อาพัชรินทร์เป็นนักเขียนอีกคนที่ จขบ. ประทับใจค่อนข้างมากค่ะ เคยอ่านผลงานของนักเขียนท่านนี้มา 5 เล่ม ส่วนใหญ่จะมีลักษณะคล้ายๆ กันคือ ตัวเอกจะมีความเหงาเป็นเพื่อน จนได้มาเจอกับคนคนหนึ่งที่ได้พูดคุยกันแล้วเข้าใจกัน แล้วความรักก็ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นค่ะ อ่านแล้วรู้สึกถึงความเหงาปนหวานๆ มีความเอื้ออาทรต่อกันน่ะค่ะ อ่านได้เรื่อยๆ สบายๆ ไม่หวือหวา แต่มีสารบางอย่างที่สอดแทรกให้ได้คิดทุกเรื่องค่ะ

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของอาพัชรินทร์ที่ จขบ. ได้อ่าน เป็นเรื่องเกี่ยวกับร้านกาแฟร้านหนึ่งที่เชียงใหม่ เจ้าของร้านชื่อว่า “เหมือนพ่อ” ค่ะ (ตอนแรกอ่านแล้วก็คิดว่า เอ๊ะ จะมีคนตั้งชื่อลูกอย่างนี้จริงเหรอ) นางเอกเป็นลูกค้าของร้านนี้ มาคุยกับเจ้าของร้าน แล้วมีวันหนึ่งที่มีใครสักคนเขียนบรรยายความรู้สึกถึงความเหงาใส่กระดาษ พร้อมกับมีคำถามทิ้งไว้ว่า “ความสุข ทำยังไงถึงจะได้มา” นางเอกกับเจ้าของร้านก็เขียนคำตอบทิ้งไว้ เลยกลายเป็นว่ามีคนมาตั้งคำถาม ตอบคำถามกันอยู่เรื่อยๆ เจ้าของร้านเลยทำเป็น “Love Box” ขึ้นมา ให้คนมาทิ้งข้อความไว้ค่ะ

คำถามคำตอบใน Love Box นี่น่าสนใจค่ะ เพราะคนตอบมักจะตอบแบบมีอะไรให้คิดเสมอ คือเป็นการแนะแนวทาง แต่การตัดสินใจก็ขึ้นอยู่กับคนถามทั้งหมดแหละ จขบ.ไม่รู้จะสรุปตรงนี้ยังไง แต่อ่านแล้วประทับใจมากๆ เลย ยกตัวอย่างนะคะ

อย่าถามเราว่าคุณถูกหลอกอยู่หรือเปล่า? เพราะที่จริงคุณย่อมรู้อยู่แก่ใจ เพียงแต่คุณพยายามไม่คิดไม่นึก เพราะคุณไม่อยากเสียใจมากกว่า ไม่อยากย้ำคำตอบให้คุณยิ่งเสียใจ แต่ถ้าคุณยังหนีความจริงโดยบอกตัวเองว่า “เธอโกรธอะไรหรือเปล่า?” “จะทำยังไงให้เธอยอมแต่งงานด้วย?” ถ้ายังบอกตัวเองแบบนี้ ต้องตอบให้คุณรู้ว่า “คุณถูกหลอกอยู่จริงค่ะ”
แต่เธอหลอกคุณหรือคุณหลอกตัวเอง ลองตรองดูให้ดี
คนหลงจันทร์

ในระหว่างที่ถามตอบกันผ่าน Love Box นี่ ความรักของนางเอกกับเจ้าของร้านก็ค่อยๆ งอกงามอย่างเงียบๆ (เงียบจริงๆ คือไม่พูดถึงความรักกันเลยล่ะ) ทำให้ทั้งสองคนต่างไม่มั่นใจกันและกัน แล้วก็มีตัวละครอื่นๆ มาป่วนให้ความรักไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่นัก แต่ในที่สุดก็ลงเอยกันด้วยดีล่ะค่ะ