเป็นแถว

โต๊ะเก้าอี้นั่งก็เป็นไม้ธรรมชาติ ไม่ทาสีไม่ตกแต่งลวดลาย

Le Pain Quotidien ร้านที่หอมอบอวลด้วยกลิ่นขนมปังอบใหม่ๆ

ร้านอาหารปลอดสารพิษ "ปลอดสารพิษ" หรือที่เรียกว่า organic (ออร์แกนิค)

อย่างน้ำแอ๊ปเปิ้ล

เราสั่ง Tartines มาทานหน้าตาเป็นแซนด์วิชไม่ประกบกันจ้ะ แบบแผ่ให้เห็นไส้กันเลย

เราสั่ง ปลาแซลมอล

แดดดี้ขอเนืั้อกับสลัด

ส่วนเด็กๆได้ซุปมะเขือเทศมาลองท้อง

ที่ประทับใจ Le Pain Quotidien มากคือความธรรมดาที่ไม่ธรรมดา

พนักงานยิ้มแย้มตลอด และก็ถามชื่อลูกชายกับลูกสาว พูดคุยสนิทสนม

แถมแนะนำเราให้สั่งซุปชามใหญ่แล้วแบ่งให้เด็กสองคนจะถูกกว่าสั่งชามเล็กสองชาม

ห่วงใยกระเป๋าลูกค้าน่าประทับใจจริงๆ

ถ้วยชากาแฟเป็นถ้วยไม่มีหูจับ ต้องใช้สองมือประคองยกซด ให้นึกถึงยกชามน้ำข้าวขึ้นซดตอนเด็กๆ เห็นแล้วถูกใจ (ขอลอกไปใช้ที่บ้านบ้างดีกว่า หุหุ)

อิ่มแล้วสบายท้อง ตอนนี้ก็หาอาหารตาต่อ ร้านเล็กๆแถวนั้นตกแต่งได้น่ารักโดนใจ เห็นธงราว (bunting) ไม่ได้เลย...ชอบที่ซู๊ดดด