บันทึกร้อยวัน...ฉันจะเขียนนวนิยายให้จบ …. ฟีลิปดา

(เรียงรัก...จัดหัวใจ - The way I write Romance fiction)


คำโปรยจากปกหลัง
พัดชาวดีเดินทางไปที่เกาะเขียวพร้อมปลาทองคู่หนึ่ง
ด้วยความมุ่งมั่น...จะไปซุ่มเขียนนวนิยายให้จบภายในร้อยวัน
แต่เธอไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะได้เจอเจ้าของบ้าน
นายโทนี หนุ่มหล่อมาดนิ่ง แต่กวนใจเหลือร้าย (พี่ชายเพื่อนซี้ปึ้กของเธอ)
เอาน่า..พัดชาวดีพอทำใจได้...หากจะต่างคนต่างอยู่
แต่ด้วยปัญหาคลาสสิกของนวนิยายรักแนว Pretend Marriage
บวกกับลักษณะเด่นของพัดชาวดี ที่เป็นคน อ่า...
จริงใจตรงไปตรงมา อย่างเสแสร้งแกล้งซื่อ ได้น่ารักน่าชัง...มาก
เธอจึงต้องแกล้งเล่นละครเป็นแฟนนายโทนี (เพราะเพื่อนขอร้อง เธอก็ยอมให้ล่ะ)
แต่มันน่าโมโห ที่นายโทนีตัวต้นเรื่อง
ดันมาพูดว่า “ห้ามเธอหลงรักฉันเสียจริงๆ พอเคลิ้มๆ น่ะได้”
เลือดนักสู่ที่ไม่ยอมแพ้และไม่ยอมเสียหน้าของพัดชาวดีฉีดพล่านทีเดียว
ด้วยเหจุผลที่ว่า...ทำไมถึงมาพูดตัดหน้าเธอแบบนี้
ประโยคนี้ต้องเป็ฯพัดชาวดีพูดสิ ไม่ยอม!
แต่...

อ่านแล้วคิดอย่างนี้ค่ะ

เรื่องนี้นำเสนอเนื้อหาได้แปลกดีค่ะ คนเขียนคือคุณฟีลิปดา เจ้าของเว็บ forwriter.com ในคำนำคนเขียนระบุไว้ว่าอยากจะเขียนถึงวิธีการเขียนนิยายโดยไม่ให้เป็นทางการมากเกินไป เลยเกิดเป็นเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ

เนื้อหาจะสลับไปมาระหว่างเรื่องของ พัดชาวดี ซึ่งมุ่งมั่นจะเป็นนักเขียนนิยายให้ได้ภายในหนึ่งร้อยวัน กับ วิธีเขียนนิยาย ค่ะ ซึ่ง lalabel สนใจเฉพาะเรื่องราวของพัดชาวดีเท่านั้น เพราะไม่คิดจะเขียนนิยาย (คนเขียนอย่าโกรธหนูนะคะ) แต่ก็อ่านได้เพลินๆ ค่ะ บางตอนเปิดข้ามนิดหน่อย อิอิ

โครงเรื่องคร่าวๆ ก็คือ พัดชาวดี ต้องการจะเขียนนิยาย เลยไปพักที่บ้านพักตากอากาศของเพื่อน ไปเจอกับ โทนี ซึ่งเป็นพี่ชายของเพื่อนเธอ แล้วก็มีเหตุให้ต้องแสดงตัวเป็นสามีภรรยากัน (ซึ่งตามเนื้อหาที่พัดชาวดีเจอในหนังสือวิธีเขียนนิยาย อันนี้ก็เป็นพล๊อตทั่วไปแบบนึงของนิยายโรมานซ์เหมือนกันค่ะ) อ้อ! พัดชาวดีมีปลาทองไปด้วยคู่นึง เป็นการเสี่ยงทายว่าถ้าปลาทองรอด นิยายก็จะจบด้วยทำนองนั้นน่ะค่ะ

แฟนเก่าของคุณโทนีก็มาที่เกาะนี้พร้อมกับสามีด้วยเช่นกัน แล้วก็เช่นเคยค่ะ มาทำท่าหึงหวงพระเอกทั้งๆ ที่ตัวเองก็แต่งงานแล้ว เกิดศึกแย่งผู้ชายโดยที่พัดชาวดีไม่ได้อยากแย่งด้วยสักนิด (ตอนแรกนะ ตอนหลังเริ่มจ๋อยเมื่อรู้ใจตัวเอง) ส่วนคุณสามีของสาวที่ว่าก็ไม่ได้โง่ตามสไตล์ป๋าแก่ๆ ทั่วไป เลยมาร่วมมือกับนางเอกพิสูจน์ให้รู้ๆ กันไปเลยว่าเจ๊จะยอมหย่ามั้ย

อ้อ...รุ่นพี่ที่นางเอกเคยชอบก็มาด้วยนะคะ พร้อมด้วยสาวอดีตแฟนของพี่คนนี้ แถมยังมีสาวอดีตแฟนพระเอกอีกคนนึง พร้อมด้วยอดีตสามีของเธอ แล้วก็มีสาวที่แม่ของพระเอกหวังจะให้ชอบกับพระเอก เฮ้อ...คนอ่านเหนี่อยเลย เพราะจำตัวละครไม่ได้อ้ะ แยกประสาทไม่ออกแล้วว่าใครเป็นใคร ทุกคนมีความสัมพันธ์กันวุ่นวายมากๆ

เรื่องก็ชุลมุนกันไปเรื่อย จนในที่สุดความก็แตก พัดชาวดีเลยหนีไปอยู่ที่อื่นซะเลย เพื่อไปเขียนนิยายต่อให้จบ ทางคุณโทนีก็เลยต้องง้อด้วยวิธีน่ารักๆ ส่งรูปปลาทองมาให้ บางทีก็เป็นอีเมล์กุ๊กกิ๊กๆ อ่านแล้วก็แอบกรี๊ด.... คนอ่านนี่รู้เลยว่าพระเอกคิดยังไง (lalabel ชอบช่วงนี้มากๆ อ่านแล้วอิจฉานางเอก) แต่ๆๆๆๆๆๆ นางเอกเนี่ย ไม่เข้าข้างตัวเองบ้างซะเลย ก็ยังเข้าใจผิดต่อไปเรื่อยๆ ทำให้คนอ่านขัดใจเล็กน้อย

นอกจากเรื่องของพัดชาวดีซึ่งเป็นเรื่องหลักแล้ว ยังมีนิยายที่พัดชาวดีเขียนให้เราติดตามอีกซะอีกนี่ แต่ก็เป็นเรื่องคร่าวๆ เท่านั้นนะคะ ไม่ได้มีบทสนทนามากมายอะไร แล้วก็ยังมีหลักการเขียนนิยายมาแทรกเป็นระยะๆ ด้วย เหนื่อยใช้ได้เลยล่ะค่ะ เพราะเนื้อหาตัดไปตัดมา ยังดีที่มีทำตัวหนาหรือตัวเอียงให้รู้ว่าตรงไหนเป็นเรื่องของพัดชาวดี ตรงไหนเป็นหลักการเขียนนิยาย แล้วก็ตรงไหนเป็นเรื่องที่พัดชาวดีเขียน หนังสือมันถึงได้หนาขนาดนั้น

จุดที่ชอบ

เรื่องนี้ชอบบทสนทนาระหว่างพระเอกนางเอกค่ะ เพราะเถียงแบบทันกันตลอด แอบกัดนิดๆ (แต่บางครั้งก็แรงนะ) แล้วก็ไม่มีตัวละครที่โง่ๆ แบบน่ารำคาญอย่างที่นิยายบางเรื่องชอบเป็นกัน ส่วนใหญ่จะรู้ทันกันทั้งนั้นค่ะ แถมยังคาดเดาพฤติกรรมตัวละครได้ค่อนข้างยาก บางทีคิดว่าเดี๋ยวยายคนนี้ต้องทำแบบนี้แน่ๆ กลายเป็นไม่ใช่แฮะ ผิดคาดเฉยเลย อ่านแล้วสนุกดีค่ะ

จุดที่ขัดใจ

จุดที่ขัดใจมากสำหรับหนังสือเล่มนี้คือเรื่องตัวสะกดค่ะ พบที่พิมพ์ผิดเยอะมากจนหงุดหงิด และมีคำว่า โรมานต์ ให้เห็นตลอดเวลา ทำให้เรายิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เพราะตามความรู้สึกเราแล้ว คำนี้น่าจะสะกดว่า โรมานซ์ มากกว่าค่ะ นอกจากพิมพ์ผิด ยังมีเว้นวรรคเยอะมาก เหมือนกับตัดคำผิดน่ะค่ะ อันนี้ไม่รู้ว่าเป็นสไตล์การเขียนของนักเขียนเอง หรือระบบตัดคำมันไม่ดีก็ไม่รู้ แต่มันเว้นวรรคเยอะจนอ่านแล้วรู้สึกว่าอ่านแล้วกระตุกๆ อ้ะ

อีกจุดที่ขัดใจก็คือ หลักการเขียนนิยายที่คนเขียนพยายามจะใส่เข้ามานั่นแหละค่ะ มันซ้ำหลายที่เลย คือก็เข้าใจนะคะว่าเนื้อหามันตรงกับหลักนั้นๆ คนเขียนเลยย้ำตรงจุดนั้น แต่เราไม่อยากอ่านตรงหลักการเขียนไง มันเลยหงุดหงิด แต่จริงๆ แล้วอันนี้เราอ่านแบบไม่สนใจจุดประสงค์ของผู้เขียนเองแหละค่ะ

สรุป
เอาเป็นว่าเรื่องนี้อ่านแล้วสนุกใช้ได้ แต่ก็มีอ่านข้ามเป็นระยะๆ ตามประสาคนจับจด จะหาแต่ตรงที่ตัวเองอยากอ่านน่ะค่ะ ช่วงแรกๆ ก็อ่านวิธีการเขียนนิยายอยู่บ้าง หลังๆ ข้ามหมดเลย แหะๆ คนที่ต้องการเป็นนักเขียนมาอ่านเรื่องนี้ก็อย่าทำอย่างนี้นะคะ เพราะคงจะไม่ได้ประโยชน์มากเท่าที่ควร

Create Date : 09 สิงหาคม 2551 Last Update : 9 สิงหาคม 2551 23:10:43 น. Counter : 3765 Pageviews.		10 comments
Share Tweet