Appreciate simple things in life

เป็นนักศึกษาในมหาวิทยานี่มันยุ่ง(และยาก)เหลือเกิน วันๆหนึ่งเราทำอะไรบ้าง??
รีบตื่นนอน รีบทำการบ้าน รีบวิ่งจากตึกหนึ่งไปอีกตึกหนี่ง รีบกินข้าว รีบอาบน้ำ


เวลาพักอยู่ที่ไหน??

หลายๆคนบอกว่า ตอนนั่งรถเมล์นี่แหละ ได้พักผ่อน ได้พักสมอง แต่จริงๆแล้วเราไม่ได้พักหรอก สมองเราก็แล่นอยู่ตลอดเวลา

เวลาเรานั่ง(หรือโหน)รถเมล์ วัยรุ่นส่วนใหญ่..รวมทั้งจูน..ก็จะรีบเสียบheadphoneควักipod/iphone ขึ้นมาดู มาเล่นเฟสบุค เช็คเมล์ หรือโทรหาเพื่อนอีกคน


ถ้าอ่านเจออะไรดีๆก็ดีไป แต่ถ้าเจอข่าวที่ทำให้ไม่สบายใจ ก็เป็นเรื่องเป็นราว มีเรื่องให้ปวดหัวกันอีก

แต่มีอยู่วันหนึ่ง จูนดันลืมทั้งเครื่องเล่นmp3และมือถือไว้ในหอ แถมรถเมล์สายที่วิ่งจากตึกเรียนไปหอก็ไม่มาซักที ก็เลยตัดสินใจเดินกลับหอเอง คิดอยู่เหมือนกัน ทำไงดี กว่าจะเดินถึงหอก็ตั้งอีกสิบห้าถึงยี่สิบนาที..ไม่มีเพลงฟัง ไม่มีมือถือให้โทรหาเพื่อน แถวตอนนี้หน้าหนาวอีกต่างหาก แต่ก็อ่านะ...เดินๆมันไปเหอะ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว

ช่วงนั้นเป็นเวลาประมาณสี่โมงกว่าๆ แต่ตะวันก็ใกล้จะตกดินแล้ว เพราะว่าเข้าฤดูหนาว รัฐบาลจึงประกาศให้เปลี่ยนเวลาให้ช้าลงหนึ่งชั่วโมง (end of daylight saving time อ่านได้ในบล็อคถัดไปค่ะ อีกวันสองวันข้างหน้านี้) จึงทำให้ได้เห็นภาพบรรยากาศสวยๆ ตอนเย็นๆ



ระหว่างเดินกลับหอ ก็ได้มองเห็นวิวสวยๆ ข้างทาง ได้สังเกตเห็นต้นซากุระเปลี่ยนสี (foliage) จากสีเขียวๆกลายเป็นสีชมพู ได้เห็นเป็ดน้ำตัวน้อยๆ นอนตามสนามหญ้า ได้เห็นกระรอกตัวอ้วนๆ กำลังเคี้ยวเศษขนมปังอย่างมีความสุข (อุดมสมบูรณ์จริงๆ เพราะขยะในโรงเรียนเยอะมาก)

เออ... มันก็สุขไปอีกแบบนะเนี่ย.....


ก็เลยหันกลับมาถามตัวเองว่า ครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นอะไรแบบนี้....มันตอนไหน?? จำไม่ได้เลยจริงๆ

จากที่เคยเดินจ้ำอ้าวกลับเข้าหอตัวเอง ก็เลยตัดสินใจเดินเอ่ยๆ ชมวิวไปกลางทาง ใช้เวลาเกือบสี่สิบห้านาทีเลยทีเดียว ตะวันลับฟ้าพอดี

พอเดินใกล้จะถึงหอพัก ก็เลยแหงนหน้าดูท้องฟ้าสักหน่อย โหย ทำไมท้องฟ้าตอนกลางคืนมันถึงสวยได้ขนาดนี้นะ?? ดาวเต็มฟ้าเลย เมฆไม่มีเลยสักสิดเดียว พระจันทร์ก็ส่องแสงสว่างได้แสบตาสุดๆ ทำไมเราไม่เคยสังเกตเห็นอะไรอย่างนี้เลยนะ??

เดินกลับเข้าไปในห้องด้วยอารมณ์เบิกบาน จนรูมเมทแปลกใจ อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก จูนบอกเธอ แค่กลับมาจากเดินชมวิวเฉยๆ รู้สึกเหมือนมีเวลาชาร์จแบตจนเต็ม พร้อมที่จะสู้กับกองกระดาษและหนังสือที่เห็นอยู่ข้างหน้าอีกครั้ง

นับตั้งแต่นั้นมาก ก็เลยเลือกที่จะเดินกลับหอบ่อยขึ้น เสียเวลาหน่อย แต่รู้สึกได้ว่ามีเวลากลับตัวเองมากขึ้น และความคิดก็จะโปร่งใสมากขึ้น เป็นการเติมพลังที่ดีของจูนเลยทีเดียว

ปล. ใช้Paintกับเมาส์วาดค่ะ ฮ่าๆ เลยออกมาเป็นอย่างนี้ (เป็นตามที่คาดกันเอาไว้เลยใช่ไหมคะ??)

Create Date : 08 พฤศจิกายน 2554 Last Update : 1 ธันวาคม 2554 7:48:49 น. Counter : 4292 Pageviews.		4 comments
Share Tweet

	15/04/67 สมาชิกหมายเลข 4675166 (15 เม.ย. 2567 09:46:52 น.)		เติมให้ความมี เติมให้ความไม่มี ปัญญา Dh (14 เม.ย. 2567 20:54:29 น.)
	ถนนสายนี้มีตะพาบ ประจำหลักกิโลเมตรที่ 349 : วันใดที่เธอรู้สึกเหมือนไม่มีใคร โปรดมองมาทางนี้ ฯ The Kop Civil (10 เม.ย. 2567 16:44:58 น.)		effortless & blissful moments พุดดิ้งรสกาแฟ (6 เม.ย. 2567 08:06:56 น.)