ออกตัวก่อนว่าเพิ่งเคยอ่านผลงานของคุณลิซเป็นครั้งแรก ดังนั้นความคิดเห็นของแจมอาจไม่เป็นมาตรฐานนัก เพราะที่ตัดสินใจซื้อเล่มนี้เพราะไปอ่านพบว่ามีคนชมว่าคุณลิซแต่งสนุก มีแฟนคลับเยอะ จริงๆแล้วก็อ่านมันดีนะค่ะ แต่เป็นแฟน(พันธุ์แท้)ของคุณแอลลี่ซะส่วนใหญ่ ยังไงคราวหน้าจะเอาหนังสือของคุณแอลลี่มาฝากนะค่ะ

ความคิดเห็นส่วนตัวสำหรับแค้นพรางรัก

"ยายลูกคนใช้ ยายลูกชู้ ลูกนังผู้หญิงไร้ยางอาย ลูกนังหน้าด้าน" นั่นคือสารพัดคำเรียกที่ "รัตติเทพ" ใช้เรียกขาน "พิกุลแก้ว" ลูกของแม่ครัวที่ใช้มารยาจนเลื่อนขึ้นมานอนเตียงเดียวกับพ่อเขาได้ เขาคิดจะแก้แค้นแทนแม่ด้วยการทำให้นังแม่ครัวที่ตอนนี้ใช้กรรมอยู่ในนรกรุ่มร้อนยิ่งขึ้นด้วยการขยี้ลูกสาวของมันซะ!
แม่เนื้อหวานถูกเขาเคี้ยวเล่นตามแผน หากยามต้องคาย เขากลับไม่อยากทำ ความแค้นของแม่ก็แสนแค้น แต่ความรู้สึกหวานๆ ยามมีเธออยู่ใกล้นี่หละ...เขาจะทำอย่างไรกับมันดี?

คำโปรยหลังปกอ่านแล้วรู้สึกยังไงกันบ้างเอ๋ย...คิดเหมือนกันมั๊ยค่ะว่ามาอีกแล้ว แนวแม่นางเอกแย่งพ่อพระเอก แล้วก็มาแก้แค้นกับนางเอก นี่มัน พล็อตเรื่องเก่าแก่โบราณกาลเชียวนะ กลิ่นน้ำเน่ามาเชียว

ตะ ตะ แต่ๆว่าเราชอบแนวนี้อ่ะค่ะ(อายจังเลย ก็มันคลาสสิคนี่น่า อ่านสนุก ลุกนั่งสบาย 55555) เริ่มอ่านตอนแรก โห..อีตารัตติเทพ(พระเอกนะคะ)ใจดำเว่อร์อ่ะ ไล่พิกุลแก้ว(นางเอ๊กนางเอก)&พวงแสด (น้องสาวต่างแม่ของพระเอกแต่ต่างพ่อของนางเอก งงคำอธิบายมั๊ยอ่า) ทั้งๆที่ 2 คนพี่น้องก็ไม่มีใครที่ไหน แถมยังไม่สงสารน้องสาวแท้ๆของตัวเองอีก

อ่านไปเรื่อยๆจึงเข้าใจว่าคุณชายแกโดนคุณป้า(พี่สาวไม่แท้ของแม่) ยุแยงตะแคงรั่ว ทั้งๆที่คนที่จ้องจะเคลมพ่อพระเอกก็คือคุณป้ามหาภัยนั่นแหละ เข้าใจแล้วว่าพระเอกยังเด็ก วุฒิภาวะยังน้อยเลยโดนจูงง่ายไปหน่อย
จากนั้นคุณพระเอกก็เลยวางแผนจะแก้แค้นนางเอกโดยจัดฉากหลอกนางเอกให้คิดว่ารัก แต่หลอกไปหลอกมาดันรักจริง(ฮึ!สมน้ำหน้า)
*สำหรับเพื่อนๆที่อยากรู้ว่าพระเอกโดนเป่าหูว่ายังไง ไม่เล่าเน้อ อยากรู้ต้องไปหาอ่านกันเอง อิอิ

ช่วงที่หลอกว่ารักเนี่ยะ ก็ช่างบังเอิญจริงๆเลยที่พวงแสด(น้องสาวสุดแสบ)ต้องไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล ทำให้แมวกับปลาย่างไม่ทำปฏิกิริยาทางเคมีกัน
สำหรับปฏิกิริยาเคมีที่ทดลองปฏิบัติกันนั้น ก็มีในระดับนึง การบรรยายฉากก็อืมมมม....มีบ้างที่เลือดมัน(เกือบๆ)จะออก มีตัวอย่างฉากนึงประมาณว่าทำLabเรียบร้อยแล้ว แต่พระเอกอยากจะทดลองซ้ำก็ช่างออดอ้อนเสียเหลือเกิน
“อย่าค่ะ ก็..เมื่อกี้..เพิ่ง...”
“เมื่อกี้ก็ส่วนเมื่อกี้ ตอนนี้ก็ส่วนตอนนี้ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษตัวเองนะ..ที่น่ารัก” ว้าวววว...ติดใจอ่ะเดะ ไหนบอกว่าเกลียดไง อะโด่เอ้ย!

สำหรับตัวละครอื่นก็มีเยอะเหมือนกันนะ แต่ไม่มีใครเด่นนัก ถ้าไม่นับคุณป้ามหาภัย จะมีอีกคนที่เด่นก็ต้องเป็นพวงแสด คำพุดคำจาของตัวละครนี้ค่อนข้างจะเกินอายุ เท่าที่อ่านอายุของพวงแสดไม่น่าจะเกินประถม แต่คำพูดบางประโยคค่อนข้างแรง เช่น “ถ้าเทียบความอายที่ต้องฉี่แตกกับความสะใจที่ได้ตบอีนังนั่นแล้วแสดสะใจมากกว่าว่ะ....วุ้ย! สะใจจริงโว้ย”เข้าใจว่าผู้เขียนต้องการจะสื่อให้เห็นว่าพวงแสดมีปมจากอาการพิการทางขา เมื่อถูกรังแกจึงทำให้มีอารมณ์รุนแรง โมโหร้าย ซึ่งพิกุลแก้วก็รักน้องจนไม่อยากดุว่าด้วยความสงสาร (ซึ่งเราว่าผิด) แต่ตัวละครตัวนี้ก็ตลก เจ้าเล่ห์ ช่างวางแผน (เหมือนพี่ชายนั่นแหละ)

ความน่ารักของพระเอกก็มีนะ คุณชายแกขี้หึงดีอ่ะ(ผู้ชายหึงน่ารักดีออก5555) แกไม่ค่อยชอบให้นางเอกไปคุยกับคุณหมอโตมร(พวงแสดเชียร์คนนี้มั่กมาก อยากให้เลิฟๆๆกับพี่สาว) สรุปคือเราชอบพระเอกขี้หึงอ่ะ ส่วนนางเอกก็เรื่อยๆมาเรียงๆ เป็นคนดีดี๊ดี เหมือนคำสอนที่ว่า ‘ทำดีได้ดีแน่นอน’ (รู้สึกว่าเราจะชอบตารัตติเทพมากกว่าพิกุลแก้วนะเนี่ยะ เอาอีกแล้วอ่านเรื่องไหนเรื่องนั้น ไม่แคร์นางเอกซักที ลำเอียงแบบไม่ปราณีกันเลยช้านนน)

มากันถึงฉากจบของเรื่องก็ Happy Ending ตามแต่ที่ควรจะเป็น แต่แอบงงนางเอกที่จะไม่แต่งงานกับพระเอกเด็ดขาด ตราบที่พวงแสดยังเดินไม่ได้ ทั้งๆที่ตัวเองท้องได้ 6 เดือนแล้ว ผู้เขียนไม่ได้บอกเหตุผลว่าทำไมนางเอกจึงคิดแบบนั้น ซึ่งตอนนี้ก็ยังคาใจว่าทำไม??? รึว่าไม่อยากเห็นแก่ตัว แต่งงานมีความสุขทั้งๆที่น้องยังเดินไม่ได้(เอ๊ะแล้วนี่เราจะคิดอะไรนักเนี่ยะ ว่างเนอะเธอเนี่ยะ)


สรุปแล้วก็อ่านได้นะค่ะ เพราะก็พอจะเดาเนื้อหาได้ ปมเรื่องไม่ได้สลับซับซ้อนนัก สำหรับครั้งแรกที่ได้อ่านผลงานของคุณลิซก็ถือว่าผ่านนะค่ะ อันนี้ขึ้นอยู่กับความชอบส่วนตัวเลยค่ะ ถ้าชอบแนวหนังไทยก็ไม่น่าผิดหวังนะค่ะ


สวัสดีค้า